WEL GADVERDAMME!!!

De vlaggen van Spanje en Andalusië.

(Door: Helena)

Het was een regenachtige dag toen we de deur van ons huis definitief achter ons dichttrokken. Met pijn in ons hart hadden we de sleutel bij het COA ingeleverd. We hadden het natuurlijk al aan zien komen: verplicht uitkopen door de staat zou ons duur komen te staan, en vrijwillig leverde ons dat toch nog een aanzienlijk bedrag op, en dan is de keus snel gemaakt!

Het afscheid nemen van de buurvrouw een paar huizen verderop viel ons zwaar, ze vond het ook vreselijk dat we weg gingen en plaats moesten maken voor de nieuwe ‘Nederlanders’, die op kosten van de Staat nu ons huis zouden slopen en het aangezicht van de straat naar beneden zouden halen. Voornamelijk mánnen, had ze al te horen gekregen, in wisselende samenstellingen! “Hadden we maar eerder naar jullie geluisterd!”, jammerde ze. “Toen, met dat COJONA zijn we er met open ogen ingetrapt! We vonden Thierry een idioot, ondanks het feit dat jij ons ervan probeerde te overtuigen dat hij hele goede dingen zei! We hebben nu de opnames teruggekeken en wat zijn we er weer ingetuind door op die BBB te stemmen!”

Ja, berouw komt na de zonde, zo zie je maar weer, wij hebben het gehad met dit corrupte land en ons vertrek naar Andalusië een paar weken geleden gepland om nooit meer terug te komen! Na de vernietigende verkiezingsuitslag waarbij FVD werd gedecimeerd, een kwartier nadat de stembureaus werden gesloten, was het klaar! Het was ook zo voorspelbaar, de hele week die grijnzende griezel bij elke talkshow, het hautaine uitgestreken smoelwerk van Kaag en de reddende ‘engel’ van BBB die de boeren nog even een paar extra jaren respijt gaat geven om ze daarna, zoals afgesproken met opa Schwab, recht het ravijn in te jagen!

Het was aardig druk op Eindhoven Airport, veel ‘uitvliegers’, zoals de emigranten door de Staat werden aangemerkt, stonden klaar voor de incheckbalie. We hadden onze koffers volgepropt met herinneringen, de boeken van Thierry Baudet en Marie-Thérèse ter Haar, zomerkleding, één winterjas en een warm vest voor tijdens de frisse dagen, maar die waren er volgens onze goede vriend dáár in Spanje nauwelijks! We zouden de eerste paar weken bij onze vriend en zijn vrouw doorbrengen, totdat ons nieuwe onderkomen spic en span was, d.w.z. een nieuwe keuken en badkamer, de rest van de typisch Spaanse bungalow in Moorse stijl beviel ons wel. Onze Spaanse vriend kende nog wel een paar mannetjes die de werkzaamheden voor een vriendenprijsje zouden uitvoeren!

In het vliegtuig heerste een uitgelaten stemming. Een gepensioneerde ex-piloot had zijn oude metier weer opgepakt en samen met een maatje (die goed in de slappe was zat nadat hij zijn pandjes had verkocht in Amsterdam) een eigen vliegtuigmaatschappij opgericht, ‘Hasta la Vista Baby”, met maar één bestemming: Malaga! “Zijn jullie er klaar voor?”, schalde het later door de cabine en toen die oproep luidkeels bevestigend werd beantwoord, schoof het vliegtuig naar de startbaan en hingen we binnen no time boven ons eens zo mooie moederland. We werden er wel een beetje weemoedig van toen we zagen dat beneden ons al duidelijk de contouren van Tristate City zichtbaar waren. De kranen die de blokken beton op elkaar hesen, flats van wel 40 verdiepingen hoog, de eindeloze zonneparken en windturbines die de kust en de zee vervuilden, de neon verlichte moskeeën in de geïslamiseerde steden die nu vanaf deze hoogte duidelijk zichtbaar waren! Maar de groene akkers met de koetjes en de kalfjes waren verdwenen, hier en daar zagen we nog de smeulende resten van wat eens een boerderij was. De beelden van de groene busjes met mannen in uniform, die in opdracht van de Staat de boerengezinnen uit hun boerderijen sleurden om ze in interneringskampen onder te brengen, we kregen ze niet meer van ons netvlies!

“Denk er niet meer aan, probeer een beetje te ontspannen!”, suste manlief, maar ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Ik besloot mijn oortjes in te doen en luisterde naar de strijdliederen die we zongen tijdens de demonstraties in Amsterdam, Den Haag, Utrecht, overal, met al die mooie mensen die oprecht geloofden dat onze vreedzame strijd uiteindelijk zou uitmonden in besef bij de rest van Nederig land dat ze zich moesten aansluiten, want dat massa uiteindelijk het enige is dat indruk maakt! “Sluit je aan!”, riepen we maar steeds naar die apathische wezens langs de kant, maar néé, ze wilden vooral deugen!

