De gebeden zijn verstomd

Twee politieagentes herdenken in Luik een dag na de aanslag hun vermoorde collega´s.

(Door: Boris T. Kaiser – Vertaling: E.J. Bron)

“De mens is een gewoontedier”, wordt er gezegd. Hoezeer hij echt aan alles kan wennen, laten de inmiddels tot het treurige leven van alledag in Europa geworden islamitische aanslagen zoals onlangs in Luik zien. Een “Allah Akbar!” schreeuwende man valt van achteren twee politieagentes met een mes aan, steekt meermaals op hen in om daarna hun dienstwapens af te pakken en hen daarmee dood te schieten. Daarna opent hij het vuur op een geparkeerde auto en doodt een 22-jarige man op de bijrijdersplaats. Daarop verschanst hij zich in een school, waar hij een werkneemster als gijzelaar neemt. Wanneer er een speciale eenheid van de politie arriveert, stormt hij wild schietend naar buiten.

Over zo´n daad in het hart van Europa zouden de mensen enkele jaren geleden nog enorm geschokt zijn. De televisie zou urenlang live in de lucht zijn geweest met speciale uitzendingen en op straat, op het werk, op school en op de universiteit zou er dagenlang over gepraat zijn. Herinnert iemand zich nog de grote emotionaliteit van iedereen na de grote islamitische terreuraanslagen in Parijs drie jaar geleden? Na de terreurdaden in het kader van de interlandwedstrijd Frankrijk-Duitsland of de aanslag op de redactie van het satirische tijdschrift “Charlie Hebdo”?

De gruwel is inmiddels deel van ons dagelijks leven

Intussen hebben er vele andere aanslagen plaatsgevonden. In Parijs, Brussel, Londen en ook in meerdere Duitse steden. De inspanningen, die er in het begin nog waren, om op internet lijsten op te stellen met alle, in naam van de islam gepleegde, aanslagen lijken inmiddels bijna onbegonnen werk.

Met iedere aanslag raken we een beetje meer afgestompt. De gebeden zijn verstomd, net zoals de grootschalige mediale verslaggeving over het islamitisch terrorisme. Inmiddels wordt er zelfs niet meer gerelativeerd. Het leven gaat gewoon door – business as usual.

De gruwel, waar we nooit aan gewend wilden raken, is een bizar deel van ons dagelijks leven geworden. De horror, die voor ons nooit normaal zou moeten worden, is dat op de een of andere manier toch geworden. De islamitische burgemeester van Londen, Sadiq Khan, heeft op tragische wijze gelijk gekregen. Het maakt tegenwoordig een wezenlijk deel van het leven in de grote stad uit om rekening te houden met terreuraanslagen.

De staat is niet geïnteresseerd in onze veiligheid

Onze eerste ontsteltenis heeft plaatsgemaakt voor een algemene voorzichtigheid. Ons medeleven met de slachtoffers een loden berusting. Niets kan ons werkelijk nog echt choqueren. Wie zich in het verleden heeft afgevraagd hoe vroegere generaties Europeanen zo versteend en onverschillig tegenover de verschrikkingen van de oorlog konden worden, hoeft zelf, na de volgende mediale korte melding over de nieuwste islamitische moordaanslag, alleen maar in de spiegel te kijken.

De dader van Luik was bij de veiligheidsautoriteiten bekend. Opnieuw. Hij was een gevangene die net twee dagen verlof had. In de nacht daarvoor zou hij al een voormalige medegevangene vermoord hebben. Ook dat is een bitter besef: om het even hoe onverschillig we worden – de staat, die ons zou moeten beschermen, is altijd nog een stuk onverschilliger.

Bron:
https://jungefreiheit.de
Door: Boris T. Kaiser

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)