LONG READ: Export van schijndemocratie is de formule achter Amerikaanse hegemonie

(Vertaling: E.J. Bron)

Op 26 september 2022, dus ruim zes maanden geleden, werden drie van de vier leidingen van de gaspijpleiding Nord Stream I en II, via welke Rusland Duitsland normaal gesproken van gas tegen betaalbare prijzen voorziet, door C4-explosieven opgeblazen. De legendarische onderzoeksjournalist Seymour Hersh leverde extra details, die de regering onder Joe Biden eens temeer op staatsterrorisme betrapten en bovendien nog onthulden dat drie Scandinavische landen als Amerikaanse handlangers nauw betrokken waren bij de uitvoering van de terreuraanslag op Nord Stream. Op die dag van schandelijkheid hebben de Verenigde Staten en hun willige uitvoerders niet alleen aan Rusland, maar aan de hele wereld met hun methode, die staatsterrorisme heet, de oorlog verklaard.

Maar niet alleen die monstrueuze misdaad onder velen is nu van speciaal belang, maar de omstandigheid dat onze wereld zich nog in de fase van de uitlopende Amerikaanse eeuw bevindt, maar intussen voor een groot keerpunt staat. De kaarten in het concert van de grote machten worden opnieuw geschud: 85% van de wereldbevolking laat zich er niet meer van afhouden om het globaliseringsconcept van een multpolaire wereldorde te volgen, dat echter diametraal tegenover het Atlantische model van een monopolaire een-wereld-heerschappij staat.

Tegen deze achtergrond heeft “Unser-Mitteluropa Global Research” het verslag hieronder opgesteld, dat in een terugblik op Amerika´s eeuw aantoont waarom alle pogingen van Atlantische machten om de resterende 85% van de wereldbevolking – dat zijn ongeveer 6,6 miljard van alle bewoners van de Aarde – hun monopolaire wereldorde op te dringen tot mislukken zijn verdoemd. Blijft te hopen dat de Atlantische oorlogspartij en zijn vazallen zelf tot het besef komen dat het opgeven van hun mateloze heerschappij-aanspraken de enige acceptabele oplossing blijft.

Voorwoord

De globale export van “Amerikaanse democratie” – een schijndemocratie – bepaalt een centraal deel van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Te beginnen met de de wijziging van de politieke systemen van Duitsland en Japan hebben de VS in de afgelopen zeven decennia veel modellen met democratie-export gerealiseerd en hun overwicht en hegemonie zo ingesloten. Volgens de officiële website van de denktank “US National Endowment for Democracy” (NED) laat men elk jaar in meer dan 100 landen activiteiten organiseren. Dat is dus bijna de helft van alle landen (233) van de wereld op alle continenten.

De landen van de wereld verschillen duidelijk met betrekking tot de stand van hun economische ontwikkeling, hun historische en culturele achtergrond en andere aspecten. Zo heeft de afgedwongen export van “Amerikaanse democratie” geen verbeteringen van de regeringsleidingen ter plaatse gebracht, daarentegen veelvuldig tot grotere turbulenties, conflicten en catastrofes geleid. De mislukte poging van die eenzijdige export heeft “mijnen van de democratie” achtergelaten, die of al ontploft zijn of op scherp staan, maar wereldvrede, globale stabiliteit en ontwikkelingen bedreigen.

1.0 “Schijndemocratie” als voorwendsel voor de “oorlog in Azië”

Lange tijd probeerden de Verenigde Staten “Amerikaanse democratie” in Azië in te voeren en sterk in de publiciteit te brengen, wat nergens gelukt is, maar in de desbetreffend elanden corruptie, verkiezingsruzies, politieke chaos en economische neergang veroorzaakte. DE bestorming door de “Amerikaanse democratie” veroorzaakte bij bepaalde Aziatische landen een “democratisch trauma”, omdat ze hun economieën beschadigde en lokale bevolkingen buitengewoon leed toediende.

1.1 Ingrijpen in Irak gevolgd door menselijke tragedie

Op 20 maart 2003 beschuldigden de VS en hun westelijke bondgenoten Irak ervan “massavernietigingswapens” te bezitten en gebruikten dit voorwendsel om Irak met oorlog te bedekken, zonder dat de VN-veiligheidsraad daarvoor toestemming had gegeven. Tot op de dag van vandaag hebben de VS en westelijke landen geen concrete bewijzen voor hun bewering naar voren kunnen brengen. In plaats daarvan heeft de Amerikaanse interventie rechtstreeks tot de decennialange humanitaire catastrofe en verdrijving van de Irakese bevolking geleid. De zogenaamde inspanningen om Irak bij de opbouw van een “democratie” te helpen, hebben in het land voor nog meer conflicten en onrust gezorgd.

