Een voorbeeld van ware moed!

(Door: Theresa Geissler)

Zeker 40 jaar geleden zag ik in de bioscoop het onderschatte meesterwerk van Stanley Kubrick, “Barry Lyndon”. Het bevatte een keur aan indrukwekkende scènes, waarvan ik vooral de “duel-scène” nooit vergeten ben:

De jonge Lord Bullingdon, product van een weke opvoeding en zonder één enkele kennismaking met militarisme of bewapening anderszins, daagt niettemin zijn immorele stiefvader, Redmond Barry “Lyndon”, uit voor een duel, in een poging zijn moeder en hun landgoed van ’s mans verwoestende invloed te verlossen. Hij staat hierbij vanaf het begin letterlijk doodsangsten uit, hanteert bij het eerste schot zijn pistool verkeerd, zodat het schot verloren gaat, moet daarop volgens de regels op zijn beurt “Mr. Lyndon’s vuur ontvangen”, krijgt het, eer het zover komt, te kwaad en moet eerst halsoverkop achter een stutbalk wankelen om over te geven. Als hij echter hierop weer tevoorschijn komt, knikt hij, op de vraag van de getuige, of hij ‘bereid is’, nog steeds stik-nerveus, maar vastberaden: Ja, hij is bereid.

Barry, die, hoewel gewetenloos, in dit geval nog wel begiftigd is met een gevoel voor ‘fair play’, verspilt vervolgens moedwillig zijn eigen schot door in de grond te schieten. Nu beiden hun schot hebben gelost zonder dat er een gewonde/dode is gevallen, wordt aan Bullingdon gevraagd, of hij “genoegdoening heeft,” maar ondanks dat de jongeman hiermee de kans geboden wordt om aan het gebeuren een einde te maken, wijst hij dit af: Nee, hij heeft geen genoegdoening; hij zet door: Naar de tweede ronde. Bij deze tweede maal weet hij zijn tegenstander tot zijn eigen verbazing te verwonden en is hiermee de winnaar van het duel.

De oppervlakkige kijker, die niet in staat is, verder te denken, zal geneigd zijn Lord Bullingdon’s houding gedurende dit duel te beoordelen als een teken van “lafheid.” Maar dat is zij allesbehalve.  Angst is niet hetzelfde als lafheid, zeker niet als er een gegronde reden voor aanwezig is, en die wás er in het geval van Lord Bullingdon: Nooit was hij gevormd met het doods-perspectief voor ogen, in tegenstelling tot zijn stiefvader, die, voor hij Lady Lyndon, de moeder van de jongeman, aan de haak wist te slaan, al een verleden als avonturier en soldaat bij verschillende 18de eeuwse regimenten achter zich had en dit risico als vanzelfsprekend had leren beschouwen. Te moeten sterven, zeker op zijn jeugdige leeftijd, was voor Bullingdon echter geen optie.

Daarom was de vastberadenheid, waarmee hij in een eerdere scène Barry in de sociëteit tegemoet getreden was, teneinde hem “de handschoen toe te werpen”, al een staaltje van dapperheid gewéést. Daarom ook was het feit dat hij zichzelf op het moment surprême niet in de hand scheen te hebben, géén teken van lafheid, maar een verbeten innerlijke worsteling met zijn eigen zwakke kant, die hij met de grootste psychische inspanning te boven wist te komen! Wat deze jongeman hier tentoonspreidde, was, voor wie het wenst te herkennen, een voorbeeld van zowel doorzettingsvermogen als van verantwoordelijkheidsgevoel jegens de zijnen. Kortom: Een voorbeeld van ware moed!

Nu zal men wel denken: “Hoe komt ze dáár nu opeens weer bij, 40 jaar na dato?” Welnu, trouwe lezers/reaguurders van de onvolprezen site van E. J. Bron: Dat viel me in, omdat wij deze dagen in real life een voorbeeld van exact hetzelfde soort moed mogen aanschouwen in de persoon van Raffie Chohan! Evenals de jonge Bullingdon is Raffie nooit in de wieg gelegd voor vecht(st)er, zwaardkunstena(a)r(es) of revolverheld(in): Zij is gewoon een mens als de meesten van ons, zonder hang naar enige vorm van criminaliteit, noch naar anders-soortige conflicten met de maatschappij.  Maar tevens is zij, evenals dit personage uit zowel de film als de oorspronkelijke roman van W.M. Thackeray, iemand, die dóet wat hij meent te móeten doen: Omdat zij door haar jeugdervaringen als geen ander wist wat de islam c.q. de islamisering voor gevaar inhield, beschouwde zij het als haar plicht de samenleving hiervoor te waarschuwen.

Zij stortte zich daartoe in het protestwezen. Aanvankelijk voor eigen rekening, met Dutch Defense League, later in samenwerkingsverband met Pegida-Nederland. Maar al snel vond zij nu eenmaal de partijdige overheid tegenover zich, die de tegenstanders van de islam blijkt te willen aanpakken, nog voor diezelfde islam een kik gegeven heeft; ziedaar de waanzin van ons huidige justitiële apparaat en die waanzin trof uitgerekend Raffie! Vanwege een intussen ontstaan conflict van geheel andere, interne aard met de organisatie van Pegida-NL liet deze haar vervolgens als een baksteen vallen en daar stónd deze volkomen normale, gemiddelde vrouw die nooit willens en wetens uit was geweest op een conflict met de maatschappij….Helemaal alleen contra de Staat der Nederlanden. Ga er aan staan, in haar plaats!

