Krantenbezorgers des doods

(Door: Erik60)

Deze reportages zul je niet in onze linkse van subsidie verzopen pers lezen. Want het zal en moet politiekcorrect blijven. Onrecht kan ik niet verdragen. Daarom schrijf ik graag reportages die over discriminatie gaan. Niet de politiekcorrecte discriminatie, maar discriminatie die voor de linkse goedmensch uit de verkeerde hoek komt. Het discrimineren en uitsluiten van de autochtone Nederlander op de arbeidsmarkt en elders. Ik had dit weekend een interview met een dame die al zeven jaar krantenbezorgster is. Zij is het zoveelste voorbeeld van discriminatie uit de onwelwillende dominante linkse hoek naar de autochtone bevolking toe. Bij het politiek-correcte volkje telt maar één ding en dat is: zoveel mogelijk winst maken ten koste van de veiligheid en welvaart van de weerloze autochtone Nederlanders.

Het begint nu toch echt wel de spuigaten uit te lopen hier in ons kikkerlandje. Moeten de Nederlanders geen plaats maken voor de Oost-Europeaan, is het nu ook de beurt aan asielzoekers om Nederlanders een schop onder hun kont te geven op de arbeidsmarkt. Zo had ik dit weekend een interview met Sonja (ze wil niet met haar echte naam in het interview). Een dame midden vijftig die al zeven jaar krantenbezorgster is in een Vinex-wijk. Een baan die ze met veel plezier deed, tot voor enkele maanden.  Drie maanden geleden besloot het krantenbezorgbedrijf dat het tijd werd om een zielige vluchteling een baan als krantenbezorger te geven. Ongeacht of ze de Nederlandse taal spreken of niet.  Om mij dat allemaal eens te laten vertellen hoe dat in zijn werk  gaat, zit ik hier op een koude zaterdagmorgen met Sonja aan tafel in haar kleine knusse huisje. Het is niet meer dan een klein zielig hoopje mens dat na maanden getreiter er misschien wel veel ouder uitziet, maar nog steeds erg strijdvaardig is. Toen ze haar derde sigaret in korte tijd opstak, begon ze met bibberende stem haar verhaal.

Weet je, ik ben nog maar enkele weken terug weer beginnen te roken. Was twintig jaar geleden gestopt, maar door alle ellende en misère ben ik weer begonnen. Krantenbezorgers komen en gaan. Dat is nu eenmaal zo in dit harde bijberoep. Want het is een hard beroep. Alle dagen vroeg uit de veren om ervoor te zorgen dat de klanten voor zeven uur morgens hun krant hebben. Om vier uur in de vroege morgen ben ik al op het depot om mijn kranten te sorteren en zo snel mogelijk te bezorgen. Door weer en wind bezorg ik om en nabij de 140 kranten. En ik deed het graag, tot nu toe. Een maand of drie geleden is het allemaal echt begonnen. Toen er plotseling een Arabisch uitziende man het depot binnen liep. Hij was onze nieuwe bezorger. De man sprak geen woord Nederlands, maar toch deed de depothouder zijn uitstekende best met heel veel geduld om de man wegwijs te maken in het bezorgen van kranten. Na een week kwamen de klachten binnen. Sommige mensen wilden hem het een en ander vragen, maar zoals ze al snel merkten kende hij geen Nederlands. En dat hadden deze oudere mensen niet zo heel graag. Bovendien had de man een dreigende blik die een normaal mens angst aanjoeg, zoals een flatbewoonster meldde. En gelijk had ze. Maar deze vrouw werd weggezet, net als de andere klagers, als racist. Maar deze Syriër had echt een heel doordringende dreigende blik als hij een vrouw aankeek. Mannen keek hij normaal aan, maar vrouwen was andere koek. Hij bleef steeds langer wachten en geen vrouw in het depot wilde alleen met hem zijn. Hij had iets lugubers over zich en ik besloot hem na te laten trekken door een bevriende politieagent. De schok was groot toen ik vernam dat hij al met het gerecht in aanraking was geweest hier in Nederland.