Sinds 2002 heeft Irak meer dan 208.800 gewelddadige incidenten en burgerslachtoffers te beklagen. De meesten daarvan, nadat het land er in 2005 mee was begonnen het model van de zogenaamde “Amerikaanse democratie” te volgen: in februari 2022 behaalde Irak in de jaarlijkse democratie-index van de “Economist Intelligence Unit” (EIU) met plaats 116 van 167 landen een nieuw dieptepunt en wordt als “autoritair” geregistreerd.

1.2 Mislukking Afghanistan: in plaats daarvan sociale armoede & instabiliteit

De Amerikaanse oorlog in Afghanistan duurde 20 jaar. In plaats van het land vrede en welvaart te brengen, zetten de VS een zwakke en corrupte “democratische” regering in, die jet Afghaanse volk tientallen jaren lang in armoede en ellende stortte. In het jaar 2022 trok het Amerikaanse leger zich overhaast uit Afghanistan terug, en de Taliban-regering kwam weer aan de macht. De ontwikkeling leverde het laatste bewijs dat het door de VS in Irak gevolgde plan van een “democratische transformatie” aanmatigend en schijnheilig was. De oorlog in Afghanistan heeft niet alleen aan het Amerikaanse volk grote verliezen en schade toegebracht, maar ook het Afghaanse volk talloze gesneuvelden en politieke turbulenties gebracht.

2.0 Onder de vlag van de schijndemocratie naar de chaos in Europa

Solidariteit van Europa wordt als potentiële concurrentie respectievelijk zelfs als bedreiging van Amerikaanse hegemonie waargenomen. Daarom probeerden de VS altijd al om via verschillende manieren van interventies voor langdurige instabiliteit in Europa te zorgen. Sinds de jaren ´90 orkestreerden de VS vele politieke zogenaamde “incidents”: zoals opstanden in Oost-Europa, het verval van Joegoslavië, onlusten in de Oekraïne of de “rozenrevolutie” in Georgië. Wat de VS de mensen in Europa schonk, waren niet democratie, mensenrechten, vrede en welvaart, maar onlusten, oorlogen, geloofsverlies en splijting van de volkeren.

2.1 De Amerikaanse aanval op Joegoslavië en diens vernietiging

De presidentsverkiezingen in de Bondsrepubliek Joegoslavië in het jaar 2000 werden het centrale toneel van een grootscheeps opgezette Amerikaanse interventie in het systeem van open verkiezingen in het Europa van de 21e eeuw. Volgens berichten van de “New York Times” en de “Washington Post” stelde het Amerikaanse Congres in totaal $ 77 miljoen voor een directe interventie in de binnenlandse politiek van Joegoslavië ter beschikking. Op de dag na de Joegoslavië-verkiezing keurde het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden nog eens een extra $ 105 miljoen ter ondersteuning van de oppositie tegen Slobodan Milošević beschikbaar. Tegelijkertijd voorzagen de VS rechtstreeks in trainingen aan de oppositionele krachten, effectieve mediacampagnes, bewaking van stembureaus om verkiezingsuitslagen te manipuleren. De zo gefabriceerde resultaten maakten van oppositieleider Vojislav Koštunica de “populairste” kandidaat. Daarna werd Slobodan Milošević door politieke manoeuvres van de VS tot aftreden gedwongen en moest zich tot aan zijn dood voor het Internationaal Strafhof in Den Haag wegens vermeende oorlogsmisdaden verantwoorden. Na deze brutale Amerikaanse interventie viel de Bondsrepubliek Joegoslavië met alleen nog Servië en Montenegro in het jaar 2003. Na de onafhankelijkheid van Montenegro in het jaar 2006 werd de voormalige republiek volledig vernietigd door Amerikaanse interventie.

