12 denkfouten van Marx die bewijzen dat het Marxisme weerlegd is, zelfs wanneer men het nooit geprobeerd heeft

(Door: “FlinkFeed” – Vertaling: E.J. Bron)

Laten we even kort onze hersenen uitschakelen en net doen alsof echt Marxisme nooit uitgeprobeerd zou zijn – dat zeggen linksen in ieder geval altijd. Maar wat ze niet willen toegeven: het Marxisme weerlegt zichzelf al constant in de theorie.

1. “Arbeidswaarde theorie”: alleen al het fundament van het Marxisme klopt niet!

Het begint onopvallend, maar daarop is alles gebaseerd: Marx dacht dat de waarde van een product afhangt van de arbeid die noodzakelijk is om het te produceren. Dat is uiteraard complete flauwekul.

Sportschoenen van € 200,- kosten geen € 200,-, omdat Chinese kinderhanden er zo veel waardevolle arbeid ingestoken hebben, maar omdat de mensen hier bereid zijn om € 200,- voor sportschoenen te betalen.

Heel eenvoudig, zodat ook linksen het begrijpen: niet de arbeid bepaalt de waarde, maar het samenspel van aanbod en vraag. Zolang niemand jouw product koopt, is het ook niks waard, hoe lang je er ook aan gewerkt hebt.

Nauwelijks te geloven, maar deze “arbeidswaarde theorie” genoemde denkwijze is de dragende zuil van het Marxisme. Eigenlijk kun je hier al ophouden.

Want zonder “arbeidswaarden theorie” geen “meerwaardetheorie”, geen “uitbuitingstheorie” en geen kritiek op het kapitalisme.

2. “Meerwaarde- en uitbuitingstheorie”: het Marxistische economiebegrip berust op volledig foutieve aannames!

Marx dacht dat de ondernemer de arbeider uitbuit. En dat zou zo functioneren: de arbeider verkoopt aan de ondernemer zijn arbeidskracht voor een bepaald loon. Na een paar uur – laten we zeggen 6 uur – heeft hij de tegenwaarde van dit loon verdient.

Het arbeidscontract verlangt van hem echter 8 uur werk. De ondernemer heeft hem – dat zou Marx zeggen – met een “meerwaarde” van 2 uur uitgebuit.

Als je dat zo zegt, klinkt het bijna begrijpelijk. In werkelijkheid gaat deze zogenaamde “meerwaardetheorie” echter volledig voorbij aan de realiteit. De meerwaarde – of zoals men tegenwoordig zou zeggen: de rente – wordt niet door diefstal van onbetaald werk geheven, zoals Marx dacht. Rente ontstaan wanneer het de ondernemer lukt om meer met zijn goederen te verdienen dan de productie gekost heeft.

Nog een keer voor linksen: rente wordt niet aan de productiekant tussen ondernemer en arbeider geheven, maar tussen ondernemer en koper. Ondernemers zijn daarom ook niet per se “uitbuiters”, zoals het Marxisme aanneemt.

3. Marx beschouwde privé-eigendom als de oorzaak van uitbuiting, wat definitief niet klopt!

Van de dwaalleer dat ondernemers arbeiders per se uitbuiten, is het maar een klein sprongetje naar de volgende foute conclusie: privé-eigendom zou de oorzaak van uitbuiting zijn.

4. Marx dacht met de afschaffing van privé-eigendom een einde te kunnen maken aan de uitbuiting!

De foute aanname dat privé-eigendom verantwoordelijk zou zijn voor uitbuiting, leidt bij Marx tot het idee dat de afschaffing van dit privé-eigendom een eind zou kunnen maken aan de uitbuiting.

Kort gezegd: het overwinnen van het kapitalisme is voor Marx slechts een onteigeningskwestie

Dat echter onteigeningen niets aan de uitbuiting veranderen, is afzienbaar en is in alle Marxistische landen gebleken. De reden daarvoor is simpel: onteigeningen veranderen slechts het beklaagde “kapitalisme” in “staatskapitalisme”.

5. Marx had niet in de gaten wat al sinds lange tijd bekend was: privé-eigendom is de voorwaarde voor motivatie!

Wat Marx bij alle onteigeningsfantasieën over het hoofd ziet: privé-eigendom creëert precies die prikkels die een economie absoluut nog heeft om te functioneren. Zonder privé-eigendom is er geen motivatie en zodoende ook geen prestatie, innovatie en ontwikkeling.

