Is het game, set and match voor Moskou?

(Door: Douglas MacGregor – Vertaling: E.J. Bron)

Het merk Amerika zal lijden, zolang Washington net doet alsof zijn capaciteiten grenzeloos zouden zijn.

Het is een grondstelling van de oorlogsvoering dat het altijd wenselijk is om over een bevriend territorium aan de andere kant van de eigen grenzen te beschikken of het vermogen te hebben de opbouw van een belangrijke militaire macht op neutraal gebied voor een aanval op het eigen territorium te verhinderen. Toen de Verenigde Staten van Amerika niet over de militaire kracht beschikten om veel te doen, verkondigden zij de Monroe-doctrine met eenzelfde doel voor ogen.

Toen Moskou in februari 2022 Russische strijdkrachten naar het oosten van de Oekraïne delegeerde, deed het dit zonder veroveringsplannen of de bedoeling duurzaam Oekraïens gebied te controleren. Zoals westerse militaire waarnemers destijds vaststelden, waren de Russische troepen, die ingrepen, veel te klein en niet geschikt voor een missie die verder ging dan een beperkte interventie voor een korte periode. Westerse waarnemers voorspelden zelfs dat de Russische strijdkrachten weldra geen munitie, uitrusting en soldaten meer zouden hebben.

De redenen voor de beperkte militaire inzet van Moskou waren duidelijk. Oorspronkelijk streefde Moskou naar de neutraliteit van de Oekraïne als oplossing voor de vijandigheid van de Oekraïne tegenover Rusland en haar samenwerking met de NAVO, niet echte naar een territoriale onderwerping of verovering. Moskou geloofde – niet ten onrechte – dat een neutrale Oekraïense natiestaat een cordon sanitair zou kunnen zijn, dat Rusland van de NAVO zou kunnen afschermen en tegelijkertijd de NAVO een isolering tegenover Rusland zou bieden.

Bijna drie jaar, waarin Washington praktisch onbeperkte middelen voor moderne wapens en ondersteuning in de vorm van op afstand gebaseerde bewaking, het verzamelen van inlichtingen en verkenning voor een proxy-oorlog ter vernietiging van Rusland beschikbaar gesteld had, maken deze aanname belachelijk. De bekentenis van bondskanselier Merkel dat de door het Westen ondersteunde Akkoorden van Minsk er in werkelijkheid toe dienden om de Oekraïne tijd te geven om haar militaire macht uit te breiden, is voldoende voor Moskou om westerse beloftes om de Oekraïense neutraliteit ooit te respecteren, laat staan door te drukken, af te wijzen.

Toen de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov op 19 januari werd gevraagd naar de mogelijkheid van onderhandelingen met Washington en de NAVO, zei hij: “Wij zijn klaar [voor onderhandelingen]. Maar anders dan bij het Istanboel-verhaal zal er tijdens de onderhandelingen geen pauze van de vijandigheden zijn. Het proces moet doorgaan. Ten tweede zijn uiteraard de realiteiten ter plaatse veranderd, en wel aanzienlijk.” Wat betekenen de woorden van Lavrov?

In 1982 was maarschalk Nikolaj Orgakov, chef van de generale staf van de Sovjet-Unie, van mening dat de controle over de Rijn over de afloop van een toekomstige oorlog met de NAVO in Midden-Europa zou beslissen. Het lijdt nauwelijks twijfel dat Ruslands hoge militairen al tot de conclusie zijn gekomen dat de controle van de Dnjepr van wezenlijk belang is voor de nationale veiligheid van Rusland.

Behalve de annexatie van historisch Russische steden zoals Odessa en Charkov zal Moskou met tamelijke zekerheid staan op een moderne gedemilitariseerde zone van de Dnjepr tot de oostgrens van de NAVO om het opnieuw opduiken van een vijandige militaire macht in het westen van de Oekraïne te verhinderen. Of Polen, Hongarije of Wit-Rusland besluiten om met Moskou over Oekraïens territorium te discussiëren, dat historisch met hun landen verbonden is, is niet bekend, maar de ophanden zijnde instorting van de Oekraïense staat en de Oekraïense strijdkrachten zal zulke discussies ongetwijfeld beïnvloeden.

