Waakhonden

“Het verleden is nooit dood. Het is niet eens voorbij.” Het verleden zal nooit sterven. Het is nog niet eens voorbij. De woorden zijn van de Amerikaanse schrijver William Faulkner (1897-1962). Hij schreef ze in 1951. Vijfentwintig jaar later schrijft de Oost-Duitse schrijver Christa Wolf (1929-2011) hetzelfde in haar boek “Kindheitsmuster”: ”Das Vergangene ist nicht tot, es ist nicht einmal vergangen.”

Zestig jaar later. Zweden 2012. De woorden zijn pijnlijke waarheid. We vertellen onszelf dat we leven in een democratie die wordt gekenmerkt door “openheid” en “tolerantie”, “vrijheid” en “rechtvaardigheid”. Maar de woorden en taal zijn kwetsbaar voor verraad. Er zijn woorden die niet moeten worden uitgesproken en onderwerpen die niet naar voren kunnen worden gebracht. Politici en journalisten verbannen steeds meer woorden naar een taboezone. Ze devalueren onze woorden en geven ze nieuwe betekenissen, met het idee dat ze een positieve lading krijgen, maar dat klinkt nogal hol en vals in het aangezicht van de werkelijkheid. Over de vrijheid van meningsuiting waken de zelfbenoemde waakhonden met kwijlende kaken, klaar om iedereen in stukken te scheuren die hun eigen arbitraire grenzen overschrijden.

Soms denk ik aan de wachtposten die de klok rond op wacht stonden, op hun post in de wachttorens bij de Berlijnse Muur met de opdracht om iedereen neer te schieten die probeerde te ontsnappen uit de DDR dictatuur. Ze slaagden erin om tussen 136 en meer dan 200 mensen te doden, het precieze aantal staat niet vast. Voordat de muur in 1961 werd gebouwd, waren 2,7 miljoen Oost-Duitsers naar het Westen gevlucht. In de DDR noemde men de Muur de “Antifascistische Schutzwall”, een voorbeeld van hoe woorden kunnen worden gebruikt om te misleiden. Waren de bewakers ervan overtuigd dat ze “democratie” en “vrijheid” verdedigden? Beschouwden ze zichzelf als de managers van een morele verplichting ten behoeve van het weldadige communisme? Of was wachtlopen gewoon een baan als alle andere?

Terwijl de DDR een wet had voor de vrijheid van meningsuiting

Door de geschiedenis heen zijn woorden en taal een krachtig en efficiënt middel van indoctrinatie en controle over het volk geweest. Zelfs in de DDR was de vrijheid van meningsuiting vastgelegd in de wet. De grondwet van de DDR bepaalde in artikel 27 dat iedere burger het recht had om “vrij en openlijk zijn mening uit te drukken.” Maar in artikel 220 van de grondwet stond dat “aanvallen op het politieke systeem,” “bedreigen van de veiligheid” en “het verstoren van de vrede” niet werden getolereerd. De journalisten gingen aan de leiband van de dictatuur en waren onderworpen aan strafmaatregelen als ze zich als “ideologisch onbetrouwbaar” gedroegen. Dit leidde uiteraard tot een uitgebreide zelfcensuur, tot een “schaar in het hoofd” van de journalisten, die alles wegknipten wat ideologisch niet wenselijk was.

“Per telefoon en telegram werden dagelijks aanbevelingen aan de redacties doorgegeven, zowel in termen van taal, welke woorden gebruikt zouden worden, welke onderwerpen de meeste aandacht moesten krijgen en welke zouden worden uitgesloten”, schrijft professor Birgitta Almgren in “Niet alleen Stasi … Relaties tussen Zweden en de DDR, 1949-1990”.

De waakhonden van het opiniefascisme houden de wacht

De waakhonden over de vrijheid van meningsuiting in het Zweden van vandaag – versus de wachtposten in de wachttorens van de Berlijnse Muur. De Zweedse regering, zowel de sociaaldemocratische als de burgerlijk centrumliberale, en het hele Zweedse culturele leven hadden een uiterst intieme relatie met de DDR-dictatuur in heel haar bestaan ​​van 1949/90. Het schoolsysteem van de DDR, “een van de meest vooruitstrevende, meest eigentijdse,” was een model voor het Zweedse systeem van verplicht onderwijs. Het is drieëntwintig jaar geleden dat de USSR, DDR, Nicolae Ceauşescu’s dictatuur in Roemenië en het wereldcommunisme is ingestort. Maar de intieme omgang van Zweden met de DDR-dictatuur is nooit gestorven. De geur uit de DDR hangt nog steeds zwaar over Zweden.

