Woke is failliet: tijd om de aanval in te zetten!

(Door: Jon Paul Fabrizio – Vertaling: “Malpaso”)

Toen het voor het eerst verscheen, leek ‘woke’ een gevaarlijk wapen in het arsenaal van links. Maar toen veranderde er iets… Door de geschiedenis heen hebben revolutionairen altijd de kracht van woorden gebruikt. De Franse Revolutie maakte gebruik van de leuze: “Vrijheid, gelijkheid en broederschap.” Later gebruikte katholiek links het woord “dialoog” om een verzoening tussen kerk en het communisme mogelijk te maken. Het links van vandaag is niet anders. Het maakt ook gebruik van deze effectieve methode van ideologische verandering. Deze revolutionaire tactiek is echter allesbehalve onoverwinnelijk. Rechts kan het gebruik van deze totempaal-achtige woorden verslaan en heeft dat in het verleden ook al gedaan. Het woord ‘woke’ is een perfect voorbeeld van deze nederlaag. We kunnen veel leren door het falen ervan te bestuderen en het grote publiek te overtuigen.

De opkomst

Toen het voor het eerst verscheen, leek ‘woke’ een gevaarlijk wapen in het arsenaal van links. Alle tekenen wezen er tenminste op dat dit het geval zou zijn. Het woord komt kort en krachtig over. Het presenteert zich met een air van mededogen voor mensen die hebben geleden onder ‘raciale onrechtvaardigheid’. Het suggereert dat men ‘ontwaakt’ is voor de ernstige wandaden die zwarte mensen eeuwenlang hebben getroffen. Bovendien streelt de term ook de intellectuele ego’s van linkse sympathisanten. Het geeft hen het gevoel ‘op de hoogte’ te zijn van onrecht dat anderen niet hebben waargenomen. Het is ook een zeer elastisch woord met een breed scala aan betekenissen die gemakkelijk kunnen worden omgezet van het ene gebied van ‘onrecht’ naar het andere. In het klimaat van spanning dat optrad met de Black Lives Matter-beweging begonnen velen aan de linkerkant daarom het woord ‘woke’ met veel vertrouwen te gebruiken. Zoals verwacht werd het een lopend vuurtje. Openbare scholen, links-liberale media en radicaal-linkse groepen namen deze nieuwe term onmiddellijk over.

Iedereen kreeg te horen dat ze woke krijgers moesten worden en moesten gaan vechten tegen de oude racistische sociale structuren. Zo werd het woord al snel dé mode-manier om iedereen te belasteren die politie, wapenrechten en schoolkinderen probeerde te verdedigen. Linkse politici gebruiken de term tegen hun conservatieve tegenhangers op de meest agressieve manieren die men zich kan voorstellen. Daardoor stonden conservatieven voor twee opties: zich overgeven aan de links-liberalen of voor racist worden uitgemaakt. Het woord ‘woke’ werd een manier om rechts onder druk te zetten om een linkse agenda te ondersteunen, onder het mom van rechtvaardigheid en mededogen. In eerste instantie leek deze strategie te werken. Het woord creëerde een klimaat van klassenstrijd dat rassen tegen elkaar opzette. Nieuwe wetten en beleid werden aangenomen in wetgevende vergaderingen. Scholen hebben curriculums bijgewerkt met behulp van programma’s zoals het ‘1619 Project’ die kinderen onderwijzen door de bril van het wokeïsme. Er werden ook strenge maatregelen genomen tegen wetshandhaving, wat natuurlijk leidde tot landelijke wanorde. Inderdaad, het leek erop dat ‘woke’ hielp om alles te bereiken waar links op had gehoopt en zelfs meer. Er gebeurde echter iets onverwachts, júist toen ‘woke’ zijn hoogtepunt leek te bereiken. De aantrekkelijke fata morgana die de ware betekenis van het woord verhulde en maskeerde, verdween en werd vervangen door de harde, lelijke realiteit.

