Viktor Orbán: Migratie is kwestie die over het lot van de 21e eeuw beslist

(Door: Krisztina Koenen – Vertaling: E.J. Bron)

“Heeft een land het recht om nee te zeggen?”. De Hongaarse minister-president Viktor Orbán ziet in de migratiekwestie een fundamenteel conflict tussen de West- en Midden-Europese landen en hoopt op hulp van Italië tegen het multiculturalisme van West-Europa en de Duitse immigratiepolitiek.

Met dit motto organiseerde de Mathias Corvinus Universiteit in Boedapest van 22 tot 24 maart een conferentie over migratie. Aan de zowel wetenschappelijk als politiek hooggeplaatst bezette conferentie namen o.a. de islam-kritische vrijheidsactiviste Ayaan Hirsi Ali, de Britse migratiecriticus Douglas Murray, de voormalige Franse president Nicolas Sarkozy en de voormalige Tsjechische minister-president en president Václav Klaus deel.

Ter afsluiting van de conferentie sprak de Hongaarse minister-president Viktor Orbán. Hij legde zijn voorbereide toespraak aan de kant en schetste nog eenmaal het standpunt van Hongarije in de kwestie van de migratie. Hij gaf een dramatische inschatting van de bedreiging van Hongarije in de EU, distantieerde zich van het multiculturalistisch wereldbeeld van West-Europa, en deed uiteindelijk een voorstel hoe na de Europese Parlementsverkiezingen de lidstaten de competenties op de terreinen grensbewaking en migratie weer in hun nationale verantwoordelijkheid terug zouden kunnen krijgen van de Europese Commissie.

We vatten hieronder de toespraak met langere originele citaten samen.

Eerst stelde Orbán de vraag hoe het komt dat Hongarije, hoewel het een klein, bijna onbelangrijk land is, dermate in het middelpunt van de ruzie rondom de migratie terechtgekomen zou zijn. In werkelijkheid zou deze toestand onnatuurlijk zijn, maar hij zou niet zelf zijn gekozen door Hongarije.

“Hij is een resultaat van geografische en historische omstandigheden, van het feit dat Hongarije grensland naar het oosten en zuiden is. Dit feit heeft in de geschiedenis altijd dan een rol gespeeld wanneer er vanuit het oosten of vanuit het zuiden gevaren dreigden voor ons gezamenlijke thuisland Europa. (…) Wanneer d emigranten niet over zee komen, dan moeten ze noodgedwongen over de Hongaarse grens naar Europa. (…) We willen niet nog eens meemaken wat we in 2015 hebben meegemaakt, dat van de ene op de andere dag bij gebrek aan een grens 400.000 mensen – in de eerste plaats mannen in de strijdbare leeftijd,weliswaar zonder wapens maar in bijna militaire slagorde – over onze grenzen marcheren. We willen niet opnieuw passief moeten toekijken hoe een massa van 400.000 mensen, die toch een belangrijke lichamelijke kracht betekenen, ons land doorkruisen. Zo kwam het dat we een hek hebben opgericht, de grensbewaking ingevoerd en ons tegen de Europese mainstream gekeerd hebben.”

Dit zou echter alleen mogelijk zijn geweest, omdat Fidesz in 2010 en 2014 een twee-derde meerderheid in het parlement had behaald, wat eveneens geen natuurlijke en duurzame toestand zou zijn.

Daarna bekritiseerde hij de in het Westen heersende opvatting dat migratie een lot zou zijn, waartegen men niets zou kunnen doen. Hij keerde zich tegen de mythe dat alleen instellingen waaraan geen vragen gesteld zouden kunnen worden de wereld zouden kunnen leiden, en schetst de eigen extreem bedreigde positie zowel in de EU als ook thuis in Hongarije.

