(Vertaling: E.J. Bron)
Terwijl de media en het politieke establishment in het Westen elkaar overbieden wat betreft lofliederen op de vertrekkende Duitse bondskanselier Angela Merkel, behoudt de Britse historicus Niall Ferguson een helder hoofd. In een interview met “t-online” stelt hij een zeer middelmatige balans op van de 16-jarige ambtsperiode van Merkel – en geeft ook geen goed getuigschrift aan de politieke rijpheid van de Duitsers.
Onder Merkel zou Duitsland op centrale gebieden “bijna bevroren” zijn, constateert Ferguson, zodat haar vertrek al lang zou hebben moeten plaatsvinden. Want anders dan in het oordeel van vele media zou Duitsland er nu veel minder goed voor staan dan bij de ambtsaanvaarding van Merkel in 2005. Ferguson letterlijk: “Merkel wordt volledig ten onrechte als krachtig leidinggevend persoon gezien. Dat is een bedenksel van de media. Wat is dan haar grote prestatie geweest? Oké, de eurozone is tot nu toe niet in elkaar gestort, hoewel het op het nippertje was. Maar laten we de Brexit nemen: Merkel en minister van Financiën Wolfgang Schäuble hebben de situatie bij de stemming in Groot-Brittannië in 2016 compleet onderschat en niets gedaan om de Britse pro-Europeanen te helpen. Merkel kan geen grote prestaties laten zien, daarentegen echter vele foute beslissingen.”
Terwijl enkele van de werkelijk grote crises – zoals de financiële crisis in 2008 – Duitsland helemaal niet zouden hebben geraakt.
Maar ook voor de relatie van de Duitser smet de VS vindt Ferguson kritische woorden. Weliswaar zou de Bondsrepubliek 100% vertrouwen op de bescherming door de VS, maar zou zelf niet in staat zijn om in geval van nood voor de eigen veiligheid te zorgen. “Jullie Duitsers kunnen alleen maar zo onbezorgd leven, omdat de VS jullie een permanente militaire veiligheidsgarantie hebben gegeven”, constateert Ferguson, en: “De Europese Unie zou al decennialang voor vrede in Europa zorgen, wordt altijd weer graag beweerd. Dat is absolute onzin! De EU is militair een lammetje. Alleen de VS en de NAVO kunnen Europa´s bescherming garanderen.”
De hoop zou echter ook misplaatst zijn dat het onder een toekomstige bondskanselier Olaf Scholz (“een mannelijke uitgave van Merkel”) tot de noodzakelijke koerscorrectie zou komen. “Ik zie in de Duitse samenleving geen enkele lust tot verandering. Duitsland wil de stagnatie – en zal daar duur voor betalen”, voorspelt Ferguson.
Concreet ziet de Britse historicus, die onlangs zijn nieuwste boek over de historische catastrofes van de mensheid (“Doom”) heeft gepresenteerd, bijvoorbeeld door nieuwe migratiecrises enorme uitdagingen op Duitsland en Europa afkomen. Want: “De migranten zullen komen, en niemand kan ze tegenhouden.”
Ook zou er al lang een nieuwe Koude Oorlog sudderen, deze keer tussen de VS en China. Dat zou voor Duitsland allemaal teveel zijn. Ter afsluiting geeft Ferguson de toekomstige Duitse regering nog een raad: “De volgende catastrofe wacht al. Daar zouden we niet onze ogen voor moeten sluiten.”
Bron:
zuerst.de
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
Merkel heeft voor ALLE illegale migraties uit vooral islamitische landen gezorgd!!! Zij heeft dit op gang gebracht!!!
LikeGeliked door 3 people
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat zijn kleine dingen waar zij Duitsland mee gesloopt heeft en europa
wat ik het ergste vind de muur tussen het oosten en het westen is dan wel weg denkt u
nou nee de merkel communist heeft die grens verplaatst in geheel europa naar haar vriendjes Putin en Erdogan met de hulp van Frankrijk wat nu Frankarm is.
Goed gedaan linkse hufters maar denk nu niet dat je gewonnen hebt Nooit
de echte oorlog komt nog met deportatie van iedere linkse hufter naar Afrika
juist die landen waar je al het geld van de werkende bevolking heen gestuurd hebt
Daar kun je dus in weelde leven of toch niet zij hebben maar een kort geheugen
net als moslims het is niets zal nooit iets worden maar volgens de linkse idioot
is Afrika de toekomst juist ja gewoon eenbeton plaat van een meter dik voor je kop houden.