Deze Syriër was al veroordeeld voor verkrachting, aanranding en een roofoverval. Ik was verbijsterd. Zo iemand kon ongestoord als krantenbezorger werken. Dit was een heel gevaarlijke situatie, die elk moment kon escaleren bij een van de klanten. Ik besloot het de depothouder te melden. Dat had ik beter niet gedaan. Het hek was van de dam. Ik werd uitgemaakt voor racist en rotte vis. Om er nog een schep bovenop te doen, vertelden de depothouders me doodleuk dat deze man mijn wijk ging overnemen en dat het voor mij einde contract was. Maar ik weigerde; dat wilde ik de mensen in mijn wijk niet aandoen. Ik loop daar al zeven jaar in de vroegste uurtjes. Soms zie ik daar wel eens een vrouw naakt lopen, of met een doorschijnend slaapkleedje aan en ze wuiven hun man uit in een nachtjapon. Bovendien kun je in alle chique huizen binnen kijken en staan er veel dure auto’s op de oprit. Die auto’s kunnen me gestolen worden. Maar ik ben heel bezorgd om de vrouwen. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat er een aanranding plaats vind.

De ruzies verhevigden, omdat ik weigerde op te stappen. Ik ben iemand die terugvecht, weet je; ik besloot nog dieper te graven. De Arabier die mijn wijk wil overnemen, gaat veel minder betaald krijgen dan ik; ik heb, of beter gezegd, ik had zo om en nabij de € 220,- euro in de maand. Dit om drie uur per dag in weer en wind de kranten te bezorgen. Nu is dat al meer dan twintig euro minder. Ze zijn het me beu aan het maken, zodat ik opstap. Maar mijn opvolger zou maar € 145,- euro per maand verdienen + dat het bedrijf nog een subsidie tegemoet kan zien van vadertje staat.

Ik ben er kapot van. Ik heb dit werk nodig, omdat ik maar een klein weduwepensioentje heb. Ik kom er bijna niet van rond. Mijn wijlen echtgenoot was maar een gewone hardwerkende arbeider die op zijn werk verongelukt is. De pesterijen werden erger en erger. En waarom? Het is allemaal familie van elkaar;  de depothouders en de andere bezorgers zijn neven en nichten. Tien dagen geleden besloot ik er toch de brui aan te geven, maar er gebeurde iets dat mij m´n vechtlust teruggaf. Die morgen kwam ik het krantendepot binnen. Ik zag twee Somalische vrouwen staan. Zij waren in de plaats gekomen van twee bezorgers die op verlof waren. En ik moest lachen toen ze in gebrekkig Nederlands eisten dat alle mannen het depot moesten verlaten. Zo gebeurt het nog steeds dat alle mannen van deze tokkie-familie zwijgend het gebouw verlaten. En weet je? Deze Somalische vrouwen hebben minder dan de vaste bezorgers. Het is nog maar een kwestie van tijd voordat alle Nederlanders vervangen zijn en het allemaal moslims zijn die bij jou de krant bezorgen. Hoe het allemaal zal aflopen dat weet ik niet; maar ze krijgen me niet klein. Ik blijf waar ik ben, voorlopig toch. Maar het is vreselijk om te zien hoe er met ons Nederlanders gesold wordt. Wij zijn in dit land niet meer dan tweederangsburgers geworden. Ik besef dat er twee soorten goedmenschen zijn. De ene is een zakkenvuller van het ergste soort en wil zoveel mogelijk vluchtelingen in het land, omdat ze er zelf beter van worden. En de anderen zijn de kontlikkers van links. Zij voeren gewillig de bevelen uit, omdat ze bang zijn hun baan te verliezen en omdat ze niet beter weten. De bezorgers des doods zijn in aantocht en links Nederland kijkt weg.

Door:
Erik60
(voor www.ejbron.wordpress.com)