Zou jij je inspannen als je er niets mee zou kunnen bereiken? Zou jij een onderneming oprichten, jezelf afpeigeren en veel risico´s op je nemen wanneer het succes sowieso voor iedereen is. Nee? Precies!

6. Marx geloofde er in dat planeconomie functioneert. Dat doet ze echter niet!

Planeconomie heeft een beslissend nadeel tegenover de markteconomie: alles wat in de markt elke seconde automatisch en met inbegrip van alle omstandigheden plaatsvindt, moet in de planeconomie actief door mensen en dan ook nog op basis van onvolledige informatie beslist worden.

Wat kost een sok? Op deze vraag kan de planeconomie geen antwoord geven, omdat ze daar helemaal niet toe in staat is. Ze kan de prijs zelfs niet onderzoeken, maar moet haar vaststellen. En omdat daarvoor lang niet alle prijsbepalende factoren bekend zijn (bijv. aanbod, vraag, materiaalkosten enz.) bezit planeconomie altijd een bepaalde willekeur.

Het gevolg: de sok is chronisch te duur of te goedkoop. Uiteindelijk kost dat de consumenten of de producenten geld. Simpel uitgedrukt: wanbeheer.

In een klein kader houdt een gezonde markteconomie planeconomische ingrepen uit. Het blijft bij lokale catastrofes. Overgedragen op complete landen, leidt planeconomie echter altijd en gegarandeerd naar de totale catastrofe.

7. “Verpauperingstheorie”: Marx dacht dat in het kapitalisme alle arbeiders verarmen, hoewel exact het tegendeel het geval is!

Volgens Marx komen arbeiders in het kapitalisme onvermijdelijk in een neerwaartse spiraal van verpaupering terecht. Deze neerwaartse spiraal is echter nooit ingetreden. Integendeel: de algemene levensstandaard nam aanzienlijk toe.

Marx biedt hiervoor geen verklaring, maar iedere econoom kent haar: door concurrentie en handel worden behoeftes – bijvoorbeeld de behoefte om een sok aan te trekken – zo goed mogelijk bevredigd. Dat is het geheim van het succes van de markteconomie. En precies daardoor ontstaat rijkdom.

Deze rijkdom mag dan wel verschillend verdeeld zijn, maar in totaal heeft het een positief effect op de hele samenleving; zó positief, dat zelfs linksen tegenwoordig zonder ooit gewerkt te hebben in de auto naar de Starbucks rijden en zich er met hun mobiele telefoon over kunnen beklagen dat “kapitalisme” niet functioneert.

8. Marx beweert dat er aan zijn bestemming onttrokken werk zou bestaan en dat zou slecht zijn!

Vroeger heeft iedereen alles zelf geproduceerd: eten, onderdak, kleding, werktuigen enzovoort. De mensheid heeft echter snel ingezien dat het veel efficiënter is wanneer iedereen gewoon datgene doet wat hij het beste kan. Het werk werd verdeeld en nu bestaan er complete bedrijven, waarin hele afdelingen met specialisten maar aan één enkel onderdeel van ontelbare andere werken.

Marx beweert dat arbeidsverdeling de arbeid zou onttrekken aan zijn “ware wezen”. Wat dat precies betekent, waarom dat slechts zou zijn en waar de scheidslijn tussen “onttrokken”, dus slechte arbeid en niet “onttrokken”, dus goede arbeid, ligt, dat weet niemand echt precies.

Marx ziet vooral over het hoofd: veel mensen waarderen gewoon ook de voordelen van de werknemersomstandigheden en hebben überhaupt geen zin in het risico en de werkdruk van kleine start-ups respectievelijk zelfstandigheid.

9. Marx gaat in zijn hele leer uit van een fundamenteel fout mensbeeld!

Marx breidt zijn sowieso al wankele these van de “aan zijn bestemming onttrokken arbeid” uit en denkt dat arbeid – zoals hij zou zeggen – het “soortwezen van de mens” zou zijn.

