De schuld van de moslims

(Door: Henryk M. Broder)

De reacties op de Mohammed-video laten zien: De logica “Wie haat zaait, zal haat oogsten” is naïef.

Als ik een uitnodiging krijg om te komen brunchen of ´s middags thee te komen drinken, vraag ik uit voorzichtigheid altijd eerst of er ook ouders respectievelijk alleen opvoedende moeders en vaders met hun kinderen aanwezig zullen zijn. Als het antwoord “Ja” luidt, dan bedank ik mijn gastheren/-vrouwen dat ze aan me gedacht hebben, en blijf ik thuis. Want ik weet hoe de brunch of de theevisite zal verlopen. Een handvol slecht opgevoede kinderen zal met eten gooien, over  de tafels heen en er onderdoor stuiven, de volwassenen met gekrijs terroriseren, die van hun kant hiertegen niets zullen ondernemen, want dan zouden ze nog heftiger tekeergaan, nog harder krijsen en uiteindelijk nog meer schade aanrichten.

Daarbij heb ik niets tegen kinderen. Ik heb alleen iets tegen ouders, die capituleren voor hun eigen kinderen en dit beschouwen als een pedagogische topprestatie.

Zo gaat het me ook als ik op televisie al die opgewonden moslims zie, die in Benghazi, Cairo, Khartoem, Islamabad, Jakarta en zelfs Sydney tegen een film demonstreren, waarvan ze gehoord hebben dat hij de profeet Mohammed beledigt. Eerst vraag ik mezelf dan af: Wat doen deze mannen als ze niet protesteren? Hebben ze geen gezin? Geen werk? Krijgen ze een salaris van een van de vele NGO´s, die in de Derde Wereld zorgen voor de arme en uitgebuite mensen? En hoe komen ze aan die Amerikaanse respectievelijk Israëlische vlaggen, die ze daarna voor de camera´s van CNN en de BBC in brand steken? Is dat alleen maar huisvlijt of bestaan er in Egypte, in Soedan en in Pakistan bedrijven die zich hebben gespecialiseerd in de productie van vlaggen van vijandige landen?

Hoe het ook zij, één ding staat vast: De demonstranten gedragen zich als kinderen, die zich bewust zijn van hun macht. Ze weten, dat niemand zich tegen hen durft te verzetten. Meer nog: Dat ze genoeg volwassenen zullen vinden die begrip zullen hebben voor hun slechte gedrag. Claus Kleber van het ZDF-“Heute-Journal” bijvoorbeeld, die in een van zijn taalkundig zo bijgevijlde commentaren de “radicalen aan beide zijden” voor de escalatie van de situatie verantwoordelijk maakte. Of de collega van de “Stern”, die zijn commentaar over “een domme video, die zorgt voor “oproer in de islamitische wereld”, van de kop voorzag: “Wie haat zaait, oogst haat”. (Dat was overigens ook de leuze waarmee na de aanslagen van 11 september de “Amerika-kritische” delen van de vredesbeweging de straat opgingen).

Het infantilisme van de demonstranten, die onder elkaar met mobiele telefoons communiceren, anders echter in de stenige wereld van de 7^e eeuw leven, straalt af op diegene die begrijpt. Heette het volgens de fatwa tegen Salman Rushdie dat de “Duivelsverzen” geen literair meesterwerk zou zijn, maar vooral ervoor bedoeld om de gevoelens van de moslims te kwetsen, heeft men de Mohammed-cartoons, die in de Deense krant “Jyllands-Posten” verschenen zijn, als “primitief” en “artistiek waardeloos” afgedaan, zo is het “deze keer is het een domdrieste film, waarin de profeet Mohammed en de islam op de meest kwalijke en bovendien ook nog op knullige en goedkope wijze belachelijk gemaakt worden” – alsof het de kwaliteit van de film het zou zijn dat de moslims woedend maakt. Denkt iemand dat de zonen van Allah enthousiast zouden applaudisseren als het geen “domdrieste” en “knullige en goedkope” film zou zijn, maar een meesterwerk van Pasolini of Tarantino?

