Een Januskop voor de stad Arnhem

(Door: Theresa Geissler)

Heeft U ooit gehoord van Janus? Even afgezien van de associatie die de naam kan oproepen met een vroege jaren-60 hit, destijds vertolkt door zowel Ria Valk als door de in december 2016 overleden Paula Dennis: Janus is oorspronkelijk een god uit de Romeinse mythologie. Met de nadruk op “Romeinse”, omdat hij, anders dan de meeste Romeinse goden en godinnen, geen duidelijke Griekse tegenhanger heeft. Hij stond bekend als de “God van het einde èn tegelijkertijd van het begin”, aangezien beide, althans volgens de cirkelredenering, vlakbij elkaar liggen. Niet voor niets is de maand januari het begín, dat onmiddellijk volgt op het einde, december, naar hem genoemd. Een bijzonder kenmerk van deze god is evenwel dat hij beschikt over twéé gezichten. Daarentegen heeft hij géén achterhoofd: op de plaats waar dat normaal zou moeten zitten, zit zijn tweede gezicht. Ik geloof zelfs dat het niet ver genoeg gaat om te stellen dat elk gezicht één kant van zijn persoonlijkheid uitbeeldt, maar dat er eerder van moet worden uitgegaan, dat elk gezicht een geheel zelfstándige persoonlijkheid vertegenwoordigt, die door de bijbehorende gelaatsuitdrukking weerspiegeld wordt. Hoe dan ook zijn beide gelaatsuitdrukkingen, en daarmee beide persoonlijkheden, elkaars absoute tegenpool.

Reeds in de Oudheid werd het fenomeen wijd en zijd bekend en talloze malen vereeuwigd in schilder- en beeldhouwkunst, waarbij het geen betoog behoeft dat alle aandacht zich daarbij concentreerde op dat hóófd, zonder dat er enige belangstelling was voor de overige lichamelijke constructie van deze god. Slechts dat hoofd, al gauw algemeen “Januskop” genoemd, werd een begrip. De gevleugelde uitdrukking “Hij toont zijn Januskop” betekent tot op de dag van vandaag nog steeds dat men kennismaakt met een kant van iemands persoonlijkheid waarop men zó weinig bedacht is, dat het ervaren wordt als een donderslag bij heldere hemel….wat het niet had hoeven zijn als men slechts de moeite had genomen om de betreffende persoon aandachtig en vooral van álle kanten te bekijken. Al te vaak gebeurt dit echter niet, voornamelijk omdat de eerste indruk veel te gunstig (en, niet onbelangrijk, het “eigen gelijk”-bevestigend) is, om zich die illusie te laten ontnemen. Een begrijpelijk reflex, maar daarom nog niet altijd verstandig; zeker niet wanneer het aankomt op het beoordelen van personen die geacht worden in belangrijke mate ons lot mede te bepalen, zoals met name in de politieke/bestuurlijke sfeer het geval is.

Een voorbeeld: Men beschouwt zichzelf als “progressief georiënteerd.” Niet extreem, niet fanatiek, maar wèl de moderne inzichten aanhangend, die voorschrijven dat in principe niemand minder is dan de ander, dat iedereen over de hele wereld welkom moet zijn en vooroordelen over wie dan ook taboe zijn. Waaruit weer volgt, dat men geacht wordt zonder bedenkingen te aanvaarden dat ‘nieuwe Nederlanders’ met twee paspoorten op dezelfde voet als iedereen in de politiek kunnen stappen en voor elke denkbare post in aanmerking komen. Sterker, men wordt geacht hierbij zelfs geen moment stil te staan.

Aan deze norm valt uiteraard gemakkelijker te voldoen als de eerste indruk wat dat betreft goed is. En gróót is dan ook de opluchting wanneer dat zo blijkt te zijn, zodat men maar al te graag bezwijkt voor de verleiding niet dieper te graven dan de oppervlakte, óftewel: niet eerst om de persoon in kwestie heen te lopen, teneinde te checken of men niet met een “Januskop” te maken heeft. Mocht men al onwillekeurig zijn twijfels hebben over wat men in dàt geval aantreft, dan duwt men dat bij voorkeur weg.

