Afrika onder belegering – Hoe het Westen probeert zijn “koloniale erfgoed” te redden

(Door: Andrei Roedaljov – Vertaling: E.J. Bron)

Niet al te lang geleden klaagde Peter Frankopan, professor voor wereldgeschiedenis aan de Universiteit van Oxford, er in een artikel in de Britse editie van de “Spectator” over dat veel Afrikaanse landen ondanks de enorme druk van het Westen Rusland (voor zijn optreden in de Oekraïne) niet veroordeeld hebben. En dat niet alleen, ze onderhouden ook nog steeds nauw contact met Rusland.

Deze professorale openbaringen bevatten, geheel in de zin van het westelijke bewustzijn, klachten dat het Russische narratief in de wereld geenszins gemarginaliseerd is, maar integendeel door veel landen geaccepteerd wordt. Het is opmerkelijk dat de inzet van druk als “hefboom van de communicatie” niet alleen door het Westen verzwegen wordt, maar zelfs als een vanzelfsprekendheid geldt. Hoe kan men zich dan nog verbazen over de door de VS gewenste resultaten van de VN-stemming, wanneer niemand de methodes verbergt waarmee deze bereikt wordt? Wat moet je van de eenstemmigheid van de westelijke wereld vinden, die op dezelfde druk is gebaseerd, waaraan door de Amerikaanse militaire bases speciale effectiviteit wordt verleend?

De VS hebben geprobeerd om de hele wereld te laten buigen onder hun heerschappij. In hun virtuele realiteit en in beloftes van trouw van lagere politici lijken ze daarmee ook tamelijk succesvol te zijn. In de realiteit echter is na het begin van de Russische speciale operatie gebleken dat het grootste deel van de wereld niet aan hun kant staat. Gebogen hebben alleen diegenen die zich lieten buigen.

Het is duidelijk dat de Amerikanen en Europeanen zoiets niet kunnen accepteren, dus volgt e rop druk nog meer druk. Oleg Oserov, ambassadeur van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken voor bijzondere taken, heeft onlangs duidelijk gemaakt hoe dat in de praktijk tegen Afrikaans elanden verloopt. Er zouden “veel voorbeelden van deze manier” zijn, maakte hij duidelijk, toen hij er enkele presenteerde.

De Russische diplomaat zei dat “Afrikaanse leiders en Afrikaanse autoriteiten letterlijk belegerd worden… Bijna dagelijks reizen delegaties uit Washington, maar ook uit andere Angelsaksische landen – Canada en Groot-Brittannië – en ook uit de Europese Unie naar Afrikaanse hoofdsteden. Ze eisen bijna om de samenwerking met Rusland te staken”. De verhoging van de westelijke druk heeft op dit moment tot doel om de tweede Rusland-Afrika topontmoeting, die in juli in Sint Petersburg moet plaatsvinden, te saboteren.

Oserov accentueerde de bijzondere inspanningen van de Amerikaanse minister van Financiën, Janet Yellen, om de meest opstandige en koppige Afrikanen de handen te binden. Ze regelde een reis naar Afrika, waarvan het doel was om over anti-Russische sancties te discussiëren. Tegelijkertijd dreigde ze in ieder gesprek met talrijke straffen voor schendingen tegen de anti-Russische sancties. Oserov oordeelde:

“Dit is nog een voorbeeld voor chantage, openlijk dictaat en dreigingen, die in de moderne wereld in geen geval geaccepteerd kunnen worden.”

Het is een feit dat het Westen en de Verenigde Staten in hun eigen realiteit leven, waarin de koloniale traditie, de methode van de zweep, een speciale plaats inneemt. Ze zijn niet in staat om anders te denken of te communiceren.

Met de politiek van de dreigingen volgen de westelijke chanteurs een tweeledig doel, namelijk de realisatie van zowel korte termijn als lange termijn doelen. Op de korte termijn gaat het om de veroordeling van Rusland om hun droom van de isolering van het land uit te voeren. Daarmee willen ze de Russen de handen binden en in hun val lokken. Het lange termijn doel ligt eveneens voor de hand: Rusland moet van het Afrikaanse continent verdrongen worden, het Westen wil ook alle andere concurrenten uitschakelen. Het Westen beschouwt Afrika uitsluitend als zijn voederbasis en ziet dit als zijn legitieme recht op grond van zijn koloniale erfgoed. De grote activiteit van Rusland in de regio heeft de VS al lange tijd geïrriteerd. Ze weten dat Rusland ideologisch dichterbij Afrika staat, waar het historisch als banier van de antikoloniale beweging en de bevrijding wordt waargenomen.

