Dansen op de vulkaan

(Door: “J. Vulkanoloog”)

Ooit werd de vulkaan gedoofd. Het Mechanisme dat was uitgevonden, werkte. Doordat de vulkaan nu dood was, kon er een rijk leven voor de vulkaanbewoners ontstaan. Het Mechanisme dat de vulkaan had gedoofd, werd toevertrouwd aan de Partij van de Waarheid. Deze stelde Vulkaanbeheerders aan om de vulkaan dood te houden en de overige vulkaanbewoners hierover te informeren. De vulkaanbewoners waren blij met het Mechanisme, het verschafte hen veiligheid en ze wilden niet terug naar de onzekere tijden van voor het Mechanisme. De Gloed van de Vulkaan was gevaarlijk, dat beseften de meesten. Er was in de krater van de dode vulkaan nu plaats voor ultieme beleving van veiligheid. De Partij van de Waarheid vond het nodig om de Rode Bril te ontwikkelen. Dit was een soort van virtual reality bril waardoor de Partij onder andere haar propaganda kon doorgeven. Nu de vulkaan dood was, werd het veilig geacht deze bril vrijwel voortdurend te dragen. Zelfs in bed! Als iedereen deze bril dan zou opzetten, dan zou de Fantastische Toekomst aanbreken.

De Rode Bril schetste een realiteit zoals die zou moeten zijn volgens de Partij. Het enthousiasme onder de vulkaanbewoners was groot en het werd voor velen een gewoonte een heel leven lang deze bril vrijwel voortdurend op te hebben. Dit waren de Vulkaandansers. Van de Rode Bril ging je dansen. Je ging uit je dak, het was allemaal zo mooi. Zorgeloos kon deze bril opgezet worden. De Vulkaanbeheerders, de bewakers van het Mechanisme, zorgden namelijk voor je veiligheid. Zij zorgden ervoor dat de Vulkaandansers hun bril zo min mogelijk hoefden af te zetten. Mocht de toestand van de vulkaan toch ooit nog eens instabiel worden, dan had de Partij allerlei plannen om er toch voor te zorgen dat iedereen op de vulkaan kon blijven en z’n bril op kon houden. Het leven op de vulkaan van de Partij van de Waarheid was immers het allerbest!

Het werkte allemaal zo mooi. Via de Rode Bril werden heel wat verhalen afgespeeld. Fantastische verhalen over de Fantastische Toekomst. Die moest met iedereen gedeeld worden, want wie al dit fantastisch toch niet wilde voor mede vulkaanbewoners zou geen plaats mogen hebben op deze fantastische dode vulkaan. Een mede vulkaanbewoner niet iets goeds willen toewensen, ongeacht diens ideeën, is slecht. Dat waren immers net zo goed vulkaanbewoners! De vulkaan was toch dood. Lang leve de Partij van de Waarheid, die dat allemaal mogelijk had gemaakt.

Toch zetten sommige vulkaanbewoners af en toe de bril wel eens af. Was al dat fantastische wel waar? Was het dan niet te mooi om waar te zijn? Door nieuwsgierigheid gedreven controleerden ze de doodsheid van de vulkaan. Het klopte, de vulkaan was nog steeds dood. Er werd zelfs mee gespot als je de bril af wilde zetten. Je hoefde echt niet te twijfelen aan de Rode Bril, die is immers van de Partij van de Waarheid! Die bril kon altijd gedragen worden, aldus het partijbureau. Zelfs als je naar de wc gaat! Gouden drollen kun je dan waarnemen. Na verloop van tijd was de Rode Bril zo gewoon geworden dat met name vele Vulkaanbeheerders het niet meer in de gaten hadden wanneer ze de bril niet op hadden. Ze waren zo gewend aan wat de Rode Bril hen voorspiegelde dat ze de realiteit met die van de Rode Bril hadden verwisseld. Zij meenden dat wanneer ze de bril niet op hadden er Surrealistische Visie heerste. De Rode Bril bestreed deze visie door te hameren op het Grote Groene Blijde Weide Principe en vele Vulkaandansers waren het hiermee eens. De Rode Bril vertelde dat alleen de bril toont hoe de wereld is en als iedereen dat nou eens aanvaardt er dan geen problemen meer zijn. De vulkaan is van iedereen en zolang die gedachte heerst, komt die Fantastische Toekomst er. In het repertoire van de Rode Bril was het Grote Groene Blijde Weide Principe opgenomen en werd hier voortdurend aandacht aan besteed. Met z’n allen zijn we samen en gelijk was de gedachte.

