Het Franse dilemma

(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)

Frankrijk, de belangrijkste EU-partner van Duitsland, bevindt zich openlijk in opstand. Want met provocatieve arrogantie heeft president Emmanuel Macron grote delen van zijn volk in woede en verzet gedreven. Zelfs wanneer de situatie op straat weer wat rustiger zou zijn geworden, waar het op dit moment absoluut niet naar uitziet, zal de man van de “markten” en de rijken zijn resterende tijd in functie moeten doorbrengen onder bescherming van de politie en het leger – demonstraties en manifestaties voor zijn ondersteuning zullen er nauwelijks meer plaatsvinden.

Als we de situatie in Frankrijk beter bekijken, dan was deze ontwikkeling geen verrassing. Want Macron heeft zijn tweede ambtstermijn alleen maar te danken aan het feit dat zijn tegenkandidate in de tweede ronde Marine Le Pen was. En op deze politica van sociaal-patriottisch rechts wilden de linksen aan de linkerkant van de Rijn onder geen enkele omstandigheid stemmen. Daarmee zijn we al bij het eerste grote dilemma in Frankrijk: juist de linksen en de vakbonden, die nu bijzonder militant optreden tegen Macron´s aanmatigingen bij de pensioenhervorming, hebben met hun blokkade tegen Le Pen en haar partij “Rassemblement National” Macron weer op de troon geheven.

Nog steeds is er weinig wat erop duidt dat deze blokkade ontbonden zal worden. En links zelf is niet sterk genoeg om zowel Le Pen uit te manoeuvreren en Macron ten val te brengen. Dat laatste z\ou alleen maar kunnen lukken met een enorme, lang durende stakingsbeweging onder de werkende klassen. Dat is niet uitgesloten, maar niet echt waarschijnlijk. En wel ook daarom, omdat grote delen van de werkende klassen kiezers van Le Pen zijn. Maar hun idool heeft weliswaar felle kritiek op Macron, hoedt zich er echter voor om te mobiliseren tot de openlijke buitenparlementaire strijd tegen hem. Daarmee is het tweede dilemma in Frankrijk aangesproken: Le Pen en haar partij hopen (niet zonder reden) bij de volgende presidentsverkiezingen op parlementaire wijze aan de macht in de staat te komen.

Maar het is geen garantie dat er tot dat moment niet een politieke figuur wordt opgebouwd, die in staat is om met links-liberale drukte zowel verkiesbaar te zijn voor de bourgeoisie alsmede voor links. Dan zou Marine Le Pen zich opnieuw verrekend hebben en zou de frustratie na de te verwachten ontluistering van de nieuwe toeverlaat enorm groot zijn. Er bestaat waarschijnlijk maar één uitweg: Le Pen en haar partij moeten in ieder geval delen van links, in het bijzonder de in vakbonden georganiseerde arbeiders en werknemers, naar hun kant trekken om een nieuw volksfront te vormen. En dat is niet alleen de sleutel tot succes in Frankrijk…

Bron:
pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)