De EU wordt samengeperst door de oerkrachten die zij zelf ontketende

(Door: “Young German” – Vertaling: E.J. Bron)

De politiek-mediale elites, die een niet onbelangrijke minderheid binnen de samenleving kunnen aanvoeren, wanen zich in de Modus Operandi 1930. Zij denken kennelijk serieus dat ze tegen een herleefd nationaalsocialisme strijden, dat zich alleen maar heel goed camoufleert al patriottisme en conservatisme. Hun strijdlustige retoriek tegen de natiestaat, voor een grenzen-loze EU en het afgeven van nog meer rechten aan Brussel, gebaseerd op de valse aanname dat ze zodoende een nieuw fascisme zouden verhinderen.

Maar noch de AfD noch de andere partijen van het zogenaamde rechts-populisme zijn te vergelijken met de antidemocratische bewegingen in de jaren-20 en de jaren-30 van de vorige eeuw. Daarom zullen alle pogingen om de democratische rechten in Europa als fundamenteel fascistoïde te brandmerken, mislukken. Want de realiteit ziet er heel anders uit, hoewel er wel degelijk gevaar bestaat voor een rechts autoritarisme.

De complete waanzin wordt vooral dan overduidelijk tentoongesteld wanneer je naar de holle frasen luistert waarmee Europa op dit moment verdedigd wordt. “Als de euro mislukt, dan mislukt Europa” (Merkel) of de overeenkomstige uitspraak van veel EU-verdedigers dat zonder de instellingen in Brussel er automatisch weer een oorlog op het Europese continent zou uitbreken. Er wordt alleen nog maar gedacht en gesproken in superlatieven, wat ook in de Brexit zijn uitdrukking vindt. Het hysterische debat om de mogelijke uittreding van de Britten wordt af en toe volledig vrij van feiten en op basis van angsten gevoerd. Wat de meestal nieuw-linksen de rechtsen verwijten, doen zij graag zelf als zij horrorscenario´s van economische neergang en de volledige isolering van Groot-Brittannië op de muur schetsen. Terwijl er al sinds het begin van de EU landen in Europa zijn, die op basis van nationale verdragen een partnerschap met de EU en de Schengen-zone onderhouden, zonder lid te zijn of binnen enkele jaren in de economische afgrond te storten.

Boven deze fantasieën staat de wens van enkele invloedrijke personen in Brussel en Berlijn naar een ontbinding van de naties in de EU. Daardoor hoopt men in dit kamp op een versterking van de Unie ten koste van de lidstaten, wat echter de mogelijkheid zou openen om wezenlijk consistenter in het internationaal kader op te treden. De argumentatie beweegt zich meestal langs het idee dat men tegenover de VS en China zou moeten concurreren en dat dit alleen mogelijk zou zijn binnen een supranationale EU. Een superstaat quasi, die macht heeft over 500 miljoen burgers, wier naties niet meer dan deelstaten zijn en wier nationale parlementen grotendeels alleen nog maar regio´s besturen.

Vooral de Groenen en de SPD zijn in Duitsland, behalve Merkel zelf, vertegenwoordigers van dit idee. Aan het eind zou er dan een Europese Unie zijn, waarin de afstand van de burger tot het parlement bijna oneindig groot geworden is, nationale identiteiten geen rol spelen en de soevereiniteit van de enkelingen tegenover de velen zou moeten worden ingeperkt. Het zou een door en door autocratische constructie, een imperium van de elites en waarschijnlijk in ieder geval op papier ongemeen machtig zijn.

De rekening gaat niet op

Maar de EU-grenspolitiek, of eerder het gebrek aan deze politiek, laat problemen zien die door de Visegrád-landen, Italië, Oostenrijk en zelfs links-populistisch geregeerde landen zoals Spanje niet genegeerd kunnen worden. De EU-expansiedromen staan in de ijskast, omdat Brussel niet daar handelingsbekwaam en competent is waar het zou moeten handelen: bij een gezamenlijke buitenlandse politiek met het oog op de beveiliging van de Europese buitengrenzen. De EU bemoeit zich echter graag met de cultuurpolitiek, het onderwijs en de financiën en creëert zodoende de vijanden, die men tegelijkertijd zo veracht. De opkomst van het rechts-populisme is geen nationaalsocialistische opstand, maar een strijd van de nationale democratieën binnen de Unie tegen de eurocraten respectievelijk technocraten in Brussel. Het ontaardende centralisme binnen de EU wordt nu terechtgewezen, wat ook voor 1980 bestond en niet de ondergang zal betekenen als het weer wordt toegepast. De verbetenheid en het niet voor rede vatbaar zijn van de Brusselse elites moedigt zodoende alleen maar de opstand van de nationale populisten aan, die een Europa van nationale staten eisen en vaak helemaal niet met de EU willen breken, maar toch aanklagen dat de ontwikkeling vanaf nu een andere kant uit moet gaan. Minder EU is betere EU!

Als Brussel zich met voortdurende halsstarrigheid tegen deze opstand verzet, zal ze het nationale kamp onbedoeld sterker maken. Sebastian Kurz heeft het slim en verstandig gedaan en heeft zijn land en zijn partij aan de top van deze transformatiebeweging geplaatst om in ieder geval de koers een beetje te kunnen bepalen. Sebastian Kurz rijdt op de golf van het nationale populisme, omdat hij weet hoe krachtig dit is en begrepen heeft waar het naartoe gaat. De EU heeft haar eigen vijand zelf gecreëerd en zal, als ze niet inbindt, niet door hem gespaard worden.

Bron:
https://younggerman.com
Door: “Young German”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)