De waakhonden van het opiniefascisme zijn steeds waakzaam. Ze grommen, blaffen, laten hun tanden zien en bijten. Ze worstelen met een zware taak – het gevecht met de werkelijkheid en voor zichzelf de eigen privileges in de formulering daarvan veilig stellen. Met woede en angst zien ze de ontwikkeling van de vrijheid van meningsuiting in Zweden, waar bijna iedereen met toegang tot het internet zijn stem laat horen en de propaganda van de staatsdoctrine doorprikt. De ontwikkelingen beroven de waakhonden van iets waarvan ze dachten dat ze er voor altijd een monopolie op hadden: het recht om te beslissen welke gedachten en woorden legitiem zijn en welke hun stem zullen kunnen laten horen in het publieke debat. Met het gelijk aan hun kant zijn ze bereid om te vechten met alle mogelijke middelen. Ik herhaal: alle middelen. Het dreigend gegrom van de waakhonden ligt als een door tapijt gedempt geluid over de openbare ruimte.

Het maakt hen bang. Ze gaan in een hogere versnelling

In zeldzame momenten van helderheid beseffen ze misschien dat ze op het punt staan om de greep te verliezen. De race is gelopen. Dat maakt hen bang. Ze gaan in een hogere versnelling. Dat is wanneer ze commentaarvelden sluiten. Dat is wanneer er woede in de media is over “raciale problemen”. Het zijn inspannende tijden voor de multiculturalistische, totalitaire bloedhonden. De vertrouwde geur van racisme is overal.

Toen SVT Agenda in het partijleiderdebat op 7 oktober de vraag stelde: “Hoeveel immigratie kan Zweden tolereren?” ging de trein met waakhonden meteen rijden. Nu was het niet een debat over het immigratiebeleid, maar eerder een wedstrijd in humaniteit, waar zeven partijleiders dat idee samen onderschreven tegenover de achtste,  (“Het charitatieve,” zie de laatste Zondagskroniek.). Maar deze enkele vraag veroorzaakte een acute kernsmelting bij de politiek correcte, monopolistische elite die nu met afschuw helemaal op de bovenste verdieping de bevingen voelde toen hun ideologische ivoren toren schudde op zijn grondvesten. Werkelijkheidsvreemd. De bastions kraken en de wanhoop stijgt.

“Wat er gebeurt is een non-issue voor de elite. Ze rennen rond als blinde muizen op het promenadedek van de Titanic en jammeren het schip een behouden vaart toe”, schrijft een vriend in een e-mail.

Wie beslist wat er kan worden gezegd?

Voor waakhond Anna-Lena Lodenius, “een expert op het gebied van vreemdelingenhaat”, is de vraag “Hoeveel immigratie tolereert Zweden?” onvoorstelbaar. “Het moet misschien niet eens kunnen,” schrijft Lodenius over het nationale tv-debat. “´Hoeveel immigratie kan Zweden verdragen?´. Een kleine verbijsterende vraag gesteld in een partijleiderdebat. De vraag, zoals op zondag 7 oktober door Agenda’s Mats Knutson op SVT geformuleerd, gaat ervan uit dat immigratie een last is. Het laatste partijleiderdebat in Agenda liet een zelfde trend zien. Meer en meer journalisten lijken te denken dat zonder een reflectiegroep vooroordelen over immigranten en minderheden een legitieme basis is voor het publieke debat. De herhalingen worden natuurlijk bewerkt – maar de uiteindelijke indruk zal nog steeds een verschuiving te zien geven in wat kan worden gezegd in het publieke discours.”

Het onthult Anna-Lena Lodenius’ totalitaire agenda zoals het eruit komt. “Een verschuiving in wat kan worden gezegd in het publieke debat”? Kan worden gezegd? Wie beslist wat men “mag kunnen zeggen” in het publieke debat? Anna-Lena Lodenius?

