De profeet in Brussel

“Europa en het komende kalifaat”: De in Zwitserland wonende historica Bat Ye´or vreest een sluipende islamisering van Europa. Ze beschouwt het concept van het Europees multiculturalisme als mislukt.

De Cassandravoorspellingen betreffende de teloorgang van het oude Europa zijn inmiddels onmiskenbaar. Uiterlijk sinds de bestseller van Thilo Sarrazin, “Deutschland schafft sich ab”, werden vermoedelijk ook welwillende personen bekropen door twijfel met betrekking tot de toekomst van Europa en haar samenlevingen. Bij de demografische neergang van de oude Europeaanse inwoners, die het bestaande generatieverdrag bedreigt, omdat steeds minder mensen een in toenemende mate vergrijzende samenleving moeten financieren, komen de problemen van een dreigende ouderdomsarmoede en onvoorstelbare staatsschulden.

Daarbovenop komen een grotendeels mislukte integratie van islamitische migranten en een afzienbare verschuiving van de samenstelling van de samenleving, die ertoe kan leiden dat de autochtone meerderheid zichzelf spoedig als minderheid onder minderheden terugvindt. De vermaarde deken van de islamwetenschappen, Bernard Lewis, schetst de toekomst van het continent in donkere kleuren: “Volgens de huidige trend zal Europa uiterlijk aan het einde van de 21^e eeuw islamitische meerderheden in de bevolking hebben.” Omdat het bij de islam gaat om een weinig vreedzame en weinig tolerante “religie”, worden steeds meer burgers beslopen door de angst voor een islamisering. Temeer daar de moslims door goddelijke openbaring de missionering, van welke aard dan ook, tot taak hebben.

Een van de waarschuwende stemmen met het oog op de islamisering van Europa is de onder pseudoniem schrijvende joodse historica Bat Ye´or (“Dochter van de Nijl”), die in Egypte werd geboren en al heel lang in Zwitserland woont. Haar boeken over de geschiedenis van de Joden en de christenen onder de heerschappij van de islam en over de kleinering van niet-islamitische gemeenschappen en hun leden tot mensen die minder waard zijn, behoren intussen tot de standaardwerken over de islam. Haar historische bewijzen dat er in deze samenlevingen nooit een gelijkberechtigd samenleven van Joden, christenen en moslims heeft bestaan, passen uiteraard niet in het cliché van de multiculturele ideologie.

In haar publicatie “Europa en het komende kalifaat” is het uitgangspunt van haar argumentatie dat er tussen moslims en anders gelovigen geen duurzame vrede kan bestaan: “Vanuit islamitisch oogpunt is de hele aarde een stichting, een territorium dat Allah behoort. Aan de islamitische gemeenschap werd beloofd het onder de heerschappij van de aan de profeet ooit geopenbaarde islamitische orde te brengen. De Jihad vormt de strijd om de herovering van het territorium, dat illegaal bezet wordt door de ongelovigen en aan de moslims moet worden teruggegeven.” Tegen deze achtergrond maakt ze de Europese politiek tegenover de islamitische landen rondom de Middellandse Zee respectievelijk het Midden-Oosten en Israël tot onderwerp. Een centraal punt in deze ontwikkeling wordt ingenomen door een schijnbaar onbelangrijke moskee in München (zie eveneens: “A Mosque in Munich” van Ian Johnson).

Terwijl het officiële West-Duitsland sinds Konrad Adenauer met Israël een politiek van verzoening bedreef, bestonden de oude netwerken tussen de nazi´s en de islamitische nazi-collaborateurs, die in de Tweede Wereldoorlog op de Balkan en in de Sovjet-Unie eigen SS-eenheden hadden, voort. München werd het zwaartepunt van de samenwerking van islamitische SS-leden en Moslimbroeders met de CIA en nazi´s in de strijd tegen het communisme.

De politieke elite na 1945 was doorspekt met nazi´s, die intussen waren opgeklommen naar hoge staatsfuncties. Plaatsvervangend kunnen hier twee schrijvers van de Neurenberger rassenwetten te noemen: Walter Hallstein werd de eerste voorzitter van de Europese Commissie (van 1958 tot 1967) en Hans Globke klom op tot grijze eminentie in de bondskanselarij (van 1953 tot 1963). Het officiële Duitsland stond zodoende aan de kant van de VS en Israël, het inofficiële bleef het antisemitisme en antiamerikanisme trouw. Een centrale figuur werd aan het einde van de jaren-50 Said Ramadan, de schoonzoon van de oprichter van de Moslimbroederschap Hassan al-Banna. Met de steun van oude nazi´s bouwde hij de moskee van München uit tot het globale zwaartepunt van de islamisering.

Het jaar 1973 markeert het keerpunt van de Europese politiek tegenover de islam: De Europese Gemeenschap erkende de PLO en diens leider Yasser Arafat, hoewel ze het bestaan van Israël afwezen. Het terrorisme van de PLO en later van Hamas werd weliswaar van Europese zijde steeds opnieuw betreurd, maar aan dit terrorisme zouden “dieper liggende oorzaken ten grondslag liggen”.

In 1974 werd de Parlamentary Association for Euro-Arab-Cooperation (PAEAC) opgericht, waarvan het doel een gemeenschappelijke Arabisch-Europese civilisatie is. Nog een belangrijke partner voor de Europese Unie is de in 1969 opgerichte Organization of Islamic Conference (OIC), waarvan op dit moment 56 islamitische respectievelijk overwegend islamitische landen lid zijn. Achter de holle frasen van de interreligieuze dialoog kunnen gemakkelijk de doelen van deze organisatie herkend worden: de globale versterking van de islam en de islamisering van Europa. Daarom benadrukt de OIC vooral de strijd tegen de “islamofobie”, die de EU met graagte ondersteunt en door nog meer islamitische immigratie naar Europa nadrukkelijk versterkt.

De belangrijkste bijdrage van de EU aan een gemeenschappelijke civilisatie is al tientallen jaren lang het doordrukken van het multiculturalisme en van de diversiteit om de Europese nationale staten te verzwakken respectievelijk te overwinnen. Dit concept garandeert de islamitische migranten het behoud van hun culturele en religieuze identiteit, terwijl het christelijke Europa grotendeels ten onder dient te gaan. Een groot aantal stichtingen van de EU zoals de Anna-Linh-stichting of de Alliantie van de civilisaties propageren de doelen van deze euro-Arabische utopie. Bat Ye´or bewijst deze ontwikkelingen betreffende de islamisering van Europa nauwkeurig, waarop ik hier in detail niet nader kan ingaan.

De schrijfster verwijt de Europese Unie en veel Europese politici politieke blindheid en een bijna grenzeloze multiculturele naïviteit: ze beoordelen de politieke doelen van de islam en zijn instellingen, federaties en verenigingen verkeerd. Het doel van de Moslimbroeders, van de Salafisten en van de Wahabieten is een Europees kalifaat.

PS: De opening van het Koning-Abdullah-Centrum voor interculturele en interreligieuze dialoog in Wenen in het jaar 2012 was nog een schitterend succes van de islamisering van Europa door Saoedi-Arabië en de Moslimbroeders: dankzij de ondersteuning van de Oostenrijkse christen- en sociaaldemocraten.

Bat Ye´or: “Europe, Globalization, and the Coming of the Universal Caliphate”   

Bron:
http://diepresse.com
Auteur: Michael Ley

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron (h/t vederso)
(www.ejbron.wordpress.com)