LikeLike
De duitsers krijgen wat ze verdienen. Helaas trekken ze ook andere landen mee in het afvoerputje. Nederland dus, geregeerd door slaafse hielenlikkers. Maar, ook nederlanfd krijgt wat verdient.
LikeLike
Deze foto spreekt boekdelen. Koppig vasthouden aan fouten, als het fouten waren, en niet het gehoorzaam uitvoeren van bevelen.
Beide zijn de donkere schaduwen van de Duitse volksziel.
LikeLike
“Duitsland wil de stagnatie – en zal daar duur voor betalen” Dat is nog eens een gewaagde maar zéér ware uitspraak!
Deze geldt onverminderd voor landen als Nederland, Italië, Spanje, Frankrijk, België en Luxemburg. Met uitzondering van Spanje, alle EEG-landen van het eerste uur! Dat zegt iets over de geografische bepaling van de heersende algehele stoornis!
Een uitspraak van Ferguson waar ik meer moeite mee heb is: “De migranten zullen komen, en niemand kan ze tegenhouden.”
Tegenhouden kan namelijk wel. Maar wellicht niet meer voor de genoemde West-Europese landen, want vele allochtonen die aanwezig zijn, zullen zich hiertegen verzetten met geweld.
Engeland bewijst dat een West-Europees land alleen illegale immigratie kan tegenhouden, wanneer de verantwoordelijke minister zelf allochtoon is (Priti Patel).
Hoe bedoel je “White privilege”?
LikeLike
”De migranten zullen komen, en niemand kan ze tegenhouden.”
Een uitspraak die voor een stevige discussie vatbaar is, want momenteel zijn Polen en Hongarije treffende voorbeelden van landen die dit probleem wél aanpakken en met succes.
Alleen, en daar heeft Ferguson wel gelijk in, als we het vluchtelingenprobleem op wereldschaal bekijken: vluchtelingen bestaan zo oud als de mensheid.
Maar er is wel degelijk een verschil tussen economische vluchtelingen en echte vluchtelingen.
Echte vluchtelingen worden opgevangen in de regio en keren na verloop van tijd terug naar het land van herkomst of integreren volledig en verwerven zodoende een vaste plek op de arbeidsmarkt.
Angela Merkel heeft met haar ‘Wir Schaffen Das’ een vrijbrief gegeven aan alle gelukszoekers vanwaar ook ter wereld om hier in Europa een nieuw bestaan op te bouwen op z.g. humanitaire gronden. Met als onderliggend motief het nationale geweten te ontlasten i.v.m. de Holocaust en andere Nazipraktijken.
Het resultaat is duizenden economische vluchtelingen die verdronken zijn in de Middellandse Zee, door de NGO’s georganiseerde mensensmokkelroutes, overvolle vluchtelingenkampen, vele duizenden jonge militante moslims (de stoottroepen van de radicale islam), talloze terreuraanslagen en een ernstige tweedeling binnen de EU.
16 jaren wanbeleid van Merkel heeft een politieke erfenis achtergelaten die een stempel zal blijven drukken op de richtlijnen vanuit Brussel en Straatsburg op het gebied van het opvangen van vluchtelingen ongeacht hun motivatie en signatuur.
Het resultaat is een omvolkingsproces op grote schaal, een dominante rol voor de islam in onze samenleving met uiteraard gevolgen voor de scheiding tussen Kerk en Staat en het stapsgewijs uithollen van de verzorgingsstaat.
Of de autochtone bevolking dit maar blijft incasseren zal de toekomst uitwijzen. Mocht er een burgeroorlog uitbreken op de langere termijn dan zullen de geschiedkundigen ongetwijfeld de zwarte piet toeschuiven naar Frau Merkel.
LikeLike
Merkel heeft een destructieve erfenis achtergelaten. Zowel voor Duitsland en Europa.
Miljoenen mensen heeft ze gek gemaakt en uitgelokt om hierheen te komen.
Mensen met geld dus. Want als je in Afrika of Azie echt arm bent kun je zelfs geen
buskaartje kopen om de stad uit ts gaan.
Dertig jaar geleden kwamen gelukszoekers op schiphol met Samsonite koffers,
nu betalen ze dure reizen.
LikeGeliked door 1 persoon
“De migranten zullen komen, en niemand kan ze tegenhouden.”
Iedereen met een paar ballen en een automatisch wapen kan ze tegenhouden…
Een paar keer hard optreden en het hele zooitje rent jankend terug naar mama.
