Darkness at Noon

                                                 

                                                       (Door: Filippa von Platen)

Als ik niet wist waar de Nederlandse politicus Geert Wilders zijn toespraak zou houden op zaterdag, was ik alleen in staat geweest het te vinden door de politiehelikopter te volgen die al een uur vóór de bijeenkomst over de haven vloog. Eenmaal daar zag je de afsluitingen en een verzameling agenten in de verte. Ik was goed op tijd en ik voelde me veilig in het vertrouwen dat de politie een doorgang zou maken, veilig en ver genoeg weg van antidemonstranten. Al verscheidene dagen van tevoren was gewaarschuwd dat ze met verf en andere dingen naar ons zouden gooien en fysiek zouden proberen te voorkomen dat we de zaal zouden bereiken. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en de politie kan heel goed zijn werk doen, dacht ik.

Eenmaal bij de eerste afsluiting wist ik niet hoe ik verder moest. Rechtdoor was afgezet, maar er waren geen aanwijzingen hoe om te lopen. Ik keek verbaasd naar het dozijn politieagenten dat werkeloos in een groepje bij elkaar stond en er onverschillig uitzagen. Niemand beantwoordde mijn blik of toonde minimale bereidheid om te helpen, dus ging ik er heen en was weer verbaasd voordat ik me realiseerde dat ik om hulp moest vragen, dus draaide ik me om en vroeg aan een politieman die eruit zag alsof hij een geeuw onderdrukte: “Neem me niet kwalijk, hoe kun je de bijeenkomst bereiken zonder dat je demonstranten tegen komt?” Hij keek me nauwelijks aan en maakte een vaag gebaar met zijn hand. Ik vroeg me af wat het betekende, maar besefte toen dat nog duidelijker aanwijzingen niet waren te verwachten, hetzij van hem of van de andere agenten, van wie de meesten eruit zagen alsof ze naar huis wilden.

Ik interpreteerde het handgebaar dat ik veel in het havengebied zou moeten rondlopen. Er reden een paar politieauto’s voorbij met Duitse herders die er gevaarlijk uitzagen. Afgezien van een gemaskerde zwart geklede jongeman die met zijn ogen de omgeving scande en mij een seconde bekeek voordat hij verdween, was de straat verlaten. Ergernis verspreidde zich in mijn lichaam. Ik haastte me naar de trap en hoorde geschreeuw en kreten op een afstand: antidemonstranten.

Een beetje uit de buurt zag ik als oproerpolitie uitgeruste bereden politie. Zonder goed te beseffen hoe het gebeurd was, realiseerde ik me dat ik plotseling op slechts enkele meters achter de schreeuwende menigte was beland die scandeerde: “Geen racisten in onze straten”. Ik kon bijna de haat, het geweld en adrenaline ruiken. Ik keek snel rond en probeerde een snelle beoordeling te maken. De dichtstbijzijnde politieagenten stonden achter barricades, maar ver van mij vandaan. Hij en zijn collega’s hadden aandacht voor wat er gebeurde bij de ingang, niet voor een gedesoriënteerde deelnemer aan de bijeenkomst die verkeerd gelopen was. De bereden politie was ook te ver weg. Als de antidemonstranten hadden beseft dat ze een “racist” achter zich hadden, had ik niet veel kans gehad. Ik probeerde te kijken alsof ik bij hen hoorde. Ik ging over het hek en een politieagent liet me gaan en zei tegen me om me bij een paar anderen te voegen, die blijkbaar ook de verkeerde aanwijzingen waren gevolgd.

Nou, later in de sporthal heb ik geprobeerd om me te ontspannen. Geen “antiracistische” fascisten zouden voorkomen dat ik een plezierige tijd zou hebben! Maar nu konden we niet onze tassen afgesloten weghangen zoals we in de instructies hadden gelezen. Een politieagent kwam naar me toe en zei boos dat het gewijzigde instructies waren. Handtassen zouden worden opgehangen buiten in de garderobe. Daarna moesten we in de rij staan voor de visitatie. Een vrouwelijke politieagent voelde over mijn hele lichaam, ze doorzocht zelfs mijn haar. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en ik ben wat gewend aan stevige veiligheidscontroles. De politie leek gespannen en ik had niet het gevoel dat het tijd was om iets luchtigs te zeggen. Ik voelde me erg gefrustreerd toen ik de zaal binnenging.

Geert Wilders kwam binnen net voor begin van de lezing en de hele tijd waren er twee van zijn eigen bewakers die roerloos als standbeelden in elke hoek van het podium stonden. Het voelde absurd en buitensporig en droeg bij aan het claustrofobische gevoel in mijn lichaam.
Antidemonstranten waren geslaagd in hun intentie om de bijeenkomst te verstoren en ik kon niet ontspannen, ook al was ik onder vrienden. Had ik kunnen voorzien dat de demonstranten onbedoelde hulp zouden hebben van een enorm aantal, maar passieve agenten!

Weer buiten waren de meeste demonstranten naar huis gegaan en de politie was meer ontspannen. Ze lachten zelfs een beetje toen ik, vooral voor mijn eigen bestwil, zei: “Bedankt voor vandaag.” We gingen in groepen, maar sommige “dappere” demonstranten waren gebleven en een jonge vrouw schreeuwde naar me dat ik me zou moeten schamen. Ik draaide me om en vroeg waarom ik me moest schamen. Toen schreeuwde ze “nazi” tegen mij. Ik gaf geen antwoord, maar ging. Waar in de geschiedenis was deze vrouw geweest? Wist ze wat het nazisme was?

Later die avond dacht ik dat ik misschien verkeerd had gehandeld. Wat als ik haar een kopje koffie had aangeboden, alleen wij tweeën, zodat we onze verschillen in rustiger omstandigheden konden bespreken? Ze had waarschijnlijk te veel adrenaline in het lichaam om ja te zeggen, maar je weet nooit. Ik wil leven in een land waar we de dingen bespreken en in een land waar de politie reageert op een vraag om hulp en dat er echt maar behoefte was aan een paar politieagenten als uitgenodigde politici kwamen spreken. Ik ben opgegroeid in een dergelijk land. Is het onmogelijk om het terug te krijgen?

Auteur: Filippa von Platen

Bron:

http://snaphanen.dk/2012/10/29/sverigedemokraternes-fremgang-er-mediernes-skyld/

Vertaling:

Vederso (voor www.ejbron.wordpress.com)