Washingtons strategie tegenover Moskou, als je deze überhaupt een strategie kunt noemen, bestaat er in om in het volledige Atlantische bondgenootschap dwangmaatregelen te organiseren – op economisch, diplomatiek en militair gebied – om Rusland fatale schade toe te dienen en zijn regering te destabiliseren. Washingtons onrealistische concept is mislukt, en de NAVO, het kader voor zijn omzetting, is nu op fatale wijze verzwakt, niet Rusland.

Dientengevolge is het aanzien van Washington enorm gereduceerd, ja, zelfs verzwakt. Het geloof van Washington om met de gebalde macht van de wetenschappelijk-industriële krachten van de NAVO een strategische overwinning op Rusland te kunnen behalen, door de Oekraïners te bewapenen, opdat zij de gevechten tegen de Russen voeren, zorgde grondig voor het tegendeel. Net zoals Franklin Delano Roosevelt in her jaar 1939, die er van uitging dat de Duitsers naar het voorbeeld van de Eerste Wereldoorlog in een patstelling met de Anglo-Franse legers zouden eindigen, nam Washington niet de mogelijkheid in overweging dat de Oekraïne de strijd zou verliezen.

In de jaren ´30 kwam F.D. Roosevelt in een schuldenspiraal van uitgaven voor “bijzondere belangen” terecht. Tegen elke logica en financierbaarheid in besloot Roosevelt tot nog meer federale uitgaven, tot hij inzag dat dit niet functioneerde. Met het uitbreken van de oorlog in Europa zag Roosevelt de gelegenheid om de Amerikaanse samenleving uit de depressie te bevrijden door de VS de oorlog in te leiden. Het plan van Roosevelt ging op. De Tweede Wereldoorlog wekte de Amerikaanse economie weer tot leven en maakte een einde aan de chronische werkloosheid in Amerika. Tegelijkertijd hield Amerika´s fysieke eilandsituatie de Amerikaanse infrastructuur en het Amerikaanse volk buiten de reikwijdte van zijn vijanden.

President Biden en het Congres bevinden zich op een soortgelijke koers met ingrijpende gevolgen, maar nu maken de vreselijk vernietigende moderne wapens de oorlogsoptie suïcidaal. Anders uitgedrukt: problemen van de 21e eeuw zijn niet met plannen en strategieën van de 20e eeuw op te lossen. In plaats van nog een fout narratief te ontwerpen om de financiering van een corrupte Oekraïense staat te rechtvaardigen, die op dit moment op instorten staat, zouden Washington en zijn bondgenoten moeten vragen naar het waarom van de redenen voor een nieuwe, dure koude oorlog tegen Moskou, Peking, Teheran en een groot aantal ander elanden, waarvan de wereldbeschouwing sterk afwijkt van de onze.

In de economische scholen wordt aan de studenten bijgebracht dat goede merken de macht hebben beslissingen te beïnvloeden en gemeenschappen van gelijkgezinden te creëren. Niet alleen ondernemingen hebben merken nodig, ook landen hebben ze nodig. Op de vraag naar het vermogen om met de oorlogen in de Oekraïne en het Midden-Oosten om te gaan, zei president Biden: “Wij zijn de machtigste natie van de wereld, in de geschiedenis van de wereld. Wij kunnen ons met deze beide oorlogen bezighouden”. Biden zat en zit fout. Amerika´s bronnen zijn niet grenzeloos. Onze macht kent grenzen.

In Europa, Azië, het Midden-Oosten, Afrika, Latijns-Amerika is het merk Amerika beschadigd. De Amerikanen zouden van de mannen die president willen worden een nuchtere analyse van de feiten moeten verlangen. Ze zouden ertoe gedwongen moeten worden om de ware nationale belangen van de Verenigde Staten door te geven; een proces, dat ook de politieke en culturele realiteiten zou moeten laten zien, die niet door Washington te veranderen zijn.

Bron:
uncutnews.ch

Bron oorspronkelijk artikel:
theamericanconservative.com
Door: Douglas Macgregor

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)