En het Duitse volk is gewoon kapot gemaakt met linkse propaganda, dat kun je de Duitsers zelf lastig kwalijk nemen.
Ze krijgen al een eeuw lang, onterecht, de zwarte piet toegespeeld, dit volk dat feitelijk de bakermat van de Europese cultuur vertegenwoordigt.
Het is wachten op de dag dat dit eindelijk tot onze oosterburen door dringt.
“Hell hath no fury like a woman scorned” is het gezegde dat daarbij boven komt drijven…
LikeGeliked door 2 people
Coudenhove-Kalergi plan, The Great Reset, NWO. Alles verloopt op schema en volgens plan.
Merkel heeft niet: “Vele foute beslissingen, geen grote prestaties” geleverd. Ze is een prima manager geweest van de subversieve plannen van Klaus Schwab, Bill Gates en consorten.
Hetzelfde geldt voor Mark Rutte, Hugo de Jonge, het OMT, het RIVM en ga zo maar door. Het is onbegrijpelijk dat niemand dat wil zien. Iedereen heeft het erover dat het kabinet fouten maakt. Niet waar! Rutte c.s. doen voorbeeldig wat hen is opgedragen. Nederland als natie kapotmaken, zodat de “wereldelite” de zaak kan overnemen. You will own nothing and you will be happy.
Toch nog een goed weekend allemaal.
j.c.th.kohler@ziggo.nl
LikeGeliked door 2 people
Je moet fouten niet vergelijken met kwaadaardige opzet,het stasi/nazi zwijn merkel is een vrijmetselaar en voerde bewust de NWO agenda uit.
LikeGeliked door 2 people
Van stasi snolletje naar president.
Dat halen er niet veel.
LikeLike
In de VS is er eentje goed op weg, maar dan zonder dat “stasi”, dat is gewoon een ordinaire hoer namelijk.
En in Nederland hebben we een palestijnen hoer met de ambitie president te worden…
LikeGeliked door 1 persoon
De erfenis van het Merkel-tijdperk: een crisis verandert in een catastrofe
door Albrecht von Lucke
De voortekens kunnen nauwelijks dramatischer zijn, waar onder op 26 september de federale verkiezingen plaatsvinden en tegelijkertijd het politieke tijdperk van Angela Merkel eindigt. Terwijl de meeste waarnemers er recentelijk van uitgingen dat de coronacrisis, die binnenkort anderhalf jaar duurt, het middelpunt van de verkiezingscampagne zou zijn, hebben de afgelopen weken en maanden ons ergere zaken geleerd. Eerst kwam de dramatische en plotselinge overstroming in Noordrijn-Westfalen en Rijnland-Palts en daarna de triomfantelijke opmars van de Taliban en de historische mislukking van de NAVO-missie in Afghanistan. Dit roept alle belangrijke kwesties tevoorschijn die het Merkel-tijdperk in engere zin hebben gevormd – d.w.z. haar kanselierschap – maar ook haar tijdperk in bredere zin, namelijk de afgelopen 30 jaar sinds de val van de muur en Merkels intrede in de politiek.
Eerst en vooral is er het klimaatbeleid, waar Merkel verantwoordelijk voor was tijdens haar tijd als minister van Milieu onder Helmut Kohl van 1994 tot 1998. Ten tweede gaat het echter ook om de kwestie van de internationale betrekkingen, met 9/11 als het belangrijkste keerpunt na 1989. Ten derde gaat het gepaard met de vraag naar de rol van Europa en Duitsland in de nieuwe onoverzichtelijkheid van een multipolaire wereld.
Op al deze drie gebieden is de situatie tijdens de jaren onder Merkel aanzienlijk verslechterd. Dit is vooral opvallend op het gebied van milieubeleid. Drie jaar na de historische VN-conferentie over milieu en ontwikkeling in Rio de Janeiro in 1992, was Merkel gastheer van de eerstvolgende Rio-top in Berlijn. “Het gaat om het behoud van onze enige wereld. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje’, was haar boodschap destijds. De geïndustrialiseerde landen zouden als eersten moeten bewijzen “dat we onze verantwoordelijkheid nemen om het mondiale klimaat te beschermen.” [1] En twee jaar later schreef Merkel in haar boek “The Price of Survival”: “Iedereen die beweert dat effectieve milieubescherming gratis is, houdt mensen voor de gek. Internationaal zal het alleen mogelijk zijn om andere landen aan het werk te krijgen als we onze levensstijl in de geïndustrialiseerde landen echt veranderen”. [2]
Een kwart eeuw later is er net zo min sprake van een fundamentele verandering in onze levensstijl als van een vooruitgang in Duitsland. Merkel gaf onlangs toe dat er tijdens haar kanselierschap “niet genoeg is gebeurd” om de wereldwijde temperatuurstijging tot twee graden te beperken. Het was geenszins toeval dat dit gebeurde op haar persconferentie afgelopen zomer – de kanselier hoeft immers niet meer te worden herkozen.