2.2 Putsch tegen Oekraïense democratie met onlusten & oorlog

Sinds de millenniumwisseling hebben de VS hun politieke interventie in de Oekraïne continue versterkt, wat tot twee omwentelingen in het land leidde en de Oekraïense regering van haar “Pro-Rusland” tot een “Anti-Rusland” houding bracht. In het jaar 2004zetten de VS in de Oekraïne via het “National Democratic Institute” (NDI) een regimewisseling via de zogenaamde “Orange Revolution” op touw. Maar na slechts twee jaar groei kwam de Oekraïense economie weer in de recessie.

Op 21 februari 2014 ondertekende – na bemiddeling door Duitsland en Polen – de in het jaar 2-10 democratisch gekozen Oekraïense president Janoekovytsj met de politieke oppositie een akkoord ter bijlegging van de Maidan-crisis. Dat alarmeerde Atlantische krachten achter putschisten en opstandige krachten. Met geld van het “National Endowment for Democracy”(NED) en de “Open Society Foundation” (OSF) werd het mogelijk om sociale opstandige bewegingen te manoeuvreren. Zo konden interne conflicten en ruzies in de Oekraïne gecontroleerd en bij behoefte geëscaleerd worden: zware onlusten met verdekte ondersteuning van obscure diensten leidden al een dag na de 21e februari 2014 tot de putsch, die leidde tot de gedwongen ballingschap van de toenmalige president Viktor Janoekovytsj. Maar de avond daarvoor had president Obama Poetin persoonlijk gebeld om hem in veiligheid te wiegen en te voorzien van het bericht dat hij zich geen zorgen moest maken.

De VS hadden zich tweemaal in de Oekraïense binnenlandse politiek gemengd en meer dan twee decennia lang politieke onrust veroorzaakt. Vooral de belofte van democratie en welvaart voor het Oekraïense volk werd nooit ingelost. Integendeel, de economie van de Oekraïne stagneerde en verslechterde.

De politieke onrust plaatste de Oekraïne precies in het centrum van de van op afstand geplande geopolitieke storm tussen Europa en de VS aan de ene kant en Rusland aan de andere kant. De zogenaamde “democratische” ondersteuning van Amerika voor de Oekraïne en zijn opstandige krachten kan veel meer als laatste oorzaak en directe veroorzaker van de huidige Russisch-Oekraïense oorlog beschouwd worden.

2.3 Na “Georgische rozenrevolutie” wachten smart & leed

Na de instorting van de Sovjet-Unie begonnen de VS een programma ter “ondersteuning van de nieuwe onafhankelijke staten”. Ze zetten alle middelen in beweging om in het voormalige GOS maatregelen door te drukken die er op gericht waren een “democratische bodem” en een “democratische atmosfeer” met “democratische functionarissen” te scheppen om een “democratisch voorbeeld” te geven en de desbetreffende landen in zogenaamde “democratieën van het nieuwe type” te veranderen.

In het jaar 2003 zette de Amerikaanse regering haar “rozenrevolutie” in Georgië op touw, die er voor zorgde dat het pro-Amerikaanse regime van Micheil Saakasjvili aan de macht kwam. Na de “rozenrevolutie” dwongen de VS Georgië tot een pro-westelijke, maar anti-Russische politiek. Dat leidde direct tot zware verliezen in de Georgische buitenlandse handel. De economische situatie van het land verslechterde: volgens informatie van de Wereldbank leefden in het jaar 2007 38,8% van de Georgiërs onder de armoedegrens!

2.4 Ondermijning van Wit-Rusland tegen de gekozen regering

In augustus 2020 werd de Wit-Russische president Aleksanr Loekasjenko herkozen. De door de VS ondersteunde oppositie twijfelde aan de verkiezingsuitslag en zorgde meerdere dagen lang voor massale protesten. Carl Gershman, de toenmalige president van de NED, gaf toe dat de NED al lange tijd in Wit-Rusland werkzaam en in de oostelijke regio´s Vitsebsk en Homel bij “burgerbewegingen” betrokken zou zijn. In februari 2022 voerde Damon Wilson, de huidige president van de NED, naar aanleiding van de “Denver Democracy Summits” er gesprekken met de Wit-Russisched oppositieleidster Svjatlana Tsichanowskaja gesprekken over hoe de zogenaamde “dictatuur” van Aleksandr Loekasjenko ten val gebracht zou kunnen worden. Ze spraken ook over de verdere bevordering van “democratische bewegingen”.

