(Door: “Jean”)
De straten waren leeg, de winkels waren gesloten, de mensen kwamen niet meer buiten, maar de lente wist het niet… En de bloemen bleven bloeien. En de zon scheen. En de zwaluwen kwamen terug. En de lucht werd roze en blauw. ‘s Morgens bakten we brood en cake. Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen.
Het was 13 maart 2020…. De jongeren studeerden online. En ’s middags speelde je onvermijdelijk in huis. Het was het jaar waarin je alleen buiten kwam om te winkelen… Alles was gesloten. Zelfs de kantoren, hotels en bars. Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken. Er was niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen. En mensen werden ziek. Maar de lente wist het niet en het ontsproot…
Het was 13 maart 2020…. Allen werden in quarantaine geplaatst. Grootouders, gezinnen en tieners om gezondheidsredenen. Toen werd de angst echt!! En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit… Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien. Het plezier van samen eten werd herontdekt. Tijd om te schrijven en te lezen, je liet je fantasie de vrije loop en verveling werd creativiteit.
Sommigen leerden een nieuwe taal. Sommigen ontdekten kunst. Studenten werkten voor het laatste examen dat nog ontbrak voor het eindexamen. Een van hen merkte op dat hij niet echt leefde en vond de weg naar zichzelf terug. De andere stopte met onwetend onderhandelen. Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen. De andere verliet zijn vriendin om de liefde van zijn leven te vinden. Er was iemand die dokter werd om iedereen te helpen die het nodig had.
Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en echt lijden, en misschien ook van zijn roeping. Het jaar waarin de wereld leek te stoppen En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, ze vond zichzelf opnieuw uit. En de lente wist het niet, en de bloemen bloeiden en de bomen liepen uit. ..
En toen kwam de dag van bevrijding. We waren op tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was. En dat het virus had verloren! Dat iedereen samen had gewonnen! En toen gingen we de straat op… Met tranen in de ogen… Zonder maskers en handschoenen. Onze buurman werd geknuffeld alsof hij onze broer was.
En toen kwam de zomer…. Omdat de lente het niet wist. En hij was er nog steeds. Ondanks alles. Ondanks het virus. Ondanks de angst. Ondanks de dood. Omdat de lente het niet wist, leerde iedereen de kracht van het leven.
Door:
“Jean”
(voor www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Heel mooi geschreven Jean. Compliment!
Nu afwachten of we klimaatramp ook kunnen overleven.
LikeLike
En volgend jaar stemt Nederland weer op Rutte want hij heeft het ” ZO geweldig gedaan , ZO’N
staatsman !……………………”.
LikeGeliked door 2 people
Jean, prachtig stukje! En oh zo waar! Waar wij leven (Italie) is het voorjaar bezig zijn mooiste tooi te laten zien! De hemel is zo blauw dat het bijna onecht lijkt. De vogeltjes zingen hun hoogste lied. Maar wij zitten opgesloten in huis! Kan best zijn tot eind van deze maand, maar kan ook best zijn tot eind juni!! Dus al dat prachtigs van het voorjaar en naderende zomer kunnen we vanuit ons huis bekijken. Is ook maar beperkt! Boodschappen doen kunnen we wel, maar bij de doorsnee supermarkten zien we een minimum van het naderende voorjaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Zag net tijdens een fietstochtje twee lammetjes dartelen in de wei. Blijft leuk dat grut.
LikeLike
Prachtig, wat een mooi verhaal! Ik genoot al van de bloemen, de zon en het licht, maar dankzij uw verhaal nog eens extra. Dank u wel, Jean.
LikeLike
Heel mooi… nou hopen dat het uitkomt en mooi eindigt (dat het niet eindigt dat we in een totalitaire staat zitten)
LikeLike
Sinds iedereen binnen zit lopen de groepen asielzoekers buiten op straat.
Een politie die geen tijd had en nu helemaal niet meer heeft is een mooie vrijbrief voor die lui want een gevaar van besmetting is alleen voor de Europeaan.
Men doet hysterisch als er meer dan zes man bij elkaar staan behalve als het geen Europeanen betreft dan is er geen enkel gevaar en kunnen groepen gewoon bij elkaar staan.
LikeGeliked door 2 people
Prachtig, hoopvol, toekomst gericht, de lente, de mens bezit ongekende krachten😘
LikeLike
Dit verhaal van Jena lijkt enigszins op een tekenfilm uit Warner Bros van de Amerikaanse animator en tekenfilmgerxiseur Tex Avery (1908-1980), de geestelijke vader van bugs buggy, Daffy Duck, Porki Pig, Droopy enz. genaamd ‘The Peachy Cobbler’ (1950).
In deze komische tekenfilm, die is gebaseerd op een weinig bekend sprookje van Grimm waarbij een verarmde oude schoenmaker en zijn vrouw in het geheim, bij het fabriceren van hun schoenen, hulp krijgen van twee halfnaakte kabouters die ze later als dank kleren cadeau geven, geeft een soortgelijk schoenakers-echtpaar, tijdens een strenge winter met veel sneeuw, hun laatste brood aan een stel zwaluwen die in werkelijkheid eveneens kabouters of mannelijke elfjes zijn.
Deze elfen-kabouters beginnen daarop allemaal tientallen schoenen te fabriceren in de werkplaats maar ze doen dat vaak op een vrij onhandige en komische manier waardoor ze elkaar geregeld pech en pijn bezorgen, sommige schoenen niet op de juiste manier worden gemaakt en iedereen ook boos worden op elkaar! Uiteindelijk komen de schoenen dan toch nog klaar en als de schoenmaker en zijn vrouw dit zien beginnen ze allebei van vreugde te dansen terwijl de elfen-kabouters, vermomd als zwaluwen, tevreden toekijken.
Het moraal van deze tekenfilm is dat arme mensen tijdens een ziekte of extreme kou toch nog onverwacht steun krijgen van hulpverleners in de vorm van de elfen-kabouters. want wie in sprookjes goed doet die zal goed ontmoeten maar wie kwaad doet zal kwaad ontmoeten, gelijk aan een aantal goede meisjes en hun boze stiefzussen, als zij kabouters of feeën ontmoeten, waarbij de eersten worden beloond met toenemende schoonheid, goud, juwelen en bloemen die uit hun mond vallen als zij spreken en een koninklijke bruiloft en de laatsten met toenemende lelijkheid, padden en slangen die uit hun mond springen als zij spreken en een ongelukkig einde van hun leven!
LikeLike