De klimaatontwikkeling laat vooral zien dat de politiek van deze slimme machtsfysicus zich vooral kenmerkte door één ding: een immense kloof tussen kennis en actie. Maar daarin staat de kanselier niet alleen. We wisten immers allemaal, of konden in ieder geval allemaal weten van de steeds kritieker wordende situatie. Merkel was de perfecte uitdrukking, ja, het symbool van een tijdperk en een samenleving die, na het zogenaamd gelukkige “einde van de geschiedenis” (Fukuyama), vooral één ding wilde – met rust gelaten worden door de politiek. Verplaatsing is de rode draad van de afgelopen 30 jaar. “Na ons de zondvloed” was het cynische devies. Toen de eerste eilanden in de Zuidzee zeiden dat zij kopje onder zouden gaan, werd het voor Merkel “Beside us the flood”, dat het naast ons zou gebeuren. En pas dit jaar lijkt de realiteit ons te hebben bereikt, eindelijk erkennen we: “Bij ons de zondvloed.”
Er is hier een direct verband met de coronacrisis: net als de meest recente overstromingsramp is het een uitdrukking, zij het een bijzonder dramatische, van de existentiële crisis in de mens-natuurrelatie – een crisis die steeds meer het karakter krijgt van een catastrofe: [3] Want terwijl beekjes hier in alles vernietigende watermassa’s veranderen, branden honderden hectaren bos op slechts een paar honderd kilometer afstand, in Griekenland, Turkije en Zuid-Frankrijk. Ondertussen moeten we erop voorbereid zijn om nooit meer zorgeloze zomers te kunnen beleven, maar jaar na jaar geconfronteerd te worden met nieuwe catastrofes – zonder uitzicht op enige verbetering gezien de CO2-concentratie die al in de atmosfeer aanwezig is en ook zal toenemen.
Ook in het buitenlands beleid zou de recente terugtrekking van het Westen uit Kabul kunnen betekenen dat er een einde had kunnen komen aan twintig jaar repressie. Als de Taliban-vlag op 11 september, de twintigste verjaardag van de aanslagen op het World Trade Center, over de regeringszetel in Kabul wappert, symboliseert dit het falen van het Westen en het einde van de door de VS gedomineerde wereldorde.[4]
Vooral voor de Bondsrepubliek is dit een fundamenteel keerpunt. Decennia lang, ongeacht de andere wereldpolitiek, was de VS eigenlijk de welwillende, welwillende leider voor ons, de Duitse politiek volgde altijd in het veilige kielzog van de Amerikanen. Maar nu is het nieuwe standpunt van de VS “Red jezelf, als je kunt”. “America first” is ook het leidmotief van Joe Biden. Wederopbouw en natievorming vinden niet meer in het buitenland plaats, maar alleen thuis, al was het maar om te voorkomen dat de Republikeinen over een jaar een comeback maken bij de tussentijdse verkiezingen.
Dit roept fundamentele vragen op voor Duitsland: betekent de terugtrekking van de Amerikanen het opgeven van alle politiek die gericht is op democratie en mensenrechten? En wat moet het Europese antwoord op deze situatie zijn?
Ook hier was de directe reactie van de kanselier typerend: in plaats van fundamenteel in te gaan op de kwestie van de Duitse verantwoordelijkheid met het oog op het falen in Afghanistan, stelde ze onmiddellijk de federale strijdkrachten in Mali ter discussie. Men moest denken aan de reactie na de reactorramp in Fukushima: Ook hier handelde Merkel, gemotiveerd door verkiezingstactieken, uitsluitend reactief, zich aanpassend aan de nieuwe realiteit.
Deze positie kenmerkt Merkels houding als bondskanselier: voor Merkel betekende vanaf het einde denken niet om de gebeurtenissen voor te zijn en daarom mogelijk iets van de mensen te verwachten, of het nu gaat om klimaat of buitenlands beleid, maar vooral over de toekomstige verkiezingsresultaten om handelen met de strategie van “asymmetrische demobilisatie” en zijn slaapverwekkende motto: “Je kent mij”.