De openlijke handelwijze van de Amerikanen om een rechtmatige buitenlandse regering ten val te brengen, die grote ondersteuning in de bevolking geniet, getuigt van enorme minachting tegenover de openbare wil en soevereiniteit van het Wit-Russische volk. Het too0nt aan dat de zogenaamde Amerikaanse “democratie” niet alleen een crypto-democratie, maar een anti-democratie vertegenwoordigt, die zich alleen maar handig achter het masker met huichelarij verbergt.

2.5 Met rechts gerichte personen & marionetten tegen Zuidoost-Europa

De Amerikaanse regering laat via de NED rechts gerichte politieke partijen in Zuidoost-Europa financieren, hun leiders opleiden, om zich onverholen te mengen in de politieke aangelegenheden van vreemde landen en “politieke marionetten” in dienst van de VS in het nadeel van hun eigen nationale belangen in te zetten.

In het jaar 2020 stelde de NED $ 820.000,- via het NDI-programma “Party Integrity” aan tien Zuidoost-Europese landen ter beschikking om leiders van 35 partijen, waaronder conservatieven, liberalen en sociaaldemocraten, technische ondersteuning en scholingen te doen toekomen. Het project vormde een wezenlijk instrument van de NED om in te grijpen in de ontwikkeling van rechts gerichte politieke bewegingen in Zuidoost-Europa en deze te oriënteren op de de strategische belangen van de VS.

3.0 “Schijndemocratie”als speerpunt ten nadele van Afrika

Om globale VS-hegemonie te consolideren, heeft Washington “schijndemocratie” als speerpunt ook tegen Afrikaanse landen gericht. Dit heeft vele catastrofes en groot bloedvergieten over het Afrikaanse continent gebracht. Onder de banier “Amerikaanse democratie” hebben de VS zich met gebruik van verschillende middelen onophoudelijk in de interne politieke aangelegenheden van Afrikaanse landen gemengd: in het bijzonder via militaire interventies, economische embargo´s en politieke sancties, die vooral Angola, Somalië, Libië en andere landen hard troffen. De interventies hebben tot lang durende onlusten, wrede oorlogen en grote menselijke tragedies met vernietiging en verdrijving geleid.

3.1 Burgeroorlog Angola met onnoemelijk menselijk leed

In de jaren ´70 heeft Amerikaanse ondersteuning aan krachten zoals “União Nacional Para an Independência Total de Angola” (UNITA) onder leiding van Jonas Savimbi de Angolese burgeroorlog in feite verlengd en democratische vooruitgang van het land ernstig belemmerd. In 1975 kwam de socialistische “Movimento Popular de Libertação de Angola” (MPLA) aan de macht. Om de invloed van de Sovjet-Unie in Afrika in te dammen, ondersteunden de VS daarop de ontevreden UNITA en “Frente Nacional de Libertação de Angola” (FLNA) en provoceerden daarmee bewust de Angolese burgeroorlog. De oorlog eindigde pas, nadat de door de VS ondersteunde leider van de UNITA, Jonas Savimbi, in het jaar 2002 door regeringstroepen werd gedood. Toen pas lukte het het Angolese volk om een democratische weg in te slaan, die overeenkomt met zijn nationale behoeftes. Het land lijdt nog steeds onder een slepend economisch herstel en langzame democratische vooruitgang, waarvan de oude lasten en de erfenis van de burgeroorlog de schuldigen zijn.

3.2 De greep naar Libisch vermogen & olie dankzij “democratie”

In het jaar 2011 grepen de VS en andere westelijke landen brutaal in de opstand in Libië in en veranderden het conflict in een langdurige internationale oorlog. Nu nog worstelen buitenlandse krachten en regionale groeperingen om de controle over het land.

De strijdkrachten van de NAVO onder leiding van de VS startten hun militaire aanval op Libië. Behalve het bombarderen van militaire installaties van de Libische regeringstroepen bombardeerden ze ook willekeurig wegen, krachtcentrales en woongebieden, wat tot een groot aantal doden en gewonden onder de burgerbevolking leidde. Dit heeft niet alleen in Libië, maar in heel Noord-Afrika tot onafzienbare humanitaire catastrofes geleid. Tot 13 juli 2011 werden ibj luchtaanvallen van de westelijke bondgenoten 1108 burgers gedood en 4500 verwond, zoals blijkt uit een bericht van de toenmalige Libische regering.