Vulkaanbewoners van elders, dat waren ook net zo goed vulkaanbewoners! Zij waren welkom en zouden een aanvulling zijn op het reeds rijke leven op de dode vulkaan. Nog meer rijkdom middels verscheidenheid. In het begin kwamen er een paar vulkaanbewoners van elders. Ze namen eens een kijkje door de Rode Bril, keken eens in de levendige krater, die nu in gebruik was. Sommigen gingen deze Rode Bril ook dagelijks dragen, maar velen niet. Al gauw kwamen er meer vulkaanbewoners van elders, het leven op deze vulkaan zou namelijk het allermooist zijn. Hier kon je een Rode Bril op hebben en zorgeloos genieten van al het moois dat deze Rode Bril te bieden had. Wie deze bril droeg, kon rekenen op steun van de Partij. De vulkaan werd geregeerd door de initiators van deze Rode Bril en ze droegen deze zelf ook. Het kon niet anders zijn dat de gepropageerde Fantastische Toekomst, waarvan zij ook hadden vernomen, er te vinden was. Onder deze vulkaanbewoners van elders bevonden zich dikwijls Vulkaanaanbidders. Vulkaanaanbidders willen dat vulkanen uitbarsten, zodat de Heerlijkheid van de Vulkaan uitgestort wordt. Dat dit alles vernietigt, deert ze niet. De Lava van de Vulkaan is immers het hoogste goed! Ze hadden zich verenigd in de Uitbarstingspartij. De Partij van de Waarheid had op een gegeven moment zelfs gemeend dat het goed was om de vulkaan weer nieuw leven in te blazen, omdat de Vulkaanaanbidders dit graag zagen. Er waren er nu zoveel van, men kon niet anders dan ze hierin tegemoet te komen. Die arme Vulkaanaanbidders misten immers hun oude vulkaan, waar ze de Gloed van de Vulkaan hadden. “Een dode vulkaan is een dode boel” was een veelgehoord credo van leden van de Partij van de Waarheid. De Partij beloofde uiteraard alles onder controle te houden, aan een uitbarsting had namelijk niemand iets! Het Mechanisme zou voldoende krachtig zijn om de gewekte vulkaan in toom te houden. Zodoende konden de Vulkaanaanbidders hun aanbidding voor uitbarsting beoefenen.

Na jarenlang gedoofd te zijn, kwam er weer een gloed uit de krater van de vulkaan. De Vulkaanaanbidders droegen zelden een Rode Bril, omdat zij meenden dan de Gloed van de Vulkaan niet te kunnen zien. Evenwel werden ze hoogst gewaardeerd door de Partij. De wens van de Vulkaanaanbidders voor uitbarsting was van gelijke waarde aan de wens voor een rijk leven op de vulkaan, aldus de Partij. Iedereen is gelijk! Het Mechanisme is sterker! Het Mechanisme zou hoe dan ook voorkomen dat de vulkaan ooit nog tot uitbarsting zou komen. Sommige Vulkaanbeheerders hadden zich helemaal laten inpakken door de Vulkaanaanbidders. Zij raakten onder invloed van de Gloed. Dit zijn de Lavabewonderaars. De Vulkaanaanbidders lieten hen geloven dat uitbarsting helemaal niet catastrofaal zou zijn. Je kon er zelfs naar staan kijken, hier bovenop de vulkaan! Een fenomenaal uitzicht zou het opleveren, dat wilde je meemaken! Dit type Vulkaanbeheerder liet de Vulkaanaanbidders regelmatig met hamers op het Mechanisme slaan. De Vulkaanaanbidders wisten dat als het Mechanisme kapot zou gaan, de vulkaan dan kon gaan uitbarsten, hetgeen waar ze naar streefden. Het Mechanisme was echter sterk, maar begon na het vele slaan toch forse scheuren te vertonen. De Lavabewonderaars vonden echter dat de Vulkaanaanbidders evenveel recht hadden om een uitbarsting te wensen als zij recht hadden op het rijke leven op de vulkaan, en lieten hen daarom op het Mechanisme slaan. Het was de Vulkaandansers verteld dat er geen gevaren waren door het opwekken van de vulkaan. Het Mechanisme is sterker! De Rode Bril kon met gerust hart gedragen blijven worden en de Vulkaanbeheerders zouden het lavapeil in de gaten houden. Het peil steeg en steeg en de Vulkaandansers die de bril wel eens afzetten, begonnen zich toch wel zorgen te maken.