Aldus sijpelen gaandeweg de eerste gemeenteraadsleden en wethouders met dubbele nationaliteit de Nederlandse politiek binnen, de eerste staatssecretarissen, de eerste Kamervoorzitter, de eerste burgemeesters….En de hele gevestigde politiek van links tot rechts – behalve de realisten, maar realisme is dan ook nog steeds geen “gevestigde” politiek – legt zich er voorál op toe ‘modern’ en ‘ruimdenkend’ te zijn.

Ja, die burgemeesters: Niet dat de tendens zich in een ijltempo doorzet, maar de kop ingedrukt is ze evenmin. Ene Ahmed Aboutaleb wist al in 2009 de hand te leggen op het ambt, en wel meteen in de twééde stad van Nederland, Rotterdam! Mèt een immigratie-achtergrond, mèt een dubbel paspoort, mèt de islam als belijdende religie plús de door hem geuite wens om “het nog te mogen beleven dat Nederland ooit een moslim als premier zal krijgen.” Of hij bij het uitspreken van die wens zichzelf op het oog had dan wel een geloofs- c.q. landgenoot is hier nog van minder belang: Aan de aanmatiging om dit te verlangen met betrekking tot een natie zonder islamitische traditie deed het niets af! Evenmin trouwens als aan de onbeschaamdheid om dit streven te laten prevaleren vóór het traditioneel-seculiere gedachtegoed van de partij, waaraan hij zich eigener beweging verbonden had, de PvdA! (maar de PvdA had zich juist in die periode dermate getransformeerd tot slippendrager van alles wat maar allochtoon was, dat er ook in dit geval van haar kant geen kritisch geluid te vernemen viel: Ook dít werd geaccepteerd. Zolang het maar de náám had de multiculturele samenleving te dienen en daartoe behoorde kennelijk ook deze schoffering van het seculiere beginsel.)

De man presenteerde zich intussen met zoveel verve als toonbeeld van de geïntegreerde moslim, dat heel tolerant Nederland hem binnen de kortste keren met een mengeling van voldaanheid en innerlijke opluchting aan het hart drukte: Op zijn strijdvaardige uitspraken betreffende afwijzing en bestrijding van jihadisme en de plicht om te integreren of anders te vertrekken, werd aanmerkelijk meer nadruk gelegd dan op de versprekingen die hij op andere momenten deed, onder andere betreffende wijlen Pim Fortuyn (tja, politieke tegenstander van formáát) of, op een ander vlak, de partnerkeuze van zijn dochters. Ook aan de omstandigheden omtrent de zelfmoord van één van zijn zusters of de aangetoonde gevallen van fraude binnen zijn familiekring werd – bewust? – niet veel aandacht besteed. Opvallend, wanneer men bedenkt hoe dergelijke aangelegenheden gewoonlijk personen in vergelijkbare posities in verlegenheid, om niet te zeggen móeilijkheden kunnen brengen. (die zijn dan weliswaar doorgaans geen oorspronkelijke immigranten met een dubbel paspoort èn praktiserend moslim, wat duidelijk eerder als een aanbeveling geldt, waartegen niets opweegt.)

Welke kant een praktiserende moslim kiest als het tot een gewapende strijd komt tussen zijn seculiere, westerse medeburgers en zijn radicale geloofsgenoten is tot nu toe niet gebleken en de mogelijkheid is niet denkbeeldig dat Aboutaleb erop speculeert dat dat ook nergens uit HOEFT te blijken. Althans niet uit datgene dat tot het takenpakket van een burgemééster behoort. Slinksheden, die hij zich intussen in die functie wèl kan permitteren, zoals zijn instructies aan de politie tijdens de tweede Pegida NL- manifestatie in Rotterdam, vallen dan weer niet hard te maken – waarop hij waarschijnlijk eveneens speculeert. Niet, dat het er op zichzelf alles toe doet: Essentiëler is hier dat de man met droge ogen een post heeft geaccepteerd waar hij met het oog op zijn achtergrond niet zou behoren te zitten – terwijl heel politiek-correct Nederland zich in alle denkbare bochten wringt om juist dít gegeven maar voorál voor aanvaardbaar te laten doorgaan.

