Duitsland niet meer te redden: de volgende islamcriticus die capituleert

(Vertaling: E.J. Bron)

De op de sociale media al jarenlang actieve en geprofileerde islamcriticus Ali Utlu (foto) uit Keulen overweegt zich terug te trekken in zijn privéleven. Hij wil niet langer actief zijn als activist – om zeer begrijpelijke redenen.

Op zijn Facebook-pagina schreef de bekennende homoseksuele oorspronkelijk uit Turkije afkomstige 48-jarige absoluut geen kracht meer te hebben. “Haatberichten, bedreigingen met geweld en met moord” zowel door Turkse nationalisten en “islamisten” evenals door politiek linksen zouden hem langzamerhand afgemat hebben. “Voor mij is de strijd voorbij”, aldus Utlu, “geestelijk word ik langzaam een wrak, want ik voel me in de steek gelaten.” De druppel die de emmer deed overlopen was waarschijnlijk een nieuwe lichamelijke aanval op hem, waarbij hij enkele tanden kwijtraakte. “Die zijn nu weliswaar vervangen, maar er zijn diepere wonden in mijn ziel achtergebleven”, zegt hij.

Vooral om mee te moeten aanzien hoe “islamisten” in Duitsland door de politiek gevleid zouden worden, zouden hem er in hebben berusten – vermoedelijk een zinspeling o.a. op de, door de Duitse regering nog steeds als legitieme gesprekspartner met een officiële aanspraak van vertegenwoordiging serieus genomen, “Centrale Raad van de Moslims in Duitsland” (ZMD). Onder diens voorzitter Ayman Mazyek dartelen er zoals bekend ook radicale tot jihadistische verenigingen en splintergroeperingen in deze organisatie rond, die in werkelijkheid slechts een fractie van de Duitse moslims vertegenwoordigt.

In 2012 had Utlu voor het eerst naam gemaakt in de strijd tegen religieus gemotiveerde gedwongen besnijdenis van kleine jongens. Dat leverde hem niet alleen de beschuldiging van “islamvijandigheid” op, maar ook van antisemitisme – wat hem bijzonder pijn gedaan zou hebben. Als strijder voor de burgersamenleving was hij herhaaldelijk actief voor de democratiebeweging en het respecteren van fundamentele rechten in de hele islamitische hemisfeer. Zo werd hij het niet moe te benadrukken dat er van de 57 islamitische landen slechts in drie staten enigszins sprake is van democratische structuren – eentje daarvan zou Turkije zijn, dat onder Erdoğan eveneens afscheid nam van de democratie. Juist daar, in het land van zijn voorouders, was Utlu bijzonder actief; hij nam in 2013 deel aan de protesten in het Gezipark in Istanbul. Ook de rechten van islamitische homoseksuelen lagen hem na aan het hart.

De prijs voor zijn inzet was hoog: lichamelijke aanvallen tegen zijn persoon, lastercampagnes op internet, constant gevaar voor lijf en leden, tijdelijke politiebescherming. In 2013 nam Utlu als spreker deel aan de 2^e islam-kritische conferentie in Berlijn, die zichzelf beschouwt als antimanifestatie tegen de door de Berlijnse politiek notoir gevleide “Duitse Islamconferentie” en zulke bekende kritische moslims en ex-moslims als Hamed Abdel-Samad, Necla Kelek, Arzu Toker, Mina Ahadi of Lale Akgün op het podium verzamelde. Maar uiteindelijk zou dit weinig tot geen resultaat gehad hebben. Ondanks diverse intentieverklaringen zou Utlu zo goed als geen ondersteuning hebben ervaren van “humanistische en atheïstische verenigingen en verlichte seculiere islamitische stromingen in Duitsland, wat hem nog extra verbitterde: “Andere islamcritici hebben me nooit serieus genomen”, klaagt hij. Ook de poging om samen te werken met de “Centrale Raad van de ex-moslims” zou mislukt zijn: intern zou de organisatie “arbeidsonbekwaam” zijn, de verenigingsstructuren en de personele leiding zouden zichzelf bewezen hebben als zijnde nie tin staat tot veranderingen. De bittere slotsom van Utlu: ondanks de steun van zijn vele duizenden volgers op Twitter en Facebook, die zijn eerder open, directe en on-intellectuele beginsel wisten te waardeerden, zou zijn inzet uiteindelijk vergeefs zijn geweest.

Hij voorspelt een duistere toekomst voor Duitsland met zijn voortdurende islamisering: “Ik moet erkennen dat wij verloren hebben. We kunnen niet meer doen dan het omschrijven van de catastrofe, want veranderen zullen we helemaal niets meer.” De verklaring van Utlu eindigt met de woorden: “So long, het was een opwindende tijd, maar ik ben nu alleen nog maar kapot.”

Bron:
www.journalistenwatch.com

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)