Dit zijn de Twijfelaars. Enkelen ervan zagen de dreiging, het was niet wat door de Rode Bril was voorgespiegeld. Die had het altijd over een veel lager peil of soms zelfs nog gewoon over helemaal geen peil. Van deze Twijfelaars zette een deel de Rode Bril voorgoed af. Ze werden Hokbewoner. Ze werden door de Partij van de Waarheid geïsoleerd in Het Hok. De Vulkaanbeheerders en met name de Lavabewonderaars maakten jacht op Hokbewoners. Ze worden afgesneden van de overige Vulkaandansers en gehinderd wanneer ze Vulkaandansers op de gevaren van de vulkaan wilden wijzen. Ze werden uitgemaakt voor Fantastische Toekomst-verrader en verstoorder van het Mechanisme zoals de Partij dat ontworpen had. Sommige Hokbewoners droegen in het dagelijks leven de Rode Bril wel, maar zetten deze, zodra het veilig was, gelijk af. Ze hadden er een hekel aan, maar het dragen ervan straalde loyaliteit uit en dat was voor lijf en leden vaak veiliger. Van de Vulkaanaanbidders waren er enkelen die in de gaten hadden dat een dode vulkaan vele malen beter was dan een vulkaan met gloed en eventuele kans op uitbarsting. De aanbidding van uitbarsting leek hen pervers, daar het rijke leven ze zoveel had geschonken. Zij werden Vulkaanexperts.

Zij kenden de materie van de Heerlijkheid van de Vulkaan en konden zo overige vulkaanbewoners waarschuwen voor de extreme gevaren van een actieve vulkaan. Zij belandden vrijwel meteen in Het Hok, hun expertise werd niet op prijs gesteld. De Rode Bril ontkende het bestaan van deze vulkaanbewoners of maakte hun expertise belachelijk. Vulkaanaanbidders bedreigden de Vulkaanexperts regelmatig met kraterinwerping. Vulkaanexpert was namelijk een verboden beroep bij de Vulkaanaanbidders en eenieder die zich ertoe liet verleiden, mocht bestraft worden met kraterinwerping. Onder de Vulkaanaanbidders bevinden zich ook Lavagooiers. Zij hengelen lava op en gooien dit richting nietsvermoedende Vulkaandansers, vaak met de dood als gevolg. “Lava uitgestooooort!” hoort men dan. Of ze scheuren bruut Rode Brillen af om zo de Gloed van de Vulkaan bij de Vulkaandansers te brengen. “Lava uitgestooooort!” Zij zijn volslagen bezeten van de Gloed. En na ieder “Lava uitgestooooort” schalde het dan via de bril, “het zijn ook vulkaanbewoners!”. Het lavapeil was zo fors gestegen dat het voor de Lavagooiers steeds eenvoudiger werd om lava uit de krater te hengelen om het vervolgens richting de Vulkaandansers te smijten. Ze hadden plezier wanneer de hete lava zich door het vlees van de Vulkaandanser vrat. Ook overige Vulkaanaanbidders juichten wanneer hun Lavagooiers Vulkaandansers verwondden of vernederden. Vulkaandansers ontkenden de Heerlijkheid van de Vulkaan, zij aanbaden immers het Mechanisme, dat ze zelf vervaardigd hadden! Dat was tegen de regels van de Heerlijkheid en ze moesten die lava dan maar voelen!

