Pact met de duivel – De Syrische analist Kevork Elmassian over het EU-akkoord met Turkije

(Door: Kevork Elmassian – Vertaling: E.J. Bron)

Om een eind te maken aan de onder chaotische toestanden verlopende “vluchtelingencrisis” heeft de Europese Unie met de Turkse regering onderhandeld over een akkoord. Het centrale punt van deze overeenkomst is daarbij dat Turkije zich ertoe verplicht om Syrische “vluchtelingen”, die het tot nu toe is gelukt naar Griekenland te komen, terug te nemen. Als tegenprestatie voor iedere teruggenomen “Syriër” wil de EU een Syrische “vluchteling” uit een Turks vluchtelingenkamp opnemen. Deze kampen hebben terecht de naam dat hierin het aanwerven en het opleiden van terroristen plaatsvindt. Voor vluchtelingen uit andere landen is de weg door Turkije en Griekenland geblokkeerd.

Als dank voor de samenwerking belooft de EU zelfs om het reizen voor Turken in het Schengen-gebied gemakkelijker te maken. Vanzelfsprekend inclusief de betaling van nog eens € 3,3 miljard, nadat de peetoom van de “Islamitische Staat” (ISIS), Recep Tayyip Erdoğan, vond dat hij met het eerste bedrag van 3,3 miljard niet voldoende beloond werd.

Uiteraard wordt daarmee niet getornd aan de oorzaken van de migratiecrisis, waarvan Erdoğan willens en wetens de organisator is. Deze oorzaken worden door de mainstream media graag weggelaten. Men stelt de Syrische immigranten liever voor als mensen uit het oorlogsgebied die toevlucht zoeken. Vanzelfsprekend zijn Assad of Poetin de schuldigen aan de oorlog. Weliswaar is er juist de afgelopen tijd kritiek op Erdoğan´s moeizame verhouding met de vrijheid van meningsuiting, maar er wordt maar sporadische verwezen naar zijn rol als ondersteuner van de meest wrede terroristenbendes, inclusief ISIS en het Al-Nusra-Front. Door Erdogan´s dromen over een wederopstanding van het Ottomaanse rijk met de hegemonie in het Midden-Oosten en in Europa kleeft nu het bloed van tienduizenden Syriërs aan zijn handen.

Dr. Jamal Wakim, professor voor politieke wetenschappen en deskundige op het gebied van de Turkse buitenlandse politiek, heeft gewezen op de ware achtergronden van de migratiecrisis. Volgens hem hebben de VS, Turkije en enkele regeringen van EU-landen het geheel geënsceneerd om de publieke opinie van een militaire interventie in Syrië te overtuigen. De belangrijkste tegenstander daarbij zou dan uiteraard Assad en niet ISIS zijn. In ieder geval heeft het ingrijpen van de Russen in het conflict deze plannen teniet gedaan en het blad tegen de terroristen gekeerd. Midden in de Amerikaanse voorverkiezingen willen de Amerikanen zich geen ingrijpend conflict met Rusland veroorloven, zodat men nu ook in Washington begint na te denken.

Ook de Europese regeringen moesten hun handelwijze aan de door Rusland gewijzigde situatie aanpassen: de beloftes in het begin om iedere “vluchteling” onvoorwaardelijk op te nemen, moest worden ingetrokken. En ook Erdoğan´s visioenen van de hegemonie in het Nabije Oosten brokkelde af met de luchtaanvallen door de Russische gevechtsvliegtuigen op de door Ankara aangestuurde terroristen. Dus heeft Erdoğan geheel in de zin van de klassieke Turkse politiek weer een stap gezet richting Europa en is hij aan tafel gaan zitten met de EU-vertegenwoordigers om “de vluchtelingencrisis de baas te worden”. Volgens Wakim heeft Erdoğan met zijn belofte om vluchtelingen terug te nemen tegelijk twee troeven in handen: enerzijds kan hij de EU-regeringen op ieder gewenst moment chanteren met de migranten, omdat men in Ankara de mogelijkheid bezit om de crisis opnieuw aan te wakkeren als er niet naar Erdoğan´s pijpen wordt gedanst. Bovendien beschikt de Turkse president met de Syrische immigranten ook over een machtig instrument om de situatie in Syrië te beïnvloeden.

