Een imperium in paniek probeert Rusland een aanbod te doen dat het niet kan afslaan

(Door: Pepe Escobar – Vertaling: E.J. Bron)

Nadat men in Washington begint in te zien dat de oorlog van de NAVO tegen Rusland waarschijnlijk ongunstig zal eindigen, verkennen de VBS een uitweg uit het conflict. Maar waarom zou Moskou zulke voorstellen serieus moeten nemen, in het bijzonder aan de vooravond van een nieuw militair offensief?

Diegenen die achter de troon staan, zijn het gevaarlijkst wanneer ze met de rug tegen de muur staan. De macht ontglipt hen op dit moment snel: militair, door de voortschrijdende vernedering van de NAVO in de Oekraïne. Uit financieel oogpunt, omdat het grootste deel van het globale zuiden eerder vroeger dan later niets meer te maken wil hebben met de valuta van een bankroete enorme schurk. Politiek, nadat de globale meerderheid relevante stappen onderneemt om een roofzuchtige, in diskrediet geraakte minderheid niet meer hoeven te gehoorzamen. Dus plannen nu diegenen die achter de troon staan in ieder geval de poging om de zich aftekenende catastrofe aan het militaire front tegen te houden.

Zoals door een hoge bron van het Amerikaanse establishment wordt bevestigd, werden er nieuwe directieven aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, wat betreft de NAVO tegen Rusland in de Oekraïne overhandigd. Blinken is met betrekking tot zijn werkelijke macht niets anders dan een loopjongen voor de neoconservatieven en neoliberalen, die het in de Amerikaanse buitenlandse politiek daadwerkelijk voor het zeggen hebben. De minister van Buitenlandse Zaken kreeg opdracht om dit nieuwe directief – een soort boodschap aan het Kremlin – via de mainstream media te verkondigen. Het werd dan ook onmiddellijk door de “Washington Post” gepubliceerd.

In de arbeidsverdeling van de elitaire Amerikaanse mainstream media staat de “New York Times” dichtbij het ministerie van Buitenlandse Zaken, terwijl de “Washington Post” dichtbij de CIA staat. In dit geval was het directief echter te belangrijk en moest daarom in de meest gelezen krant in de hoofdstad van het imperium verkondigd worden. Het werd als opinieartikel (achter betaalmuur) gepubliceerd.

Het nieuwtje is echter dat de Amerikanen voor de eerste keer sinds het begin van de Russische militaire operatie in de Oekraïne daadwerkelijk een variatie van het klassieke “aanbod dat men niet kan afslaan” naar voren brengen, inclusief enige concessies, die Ruslands veiligheidseisen tevreden zouden kunnen stellen. Beslissend daarbij is dat het Amerikaanse aanbod helemaal buiten Kiev omgaat en opnieuw bevestigt dat dit een oorlog tegen Rusland is, die door het imperium en zijn NAVO-beulsknechten wordt gevoerd – met de Oekraïners als te missen plaatsvervangers aan het front.

“Gaat u alstublieft niet in het offensief”

De boodschap uit Washington mag op het eerste gezicht de indruk wekken dat de VS de Russische controle over de Krim, de Donbass, Zaporozje en Cherson – de landbrug die de Krim met Rusland verbindt – als voldongen feiten erkennen. De Oekraïne zou een gedemilitariseerde status krijgen, terwijl de stationering van HIMARS-raketten evenals Leopard- en Abrams-tanks tot de West-Oekraïne beperkt zou blijven, “als afschrikking tegen meer Russische aanvallen”.

Wat hier in tamelijk vage bewoordingen werd aangeboden, is in werkelijkheid een opsplitsing van de Oekraïne, inclusief de gedemilitariseerde zone, in ruil dat de Russische generale staf zijn verwachte offensief van 2023 afzegt, dat zo vernietigend zou kunnen eindigen dat Kiev de toegang tot de Zwarte Zee zou kunnen verliezen en/of de leveringen van NAVO-wapens via de Poolse grens gestopt zouden worden.