“In de afgelopen 30, 40 jaar is er in Europa een concept doorgedrukt volgens welke samenlevingen, vooral onze gezamenlijke Europese wereld, door instellingen geleid moeten worden, niet door personen. Alleen de instellingen zouden in staat zijn, ook al is het langzaam, antwoorden op alle crises te geven. In dit Europese politieke concept zijn instellingen goed – hoe groter des te beter –, sterke politici daarentegen slecht. Daarom wordt elke politieke leider, die een oplossing voorstelt, meteen negatief beoordeeld, en op dat moment wordt hij door de hele Europese soft power aangevallen. (…) Natuurlijk heeft dat ook historische redenen. (…) De soft power, die in het Westen de hele politiek omringt, de denktanks, de NGO´s, de universiteiten, de zogenaamde openlijke intellectuelen, de media, bestaan naar mijn inschatting tot 85% uit links-liberalen en kunnen gecoördineerd handelen. Als een West-Europees politicus hetzelfde zou zeggen als een Hongaarse, en het ook nog zo zou zeggen als een Hongaar, dan wordt hij de volgende morgen door deze 85% verscheurd. Wij zijn niet moediger dan de West-Europeanen, alleen is de verhouding  soft power tegenover hard power ongeveer fiftyfifty. En het historisch proces toont een minimale beweging in christelijk-conservatieve richting.

Daarom kan ik de zinnen die ik uitspreek, de zienswijze die ik heb, thuis en in het buitenland overleven. Ik kan ze hier in Midden-Europa overleven. Maar in het westen kan ik ze niet overleven.

 (…) Zolang we een twee-derde meerderheid in het parlement bezitten – wat geen natuurlijke toestand is – zullen we doorvechten. Daarom is het voor Hongarije een beslissende vraag dat er eindelijk een groot land aan zijn kant gaat staan – daarom is onze hoop gevestigd op Italië. (…) Maar er moet iets gebeuren, want we kunnen het nog wel een tijdje volhouden, maar het kan niet eeuwig zo doorgaan, want onze energie is eindig. We hebben daarom een groot land uit West-Europa nodig, dat hetzelfde zegt als wij. Anders zullen wij Midden-Europeanen een nederlaag lijden.”

In het volgende deel van zijn toespraak schetst Orbán de redenen waarom er tot nu toe geen gezamenlijke zienswijze over de migratiethematiek tussen de West-Europese en Midden-Europese landen in de EU kon ontstaan.

“Wat betreft migratie bestaat er een scherpe scheidslijn tussen West- en Midden-Europa. (…) In de West-Europese landen is in de afgelopen decennia een belangrijke minderheid ontstaan, die over een zeer sterk zelfbewustzijn beschikt en zich veel sneller voortplant dan de oorspronkelijke, de christelijke cultuur vertegenwoordigende bevolking. De proporties verschuiven constant ten nadele van de oorspronkelijke inwoners en ten gunste van de meest islamitische gemeenschappen. Daarom is het in West-Europa nu, behalve de grensbewaking, de belangrijkste, de migratie betreffende, vraag hoe men het samenleven met de migranten – die er nu eenmaal zijn – moet managen. Men denkt er alleen nog maar over na, men zoekt de ideologie en de principes hoe men het samenleven van culturen, die zich blijkbaar niet met elkaar willen vermengen, zou kunnen managen.

 (…) Daartegenover bestaan deze massa´s migranten in Midden-Europa niet. Wij verspillen er absoluut geen energie aan hoe men migranten zou kunnen integreren, omdat we niets te integreren hebben. En al onze inspanningen zijn erop gericht dat dit in de toekomst ook zo blijft.

 (…) Wij hebben geen van de oer-inwoners qua beschaving afwijkende massa´s en wij willen deze toestand handhaven. Die in het westen hebben het erover hoe men moet samenleven en moet integreren, wij echter hebben het erover hoe men deze noodzakelijkheid kan vermijden. Dat zijn de beide kanten van de Europese politiek, die aan elkaar voorbijgaan. Want men heeft blijkbaar heel andere principes nodig wanneer men deze massa´s niet wil, en weer andere wanneer men ze integreren en met hen samenleven wil.”

Verder gaat Orbán in op de vraag welk maatschappijbeeld tot de beide van elkaar afwijkende concepten behoort, en hij stelt de vraag of de EU het recht heeft om Hongarije en andere landen het westelijke maatschappelijke toekomstmodel op te dringen. Hij wijst er vooral op dat het hier gaat om verschillende beoordelingen van maatschappelijke toekomstbeelden. Alleen diegene die het multiculturalisme als maatschappelijke utopie vertegenwoordigt, zal de massamigratie toestaan en stimuleren.