De val

Steeds meer verschenen er gebeurtenissen en kritieken die dit linkse heilige huisje ontmaskerden voor wat het was. Mensen associeerden het terecht met de ‘Critical Race Theory’, een marxistisch herkauwen van hun klassenstrijd. Mensen zagen dat de term ‘woke’ het sluwe idee was om nu ras te gebruiken als een voorwendsel voor hun communistische politieke hervorming. Bovendien realiseerden ouders zich dat ‘wokeïsme’ zijn weg vond naar de scholen en zich richtte op beïnvloedbare kinderen, wat hen terecht boos maakte. Bovendien werd het woord geassocieerd met gewelddadige rellen als een middel om zogenaamde ‘onderdrukkende’ structuren te verstoren. Dus, in de naam ‘woke’ te zijn, werd het gooien van stenen door winkelruiten een nieuwe manier om te vechten voor raciale gelijkheid. Dergelijke associaties namen elke dubbelzinnigheid en sfeer van mededogen uit het woord weg. Steeds meer mensen realiseerden zich de ware betekenis van ‘woke’ en gingen het verwerpen. Als gevolg hiervan werd alles wat met het woord te maken had gestigmatiseerd. Conservatieven maakten er een negatieve term van en gebruikten deze om radicaal-liberale agenda’s aan de kaak te stellen. Het woord verloor zijn opwindende lading. Als gevolg hiervan verloren ook liberalen, die zichzelf als gematigden probeerden voor te doen, hun dekmantel.

Wanhopig begon links het slachtoffer te spelen en klaagde over een conservatieve kruistocht tegen hun mislukte geesteskind. Voor sympathie was het echter te laat. De ‘woke’ meute had zijn lelijke kop opgestoken en niemand wilde er iets mee te maken hebben. Op dat moment kon links alleen maar een nederlaag accepteren. In een interview met ‘Vox’ gaf de Democratische strateeg James Carville verrassend toe dat woke failliet was en vroeg hij mensen om ervan af te stappen. Vandaag de dag veroorzaakt deze mislukte totempaal nog steeds schade, maar werkt intussen juist tégen het doel waarvoor het is bedacht.

We kunnen nú niet stoppen

De nederlaag van ‘woke’ bevat een waardevolle les. Wanneer ze verenigd zijn tegen links-liberale pesterij, kunnen conservatieven gevaarlijke linkse manoeuvres effectief verstoren. Woke is echter slechts een van de vele linkse heilige huisjes die moeten worden aangepakt. Het woord ‘haat’ wordt nu bijvoorbeeld toegepast op iedereen die het zogenaamde ‘3^e geestelijke werk van barmhartigheid’ beoefent: ‘Vermaan de zondaar’. Een ander links voorbeeld is ‘tolerantie’, wat suggereert dat mensen ‘zonde’ moeten accepteren en zelfs omarmen. De lijst kan nog wel even doorgaan, aangezien veel van hun heilige huisjes en totempalen nog steeds op vrije voeten zijn en overal schade aanrichten. We kunnen nu niet tevreden zijn met de nederlaag van ‘woke’. Totempaal-achtige woorden worden vernietigd wanneer ze nauwkeurig worden gedefinieerd en daarmee beroofd van al hun dubbelzinnige meerdere betekenissen. We moeten steeds wijzen op de gebreken en tegenstrijdigheden van het gebruik van zulke dubbelzinnige woorden. We kunnen ook de ideologieën achter dit woordgebruik blootleggen. Door dit te doen, storten hun mooie lege façades in elkaar en wordt links beroofd van een waardevol wapen.

We hebben nu het momentum aan onze kant. Het is geen tijd om de witte vlag te hijsen in de oorlog der woorden. We moeten de aanval inzetten!

Bron:
tfp.org
Door: Jon Paul Fabrizio

Vertaald uit het Engels door:
“Malpaso”
(voor www.ejbron.wordpress.com)