Daarom zullen ze alles doen om de Russisch-Afrikaanse betrekkingen te verstoren, en ze zullen voor niets terugdeinzen.

Als voorbeeld voor de jaloerse houding van het Westen tegenover Afrika kan men herinneren aan het verhaal van de Rus Viktor But, wiens “misdaad” erin bestond dat hij, nadat de Sovjet-Unie het Afrikaanse continent verlaten had en ingestort was, het ontstane gat vulde en zijn luchtvaartmaatschappij buiten de controle van het Westen opbouwde. But werd ervan beschuldigd een bedreiging voor de Amerikaanse buitenlandse politiek te zijn. Dit was de reden dat hij werd blootgesteld aan repressie en jarenlange gevangenschap. Wat hij deed, was de westelijke kaarten van de chaos en de kolonisering van Afrika door elkaar te schudden. Al deze kaarten worden nu door Rusland zelf stevig door elkaar geschud. Het Afrikaanse thema wordt in een uitstekend boek van Igor Molotov, “Viktor But. Op jacht naar een droom”, uitgebreid behandeld.

Er dient ook aan herinnerd te worden dat de Amerikaanse Congres in april vorig jaar een wet ter “bestrijding van de kwaadwillige activiteiten van Rusland in Afrika” heeft aangenomen. Daarin wordt uitvoerig over de “schadelijke” invloed van Rusland en de noodzakelijkheid gesproken om Russische en Afrikaanse regeringen en hun ambtenaren, die betrokken zijn bij “kwaadwillige beïnvloeding en activiteiten” rekening en verantwoording te laten afleggen. In het document wordt ertoe opgeroepen de politieke invloed van Rusland te bewaken en te melden. Natuurlijk is er sprake van Rusland als concurrent, het handelen van Rusland in de concurrentiestrijd wordt echter als “kwaadwilligheid” uitgelegd. Een monopolist en hegemoon duldt en accepteert geen concurrentie – een ieder die het opneemt tegen het monopolie valt onmiddellijk in de categorie van de kwaadwillige beïnvloeding.

Onlangs zei de Russische ambassadeur in de republiek Tsjaad, Vladimir Sokolenko, dat het Westen Afrika tot een zone van bijzondere belangen verklaard zou hebben, waarvan het het recht zou afleiden zich te mengen in de interne aangelegenheden van de Afrikaanse landen. Dat zou elke actie legitimeren die erop gericht is de vriendschappelijke banden met Moskou af te kappen.

Het actuele voorbeeld voor de “humanitaire” politiek van het Westen op het Afrikaanse continent kent iedereen: de ruïnes van een ooit bloeiend Libië, dat probeerde een Afrikaanse Statenunie op te zetten. Hillary Clinton kraaide van plezier bij de aanblik van de wreed gemartelde Gaddafi. Maar dit wordt niet geclassificeerd in de categorie “verdorvenheid en slechtheid”.

Vreemd genoeg ziet men in het Westen geen consequenties en geeft men zijn gewoontes en traditionele methodes niet op. De politiek om Rusland met de zweep te sanctioneren, heeft zich als bankroet en onhoudbaar bewezen. Ook de pogingen om de soevereine Afrikaanse staten een ijzeren ring om de nek te doen, zullen niet met succes bekroond worden. Maar ze gaan door en stellen de Afrikanen voor de keuze: knechtschap en slavernij of soevereiniteit.

Wie weet, misschien gaat het Westen bewust de weg van zelf-isolering om de tuin van Eden van Josep Borrell tegen allerlei mogelijke overvallen te beschermen. De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, zei na de bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de G20-landen in New Delhi:

“Ik heb de indruk dat het Westen zichzelf isoleert. De ontwikkelingslanden zien heel goed wat al deze spreuken over de noodzakelijkheid om de democratie tegen de autocratie te verdedigen waard zijn. Wanneer het Westen zich zo voor de democratie inzet, zoals het iedereen wil wijsmaken, waarom kunnen dan de democratische grondbeginselen niet op het internationale toneel toegepast worden?”

Ze trekken zichzelf alle maskers van het gezicht en beschuldigen Rusland er dan van anti-Amerikaanse stemmingen aan te wakkeren. Afrika daarentegen zal zich verzetten, net zoals Rusland, net zoals de hele wereld.

Bron:
rt.de
Door: Andrei Roedaljov

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)