“Parijs staat ook al in de hens!”, zagen we op het videoscherm in het midden van de cabine, en beelden van burgers die wegvluchtten voor de Eurogendfor! En in Duitsland scheen het ook al flink mis te zijn, massademonstraties in Berlijn en zelfs in België was het raak, Antwerpen was één grote chaos!

Hoe relaxed was de aankomst op Malaga, de zon scheen tegen een strakblauwe hemel! Onze lieve vriend stond ons al op te wachten met zijn bestelbusje, hij was al eerder heen en weer gereden om ook zijn laatste dierbare spulletjes uit het land van herkomst op te halen en had ook het een en ander van ons overgebracht. “Goede reis gehad?”. Aangekomen bij zijn landhuis met zwembad zagen we dat er al bezoek was van enkele gezamenlijke vrienden die ons liefdevol in hun armen sloten. “Eerst maar eens even een drankje. Voor we het wisten zaten we aan de Sangria en tapas. Ach, het Spaanse leven went zo snel!

“Weet je wie hier niet zover vandaan is komen wonen. We waren . “Dáár richting dat bergpad, die witte villa met die meloenplantage en sinaasappelboomgaard! Thierry Baudet! Ja, we hebben elkaar al wel gesproken, relaxte vent, hij runt de boel helemaal zelf! We hebben een soort van coöperatie opgericht, doen aan ruilhandel, wij hebben ook gezamenlijke grond gekocht voor de nieuwkomers. Hier achter ons huis houden we kippen en melkvee, en verderop runt Ralf Dekker een heuse Bodega – al een tijd hoor – als investering in de toekomst! Zijn wijngaard levert hem op jaarbasis tonnen fruitige zongerijpte druiven op, en dát proef je, we zijn dan ook regelmatig bij hem te gast, een paar wijntjes in ruil voor wat eitjes en een stuk heerlijk romige kaas!”. Onze vriend glunderde van oor tot oor. “Dus tóch een Forumland!”, constateerde ik tevreden.

“Ja ja! En weet je wie hier verderop een geloofsgemeenschap heeft gesticht? En écht, dat doet ie goed hoor!”. “Uh, Willem Engel?”. gokte ik. “Nee joh, die zit in een Nederlandse enclave in Portugal! Nee, Max van de Berg!”. Onze vriend wees naar een klein kapelletje onderin het dal. De Spanjolen zijn ook helemaal dol op hem, hij spreekt al een aardig mondje Spaans, ze hangen aan zijn lippen als hij over al die acties vertelt die hij uit naam van Jezus heeft uitgevoerd in Hollanda! Maar hij heeft ook een paar fakkeltochten georganiseerd op gedenkwaardige dagen: zo is er een tocht op 6 februari (2016) de Slag op de Blauwe Brug: de dag dat de helden van PEGIDA met gevaar voor eigen leven demonstreerden tegen de islamisering van Nederland en door Antifa bijkans de Amstel in gedreven werden in opdracht van de ‘heilige’ Van der Laan! Tja, Max is dan wel niet tegen de moslims, hij respecteert ieder geloof, maar dwang en drang daar moet je bij hem niet mee aankomen! En ook de slag bij de Van Baerlestraat, toen op bevel van Femke Valsema (!) op 2 januari (2022) de veteranen, die een schild vormden om de demonstranten, bruut werden afgetuigd door de ME of wat daarvoor door moest gaan en zo zijn er meerdere tochten, erg indrukwekkend!

“Nog een afzakkertje voor het slapen gaan?”. Onze vriend trok nog een flesje wit fris & fruitig open, van het merk RD, konden we hem ook eens proeven, en we informeerden terloops nog even naar zijn familie die was achtergebleven in de hell hole. “Heb je nog contact met je kinderen en hoe gaat het met je jongste kleindochter, zit die inmiddels ook al op de basisschool?” “Oh ja, die schijnt het héél goed te doen, het is me een bijdehandje! We face timen regelmatig! O wácht, ik krijg net een berichtje binnen met een filmpje, ik pak even mijn bril!”. Even was het stil en hij tuurde ruim een minuut op zijn schermpje: “Hè?? Joy doet het goed! Ze/hij/het loopt zelfs voor op de rest van de klas en heeft met goed gevolg het lik-diploma gehaald!” Hij zette zijn bril wat hoger op zijn neus en mompelde: “Nou dat zal wel een typefoutje zijn!”, terwijl hij verder las: “Maar ze heeft op de juf mogen oefenen, zie de beelden!” Toen het filmpje startte en we het wellustige gekreun van de juf hoorden, smeet onze vriend nijdig zijn mobieltje van zich af. “Wel gadverdamme!”.

Door:
Helena
(voor www.ejbron.wordpress.com)