Waarom Zelensky de Krim NIET zal terugpakken

(Door: Rick Sterling – Vertaling: E.J. Bron)

Zeventien maanden geleden verklaarde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken officieel dat de VS de Krim “NOOIT” als deel van Rusland zullen erkennen. Drie maanden geleden zwoer de Oekraïense president Zelensky de Krim “terug te pakken”. Is dat mogelijk?

In juni 2016 bezocht ik de Krim met een delegatie van het Center for Citizen Initiatives (CCI). Daarbij gaat het om een Amerikaanse organisatie, die sinds decennia een uitwisseling met mensen in Rusland organiseert. Ze heeft nooit financiële ondersteuning van Rusland gekregen, maar in de jaren ´90 enkele subsidies van USAID. CCI bevordert in het bijzonder de uitwisseling met Rotary Clubs.

Op de Krim waren we in Jalta, een kleine stad aan de Zwarte Zee, gestationeerd. Vanuit Jalta ondernamen we uitstapjes naar de hoofdstad Simferopol, de marinehaven Sebastopol, het “Dal des Doods” en en vele andere doelen.

De Krim is prachtig en de mensen waren heel vriendelijk en waren blij ons te zien. Op dit tijdstip stond de Krim vanwege haar beslissing om zich in maart 2014 van de Oekraïne af te splitsen sinds twee jaar onder westelijke sancties. Toeristenschepen, die vroeger hun havens aandeden, deden dat niet meer vanwege de sancties. Studenten, die examen hadden gedaan aan de universiteiten op de Krim, konden hun academische prestaties in Europa niet meer laten erkennen. Visa en Mastercard konden niet meer gebruikt worden. De sancties veroorzaakten een groot aantal problemen.

We ontmoetten veel groepen, waaronder het gekozen stadsbestuur van de hoofdstad Simferopol, studenten, gymnasiasten, Armeense en Tataarse etnische groepen, een Rotary-zakengroep en nog veel meer. Zij zeiden allemaal dat de beslissing om zich af te scheiden van de Oekraïne met overweldigende meerderheid werd genomen. De officiële uitslagen van het referendum bevestigden deze uitspraken: bij een opkomst van 83% sprak 97% van de kiezers zich uit voor een “hereniging” met de Russische Federatie.

Op onze vraag waarom ze er de voorkeur aan gaven om deel van Rusland te zijn, kwamen verschillende verklaringen. Ze verwezen allemaal naar de putsch van februari 2014, waardoor president Janoekovytsj ten val werd gebracht. Meer dan 75% van de Krim-bevolking had bij de verkiezingen in 2010, die door Europese waarnemers als vrij werden geclassificeerd, op Janoekovytsj gestemd. De gewelddadige staatsgreep, waarmee hun gekozen president werd afgezet, beviel hen niet.

Een andere reden was dat de putsch-regering de wet, volgens welke de Russische taal op scholen en in instellingen gebruikt mocht worden, direct ophief. De meerderheid van de bevolking in de Oost-Oekraïne en op de Krim heeft Russisch als moedertaal. De vijandigheid van de putsch-regering was onmiskenbaar.

Een derde reden waren het geweld en de laagheid van de krachten die de putsch uitvoerden. Binnen enkele dagen werden bijna 100 mensen op het Maidan-plein gedood. Er bestaan overweldigende bewijzen voor dat de moorden door scherpschutters werden gepleegd, die uit ruimtes en vanaf de daken van de door de oppositie gecontroleerde gebouwen schoten. Het feit dat er zowel demonstranten als politieagenten werden gedood, duidt erop dat de crisis met opzet verscherpt en aangewakkerd moest worden, en precies dat is gebeurd.

Een vierde reden voor de Krim-beslissing was een incident in de nacht van 20 februari. Honderden bewoners van de Krim waren naar Kiev gegaan om vreedzaam voor de regering en tegen de toenemend gewelddadige meute te demonstreren. Toen het moorden op 20 februari zijn hoogtepunt bereikte, werd het hen duidelijk dat het te gevaarlijk was en vreedzame protesten nutteloos waren. Ze reden in een konvooi van 8 bussen terug naar huis. Honderd kilometer ten zuiden werd het konvooi door ultranationalistische knokploegen aangehouden. Alle passagiers werden geterroriseerd, velen werden in elkaar geslagen en zeven van hen werden vermoord. Het nieuws van deze gewelddaad verbreidde zich snel en schokte de mensen op de Krim. Het referendum werd snel georganiseerd en op 16 maart zonder geweld gehouden. De deelname was enorm en het resultaat beslissend. Twee dagen later nam Rusland de Krim in de Russische Federatie op.

