De angst neemt toe – 200 vluchtelingen komen aan

De bevolking van het Zweedse dorpje Glava zal in één klap verdubbelen. Al enkele weken lang neemt in de gemeente Arvika de angst toe. Sinds bekend werd dat het oude, statige herenhuis “Björkåsen” in het kleine Glava in één klap een vestiging voor vluchtelingen wordt, voor net zoveel mensen als het hele dorp telt – voor 200 personen.

In het dagritme krijgen de mensen er alleen maar informatie over dat de massa-immigratie een snelle demontage van de Zweedse welvaartsstaat met zich meebrengt. De wachtlijsten in ziekenhuizen zijn lang, patiënten slapen op de gang, de ondersteuning voor privéverenigingen werd gereduceerd. Zomerkampen en kuuroorden zullen sluiten en de gemeentebesturen verlagen het aantal thuiszorgplaatsen, om slechts enkele voorbeelden te noemen. Enkele politici geven toe dat de mensen met de voeten stemmen om hun ware gevoelens over het opgedrongen multiculturalisme te laten zien: ze vluchten.

In Arvika verklaart zich een zwaar gefrustreerd gemeenteraadslid bereid om met “Dispatch International” te praten, mits wij garanderen dat zijn/haar identiteit geheim blijft.

“We leven in een vluchtelingenindustrie, gecamoufleerd door woorden over humanisme en antiracisme zonder enige inhoud. Onder de streep is het een corrupte handel met mensen, die met gestolen geld betaald wordt. Het bewijs daarvoor kunnen we aan de uitgebrande, geruïneerde steden zien en nu hebben de problemen hun weg gevonden naar ons op het platteland. Het wordt steeds erger. Eentje zorgt overal voor de gebouwen en maakt dan gebruik van vergunningen van de Zweedse immigratieautoriteit – het geld van de belastingbetaler. De terugbetaling is een kwestie van weken en levert de eigenaar miljoenen winst op. Daarvoor bestaat een woord: Plundering!”

In Glava ontmoeten we een opmerkelijke onwetendheid, maar merken al snel dat deze gespeeld is. De mensen bezitten een manier van humoristische tolerantie, die alleen maar kan bestaan op een plek waar nooit iets gebeurt – de bewoners hebben nu in ieder geval iets waarover ze kunnen praten. Maar omdat de gemeenschap klein is en iedereen elkaar kent, wil niemand genoemd worden.

We vragen een man hoe hij over de komende veranderingen denkt.

“Komt u over een jaar terug, dan kan ik er iets over zeggen. We zouden geen mening over deze zaak moeten hebben, nee, dat zouden we niet moeten hebben…”.

Een andere man staat stil, maar loop direct weer door, terwijl hij zegt: “Wat gebeurt, gebeurt. Je hebt geluk als je niet in dit dorp woont”.

Slechts 50 meter achter de enige supermarkt in het dorp, een ICA-supermarkt, rijst het indrukwekkende gebouw van het Björkåsen-herenhuis op – in stille rust voor de storm. Johan aan de kassa van de supermarkt denkt dat de cultureel afwijkende bestorming opwindende nieuwtjes voor zijn zaak betekent.

“Het idee om een compleet dorp vluchtelingen uit Iran, Syrië, Macedonië, Somalië en Afghanistan te importeren, zal waarschijnlijk de meest destructieve heldendaad sinds mensenheugenis de Zweedse geschiedenis ingaan, zei een van onze klanten.”

De baas van de zaak, Cay Samuelsson, heeft net een bericht voor ons achtergelaten en is hals over kop naar een vergadering op Mallorca vertrokken: “Ik zal alleen maar over zakelijke aangelegenheden spreken. Hoe het assortiment van mijn goederen verandert en welke voorbereidingen mijn organisatie voor deze situatie kan treffen.”

De firma Cit Care AB, die zijn zetel in Stockholm heeft en speciaal voor dit doel werd opgericht, kwam uit het niets en werd plotseling de nieuwe eigenaar van Björkåsen. Zijn vertegenwoordiger is Martin Aroven, een ondernemingsadviseur, die o.a. voor On-On AB werkt.

Zijn partner is de IT-adviseur Alex Gorton, die als projectmanager voor de firma Ericsson en voor TV4 werkt en over nieuwe ervaringen als technisch deskundige voor de Zweedse regering beschikt, waar hij o.a. op ministeriële conferenties van de EU werkte.

“Dispatch Inernational” had een ontmoeting met hem.

De maatregelen van de ICA-eigenaar omvatten volgens Martin Aroven een systeem van tegoedbonnen. Dit dient te garanderen, dat iedere vluchteling in de winkel kan inkopen en de bonnen kan gebruiken die door het Zweedse immigratiebureau werden uitgegeven. Dit zal de belastingbetaler tot 144.000 Zweedse Kronen per maand kosten ( = ± € 17.000,-). Verder heeft de immigratieautoriteit erin toegestemd de buskaarten te betalen, die volgens informatie van de vervoersmaatschappij Värmlandstrafik nog eens extra 156.000 Zweedse Kronen gaan kosten ( = ± € 18.000,-).