“Ik geef eerlijk toe dat wij ons in deze ruzie superieur voelen. (…) Wij hebben de indruk dat het westen ons zijn situatie en het daaruit voortkomende concept wil opdringen. Ook wij hebben een concept, maar wij willen dat aan niemand opdringen, en dat is de reden van onze morele superioriteit. Wij willen het westen geen adviezen geven hoe het de oorspronkelijke toestand moet herstellen, toen er nog geen massa´s migranten in de landen waren, omdat dit zijn principes, zijn concepten, zijn integratiepolitiek en zijn toekomst is. Maar wij kunnen het niet accepteren dat het westen op grond van zijn ervaringen ons wil vertellen hoe we moeten denken en hoe we ons moeten vermengen met diegenen, waarmee de vermenging tot nu toe nog niet nodig was.

 (…) Als er een soevereine staat met een eigen bevolking, een eigen grondwet en wettelijkheid en met een eigen cultuur bestaat, is het dan ons recht aan deze cultuur vast te houden? Of moeten we de westelijke leer accepteren dat de westelijke cultuur van het multiculturalisme hoogwaardiger is dan onze homogene structuur, en zijn we daarom verplicht om ons door middel van migratie te veranderen in een multiculturele samenleving? Heeft een land het recht om nee te zeggen? Je kunt er zeer zeker over redetwisten of het multiculturalisme op zekere dag tot een hoogwaardiger wereld zal leiden dan de wereld die er eens was. Maar dat is niet de vraag. Het is de vraag of wij moeten deelnemen aan dit experiment. Of dat wij het recht hebben om te zeggen: nee, bedankt, wij willen onszelf niet veranderen, maar we willen blijven zoals we zijn. (…) Het antwoord is vanzelfsprekend: Ja. Maar wanneer men lid is van de EU, waarin immers ook politieke integratie plaatsvindt, is het antwoord niet meer zo duidelijk. En dat is hetgeen waaronder Hongarije in deze debatten lijdt.”

Orbán bekritiseerde daarna het korte termijn denken in de politiek. De huidige beleidsmakers zouden alleen maar van verkiezingen tot verkiezingen denken en niet de gevolgen willen zien waarvoor de migratie binnen enkele decennia in hun maatschappijen zal veroorzaken. Het islamitische aantal inwoners van West-Europa – alleen al door diegenen die hier nu al wonen – zou toenemen naar minstens 70 miljoen, terwijl de oorspronkelijke bevolking, mochten de geboortecijfers zo blijven als op dit moment, met 99 miljoen zal dalen. En dan is er nog helemaal geen rekening gehouden met de migratiedruk uit Afrika. Als afsluiting van zijn toespraak deed Orbán een voorstel hoe na de Europese Parlementsverkiezingen de lidstaten de competenties op de terreinen grensbewaking en migratie weer in hun nationale verantwoordelijkheid terug zouden kunnen krijgen van de Europese Commissie.

“Mocht de migratie niet net zo serieus genomen worden door de Europese politiek zoals wij dit tijdens deze conferentie hebben gedaan, mocht de migratie niet op de agenda gezet worden en mochten er geen onmiddellijke beslissingen worden genomen, dan zullen er processen beginnen die men later niet meer zal kunnen tegenhouden. (…) De oostelijk-westelijke eenheid wat betreft migratie moet nu tot stand gebracht worden en er moet een modus vivendi worden gevonden, omdat dit later niet meer mogelijk zal zijn.

(…) Het is eenvoudig om met successen te leven. Nederlagen toegeven in de politiek is het belangrijkst. We moeten een enorme nederlaag toegeven: die vier jaar die sinds 2015 zijn verstreken. We moeten toegeven dat de leiding van de Europese Unie, zoals haar huidige structuren zijn, niet in staat is om de vragen van de migratie en van de grensbewaking op te lossen. Wanneer zij daartoe in de afgelopen vier jaar niet in staat was, dan is er geen reden om aan te nemen dat het haar morgen zal lukken.

(…) Men moet de competentie voor migratie en grensbewaking wegnemen bij de Europese Commissie en deze competentie teruggeven aan de lidstaten. De lidstaten zouden via hun ministers van Binnenlandse Zaken deze competentie op een nieuw bestuurslichaam moeten overdragen, opdat de ministers van Binnenlandse Zaken daar gezamenlijk antwoorden op de uitdagingen van de grensbewaking en de migratie kunnen geven. Als we na de Europese Parlementsverkiezingen in ieder geval zoveel zouden kunnen bereiken, dan zou het al geloond hebben deze verkiezingen te organiseren.

Bron:
www.tichyseinblick.de
Door: Krisztina Koenen

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)