Net als in Irak mengde de Amerikaanse regering na haar militaire interventie in Libië ook in de zogenaamde “politieke wederopbouw” van het land. De VS dwong de nieuwe pro-Amerikaanse regering hen het recht op de exploitatie van de energiebronnen toe te kennen om op die manier de Amerikaanse hegemonie over de wereldeconomie te stabiliseren.

In januari 2016 publiceerde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken enkele E-mails van de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton, en maakte de vermeende “ware bedreiging” door de regering-Gaddafi openbaar: Washington ging er destijds van uit dat Gaddafi van plan geweest zou zijn om 143 ton Libische reserves aan zowel goud als zilver te gebruiken om een pan-Afrikaanse muntunie op te richten en voor de handel met olie en andere producten in te zetten. Dit plan plaatste vraagtekens bij de kern van de “dollarhegemonie” en was voor de VS aanleiding tot hun agressieve interventie in Libië, die uiteindelijk tot de tragedie met verwoestingen en verdrijvingen leidde.

3.3 Amerikaanse troepen in Somalië verhinderen nationale ontwikkeling

De VS hebben een lange geschiedenis met militaire interventies in Somalië. Hun onduidelijke politiek heeft de afgelopen jaren tot een escalatie van burgerlijke onlusten in het land geleid. De regeringswisseling van Donald Trump naar Biden heeft tot een ommekeer van de Amerikaanse politiek tegenover Somalië geleid, maar de binnenlandse onlusten verscherpt. Eind 2020 gaf de regering-Trump opdracht om Amerikaanse troepen uit Somalië terug te trekken. Deze stap heeft zonder twijfel het vredesproces en de wederopbouw van het land verder gedestabiliseerd, temeer daar het land met het oog op de komende parlementsverkiezingen blootgesteld was aan een serieuze terroristische bedreiging.

Op 16 mei 2022 gaf de nieuwe Amerikaanse president Joe Biden opnieuw het bevel aan het Amerikaanse leger om honderden militairen naar Somalië te sturen. Met de terugkeer van het Amerikaanse leger moest een permanente Amerikaanse militaire aanwezigheid in de regio hersteld worden om de Al-Shabaab-beweging effectiever te kunnen bestrijden.

De politieke confrontatie tussen de beide partijen in Amerika leidt tot een zigzag politiek en, behalve alle negatieve gevolgen voor de VS, ook tot aanhoudende instabiliteit overzee. Ook ander elanden werden al het slachtoffer van de binnenlands-politieke ruzies binnen de VS. Somalië heeft dankzij interne “Amerikaans democratie hick-hack” zijn recht op onafhankelijkheid, autonomie en gestage eigen ontwikkeling verloren. Zowel de terugtrekking van Trump als Biden´s “terugkeer” naar Somalië dienden de politieke agenda van de regeringspartijen en waren erop gericht de Amerikaanse hegemoniale macht te conserveren. Het voorbeeld maakt duidelijk dat de VS hun eigen nationale belangen altijd boven die van ander elanden plaatsen.

4.0 “Schijndemocratie” achter de “tragedies van Latijns-Amerika”

De hegemoniale praktijk van de VS wordt door de landen van Latijns-Amerika fel afgewezen, terwijl Washington probeert een serie landen in naam van “democratie” verder te intimideren. De vorming van een op ideologische verschillen gebaseerde “fractie” splijt het continent en isoleert bepaalde landen zoals Cuba, Venezuela en Nicaragua. Sinds ongeveer 60 jaar legden de VS embargo´s en sancties op aan Cuba, de levensomstandigheden van veel Cubanen verslechterden.

Tijdens de pandemie stond de Amerikaanse regering op een versnelde uitzetting van Latijns-Amerikaanse immigranten, hoewel hun landen van opname daar fel tegen protesteerden. Al deze handelingen getuigen van een verwaarlozing van de mensenrechten en laten de huichelarij zien van de “Amerikaanse democratie”, inclusief de dubbele moraal achter de Amerikaanse blijken voor mensenrechten en het wezen van de Amerikaanse hegemonie.