Dat geldt ook voor wat misschien wel de grootste bouwplaats van het Merkel-tijdperk is, het Europese beleid. Aan het begin van haar ambtstermijn verergerde haar bezuinigingsbeleid de Griekse crisis en zorgde zo voor uitbreiding naar de hele eurozone. Pas toen veranderde een financiële en bankencrisis uiteindelijk in een Europese staatsschuldencrisis. Net als bij het klimaatbeleid werden de risico’s en kosten veroorzaakt door Duitse banken en investeerders verschoven naar Zuid-Europa. En de kanselier faalde ook in haar laatste zittingsperiode door Emmanuel Macron uit te laten barsten met zijn visionaire plannen om de EU op lange termijn nieuw leven in te blazen.
Aan het einde van het Merkel-tijdperk ziet men haar op drie gebieden volledig falen: op het gebied van klimaat, de wereldpolitiek en de Europese politiek. Des te meer rijst de vraag hoe de bondskanselier erin geslaagd is de nimbus van de succesvolle crisismanager op te bouwen en tot op de dag van vandaag veruit de populairste politicus van het land te zijn.
Dit komt vooral door het onuitgesproken pact van de bevolking met een politicus die de status quo met instemming van de meerderheid wist te managen, ten koste van de toekomst, maar zonder dat het – althans in het heden – pijn deed.
In tegenstelling tot Gerhard Schröder, haar voorganger en de huidige handelsreiziger Vladimir Poetin, kan Merkel geen ijdelheid verweten worden of dat zij haar positie misbruikt heeft om er zelf beter van te worden.
Last but not least was haar succes gebaseerd op wat Nancy Fraser ‘progressief neoliberalisme’ noemt. Enerzijds was de kanselier buitengewoon bereid om zich aan te passen aan een cultureel progressieve, meer groen-liberale maatschappelijke trend. Symptomatisch daarvoor was de manier waarop ze vóór de verkiezingscampagne van 2017 omging met de kwestie van het homohuwelijk, met andere woorden: ze geldig maakte, om haar herverkiezing niet in gevaar te brengen. Economisch gezien was Merkels beleid echter allesbehalve vooruitstrevend, maar stond het voor de neoliberale financiële ontlasting van de sterken en een aanzienlijke verdieping van de kloof tussen arm en rijk. [5]
Het gevaar om zo door te gaan
Wat staat er tegen deze achtergrond op het spel op 26 september? Met Armin Laschet aan het roer, zelfs meer dan Merkel, het toonbeeld van progressief neoliberalisme: sociaal tolerant en open, economisch economisch liberaal – qua verkiezingsprogramma van de Unie met belastingverlagingen terwijl hij aandringt op een evenwichtige begroting – en ook, als een man van het kolenland Noord Rijn-Westfalen, die onverminderd fossile brandstof zal laten bestaan. Dit programma van onverminderde “business as usual” mist radicaal de echte problemen van het land. Wat vandaag nodig is is een staat met een vooruitziende blik en met een pro-actief en niet alleen reactief, buitenlands en Europees beleid.
Het falen op het gebied van de recente watersnoodramp is symptomatisch voor een staat die alleen vervolgmaatregelen neemt en daarmee steeds meer tegen zijn grenzen aanloopt. Ook het opzetten van een overstromingscompensatiefonds voor toekomstige rampen, om de burgers de wederopbouw van hun huizen te garanderen, pretendeert de veiligheid te zijn van een allesomvattende staat zonder dat op de lange termijn echt te kunnen garanderen. Want het vervangen van de schade verandert niets aan de situatie dat men voortdurend in gevaar verkeert. Dat blijkt uit de terugkerende overstromingen van de afgelopen 20 jaar. Dus wat vandaag belangrijk is, is een volledig nieuw begrip van de staat. In plaats van alleen de schade te herstellen, moet de staat eindelijk effectieve crisismaatregelen nemen. “Geen experimenten”, het oude motto van de Unie, kan daarom niet het juiste antwoord zijn op de catastrofale situatie.