“Immigratie is in onze tijd uitgegroeid tot een zeer beladen kwestie. Dit is deels te wijten aan xenofobe en racistische groeperingen die grotendeels de agenda hebben bepaald”, zegt Anna-Lena Lodenius. Echt waar? Je verliest je in je wraak als je het gevoel voor de werkelijkheid kwijtraakt, zoals altijd bij deze kwijlende waakhonden. In feite hebben de door consensus verlamde massa-immigratie-aanhangers onder politici en journalisten, zonder steun van de bevolking, de agenda gedurende vier decennia bepaald. Ze zijn in staat geweest om dit ongestoord met het openbaar debat te doen, omdat ze alle dissidenten voor “racisten” hebben uitgemaakt.

Waakhond Karin Pettersson is op het spoor

Waakhond Karin Pettersson, politiek redacteur van Aftonbladet, wilde niet achterblijven. Ze kwijlt, ze slaat aan, nu heeft ze de geur opgepikt: “Afgelopen zondag stelde SVT’s ´Agenda´ de vraag: ´Hoeveel immigratie verdraagt Zweden´ in zijn grote partijleiderdebat. Er vindt een snelle verandering in deze tijd plaats. 1.857.549 mensen in Zweden zijn ofwel in het buitenland geboren, of hebben twee ouders die dat zijn… een vijfde van de Zweedse bevolking. Deze groep mensen bestaat uit mensen met verschillende achtergronden, waarvan het toonaangevende actualiteitenprogramma nu ervoor gekozen heeft om hem te beschrijven als een probleem”, keft Karin Pettersson, redenerend dat ´de Zweden Demokraten bezig zijn het publieke debat te kantelen´.”

Verboden te vragen hoeveel immigratie Zweden kan weerstaan

Er zijn vragen die in Zweden niet kunnen worden gesteld. Men moet niet het meest extreme immigratiebeleid ter discussie stellen. In het bijzonder geen kwantificerende vragen als “Hoeveel immigratie tolereert Zweden”. Dat is de meest gevaarlijke vraag, omdat deze veronderstelt dat er een grens is. Dit is precies de vraag die zowel politici en journalisten mijden als de pest en ze hebben hun redenen. Ten eerste, de vraag suggereert dat immigratie geen pure zegen is voor Zweden. Voor waakhonden is dat direct een provocerende gedachte. Ten tweede behelst hij de adembenemende gedachte dat Zwedens middelen niet oneindig zijn. Een limiet mag er voor niemand bestaan, Zweden behoort een grenzeloos land te zijn dat de wereldbevolking (zeven miljard) kan dragen. Er zijn geen problemen, er zijn alleen uitdagingen. Vertel een waakhond met een linkse agenda dat Zweden niet de hele wereld kan helpen en zie het schokeffect in zijn of haar ogen, net voordat de reflexieve haat over je heen golft.

Iedereen die de moeite heeft genomen, heeft kunnen horen hoe Karin Pettersson jankt en kauwt op haar rubberen benen in een deel van het Zweedse Radioprogramma Studio One. Ze gelooft in alle ernst dat zij het is die het recht heeft om de problemen te kunnen bepalen die in Zweden worden besproken en ook hoe de zaken zullen worden besproken. Wie had dat van haar gedacht? Ze zal een antwoord keffen aan een boze Eva Landahl, hoofd van het partijleiderdebat van SVT Agenda.

“Moest” verhuizen uit het multiculturele Tensta

Johanna Langhorst is een ijverige waakhond van de radicaalfeministische, fanatiekste soort. Ze werkt als radiomaker en samen met een andere radicale feministe, Mary “Bitter Cunt” Sveland, maakte ze de radioserie “Heilige Familie”, waarin het de hel is om te leven met haar man en kinderen. Johanna Langhorst is op een andere manier met haar en haar familie bekend geworden toen ze “tegen hun wil werden gedwongen” om uit Tensta te verhuizen, een verrijkte multiculturele voorstad buiten Stockholm, want de oudste zoon is twee keer beroofd en durfde niet meer vanaf de metro naar huis te lopen.

Waarom niet een fakkeltocht voor de overvallers?

Wat zijn de conclusies van Johanna Langhorst over de “gedwongen” verhuizing? In een artikel, gekenmerkt door een ernstige aanval van hypocrisie, schrijft ze in de Zweedse krant Svenska Dagbladet op16 mei 2010: “Vervreemding komt niet vanzelf. Dat sommigen zijn buitengesloten komt omdat de anderen ze uitsluiten. De rasechte Zweedse middenklasse beschermt zijn voorrechten en verspreidt angst, minachting en vooroordelen over ongeveer een miljoen aanvragen en hun indieners. Vooroordelen die het onmogelijk maken om de miljoenen echte problemen op te lossen.”