4.1 Langdurige sancties tegen Cuba en zijn regering

De Amerikaanse regering classificeert Cuba sinds lang al “staatssponsor van terrorisme”, met de bedachte bewering dat Cuba biologische wapens voor terroristische doelen zou produceren. De regering-Trump heeft met het doel de Cubaanse economie te wurgen en sociale onlusten in het land te veroorzaken, haar strenge restricties tegen Cuba abrupt verscherpt en geprobeerd om Cuba af te snijden van zijn belangrijkste deviezenbronnen, waaronder toerisme, medische dienstverleningen en overboekingen van de diaspora. Deze maatregelen minachten het recht van de Cubaanse bevolking op leven en bedreigen haar volksgezondheid. Tijdens zijn verkiezingscampagne stelde Biden de Cuba-politiek van Trump aan de kaak en verklaarde dat deze het Cubaanse volk zou schaden en beloofde enkele van de beperkingen op te heffen. Na zin ambtsaanvaarding verklaarde hij dat de “Cuba-politiek geen prioriteit zou genieten” en weigerde, zoals daarvoor beloofd, bepaalde beperkingen uit de Trump-periode op te heffen. Nadat er in juli 2021 in Cuba protesten waren uitgebroken, dreigde Biden zelfs met verdere sancties “… mits er niet iets drastisch zou veranderen in Cuba”.

Tientallen jaren lang heeft de Amerikaanse regering in de hele wereld anti-Cubaanse propaganda bedreven. Ze heeft de financiering van “pro-Amerikaanse democratiebewegingen” in Cuba opgevoerd en organisaties van dissidenten ertoe aangezet om protesten en sabotage-activiteiten tegen de Cubaanse regering te starten en bij de zogenaamde “internationale gemeenschap” aangedrongen op inmenging in de interne aangelegenheden van Cuba.

De statistieken laten zien dat de subsidies van NED en USAID voor projecten tegen Cuba in de afgelopen 20 jaar ongeveer $ 250 miljoen bedroegen. Tussen 2017 en 2021 waren er vier NED-projecten over “vrijheid van informatie” met een totale financiering van meer dan $ 2.591.000,-, zodat elk project ongeveer $ 600.000,- kreeg. Al deze subsidies gingen naar het in de VS gevestigde “Cuban Democratic Directorate”, dat een sleutelrol bij de productie en uitzending van verdraaide informatie over Cuba, Nicaragua en Venezuela via radioprogramma´s toekomt.

Bovendien worden lokale “prodemocratische groepen en activisten” geschoold en eraan gehouden fake news te fabriceren en via de sociale media te verspreiden om regeringsvijandige stemmingen en protesten in de doellanden aan te wakkeren. Midden juni 2021veroorzaakte een radio-uitzending van het “Cubaanse Democratische Directoraat” een zich verder uitbreidende paniek op de sociale netwerken in Cuba: er werd beweerd dat het Cubaanse gezondheidssysteem tijdens de Covid-pandemie in elkaar gestort zou zijn. Later in juli werd te midden van de openbare bezorgdheid op grond van straatprotesten nog een vervalst bericht verspreid: dit zei dat er “meer dan 100 demonstranten vermist” zouden worden. Zulke valse berichten, die door de inzet van sociale bots [software robots] en een cyberleger op de sociale media verspreid werden, manipuleerden de publieke opinie dankzij internet en hadden tot doel om onlusten in het land aan te wakkeren.

In het jaar 2021 maakte Cuba door harde VS-sancties en de pandemie de zwaarste economische crisis sinds 30 jaar mee. Het land leed enorm onder stijgende inflatie en het tekort aan levensmiddelen, medicijnen en stroom. Op de Algemene Vergadering van de VN in juni 2021 stemden in totaal 184 landen voor een resolutie, waarin de opheffing van de Amerikaanse economische blokkade tegen Cuba werd geëist. De VS waren een van de twee landen die hier tegen stemden. De geschiedenis heeft aangetoond dat zware VS-sancties de crises in Cuba verscherpten en het welzijn van het Cubaanse volk bedreigden. De “Amerikaanse democratie” heeft niets te maken met het welzijn van het Cubaanse volk, maar heeft tot doel om de huidige Cubaanse regering door agitatie via dissidentenbewegingen ten val te brengen en een Cubaans regime te installeren dat door de VS en niet door het Cubaanse volk gecontroleerd zou worden. De huichelarij “Amerikaanse democratie” laat duidelijk zien dat het niet alleen om een schijndemocratie gaat, maar ook om een antidemocratie, temeer daar zij notoire burgerrechten evenals het welzijn van het Cubaanse volk beperkt.