“De immigratieautoriteit wil hen laten wennen aan de bestaande standaards die in Zweden voorkomen”, legt Aroven uit. |En de eigenaar van ICA onderzoekt nu welke smaak de immigranten m.b.t. levensmiddelen zouden kunnen hebben.

Een met belastinggeld gefinancierd verblijd in een herenhuis, met buskaarten en al betaalde tegoedbonnen, een speciaal warenaanbod en vers gekookt eten, dat driemaal per dag door personeel wordt geserveerd – dat is het wat de Zweedse immigratieautoriteit verstaat onder “de vluchtelingen aan Zweedse standaards laten wennen”, voordat ze naar andere3 delen van het land worden verhuisd.

Via de immigratieautoriteit moet de Zweedse belastingbetaler 380.000 Zweedse Kronen per maand ( = ± 35.000,-) aan Cit Care AB betalen, die beweert, dat Björnkåsen slechts een tijdelijk onderkomen zou zijn, dat slechts tot volgend jaar gebruikt zal worden. Deze bewering wordt door de 12 tot 15 langdurig werklozen, die men heeft aangetrokken als nieuw servicepersoneel, heftig tegengesproken.

Uit ervaring worden tijdelijke onderkomens voor vluchtelingen vaak permanente verblijfplaatsen, bevestigt Lotta Anderberg van de Zweeedse immigratieautoriteit in de stad Karlstadt, toen zei aan de krant “Värmlands Folkblad” op 25 september zei, dat het verdrag 3 maanden voor afloop verlengd zal worden over 2013.

“Dispatch International” vroeg Martin Aroven hoe hij Björnkåsen gevonden had: “via een advertentie”.

Christer Andersson, eigenaar van de Kuba, een behandelcentrum buiten Glava, is de plaatselijke factor, die al snel als de stuwende kracht achter dit alles werd geïdentificeerd. Tegenover de massamedia heeft hij echter iedere medewerking betwist. We vragen Alex Gorton en verrassend genoeg bevestigt hij dat Andersson wel degelijk verwikkeld was in de transactie: “Het was Christer Andersson die met het idee kwam, maar hij heeft het aan ons overgelaten zeg maar. Maar hij is er nog altijd bij betrokken”.

In verband met de bestemming voor het herenhuis verscheen plotseling de immigratieautoriteit in beeld. Deze had zo´n haast om met een min of meer onbekende eigenaar een overeenkomst te sluiten, dat zelfs de gemeenschap in Arvika er niet over werd geïnformeerd dat hier een “vluchtelingeninvasie” zou moeten plaatsvinden. Noch de immigratieautoriteit noch de deelnemende firma hadden er belang bij om te onthullen welke soort sociale last dit privéarrangement met de immigratieautoriteit voor de plaatselijke gemeenschap zou betekenen. “Pas als alles klaar is”, zeiden ze.

“Dit zal voor de gemeenschap een toegenomen machtsinvloed betekenen”, beweert Martin Aroven. Het zal effecten op de verkoop hebben.

Voor wie?

“In onze overeenkomst met de Zweedse immigratieautoriteit hebben we nu een verantwoordelijkheid en dat zijn onderbrenging en verzorging. We hebben geen andere verplichtingen”.

Deze verantwoordelijkheid – die niet de uwe is – begint met de aankomst van de vluchtelingen in Glava. Iedereen krijgt een gratis ziektekostenverzekering aangeboden, met transport over 140 kilometer vanaf en naar Karlstadt. Biljoenen aan belastinggeld voor gratis geneeskundige verzorging en het transport van duizenden vluchtelingen stromen maar door, tegelijkertijd worden bij de oude of zieke Zweden de diensten tot een minimum beperkt en ze moeten een coördinatiecentrum in Senegal in West-Afrika opbellen om hun transport te boeken. Daar steekt de firma Samres achter, die eigenlijk slechts een deel van het geheel is, een symptoom voor de uit zijn oevers tredende en steeds duurder wordende geneeskundige verzorging voor diegenen, die hun hele leven lang premies betaald hebben.

De dorpsschool van Glavas biedt plaats aan 80 leerlingen en alle plaatsen zijn bezet. Hoe wil Cit Care in de behoefte voorzien? “Wij accepteren alleen maar volwassenen, die gaan niet naar school”, belooft Aroven.

In de loop van week 39 zijn de eerste vluchtelingen aangekomen. Onder wie vijf kinderen.

Bron:

http://dispatch-international.com/de/content/die-angst-w%C3%A4chst-%E2%80%93-200-fl%C3%BCchtlinge-kommen

Auteur: Victoria Wärmler

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)