Dit geldt net zo min voor de wereldpolitiek en de rol van Europa. Vertegenwoordigers van de realistische school pleiten nu al voor een radicale ommekeer gezien de foto’s uit Kabul. “Het project van een op regels gebaseerde wereldorde kan worden afgeschreven”, zegt haar pionier Herfried Münkler. [6] “De droom om universele normen en waarden af te dwingen is voorbij, althans op mondiaal niveau. Iedereen die hiervan blijft dromen is geen politieke visionair, maar een illusionist die ideeën lanceert die anderen in de ondergang zullen storten.” [7]
Münkler heeft ongetwijfeld gelijk als hij erop wijst dat in de politieke geschillen van een “wereldorde zonder bewakers” nationale belangen en hun evenwicht een nog grotere rol zullen spelen dan voorheen. Als hij echter ook oproept om af te wijken van de eerdere VN-gerichte Duitse buitenlandse politiek, gaat hij een beslissende, delegitimerende stap te ver. Daarmee ontzegt hij deze instellingen de facto hun bestaansrecht. Het project van een op regels gebaseerde wereldorde – de prestatie van de 20e eeuw – lichtvoetig af te schrijven en in plaats daarvan China, zoals Münkler eist, de maatstaf te maken voor een nieuwe realpolitik, omdat het politiek niet combineert met een export van waarden zou verwoestend zijn voor het Westen, vooral vanuit een op belangen gebaseerd standpunt [8]. Münklers verdeling van de wereld van de 21e eeuw in vijf grote blokken – gedomineerd door de VS, de Europese Unie, China, India en Rusland – bevat daarentegen de kenmerken van een nieuwe mondiale agglomeratie, die slechts wordt gekenmerkt door één ding, het “verbod van interventie voor machten die er niets hebben te zoeken” (Carl Schmitt).
Dit toont de dunne lijn tussen een illusievrije beschrijving van de werkelijkheid en haar gevaarlijke legitimatie, waarop zelfs de veronderstelde realisten balanceren. In plaats daarvan zal het afhangen van een dubbele strategie: aan de ene kant is het belangrijk om nieuwe op belangen gebaseerde allianties en formats te bevorderen. Vooral in het klimaatbeleid liggen hier zeker kansen, want ook de grootmachten hebben een gemeenschappelijk belang bij het tegengaan van de opwarming van de aarde. Aan de andere kant is het, zeker gezien het falen in Afghanistan, nog steeds belangrijk om de wettelijk vastgezette verworvenheden van de Verenigde Naties na te leven. Bijna alle staten hebben zich er immers aan gecommitteerd. Iedereen die het VN-bevel opgeeft, ontkent daarentegen de laatste instanties en codificaties van degenen die niets hebben,waar ze anders naar kunnen verwijzen – en daarmee ook westerse belangen vergoelijken.
In ieder geval is één ding fataal: deze vragen, die zo belangrijk zijn voor de toekomst van Duitsland, worden zelfs tijdens verkiezingscampagnes nauwelijks in de media besproken omdat zij gefixeerd is op de kandidaten
[1] Geciteerd uit Georg Ismar, Zo vaak Angela Merkel veranderde haar klimaatbeleid,www.tagesspiegel.de, 2019/09/19.
[2] Geciteerd door Tobias Heimbach,www.businessinsider.de,20september 2019.
[3] Zie de bijdragen vanNaomi KleinenMichael Müller met Jörg Sommerin dit nummer.
[4] Zie het artikel vanBernd Greinerin dit nummer.
[5] Zie het artikel vanNicole Mayer-Ahuja en Oliver Nachtweyin dit nummer.
[6] Interview met Herfried Münkler, in: “Handelsblatt”, 21 augustus 2021.
[7] Herfried Münkler, De Afghanen wilden niet sterven zodat de Amerikanen er goed uit zouden zien, in: “Die Welt”, 19 augustus 2021.
[8] Volgens Herfried Münkler in de “Neue Osnabrücker Zeitung”, 19 augustus 2021.
Onderwerpen: conservatisme , binnenlandse politiek , democratie
Uit: »Blätter« 9/2021 , pp. 5-8
https://www.blaetter.de/ausgabe/2021/september/das-erbe-der-merkel-aera-aus-krise-wird-katastrophe
LikeLike
LikeGeliked door 1 persoon
En als Merkel vanavond op TV zou aankondigen dat zij zich kandidaat stelt voor een vijfde termijn, met of zonder nieuwe verkiezingen, schat ik dat 70% van de Duitsers daar blij mee zou zijn. Een soortgelijk percentage werd bereikt door een van haar voorgangers in 1943. En als alles in puin ligt, ja, dan zijn we bedrogen. Niemand kon dat weten….
LikeLike
Geen woord over het sluiten van alle kerncentrales.
LikeLike