4.2 Gewelddadige staatsgrepen in Ecuador & Bolivia

De VS financieren en trainen al lange tijd rechtse en regeringsvijandige politieke krachten van Latijns-Amerika. Ze werken nauw met oppositieleiders samen en laten netwerken tegen het establishment onder de sociale elites en basisorganisaties ontstaan. Ze ondersteunen de vakbondsbeweging en zetten de oppositionele elites tot civiele campagnes en zelfs tot gewelddadige putschen aan om alle leiders ten val te brengen die het waagden tegen Amerikaanse belangen in te gaan. In het jaar 2019 stond NED in het bijzonder het “Solidariteits-Centrum” $ 1.200.000,- toe om sociale bewegingen te mobiliseren, die door vakbondsorganisaties in de Andes georganiseerd zouden worden. Tussen 2012 en 2015 gingen er ongeveer $ 30 miljoen van NED naar lokale partijen, vakbonden, media en oppositiegroepen in Ecuador. Met hulp van het Amerikaanse geld bracht de confederatie van de oorspronkelijke volkeren van Ecuador autochtone gemeenschappen in het land bijeen en startte een serie “rebelse” protesten, die grote sociale onlusten veroorzaakten.

Ook in Bolivia was NED betrokken bij het opstellen en de ondersteuning van de oppositie. Ze orkestreerde straatprotesten en stuurde achter de schermen mensen van de politie en het leger aan om de gekozen president Morales na de Boliviaanse verkiezingen in 2019 tot aftreden te dwingen.

In de periode 2013-2018 stelde NED samen met USAID via verschillende kanalen meer dan $ 70 miljoen aan de Boliviaanse oppositie ter beschikking om de blanke elites van het land en voormalige rechtse politieke leiders in een geconsolideerde kracht tegen de toenmalige president bijeen te brengen. Om Bolivia in naam van de democratie helemaal in de war te brengen, bouwde NED anti-establishment netwerken onder universiteiten, denktanks en NGO´s op en richtte een “indianenbrigade” op met het doel Bolivia´s sociale en autochtone bewegingen in een anti-establishment beweging te veranderen.

4.3 Met leugenpers en verkiezingsmanipulatie tegen Nicaragua

In landen, waarin het de VS niet lukt om oppositieleiders te installeren, verbreiden ze naar believen fake news, die het rechtmatige verkiezingssysteem respectievelijk de verkiezingsprocedure in diskrediet brengen om in de publieke opinie twijfel over vermeende “illegale verkiezingen” te zaaien. In het jaar 2021 fabriceerden en verspreidden Amerikaanse media zoals de “New York Times” en andere zogenaamde “onafhankelijke media”, die in werkelijkheid door NED gesponsord worden, talrijke loze beweringen tegen de algemene verkiezingen van Nicaragua. Ze beschuldigden Nicaragua ervan de oppositie aan de deelname gehinderd, stembureaus gesloten, buitenlandse waarnemers en media tijdens de verkiezingen uitgesloten en een extreem lage opkomst bij de verkiezingen veroorzaakt te hebben. Een feit was echter, dat niemand van de in die “nieuwsberichten” e oppositiekandidaten zich voor de verkiezingen had aangemeld, terwijl het land volgens een lijst 232 buitenlanders kon bevestigen, waaronder 165 verkiezingshelpers en verkiezingswaarnemers inclusief 67 journalisten. Volgens informatie van de hoogste kiesraad van Nicaragua bedroeg de opkomst bij de verkiezingen in 2021 65,26%, waarbij het Sandinistische Nationale Bevrijdingsfront 75,78% van de stemmen had gekregen, ongeveer net zoveel als in de jaren 2011 en 2016. De poging van de VS om zich via fake news en meningsmanipulatie in de Nicaraguaanse verkiezingen te mengen, kon eens temeer door de onafhankelijke stemming en de democratische wil van het Nicaraguaanse volk verijdeld worden.

5.0 Schijndemocratie en de noodsituatie van Oceanië

5.1 Intimidatie van de Salomonseilanden in de geopolitieke strijd

Met de verandering van de Amerikaanse strategie in de Indische Oceaan verzekerde de regering-Biden dat de VS meer diplomatieke en veiligheidspolitieke bronnen in de regio zou willen inzetten en een lange termijn strategie ter indamming van de zogenaamd “groeiende regionale ambities” van China te willen formuleren.