En al zette, zoals hierboven reeds opgemerkt, de tendens zich dan niet direct in ijltempo door, nu, zo’n acht jaar later, is dan toch het tweede schaap over de dam: Ahmed Marcouch, zelfde voornaam, zelfde land van herkomst, zelfde aantal paspoorten, zelfde partij (PvdA), zelfde ideologie, pardon, réligie, zelfde mate van integratie (voor zover na te gaan) is benoemd tot burgemeester van Arnhem. Geen Rotterdam, wèl een provinciale hoofdstad en een stad van enige importantie. Naar het schijnt gekozen uit 21 kandidaten. Om welke redenen? We weten het niet. Wat had hij precies, dat al die anderen misten? We weten het niet. Wat weten we van hèm? Laten we dat om te beginnen maar eens nagaan:

In 1969 geboren in een Marokkaans kustplaatsje. Op zijn 10de herenigd met zijn vader, die al langer in Nederland woonde en werkte. Aanvankelijk een onderwijsachterstand (in Marokko had hij uitsluitend de Koranschool bezocht), maar dankzij aangepast Montessori-onderwijs werd die achterstand binnen twee jaar ingelopen. Zou tenslotte verschillende diploma’s halen waarvan één op HBO-niveau. Was intussen van 1993 tot 2003 werkzaam bij de Amsterdamse politie, van mei 2006 tot december 2009 ‘Stadsdeelvoorzitter’ van Slotervaart. (Aha, ziedaar de vereiste mate van “bestuurlijke ervaring”) Maart 2010: Amsterdams gemeenteraadslid, september 2010 Kamerlid, dit alles, zoals gezegd, voor de PvdA. De Kamerverkiezingen van 2017 zou hij niet halen door de verpletterende nederlaag van zijn partij. En thans dus dit riante “troostbaantje.” Toegegeven, het curriculum vitae oogt zo op de eerste blik niet onverdienstelijk, al blijft men zich afvragen of er zich tussen de overige 20 gegadigden dan echt niemand bevond met een nog wat stabielere bestuurlijke loopbaan, vooral tot uiting komend in een groter aantal dienstjaren. Ik denk hierbij met name aan deze of gene burgemeester van een kleinere gemeente, zoals er zich bij dit soort benoemingen altijd wel een paar aandienen als kandidaat. Als men deze gangbare ervaring hier dan kennelijk niet zocht, welke drijfveren zaten er hier dan wèl achter? Dat weten we niet, of beter gezegd: We krijgen het niet te horen. Wel weten we wat andere dingen zeker van deze kandidaat, die bekend geworden zijn tijdens zijn zo veelzijdige periode als “Nederlandse” wetshandhaver en politicus:

– Deze man, wiens basisonderwijs, zoals vermeld, tot zijn tiende uitsluitend de Koranschool is geweest, is een absoluut praktiserende moslim. Eén van de nevenfuncties naast zijn reguliere werkzaamheden, die hij tot op heden nog altijd bekleedt, is die van bestuurslid en woordvoerder van de Unie van Marokkaanse Moskeeën.

– In 2005 ijverde hij, in die nevenfunctie, voor de overkomst van de radicale geestelijke Yusuf Al-Qaradawi voor een conferentie in Amsterdam, waarvoor hij subsidie aanvroeg. Verdere aanvragers waren onder meer: Yahia Boufaya, voorman van de Federatie Islamitische Organisaties Nederland, en de Turkse beweging Milli Görus.