Door arbeid zou de mens zich onderscheiden van het dier. Arbeid wordt daarbij begrepen als de inwerking van de mens op de natuur – dus in ieder geval net zo lang deze arbeid met de eigen handen plaatsvindt.

Toegespitst kun je zeggen: alleen wie met zijn handen werkt, is echt een mens. Dat klinkt dom, maar onschuldig, anticipeert echter al in werkelijkheid in theorie op miljoenen doden van de praktijk.

Want precies hier ligt de reden voor de heroïsering van de “arbeidersklasse” in het Marxisme en – omgekeerd – de minachting van intellectuelen. Later in het “reëel bestaande socialisme” werden academici dan ook vaak vervolgd en zuiver preventief als “klassenvijanden” vermoord.

Terwijl het idee van de arbeid als “wezen van de mens” fundamenteel fout is: arbeid onderscheidt de mens niet per se van het dier. Ook dieren hebben invloed op hun omgeving. Dat ten eerste. Ten tweede gaat Marx ook hier nogal tamelijk van het tegendeel van de realiteit uit: de mens leeft niet om te werken, maar hij moet werken om te leven.

10. Marx dacht dat men een “nieuwe mens” moest creëren om bij zijn systeem te passen!

Bij alle denkfouten van Marx is het niet verwonderlijk dat daar uiteindelijk een systeem uit voortkomt dat niet past bij de mens zoals hij is. Maar ook hiervoor bestaat een “oplossing”, die alles nog krankzinniger maakt.

Vrij naar het motto “het socialisme is perfect, alleen de mensen zijn het nog niet”, gelooft Marx in het creëren van een “nieuwe mens” door opvoeding en propaganda. Op het idee om het eigen systeem zo te veranderen dat het functioneert met de al bestaande mensen, kwam Marx net zomin als zijn latere volgelingen.

En precies hier heeft het kapitalisme zijn grootste kracht: het functioneert optimaal met mensen, gewoon zoals ze zijn.

11. Marx heeft een volledig verkeerd begrip van geschiedenis, wat hem steeds heeft verleid tot voorspellingen, die allemaal niet zijn uitgekomen!

Behalve een fundamenteel fout mensbeeld en economisch beeld had Marx ook geen idee van geschiedenis. In zijn voorstelling verloopt geschiedenis doelgericht van “slecht” naar “steeds beter”. Elk tijdperk moet progressiever zijn dan het vorige.

Volgens Marx zou de mensheid daarom ook het kapitalisme doorleven om het mooiere tijdperk van het socialisme te bereiken. Het daarop volgende communisme zou dan het glorierijke einde zijn, het doel van de geschiedkundige ontwikkeling.

Ook de weerlegging van deze dragende zuil van het Marxisme is denkbaar simpel.

Het geschiedenisbeeld van Marx staat en valt met het begrip van de wet. Marx beweert namelijk dat geschiedenis door bepaalde maatschappelijke en economische wetten bepaald zou zijn, die onvermijdelijk en onontkoombaar zou zijn.

In werkelijkheid echter is geschiedenis vooral een verzameling unieke gebeurtenissen. He tis wetenschappelijk niet verklaarbaar hoe hieruit een of andere algemene wet afgeleid zou kunnen worden.

12. Je moet er maar eens opkomen: Marx dacht dat een dictatuur naar vrijheid leidt!

Als gevolg van zijn talrijke denkfouten eiste Marx een dictatuur van het proletariaat. Hij stelde zich deze dictatuur voor als een overgangsfase, totdat de wereldrevolutie afgesloten en alle klassen opgeheven zouden zijn.

Alleen al voor dit idee verdient Marx eigenlijk een prijs. Want er bestaat vermoedelijk nauwelijks een idee, dat zowel theoretisch als praktisch – en ja: al ten tijde van Marx! – zo vaak en zo drastisch werd weerlegd als het idee dat men als overgang een keer een dictatuur zou moeten invoeren om daarna echt vrij te worden.

Het resultaat is altijd hetzelfde: het blijft bij de dictatuur en de mensen vallen in een onvrijheid die daarvoor nauwelijks denkbaar was. Maar wanneer het “echte Marxisme” op zekere dag toch daadwerkelijk een keer “geprobeerd” wordt, dan wordt alles vast en zeker helemaal anders. Beloofd!

Bron:
flinkfeed.com

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)