Ook toen bleef Raffie, met de moed der wanhoop, doen, wat ze doen moest: Ze zette crowdfunding op om haar verdediging te financieren, trof gelukkig, als een geschenk uit de hemel, Mr. Max Vermeij als raadsman, naar het zo langzamerhand schijnt één van de laatsten der Mohikanen als het op de verdediging van de ultieme vrijheid van meningsuiting aankomt, en trad, aldus toegerust, tegen de Staat der Nederlanden in het strijdperk, gesitueerd in de Rechtbank te Utrecht.

De tegenstand aldaar bleek echter hard en verbeten; De Staat, bij monde van deze rechtbank, gaf geen kamp, hetgeen, behalve door de heersende stemming, tevens in het vonnis tot uiting kwam. Meer dan ooit moet het tot Raffie doorgedrongen zijn dat de Staat haar in dit opzet slecht gezind was, wat voor iedere gemiddelde Nederlandse burger zonder criminele achtergrond welhaast een traumatisch denkbeeld móet zijn. Toch realiseerde zij zich vrijwel onmiddellijk dat stoppen uitgesloten was, dat er in dat geval niet alleen sprake zou zijn van een strafblad voor háár, maar tevens van een jurisprudentie, waarvan de gevolgen niet te overzien zouden zijn voor alle patriotten, die ná haar dit strijdperk zouden moeten betreden. Hierin onvoorwaardelijk gesteund door haar raadsman aanvaardde zij daarom de tweede ‘ronde’, voor het Gerechtshof in Arnhem.

Ook al was, achteraf bekeken – maar achteraf is het gemakkelijk praten – de benadering in Arnhem welwillender dan in Utrecht, Raf was daar in eerste instantie niet buitengewoon ontvankelijk voor, doordat de Utrechtse ervaring haar reeds een gevoelige mentale opdoffer had bezorgd! Ze kón eenvoudig niet hoopvoller worden gestemd door een welwillender benadering. Ook het feit dat de werkwijze voor het overige vrijwel overeenstemde met die in Utrecht – zo werden ook hier de door Mr. Vermeij aangedragen bezwaren tegen de gang van zaken tijdens het vooronderzoek zonder meer van tafel geveegd en werd ook hier het oproepen van getuigen á décharge systematisch geweigerd – moeten haar op een zeker ogenblik hebben doen afvragen wáár het allemaal toe diende. Het deed haar nog tijdens de zitting breken in een mate, die haar zelfs dwong af te zien van haar Laatste Woord – wat op dát ogenblik niet eens het belangrijkste leek: Het gevoel tegen de bierkaai te vechten, overheerste àlles; de onmacht moet haar naar de keel gevlogen zijn…. Haar restte niet anders dan wederom twee weken de uitspraak af te wachten, alvorens te kunnen bepalen wat haar verder te doen zou staan.

Tegen die achtergrond bleek de uitspraak na die twee weken een gedeeltelijke verrassing, in die zin dat het oordeel van het Gerechtshof op één van de twee aanklachten tóch in vrijspraak was geëindigd, terwijl de eis betreffende de tweede aanklacht aanmerkelijk was afgezwakt. Een opluchting? De schuldigverklaring op dat tweede punt bleef overeind, wat alsnog een stafblad zou betekenen als ze het hierbij liet. Plús de reeds genoemde jurisprudentie met alle gevolgen van dien. Daarnaast kwam ook nog aan het licht dat het gerechtshof aan het vonnis een zekere doortrapte draai had gegeven door zogenaamd als verzachtende omstandigheid te verklaren “dat verdachte zich inmiddels van Pegida had gedistantieerd”, wat een oneigenlijke weergave van de realiteit was, aangezien de breuk van Raffie met Pegida-NL níets met het gedachtegoed van Pegida op zichzelf uit te staan had gehad; men moet er niet aan denken wat op den duur de gevolgen zouden zijn voor de vrijheid van meningsuiting als ze het híerbij zou hebben gelaten……

En dat heeft ze dus niet! Raffie heeft diep adem gehaald, alles op zich laten inwerken, alle voors en tegens tot in de kleinste details doorgenomen met haar meer dan voortrèffelijke raadsman…..en is tot de conclusie gekomen dat ze het als haar plicht beschouwt dit tot in de hoogste regionen uit te vechten. Met andere woorden: Ze gaat in cassatie! Voor haarzelf, maar nóg meer uit verantwoordelijkheidsgevoel voor al diegenen die haar, naar zij hoopt, nog zullen navolgen. Hoe uitputtend de slag tot nu toe ook voor haar is geweest, hoezeer het ook een wissel heeft getrokken op haar geestelijke uithoudingsvermogen, zij heeft de crowdfunding ten derde male opgestart en is bereid, tot het uiterste te gaan. Dít, en alleen dít, toont aan hoe de onopvallende, gemiddelde ‘kleine’ mens gróót kan zijn in zijn streven zijn eigen vermogens te overtreffen.

Dezulken zijn de ware helden!

DONEER HIER!!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)