– Tijdens zijn periode als Stadsdeelvoorzitter van Slotervaart deed hij de opmerkelijke voorstellen om op basisscholen islamonderwijs en Arabisch in te voeren. Thans pleit hij nog steeds voor “meer anderstaligen bij de politie”. Dit, naar hij beweert, uitsluitend in het kader van de “veiligheid.”

– Bekend zijn eveneens geworden: zijn steun aan het toestaan van hoofddoekjes voor vrouwelijke politieagenten èn aan het weigeren om vrouwen de hand te schudden. Wel legt hij, vanaf zo ongeveer 2009, een bijna pathetisch enthousiasme aan de dag voor “homo-emancipatie”  (klaarblijkelijk gaan de homorechten hem nader aan het hart dan de vrouwenrechten) en pleit hij op harde toon voor het uitzetten van “criminele jongeren.”

– Uitgelekt is zijn aanbeveling aan voormalig mede-PvdA-lid en thans lijsttrekker van DENK, Tunahan Kuzu, om diens geloofsovertuiging “een beetje stiekem” uit te dragen, klaarblijkelijk teneinde uiteindelijke beklijving in de Nederlandse samenleving tot stand te brengen. Inderdaad hebben beide mannen, naast diverse aversies over en weer, één onherroepelijk punt van overeenkomst in hun levensbeschouwing: de islam.

– En dan, last but not (zeker niet) least, zijn recente, meer dan ondubbelzinnige uitspraak “dat PVV’ers niets bij de politie te zoeken hebben…..” Daar zit nu werkelijk geen woord Frans/Marokkaans bij! Berufsverbot! Over “discriminatie” gesproken…..

Het is met deze man hetzelfde als met Aboutaleb: op relatief jeugdge leeftijd naar het Westen gekomen, werden zij weliswaar geraakt door de westerse leefwijze en door de bewegingsruimte en de kansen die het Westen hen bood. Vanwege déze aspecten kan men hun beweringen dat “zij hier hun draai helemaal gevonden hebben” en dat zij zich Nederlands staatsburger voelen, serieus nemen. Slechts één ding doorgronden zij hierbij niet, en dat is dat geen enkel staatsburgerschap, van Nederland of welk westers land dan ook, samengaat met het belijden van de islam: Het Westen, en zeker Europa, is vanaf de 18de eeuw gevormd door de Verlichting, die de scheiding van Kerk en Staat als basisprincipe koestert. Dit houdt keuzevrijheid in om van religie te wisselen, of zelfs elke vorm van religie af te wijzen zonder staatsrechtelijke consequenties. Na op dit gebied een lange, harde leerschool te hebben doorlopen, is deze scheiding uiteindelijk door de in Europa zetelende religies, het christendom en het Jodendom, aanvaard. De islam echter, die geen Europese religie is – en feitelijk nog meer een ideologie dan een religie – zal nooit in staat zijn hen hierin na te volgen.

De islamiet is vanaf zijn geboorte islamiet en op geen enkele manier vrij om de islam te verlaten. Doet hij dit toch, dan tekent hij in het uiterste geval zijn eigen doodvonnis; hoe dan ook zal hij ‘Allah’ op zijn weg vinden. Er zijn verschillende manier om de islam te belijden, maar er is geen enkele weg om de islam te verlaten. Het is daarom dat in zekere zin “vrijzinnige moslims”, die door de westerse geneugten zijn geraakt, er heilig van overtuigd zijn dat zij geheel volgens de leer handelen zolang zij maar niet breken met het geloof en de Koran niet uit hun leven bannen. Zij hebben echter tevens een opdracht. Een opdracht, die luidt, wáár zij zich ook vestigen, de islam verder te verbreiden en wortel te laten schieten, tot tenslotte de hele wereld islamitisch geworden is en alle aspecten die niet tot de islam behoren verleden tijd zijn. Oók de scheiding van Kerk en Staat. Een geïntegreerde moslim is nog steeds een moslim; het is naïef om te denken dat hij, door te integreren, dat streven achter zich gelaten heeft. Hij zal het op zijn eigen, onopvallende manier proberen, maar hij probéért het. Is dat erg? Hoeft niet per se…..Bedenkelijker wordt het pas wanneer hij de hand weet te leggen op een invloedrijke positie ergens in een niet-moslimland. Dán zal hij zeker gaan proberen, stapje voor stapje, zijn opdracht uit te voeren. Dat hoeft niet opvallend te zijn: elke millimeter die hij zogezegd in die richting zet, telt. Desnoods geeft hij het stokje na jaren over aan deze of gene geloofsbroeder, die er op zijn beurt mee doorgaat: HIJ heeft daarmee dan zijn bijdrage geleverd. Moslim=moslim, islam=islam……