De Rode Bril liet een heel ander beeld zien. Vulkaanaanbidders waren immers compassie-volle en vredelievende vulkaanbewoners, Lavagooiers zouden geen echte Vulkaanaanbidders zijn, luidde het. De Vulkaanbeheerders hadden het hogere peil weliswaar opgemerkt, maar vonden dat het gevaar aanvaardbaar was en dat het dragen van de Rode Bril nu belangrijker was dan ooit! Alleen met de Rode Bril was het peil lager en dat was de bedoeling, een laag lavapeil! Daar ging het tenslotte om! Het Mechanisme is sterker! De Rode Bril deelde mee dat er elders een vulkaan was uitgebarsten, volgens de Partij om onduidelijke redenen. De vulkaanbewoners van aldaar moesten naar deze vulkaan gehaald worden, hier was het immers veilig. Er lagen ook zoveel Rode Brillen klaar om een nieuwe eigenaar te krijgen! Met de stijging van het aantal Hokbewoners steeg namelijk ook het aantal vacante brillen. Er waren er steeds meer die hem nooit meer op wilden hebben, ook niet meer af en toe, voor de veiligheid. De Hokbewoners wisten zich ondanks het morele geweld van de Rode Bril steeds meer te organiseren en riepen luidop dat het lavapeil te hoog was geworden en dat het onverstandig was nog meer Vulkaanaanbidders naar de vulkaan te halen waardoor er een uitbarsting kon komen. Zodoende ontstond ook de uitdrukking “als een roepende op de vulkaan”. Zij waren een geliefd doelwit van de Lavagooiers voor kraterinwerping en ook Lavabewonderaars lieten het niet na hiermee te dreigen. Hokbewoners werd de vulkaan namelijk onwaardig geacht.

De Vulkaandansers zijn eigenlijk te verdelen in twee groepen. Een deel zijn de Twijfelaars. Ze zetten de bril wel eens af, maar zetten hem uit gewoonte ook net zo makkelijk weer op. Zelfs nadat ze gesproken hebben met een Hokbewoner. Ze begrijpen wat de Hokbewoner zegt en geven hem dikwijls gelijk, maar kennen niet anders dan de bril. Ze weten dat de bril ze een ander beeld voorspiegelt, maar uit angst voor stigma blijven ze erin geloven. Een Hokbewoner word je niet zomaar. Liever de kop in het zand! De andere groep is die van de echte Vulkaandansers, die de Rode Bril volledig aanvaard hebben. Zij zijn er zo aan verknocht en zetten deze zo zelden af dat ze het niet waarnemen wanneer de bril afgezet is. Zij leven in de roes van de bril. Het kan deze Vulkaandansers niet schelen of er een uitbarsting komt, de vulkaan is toch dood?! En er wordt via de Rode Bril nooit over gesproken, dus is het ook niet zo. De Rode Bril is het leven, zonder Rode Bril geen leven. Zij malen slechts om de betekenisloze tv-programma’s en de nieuwste apparaten die hun leven op de vulkaan zouden vergemakkelijken. Er zijn er die de vulkaan verlaten. Om van Vulkaandanser tot Twijfelaar tot Hokbewoner uiteindelijk Afdaler te worden.

Afdalers hebben de middelen en het lef om de gevaarlijke afdaling in te zetten. Een stap die voor vele Hokbewoners te ver gaat. De afdaling het onbekende in, dat vrezen de meesten. Ze willen gewoon volledig herstel van het Mechanisme en een verbod op aanbidding van uitbarsting. Terug naar de vredige situatie van de gedoofde vulkaan is heus niet een conservatief denkbeeld. De oorspronkelijke Vulkaanbewoners waren in staat geweest om de vulkaan te doven. Hierdoor kon het dragen van de Rode Bril gemeengoed worden. Toch werd het van het grootste belang geacht Vulkaanaanbidders de grootst mogelijke ruimte te geven, in het idee van het Grote Groene Blijde Weide Principe. Het Mechanisme bezweek uiteindelijk onder het vele gehamer en slaan van deze Vulkaanaanbidders. De vulkaan barstte en al dat was, was niet meer. De Rode Brillen gingen kapot en velen konden het niet aan wat ze zagen, ze stierven van ongeloof, als ze al niet door de lava geraakt werden. De Vulkaanaanbidders joelden en prezen de vulkaan. En op verre afstand keek de Afdaler toe, denkend aan de velen die tot het laatst toe de Rode Bril op hielden. Hoe bitter anders was die realiteit . . .

Door:
“J. Vulkanoloog”
(voor www.ejbron.wordpress.com)