Men zou, zo zeggen volkspsychologen en islamdeskundigen, de moslims zoiets niet aan kunnen doen, die zouden nog niet zover zijn om hatelijkheid en spot tegenover hun religie uit te houden zonder uit hun vel te springen. Men zou hen nog wat meer tijd moeten gunnen. Wie zo argumenteert, is niet alleen een cultuurrelativist, hij is een subtiele racist. Hij zou consequent de moslims ook moeten adviseren om langere afstanden met de kameel in plaats van met het vliegtuig af te leggen en hen de toegang tot internet moeten verbieden. Want: Ze zijn nog niet zo ver!

Wie echter een reis op internet boekt en daarna naar München of Zürich vliegt om zich daar in een kliniek te laten behandelen, zak niet tekeergaan als zijn religie belachelijk wordt gemaakt. Pas enkele weken geleden heeft de “Titanic” een smakeloze, domdrieste, knullige en goedkope satire op de paus gepubliceerd, die onopgemerkt gebleven zou zijn als de paus niet geprobeerd zou hebben de verspreiding van het tijdschrift te verhinderen. Echter: De paus stuurde noch de Zwitserse Garde om de redactie te bestraffen noch heeft hij zijn aanhangers – toch nog altijd meer dan 1 miljard mensen – ertoe opgeroepen ambassades te bestormen. Hij liet via zijn advocaten een provisioneel vonnis uitvaardigen. Een dag voor het procesbegin trokken de advocaten de aanvraag terug. Toen hadden de pauscritici direct tweemaal reden tot vreugde. Desondanks heeft geen enkele katholieke Jihadist tot de heilige oorlog tegen de ongelovigen opgeroepen. En dat is niet de uitzondering, dat is de regel.

De film “Paradijs: Geloof”, een coproductie van WDR en Arte met ondersteuning van ettelijke filmfondsen, werd bij het filmfestival in Venetië dit jaar met de speciale prijs van de jury bekroond. In de film gaat het om een “missionaire verpleegster” genaamd Anna Maria, “die haar liefde tot Jezus tot in het extreme drijft”. Wat wil zeggen: Anna Maria masturbeert met een kruis. Men heeft niet veel fantasie nodig om zich voor te stellen hoe de reacties in de islamitische wereld uitgevallen zouden zijn als Anna Maria geen kruis, maar een voor de moslims heilig voorwerp gebruikt zou hebben. Geen jury ter wereld zou het ook maar gewaagd hebben om zo´n film in het programma op te nemen. En men heeft nog minder fantasie nodig om zich de reacties van Claus Kleber en de commentaren bij de “Stern”, bij de “Süddeutsche Zeitung” en de “Frankfurter Rundschau” voor te stellen: “Domdriest, primitief, een provocatie”.

In zoverre meet het Westen, dat zijn vrijheid niet thuis, maar aan de voet van de Hindoekoesj verdedigt, met twee maten. Wij zijn moreel dermate sterk, dat we zulke provocaties kunnen uithouden. Zij, de moslims, moeten dat nog leren. En omdat dat nog een tijdje kan duren, zouden we ons moeten inhouden. De Duitse Minister van Binnenlandse Zaken Friedrich heeft al aangekondigd dat hij met “alle hem ter beschikking staande juridische middelen” de uitzending van de film “De onschuld van de moslims” zal verhinderen, niet om het Duitse publiek voor een goedkoop maaksel te beschermen, maar opdat er niet nog meer “olie op het vuur” gegoten wordt. De voorzitter van de commissie buitenlandse zaken van het parlement, Ruprecht Polenz, wil zelfs paragraaf 166 van het Wetboek van Strafrecht toegepast zien, die de verstoring van de “openbare orde” bestraft.

Dan helpt er nog maar één ding: Het bezoek aan een oase van de redelijkheid, de Arabische zender Al Jazeera. Deze meldt, dat steeds meer Syriërs zich erover zouden verbazen dat een video over Mohammed in de Arabische wereld voor meer opwinding zorgt dan het bloedbad in Syrië. “Beste moslims”, schrijft een lezer, “onze profeet zou over de moorden, die Assad in Syrië begaat, veel meer beledigd zijn dan over een of andere respectloze film.”

Bron:

http://www.welt.de/print/die_welt/kultur/article109261353/Die-Schuld-der-Muslime.html

Auteur: Henryk M. Broder

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)