Bij ons bezoek, slechts twee jaar na de staatsgreep, kwamen we te weten dat men de beslissing om de Oekraïne te verlaten, ondanks de door de westelijke sancties veroorzaakte problemen, niet berouwt. De mensen vertelden ons dat de Krim onder de Oekraïne verwaarloosd zou zijn. Nu, nu het deel uitmaakt van de Russische Federatie, worden er allerlei mogelijke verbeteringen van de infrastructuur uitgevoerd. Daarvan konden we ons zelf op de nieuwe luchthaven van Simferopol overtuigen. We hoorden van de nieuwe brug over de Straat van Kertsj, die enkele jaren later werd voltooid. We zagen hoe het beroemde Artek-jeugdvakantiekamp werd veranderd en nieuw opgebouwd.

Het was heel interessant om jonge Tataren te ontmoeten. Daarbij gaat het vaak om een islamitische oorspronkelijke volksgroep op de Krim. Op de vraag of westelijke NGO´s actief zouden zijn in oppositiewerk, glimlachten ze en zeiden: “Ja, …Soros.” Toen ik het later nakeek, kwam ik te weten dat de Amerikaanse miljardair subsidies van $ 230 miljoen ter beïnvloeding van de Oekraïne heeft toegestaan.

Op onze reis kwamen we ook iets over de lange geschiedenis van de Krim als deel van Rusland te weten. Het schiereiland Krim en de oorlogshaven Sebastopol behoren sinds 1783 tot Rusland. De haven is al 240 jaar de enige zuidelijke zoetwaterhaven van de Russische marine.

In 1954 werd de Krim door de Sovjetleider Nikita Chroestsjov tot Oekraïense republiek verklaard. Daarover vonden weliswaar geen consultaties plaats, maar dat was verder niet erg, omdat ze allemaal deel uitmaakten van de gecentraliseerde Sovjet-Unie. Toen de Sovjet-Unie uiteenviel, wilde 94% van de kiezers op de Krim de Oekraïne verlaten en de Socialistische Sovjetrepubliek Krim weer oprichten. Deze wensen werd door Kiev geïgnoreerd.

De putsch van 2014 was de laatste strohalm. Het geweld op de Maidan, de beslissingen van de putsch-regering over de taal en de aanvallen op de burgerbevolking maakten een snelle afsplitsing onvermijdelijk. Rusland had al soldaten op de Krim in het gepachte militaire steunpunt in Sebastopol gestationeerd. Het referendum verliep snel en vreedzaam.

De westelijke huichelarij en dubbele moraal zijn adembenemend. Het Westen heeft het verval van Joegoslavië, de afsplitsing van Kosovo van Servië en de afsplitsing van Zuid-Soedan van Soedan actief ondersteund. Het recht en de volkswil van de bewoners van de Krim om zich van de Oekraïne af te splitsen en zich te herenigen met Rusland zijn duidelijk. Desondanks beweert het Westen nog steeds ten onrechte dat Rusland de Krim “bezet”.

In november 2021 ondertekenden de VS een “charta voor het strategisch partnerschap” met de Oekraïne. Daarin staat: “De Verenigde Staten erkennen de gepoogde annexatie van de Krim door Rusland niet en zullen dit ook nooit doen.” Blijkbaar speelt het geen rol wat de bewoners van de Krim denken en willen. Wat voor soort “democratie” is dat?

Elke poging van een Oekraïense regering om de Krim “terug te veroveren”, zou op het vastberaden verzet van de daar wonende mensen stuiten. De kans dat dit gebeurt, is nihil.

De foute informatie over de Krim laat zien hoe verdraaid de mediaberichtgeving over het hele Oekraïne-conflict is.

Bron:
uncutnews.ch

Bron oorspronkelijk artikel:
original.antiwar.com
Door: Rick Sterling

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)