De verkrachting van de Oekraïne: de tweede fase gaat in

(Door: F. William Engdahl)

De gebeurtenissen in de Oekraïne sinds november 2013 zijn dermate verbazingwekkend dat je het nauwelijks kunt geloven. Een rechtmatig (zoals bevestigd wordt door alle internationale verkiezingswaarnemers) gekozen president Viktor Janoekovitsj wordt na drie maanden lange gewelddadige protesten en terroristische moorden door een zogenaamde oppositie uit zijn ambt gejaagd en als een oorlogsmisdadiger gedwongen om te vluchten.

In de ogen van de aanvoerders van het protest bestond zijn “misdaad” erin dat hij een aanbod van de EU over een vaag geformuleerd associatieverdrag, dat Oekraïne maar weinig voordelen zou hebben opgeleverd, ten gunst van een concreet akkoord met Rusland, dat het land de onmiddellijke daling van de schuldenlast met 15 miljard euro en kortingen op gasimporten uit Rusland toestond, heeft afgewezen. Op dat moment ging Washington helemaal los- en het resultaat is de catastrofe van nu. Een geheimzinnige paramilitaire neonazistische organisatie speelde een beslissende rol bij het geweld en de doelgerichte aanvallen van scherpschutters, die leidden tot de val van de gekozen regering. Maar voor het Westen is de vernietiging van de Oekraïne daarmee nog niet beëindigd. Nu verschijnt het IMF met strenge ontwerpen als voorwaarde voor westerse financiële hulp ten tonele.

Na het beroemde bekend geworden telefoongesprek van de Europese gevolmachtigde van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Victoria Nuland, met de Amerikaanse ambassadeur in Kiev, waarin ze gedetailleerde informatie gaf over wie zij in een nieuwe coalitieregering in Kiev wilde hebben en waarin zij de door de EU voorgestelde oplossingen met haar commentaar “Fuck the EU” aan de kant schoof, handelde de EU alleen. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier stelde voor om samen met zijn Franse collega Laurent Fabius naar Kiev te vliegen en daar te proberen een bijlegging van het conflict te bereiken, voordat de situatie verder zou escaleren. Men verzocht de Poolse minister van Buitenlandse Zaken, Radoslaw Sikorski, zich bij hen aan te sluiten. Aan de gesprekken van de EU-delegatie in Kiev namen ook, naast minister-president Janoekovitsj, de drie leiders van de oppositie en een vertegenwoordiger van Rusland deel. De VS waren niet uitgenodigd.

De interventie van de EU zonder Washington was ongebruikelijk en maakt de toenemende splitsing tussen de beide in de afgelopen maanden duidelijk. In werkelijkheid was het de EU die tegen het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zei: “F*** the US”, we nemen dat hier zelf in handen.

Na een harde gespreksronde  werden alle grote partijen, inclusief de vertegenwoordigers van de meerderheid van de demonstranten, het eens over nieuwe presidentschapverkiezingen in december, de terugkeer naar de grondwet van 2004 en de vrijlating uit de gevangenis van Joelia Tymosjenko. Het compromis scheen een einde te maken aan de maandenlange chaos en voor alle belangrijke deelnemers een acceptabele manier te zijn. Het diplomatieke compromis hield nog geen 12 uur. Toen brak de hel los.

Op 22 februari begonnen scherpschutters in de menigte op het Maidanplein (Plein van de Onafhankelijkheid) te schieten. Er brak paniek uit en volgens ooggetuigen trok de politie-eenheid zich in paniek terug. Zonder reden stapte oppositieleider Viktor Klitsjko uit het compromis. Janoekovitsj vluchtte uit Kiev. De tot nu toe niet beantwoorde vraag luidt wie er scherpschutters heeft ingezet. Volgens informatie van oudgediende Amerikaanse bronnen van de geheime dienst kwamen ze uit een ultrarechtse paramilitaire organisatie, die onder de naam “Oekaïense Nationale Vergadering – Zelfverdediging van het Oekraïense Volk” (“UNA-UNSO”) bekend is.

Merkwaardige Oekraïense “nationalisten

De leider van de UNA-UNSO, Anfriy Shkil, werd tien jaar geleden adviseur van Joelia Tymosjenko. Tijdens de door de VS op touw gezette “Oranje Revolutie” van 2003/2004 ondersteunde de UNA-UNSO de pro-NAVO-kandidaat Viktor Joetsjenko tegen zijn pro-Russische tegenstander Viktor Janoekovitsj. Leden van UNA-UNSO vormden in 2003/2004 het bewakingspersoneel voor Joetsjenko en Joelia Tymosjenko op het Plein van de Onafhankelijkheid in Kiev. Volgens berichten onderhoudt UNA-UNSO ook nauwe betrekkingen met de neonazistische Duitse National Democratische Partij (NPD).

Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 stonden leden van de paramilitaire UNA-UNSO achter iedere opstand tegen de invloed van Rusland. De rode draad in al hun gewelddadige campagnes is altijd hun vijandige houding tegenover Rusland. De organisatie maakt volgens oudgediende Amerikaanse bronnen van de geheime dienst deel uit van een geheime “Gladio”-organisatie en niet van de nationalistische Oekraïense groep zoals deze wordt voorgesteld in de westerse media.

Volgens informatie van deze bronnen was UNA-UNSO (officieel bevestigd) betrokken bij de gebeurtenissen in Litouwen in de winter van 1991, bij de Sovjet-Russische Cout d´État in de zomer van 1991, bij de oorlog voor de Republiek Transnistrië in 1992, bij de tegen Moskou gerichte Abchazië-oorlog in 1993, bij de oorlog in Tsjetsjenië, bij de door de VS georganiseerde Kosovo-campagne tegen Servië en bij de oorlog in 2008 in Georgië. Volgens deze berichten waren paramilitaire krachten van de UNA-UNSO betrokken bij iedere smerige oorlog van de NAVO in de tijd van de Koude Oorlog, en wel in het belang van de NAVO. “Deze mensen zijn de gevaarlijke huurlingen, die overal op de wereld ingezet worden om de smerige oorlogen van de NAVO te leiden en deze Rusland in de schoenen te schuiven, want deze groep doet zich voor als Russische speciale eenheden. DAT ZIJN DE ´BAD GUYS´, vergeet de nationalisten, die alleen maar raamdecoratie zijn, dit hier zijn de mannen achter de scherpschutteraanvallen”, benadrukken deze bronnen.

Als het klopt dat UNA-UNSO geen “Oekraïense” oppositie is, maar veelmeer een uiterst geheime kracht van de NAVO, die de Oekraïne gebruikt als basis, dan kan vermoed worden dat het vredescompromis van de EU met de gematigden waarschijnlijk door een van de belangrijkste spelers werd gesaboteerd die uitgesloten werden van de diplomatieke gesprekken op 21 februari in Kiev – het ministerie van Buitenlandse Zaken van Victoria Nuland. Zowel Nuland als de rechtsgerichte Republikeinse Amerikaanse senator John McCain onderhield contacten met de Oekraïense oppositionele Svoboda-partij, waarvan de voorzitter openlijk antisemitisch is en de daden van de leider van een Oekraïense Gallicië-divisie van de SS in de Tweede Wereldoorlog verdedigt. De partij werd in 1995 officieel opgericht, ze noemde zichzelf oorspronkelijk “Sociaal-Nationale partij van de Oekraïne” en gebruikte een op een hakenkruis lijkend symbool. “Svoboda” is de verkiezingsarm van de neofascistische organisaties in de Oekraïne zoals UNA-UNSO.

Een andere aanwijzing dat Nuland bij de jongste gebeurtenissen in de Oekraïne de hand in het spel had, is het feit dat men verwacht dat het nieuwe Oekraïense parlement de favoriet van Nuland, Arseni Jazenjoek uit de partij van Tymosjenko, tot overgangsvoorzitter van het nieuwe kabinet zal nomineren.

Hoe de definitieve waarheid er ook uitziet, het is duidelijk dat Washington een nieuwe economische verkrachting van de Oekraïne voorbereidt, en wel via haar controle over het Internationaal Monetaire Fonds (IMF).

Plundering van de Oekraïense kroonjuwelen door het IMF

Nu de “oppositie” een rechtmatig gekozen president in ballingschap heeft verdreven (opm. vertaler: Janoekovitsj werd inmiddels opgenomen door Rusland) en de nationale politie-eenheid “Berkut” heeft ontbonden, eist Washington dat de Oekraïne zich onderwerpt aan de harde voorwaarden van het IMF.

Tijdens onderhandelingen vorig jaar oktober eiste het IMF van de Oekraïne de verdubbeling van de prijzen voor gas en stroom voor de industrie en huishoudingen, de opheffing van het verbod op de privéverkoop van vruchtbaar Oekraïens akkerland, een hervorming van de economische participaties, de devaluatie van de munt, de verlaging van de hulp door de staat aan schoolkinderen en senioren – alles om de “begroting kloppend te maken”. Als tegenprestatie zou de Oekraïne een armzalige 4 miljard dollar krijgen.

Voor de val van de Moskou-gerichte regering Janoekovitsj verleden week was Moskou bereid geweest Oekraïense staatsleningen ter waarde van 15 miljard dollar op te kopen en de prijs voor gas met een derde deel te verlagen. Begrijpelijk genoeg zal Rusland zulke steun nu niet geven. Het was de economische samenwerking tussen de Oekraïne en Moskou die Washington tot iedere prijs wilde saboteren. Het drama is nog lang niet voorbij. Op het spel staan de toekomst van Rusland, de betrekkingen tussen Rusland en de EU en de globale macht van Washington, of tenminste van de fractie in Washington die toekomstige oorlogen als het belangrijkste instrument van de politiek beschouwt.

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: F. William Engdahl

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)