Terug naar Marcouch: Nadat zijn benoeming een feit was, gaf hij diverse interviews aan dagbladen, waarin hij zich presenteerde zoals hij dit bij voorkeur doet: Aimabel en gulhartig. Woorden schoten hem tekort om te verzekeren dat hij meer dan tien jaar eerder het nut van het salafisme wel had menen te zien, maar nu van gedachten was veranderd en inzag dat het verboden diende te worden. Dat hij bereid was zich met hart en ziel in te blijven zetten voor de homo-emancipatie, dat de lokale- en landelijke veiligheid hem vóór alles ging……Het klonk mooi. Hoewel het opviel dat er met geen wóórd gesproken werd over zijn andere stokpaardjes, vóór en tijdens zijn tijd in Slotervaart: hoe stond hij nú tegenover Streetcorner-workers die vrouwen geen hand wensten te geven, introductie van koran-lessen en Arabisch op Nederlandse openbare scholen, hoofddoekjes voor vrouwelijke agenten…? Het werd in die interviews, uiterst veilig, àllemaal buiten beschouwing gelaten. Alleen de kwestie van meer anderstalige agenten bij de politie: “Dat was uitsluitend bedoeld in het kader van de algemene veiligheid.” Juist ja. En de uitspraak van de PVV-ers, die niets bij de politie te zoeken hebben? “Zij staan vanuit hun overtuiging immers voor een ongelijke behandeling? Dan zeg ik inderdaad….” Over de aanleiding voor die “overtuiging” vanzelfsprekend geen wóórd…..

Hebben steden als Rotterdam en nu ook Arnhem met mannen als Marcouch en Aboutaleb nu “Januskoppen” binnen gehaald als burgemeester? Volgens mij wel degelijk: Niet pontificaal, omdat de gevestigde politiek er met deze benoemingen juist naar streeft te bewijzen dat er met geïntegreerde moslims “helemaal niets mis is.” Wèl in feite, omdat, zoals wij inmiddels zagen, ook de geïntegreerde moslim de islam, en daarmee zijn ‘opdracht,’ niet loslaat, niet kán en mág loslaten. Omdat hij níets in zijn hele leven, ook niet het aanvaarden van een invloedrijke positie, voor zichzelf doet, of, idealistischer, ten dienste van de gemeenschap of het landsbelang, maar áltijd met het oog op die opdracht.

Dat is geen bezwaar in een islamitische maatschappij, wèl in een niet-islamitische. Dit, nu, is de Januskop waarmee wij te maken hebben met dit soort lieden: Aan de éne zijde: het openstaan voor en in praktijk willen brengen ván de normen en waarden van de moderne maatschappij, waarin het individu centraal staat en het Humanisme een belangrijke rol speelt; aan de keerzijde: De islam, die op dit alles doodeenvoudig hááks staat. Wie de westerse rechtsstaat liefheeft, NEEMT DIT RISICO NIET.

Aan U om te beoordelen in hoeverre de gevestigde politiek de westerse rechtsstaat nog liefheeft.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)