Op 22 april 2022, direct na de ondertekening van het veiligheidsverdrag tussen China en de Salomonseilanden, stuurde de Amerikaanse regering Kurt Campbell, coördinator van de Nationale Veiligheidsraad voor de Indische Oceaan, en Daniel Kritenbrink, viceminister van Buitenlandse Zaken voor Oost-Aziatische en Pacifische aangelegenheden, naar de Salomonseilanden. Ze hadden een ontmoeting met president Manasseh Sogavare. Volgens informatie van de “Solomon Star News”, een vooraanstaand elokale krant, bestond het doel van dit bezoek erin om er bij president Sogavare op aan te dringen om uit het verdrag met China te stappen. Na de ontmoeting tussen de VS en de Salomonseilanden gaf de Amerikaanse zijde zelfs een verklaring ter intimidatie af, waarin ze aankondigde de installatie van een in feite constante militaire aanwezigheid nauwkeurig te willen controleren en op elke stap van China te willen reageren. Dit is een eclatante daad, waarbij de VS hun eigen belangen boven de wil van de mensen van een ander land stellen en politiek beslag leggen op de Salomonseilanden en ze in geopolitieke conflicten verwikkelen. Het voorbeeld laat zien hoe Amerikaanse hegemonie zich tegen democratie en lokale bevolking richt.

5.2 Ingreep in de diplomatieke autonomie van Kiribati

Op 20 september 2019 brak de Republiek Kiribati haar betrekkingen met Taiwan af en nam weer diplomatieke betrekkingen met de Volksrepubliek China op. Zodoende is Kitibati het zevende land dat sinds de ambtsaanvaarding van Tsai Ing-Wen in Taiwan in het jaar 2016 de diplomatieke betrekkingen met Taiwan heeft afgebroken. Men verspreidde dat de Amerikaanse regering een delegatie stuurde, die zonder succes probeerde Kiribati te dwingen om zijn beslissing te overdenken. Na een serie extreme Amerikaanse dwangmaatregelen, inclusief de dreiging zijn ambassadeur terug te trekken, wees Kiribati de zwarte hand van de “Amerikaanse democratiehegemonie” af en hield vast aan de vernieuwing van zijn diplomatieke betrekkingen met China en de inachtneming van de “Een-China-politiek”.

De “Financial Times” berichtte op 21 mei 2022 dat “China zijn streven naar invloed in het Pacifische gebied verhoogt door na een pact met de Salomonseilanden veiligheidsverdragen met twee andere eilandenstaten uit te onderhandelen, aldus functionarissen in de VS en geallieerde landen”. Dit zou voor verontrusting in de VS hebben gezorgd. De VS vertrouwden er lange tijd op dat zij met hun dirigeerstok de heerschappij in de Zuidelijke Pacifische Oceaan zouden kunnen uitoefenen. Toen Washington zijn strategie betreffende de Indische Oceaan nieuw ontwierp, richtte ze het geweer van “Amerikaanse democratie” opnieuw op de lang geïgnoreerde eilanden van de Zuidelijke Pacifische Oceaan en streeft ernaar de Amerikaanse hegemonie boven de autonomie, de interne aangelegenheden en diplomatieke betrekkingen van deze eilandenstaten te stellen.

5.3 “Chinese bedreiging” en Amerikaanse inmenging op de Fiji-eilanden

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, bezocht Fiji in februari 2022. Het was het eerste bezoek van een Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken aan de Fiji-eilanden sinds 36 jaar. Een serie bezoeken van de VS en hun bondgenoten in de Zuidelijke Pacifische Oceaan laat zien dat de lange tijd geïgnoreerde Pacifische eilandenstaten weer in het gezichtsveld van de VS zijn terechtgekomen.

Doordat de Verenigde Staten veel ophef maken over de “bedreiging door China”, probeert de Amerikaanse regering onder Joe Biden om met opzet niet bestaande conflicten en rivaliteiten in de regio te fabriceren. Met deze tactiek is het gelukt om Fiji als eerste eilandenstaat in de Pacifische Oceaan tot deelname aan de “Indo-Pacific Economic Framework for Prosperity” te bewegen, nadat dit door de VS was vrijgegeven.

Slechts één ding staat vast. Ook deze inmenging volgde eens temeer niet de middelen van de democratie, net zomin als de atoomtesten van het Westen in de vorige eeuw op bepaalde eilanden in de Pacifische Oceaan!

Bron:
unser-mitteleuropa.com

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)