De ondragelijk lamlendige Nederlander

(Door: Wim van Schaik)

De Iraanse top-scheidsrechter Shohreh Bayat (32, foto) droeg tijdens de eerste dagen van het wereldkampioenschap schaken voor vrouwen in Shanghai, losjes en amper zichtbaar, een hoofddoek. Die stijl zinde de Iraanse staatsmedia niet. Een Iraanse hoort een volledig verpakt, nog liever geheel onzichtbaar, hoofd te hebben. De Iraanse schaakbond droeg vervolgens Shohreh op om excuses te maken en als teken van berouw voortaan een degelijke hoofddoek te dragen. Shohreh weigerde en zei de hoofddoek vaarwel. Nu kan ze niet terug naar de proeftuin van de Ayatollahs, omdat ze daar moet vrezen voor haar veiligheid.

Dit bericht op Deutschlandfunk haalde de Nederlandse media niet. Begrijpelijk. Nederland – trouwe vazal van de EU – flirt graag met het Iraanse regime en de media helpen daarbij graag een handje. Een bericht over een dappere vrouw die haar hoofddoek afwerpt, past dus niet in het beeld van Iran dat de media ons liefst voorschotelen. Net zomin als aandacht voor christenen die al eeuwen in Iran wonen, maar nu worden vervolgd en aangezet om het land te verlaten. Liever hebben de media het over de bloemetjes bij de ambassade van Iran vanwege de ‘moord’ door die verschrikkelijke Trump op Soleiman, een Iraanse top-terrorist die zij heel neutraal generaal noemen. Ondertussen reizen onze ‘topvrouwen’ door het Midden-Oosten. Hennis zwaar ingepakt en Kaag gesluierd en onderdanig met de schouders naar voren, diep buigend voor de onderdrukkers. Thuis mogen ze graag spreken over gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Dat wel.

De media hebben de massa goed bespeeld, want de situatie is nu zo dat die hoofddoek de meeste Nederlanders geen ene moer (meer) interesseert: “Moeten ze toch lekker zelf weten …”  Soms halen ze geheel onterecht de nonnen van vroeger er nog bij of de huisvrouwen uit de jaren vijftig die weleens een hoofddoekje droegen. En dan heb je nog de neuzelaars over respect. Hoezo respect voor een totalitaire, gewelddadige ideologie? Een ideologie die de hoofddoek strategisch inzet. De aanwezigheid ervan in onze straten benadrukt de invloed van de islam: “Wen er maar aan.”

Kalim Siddiqui, bekend van zijn onvoorwaardelijke steun voor de onderdrukkers in Iran, heeft haarfijn uitgelegd hoe belangrijk de hoofddoek voor de islam is. Het komt erop neer dat een vrouw die een hoofddoek draagt de vlag van de islam toont. De draagster van de hoofddoek “laat openlijk en uitdagend zien dat de westerse beschaving onaanvaardbaar voor ons is, dat ze een ziekte is, een pest voor de mensheid, en dat alleen de islam de mens waardigheid kan geven.”

Onbegrijpelijk dat er westerse vrouwen  zijn die uit medeleven met moslima’s een hoofddoek opdoen. Die arme moslima’s zouden in het perfide westen maar gediscrimineerd worden. Maar wie gaat er nu uit solidariteit een hoofddoek dragen, terwijl elders op de wereld vrouwen zonder hoofddoek worden opgepakt door de islamitische politie of met zuur verminkt worden? Hoe inconsequent wil je het hebben? Laten zien dat je tegen discriminatie bent door een discriminerend kledingvoorschrift op te volgen!

De openlijke dhimmi’s krijgen met hun walgelijk statement veel aandacht van de media. Het zijn echter vooral de onverschillige wegkijkers met de kop diep in het zand die ertoe doen. Zij faciliteren de boodschap van  een moslima met hoofddoek, hidjab of de mens verachtende hoofddoek der hoofddoeken die boerka heet. Die boodschap is: Wij zijn hier, wij blijven hier en wij zijn er trots dat we bij het systeem horen dat jullie uiteindelijk zal domineren.

Die onverschilligen verbloemen hun schuldige onwetendheid met de dooddoener “moeten ze toch zelf weten”. Dat lijkt liberaal. Maar er is geen spraken van eigen keus om een hoofddoek of zo’n verschrikkelijke boerka te dragen. (Het zal je moeder maar zijn, die vrouw in die tent.) De islam schrijft de hoofddoek voor. Zogenaamd om vrouwen te beschermen tegen verkrachting.

Er is nog iets. Diezelfde hoofddoek, die er zou zijn om de vrouw te beschermen, zorgt ervoor dat (westerse) vrouwen die geen hoofddoek dragen, beschouwd worden als onfatsoenlijk en min of meer vogelvrij om door ‘goede’ moslims op zijn minst voor hoer uitgescholden te worden. Daar maalt de zogenaamd ruimdenkende Nederlander niet om. Die heeft – en niet alleen voor de hoofddoek – direct zijn nietszeggende argument klaar:

“Moeilijk. Ik vind dat iedereen moet zijn hoe en wie ‘ie wil zijn. Vind dat we begrip moeten hebben al begrijpen we het niet altijd.”

“Van mij mag je zijn wie je bent, geen problemen mee.”

”Zal me echt worst zijn.”

“Val mij er niet mee lastig, doe je ding en zoek het uit.”

“Blijf lekker hangen in je conservatieve stenen tijdperk denken.”

“Adem in, adem uit en loop verder.”

“Moeten ze zelf maar uitzoeken.”

“Hou gewoon over sommige dingen je waffel, zeker over dingen die je niks maar dan ook helemaal niks aan gaan!”

“Ach laat ze lekker.”

“Leven en laten leven.”  Bla, bla, bla…

Met dit soort dooddoeners als machtsspreuken, die een gesprek van het onderwerp afleiden en verdere gedachtewisseling en meningsvorming verhinderen, krijgt de islamisering ruim baan. De ondragelijk lamlendige Nederlander camoufleert zijn even laffe als onbarmhartige onverschilligheid met zogenaamd tolerante prietpraat, bang als hij is om mensen te beledigen die het niet erg vinden om ons te beledigen. “Terminaal tolerant” noemt Wim van Rooy (‘Waarover men niet spreekt’) dat.

Door:
Wim van Schaik
(voor www.ejbron.wordpress.com)