Ze beschermt hun middenklassevoorrecht en verhuist uit Tensta, schrijft reaguurder Mikoyan op Flashback: “Voor Langhorst om uit Tensta te verhuizen, alleen maar omdat de zoon een paar keer werd beroofd, maakt van haar ter plekke een racist. Ze liet de allochtone jongeren in Tensta aan hun lot over. In plaats daarvan, als goede twitteraar die ze is, zou ze natuurlijk een aanzienlijke fakkeltocht voor onbegrepen jonge overvallers hebben kunnen organiseren.”

“Problemen met immigratie is een racisme probleem”

Nu kreeg Johanna Langhorst een nieuwe, zwaar hypocriete aanval. In het SR “Media” van gisteren valt haar programma “Een racisme probleem” in hun reportage heen over het partijleidersdebat op SVT Agenda afgelopen zaterdag, 13 oktober. Op twitter varieerden haar recensies van “walgelijk klein programma” naar “gruwelijke elementen”. Als men een groep identificeert  die problematisch racistisch is, dan is de mening van waakhond Johanna Langhorst: “Ik denk niet dat het vandaag de dag goed is om een ​​racistisch probleem te bespreken in de Zweedse media. En, net zoals de Zweedse Radio (SR) een beleid op dit terrein heeft ondertekend, zeg ik, je zou dit soort dingen absoluut niet moeten doen,” zegt ze. Ze geeft haar zeer vriendelijke toestemming om over armoede en segregatie te praten. “Maar het heeft niets te maken met immigratie, het heeft klasse gerelateerde redenen.” Niet de enorme instroom van analfabeten is een probleem voor Johanna Langhorst. “Het draait allemaal om mensen. Er zijn zeker heel veel mensen in de groep analfabeten die het desondanks goed gaan doen, die kunnen in een schoonmaakbaan.”

“Extreem links is nooit over het communisme heen geraakt”

“Terwijl de herinnering aan de Sovjet-Unie vervaagt, worden de communistische ideeën weer verleidelijk. Wanneer maoïsme, de Rode Khmer en de Zuid-Amerikaanse guerrilla’s zijn vergeten, dan is het Derde Wereld-isme booming. Ideologieën sterven nooit, ze ondergaan slechts een metamorfose en worden herboren in een nieuwe vorm, net als je denkt dat ze voor eeuwig begraven zijn. Extreem links is nooit over het communisme heen geraakt, het toont eens te meer dat zijn ware passie niet vrijheid is, maar slavernij in de naam van de gerechtigheid “, schrijft de Franse filosoof Pascal Bruckner in “De tirannie van schuld.”

“De Antifascistische Schutzwall” was niet alleen de DDR verheerlijkende benaming van de inmiddels afgebroken Berlijnse Muur. De waakhonden dragen het in zichzelf mee. Het deelt hun wereld en hun psyche in twee helften, een zwarte en een witte. Een goed en een kwaad. Iets er tussenin is er niet. Hun mentale en emotionele leven is onherstelbaar verbrijzeld. Bedwelmd door de almacht die zij zichzelf toeschrijven en het recht om macht uit te oefenen over andere mensen.

Helle Klein is een wandelende inquisitierechtbank

Klein is niet de enige waakhond. Ze is een wandelende inquisitierechtbank die zichzelf heeft aangesteld als opperrechter, een haatpriesteres die meent het recht op ondervraging te hebben en autocratische vonnissen uitspreekt over hen die niet denken zoals zij. Op Helle Kleins cv zegt ze dat ze redactioneel schrijver voor Aftonbladet is geweest, is gewijd (als geestelijke) en ontslagen door de Kerkkrant en nu samen met dominee Dr. Lindqvist Hotz  de met de  islam flirtende website Seglora Smederij runt. Deze wordt gefinancierd door het bisdom Stockholm, dat wil zeggen, door de leden van de Zweedse Kerk en heet “een ontmoetingsplaats van spiritualiteit, cultuur en maatschappij” te zijn. In feite is het een door de kerk gefinancierde plek voor pesten, totalitair multiculturalisme en haat. Helle Klein heeft eerder ruimte ingeruimd voor de moeder van de veroordeelde terrorist Munir Awad, Helena Benaouda, om te schrijven over hoe geweldig de moslimman is. Munir Awad werd in juni veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf voor een geplande terroristische actie tegen de redactie van Jyllands-Posten in Kopenhagen.