Op dit moment knielen op grond van deze simpele trucs 28 lidstaten van de EU voor de zelfbenoemde sultan van de Bosporus. De hoofdverantwoordelijke daarvoor is de EU zelf, die niet alleen Erdoğan´s expansionisme in de Arabische wereld negeert, maar Turkije ook nog tot een voorbeeldige “democratie” verklaart, wiens voorbeeld de andere Arabisch-islamitische landen maar beter zouden moeten volgen.

Een ander probleem van het EU-Turkije-pact zijn de vraagtekens in veel twistpunten, die nog helemaal niet behandeld werden in de overeenkomst. Hoeveel mensen moeten er eigenlijk tussen de EU en Turkije geruild worden? Wanneer stopt men hiermee? En wat gebeurt er eigenlijk als Ankara zich niet aan zijn beloftes houdt?

Deskundigen gaan er daarom van uit dat het maanden zou kunnen duren tot de invoering effect laat zien. Of er gebeurt helemaal niets. Want tussen Turkije en Griekenland bestaat al sinds 2012 een repatriëringsovereenkomst, maar de Turkse regering heeft sindsdien geweigerd zich hier aan te houden.

Het pact met Erdoğan is niet anders dan een moreel brevet van onvermogen. Hoewel het de Turkse president gelukt is om met zijn agressieve politiek de betrekkingen met alle buurlanden te vergallen, valt het Ankara-Brussel-akkoord uitsluitend ten gunste van Turkije uit. Met de overeenkomst heeft men sultan Erdoğan een perfect middel in handen gegeven om zijn beschadigde imago als peetoom van terroristen op te poetsen. In dit verband dient ook nog verwezen te worden naar koning Abdullah van Jordanië, een nauwe bondgenoot van het Westen. Tijdens een ontmoeting met vooraanstaande Amerikaanse politici heeft de monarch Turkije ervan beschuldigd terroristen Europa binnen te sluizen. Abdullah wees erop dat de vluchtelingencrisis absoluut niet “toevallig” zou zijn ontstaan, net zomin als de aanwezigheid van terroristen in de stromen vluchtelingen: “Het feit dat er terroristen naar Europa gaan, maakt deel uit van de Turkse politiek, en hoewel Turkije daarvoor berispt wordt, komt het er steeds mee weg.” Op de vraag van een Amerikaanse afgevaardigde van het Congres of ISIS olie naar Turkije zou exporteren, antwoordde Abdullah: “Zeker weten”.

Als tegenprestatie krijgen 75 miljoen Turken in juni verregaande vrijheid van reizen in het Schengen-gebied in plaats van zoals gepland pas in oktober. Waarom deze vrijheid van reizen zo belangrijk is, heeft de Russische politieke analist Andrew Korybko uitgelegd. Volgens hem staat de eis naar visumvrijheid voor de Turkse burgers gelijk aan een institutionalisering van de belangrijkste problemen van de “vluchtelingencrisis”, namelijk de poging van de VS en hun Turkse bondgenoot om Europa in onduidelijke en tegenstrijdige posities te dwingen en zodoende chantabel te maken. Of anders uitgedrukt: het lijdt geen twijfel dat terroristen gebruik zullen maken van de visumvrijheid om de EU binnen te dringen, met of zonder Ankara´s actieve ondersteuning.

Korybko denkt dat de EU vanaf de inwerkingtreding van de vrijheid van reizen niet in staat zal zijn om een einde te maken aan het misbruik door terroristen. Ongeveer 10.000 terroristische strijders zijn in het gebied van de Syrische grensstad Idleb in het bezit van het Turkse staatsburgerschap gekomen. Dit blijkt uit onderzoek door een Turkse journalist. Bovendien vechten er al 2.100 Turken aan de kant van terroristen in Syrië. Hoe dichterbij het einde van de oorlog in Syrië komt, des te meer terroristen met een Turks paspoort er vluchten naar de bescherming van Turkije om geen verantwoording af te hoeven leggen. Begrijpelijkerwijs wil ook Erdoğan de criminelen niet in zijn land hebben en zal hen als “vluchtelingen” uitzetten naar de EU. Daar kunnen ze niet gevaarlijk voor hem worden, en ze kunnen de jihad naar het hart van Europa dragen. En Europa zal zich eens temeer tot Erdoğan richten en voor het nieuwe Ottomaanse rijk knielen.

Bron:
http://zuerst.de
Door: Kevork Elmassian (journalist uit Aleppo, die regelmatig over de oorlog in Syrië bericht)

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)