Om onverklaarbare redenen is de aanwezigheid van Helle Klein bijna verplicht op de ochtendsofa’s van SVT en in de uitzendingen van SR’s “Good Morning World”. Helle Klein heeft alleen maar racisme in haar hoofd. Ze heeft zichzelf tot hoofdbewaker benoemd met de missie om, wat zij ziet als de neiging tot “xenofobie”, te controleren en te bestrijden. Het is een moeilijke opdracht, ze ziet overal vreemdelingenhaat.

“Een stap in extremistische moerassen”

Nu heeft Klein predikantcollega Annika Borg aangepakt, die samen met twee andere geestelijken het blog ‘Christelijke Opinie’ runt. Klein: “Er is een normalisering van de xenofobe krachten gaande, zowel in de maatschappij als in de kerk.  Seglora heeft eerder vraagtekens bij het Christelijke Opinieblog gezet, gerund door de predikante Annika Borg, vanwege zijn opruiing tegen iedereen die in dialoog wil met moslims en Joden. Nu deed Borg nog een stap in extremistische moerassen en heeft zich laten interviewen door het anti-moslim Dispatch International, waar ze zich uitspreekt tegen de moslimmuezzin”, schrijft Klein. Ze noemt de aanval een “audit”. Seglora onderzoekt en vonnist.

Annika Borg en een handvol andere priesters hebben zich lang geleden Helle Kleins hoogwaardige ontevredenheid voor het bekritiseren van de religieuze, rituele besnijdenis van gezonde jongens op de hals gehaald en nu vanwege (kritiek op) de islamitische oproep tot gebed van de moskee in Fittja. Dat wil zeggen, het hoogtepunt van afhankelijkheid van de Christelijke Kerk van de islam. En daar bovenop: “Met ontsteltenis hebben we gezien hoe het blog van de drie schrijvers een collega met nauwe banden met de Zweden Demokraten heeft verdedigd”, schrijft Helle Klein met lage stem, trillend van verontwaardiging. De collega, genaamd Helena Edlund, heeft eerder geschreven over wat er gebeurt als een predikant in de Zweedse Kerk vraagtekens zet bij de eerbiedige houding van de kerk tegenover de islam.

“Het brengt de Zweedse rechts-extremistische moslimhaters samen”

“Christelijk Opinie” wil kunnen schrijven wat ze wil …. blijft zich inzetten tegen moslims en de islam” en “zet vraagtekens bij diegenen die vanuit het christelijk geloof als basis de dialoog voor een vreedzame samenleving willen versterken. Maar nu hebben ze zich zeker overladen”, verkondigt Klein vanuit haar opinietribunaal en Helle Klein neemt de collega de maat als ze spreekt over het nieuwe magazine ‘Dispatch International’, dat ze als volgt categoriseert: “Dispatch wordt geclassificeerd door de Internationale Stichting Expo als ´met anti-moslim en racistische connotaties´”, schrijft ook journalist Tonchi Percan in een discussiestuk in Dagens Nyheter. Het magazine wordt gestart door journaliste Ingrid Carlqvist. Ze heeft ook het anti-moslim ‘Freedom of the Press Club’, waar de Zweedse rechts-extremistische moslimhaters bij elkaar komen.” Nu was het niet Dispatch International waarmee Annika Borg dacht dat ze sprak. Ze was in het buitenland en dacht dat ze werd geïnterviewd door een journalist van de christelijke krant Dagen.

Een storm van protest tegen de haat van Helle Klein

De hatelijk tekst van Helle Klein heeft een storm van protest opgeroepen, zowel op Seglora’s eigen site als op verschillende kerkelijke blogs. Het is niet alleen dat Helle Kleins dimensies de maat worden genomen. Veel van haar collega’s hebben genoeg van haar haatdragende inquisitie tegen andere predikanten: “Ik verbaas mij over de waanzin van de tekst op Seglora, die in zijn doorzettingsvermogen lijkt op haat”, schrijft predikant Patrik Pettersson op zijn blog Kerkelijk Recht. “Is dat echt hoe we het willen – dat twee predikanten (sic) met een onvergelijkbaar grote media-invloed, met de medeplichtigheid van bisschoppen, een agenda van angst in het publieke debat brengen? Want wie durft er na dit zijn mond nog open te doen en een mening te hebben? Wie durft het risico te nemen om in de verkeerde context geciteerd te worden en dus te worden genoemd in een mediaspel waarin veel op het spel staat? Wie zal het risico nemen en een mening hebben en dan mediaal naar beneden worden getrokken tot in de diepste diepten van schaamte en schande, tegenover het gezin en de werkgevers? Willen we echt dat een klimaat van debat, de retoriek en de visie van zusters en broeders in het geloof en het ambt, zoals uitgedrukt wordt op Seglora vandaag de dag, de norm zal zijn om te debatteren?”, schrijft Patrik Pettersson.

De kerk stort voor onze ogen in

Als iemand twijfelt: Seglora ziet het als haar plicht om waakhond te zijn. Helle Klein zegt het zelf: “Seglora Smederij zal altijd een waakhond zijn tegen xenofobe krachten en waarschuwen wanneer grenzen van fatsoen worden overschreden.” Xenofobe krachten? Fatsoensgrenzen? Wie heeft het recht om te beslissen wat vreemdelingenhaat is, als het label kan worden geplakt op iemand wiens opvattingen je niet bevallen? Wiens (gebrek aan) bescheidenheid is de grens?

Ulf Gustafsson schrijft in een commentaar op Seglora: “Seglora werkt er aan mee dat de discussie meer en meer polariseert. Het belangrijkste is niet wat er gezegd wordt, maar alleen wie het zegt en die hebben vergelijkbare standpunten. Het is gewoon ‘us and them’, -… meer nog, we kunnen niet langer een gesprek hebben of zelfs niet meer met iemand worden gezien zonder verdachtmakingen.”

De Zweedse Kerk verbrokkelt voor onze ogen. Tijdens het gedwongen multiculturalisme en de massa-immigratie uit onderontwikkelde islamitische landen zijn er in de Zweedse samenleving volop scheuren ontstaan, in het ene gebied na het andere. Met een totaal onverantwoord immigratiebeleid plaatst het de politici in contradicties en conflicten, die zullen groeien en zich zullen verdiepen met elke dag die voorbijgaat. Waakhonden kunnen grommen, blaffen, janken, bloeddorstig zijn naar degenen die willen dat de vrijheid voor allen van toepassing is, niet alleen voor een kleine zelfbenoemde kliek met een onrealistische agenda en directe toegang tot de media. Hun Stasi-manieren zullen niet slagen.

“Je moet afscheid nemen van je vorige leven”

Er is een inherent fascisme in de militante waakhonden die de vrijheid van meningsuiting bewaken, een scheermes-scherp onderscheid tussen ‘wij’ en ‘zij’ als ze schijnheilig beweren ervoor te vechten. “Wij” zijn degenen die het recht hebben om zichzelf te uiten en gehakt te maken van allen die niet denken zoals wij. “Ze” moeten gewoon hun mond houden, omdat “wij” hun mening niet accepteren. De belangrijkste onder de waakhonden is de door de overheid gefinancierde Expo (opgericht door Stieg Larsson), een Stasi in een nieuwe versie met de taak van het monitoren en het dresseren van Zweedse mensen in de door de staat gesanctioneerde gematigde standpunten. Lars Hedegaard, voorzitter van het Deense Free Press Society en redacteur van Dispatch International, schrijft:

“Als u eenmaal bent gevangen in Expo´s zoeklichten dat u andere opinies hebt over de geneugten van het multiculturalisme en de massa-immigratie dan die gesanctioneerd zijn door de staat – dan moet u afscheid nemen van uw vorige leven. U bent nu een non-persoon en moet verwachten te worden verbannen uit de menselijke gemeenschap, ontslagen uit uw werk, in de steek gelaten door familie en vrienden, en – zoals reeds meerdere keren is gebeurd in de Zweedse verzorgingsstaat – in elkaar geslagen door idealistische “antiracisten” en voor lange tijd behandeld in het ziekenhuis.”

Zweden heeft nooit afscheid genomen van haar DDR-verleden. Het is nog niet eens voorbij. Het leeft in ons midden.

Auteur: Julia Caesar.

Bron:

http://snaphanen.dk/2012/10/21/sondagskronika-vakthundarna/#more-135020

Vertaling: Vederso (voor https://ejbron.wordpress.com/)