Het Amerikaanse aanbod definieert zichzelf als weg naar een “rechtvaardige en duurzame vrede, die de territoriale integriteit van de Oekraïne handhaaft.” In werkelijkheid is het dat niet echt. Het aanbod zal er gewoon toe leiden dat het niet tot een romp-Oekraïne komt en dat Kiev zelfs die westelijke territoria zou kunnen behouden die Polen per se graag zou willen inlijven. De mogelijkheid van een rechtstreeks akkoord tussen Washington en Moskou over “een eventueel militair evenwicht na de oorlog” wordt eveneens genoemd, inclusief het afzien van een NAVO-lidmaatschap van de Oekraïne. Wat betreft de Oekraïne zelf lijken de Amerikanen te geloven dat het een “sterke, niet corrupte economie met lidmaatschap van de Europese Unie” zal worden.

Wat er ook aan waarde in de Oekraïne is overgebleven, werd al opgeslokt. Niet alleen door zijn monumentaal corrupte oligarchie, maar vooral door investeerders en speculanten van het soort BlackRock. Talrijke economische gieren kunnen het zich niet veroorloven om de exporthavens voor graan van de Oekraïne evenals de voor de oorlog overeengekomen handelsakkoorden met de EU kwijt te raken. En zie zijn bang dat Rusland in een offensief Odessa, de belangrijkste haven en het belangrijkste verkeersknooppunt aan de Zwarte Zee, zou kunnen veroveren – wat van de Oekraïne een binnenstaat zou maken.

Er bestaan geen signalen voor dat de Russische president Vladimir Poetin en de hele Russische Veiligheidsraad – inclusief zijn secretaris Niklai Patrusjew en de plaatsvervangend voorzitter Dmitri Medevedev – geneigd zijn om ook maar iets te geloven dat uit het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken komt, in het bijzonder via gunstelingen zoals Blinken en de “Washington Post”. Per slot van rekening beschouwt de “Stawka 2” – de korte naam voor het oppercommando van de Russische strijdkrachten – de VS als “niet vaardig om tot overeenstemming te komen”, zelfs wanneer er een schriftelijk aanbod op tafel ligt.

Dit alles ruikt en smaakt naar een wanhopige Amerikaanse zet om Moskou tegen te houden door haar een paar wortels voor de neus te houden in de hoop het verwachte offensief te vertragen of zelfs te verhinderen. Afvallige activisten van Washington van de oude school, die geen verplichtingen hebben aan de neoconservatieven, zetten er op in dat deze zet een nietig plan zal zijn: in de klassieke modus van de “strategische voor verschillende uitlegging vatbaar” zullen de Russen hun verklaarde doelen van de demilitarisering, denazificatie en de-elektrificatie van de Oekraïne voortzetten en zelf beslissen waar en wanneer men het als juist beschouwt om oostelijk van de Dnjepr te stoppen. Of ook westelijk daarvan.

Wat de Deep State in werkelijkheid wil

De ambities van Washington in deze oorlog van de NAVO tegen Rusland gaan veel verder dan de Oekraïne. En dan hebben we het niet eens over de Amerikaanse nachtmerrie om een Eurazische unie tussen Rusland, China en Duitsland te verhinderen. Laten we bij nuchtere thema´s op het Oekraïense slagveld blijven.

De belangrijkste “aanbevelingen” – militair, economisch, politiek, diplomatiek – werden eind vorig jaar gedetailleerd beschreven in een strategiepapier van de “Atlantic Council”. In een ander document, onder “Oorlogsscenario 1: de oorlog gaat in zijn huidige tempo verder”, vinden we de neoconservatieve politiek volledig toegevoegd.

Het scenario beschrijft alles: van “het beschikbaar stellen van ondersteuning en transfer van militaire hulp aan Kiev, die volstaat om de oorlog te winnen” tot “het verhogen van de letaliteit van de militaire hulp, inclusief gevechtsvliegtuigen, die het de Oekraïne mogelijk zou maken zijn luchtruim te verdedigen en Russische strijdkrachten aan te vallen, evenals rakettechnologie met een reikwijdte die volstaat om Russisch territorium te bereiken.”

Van de opleiding van het Oekraïense leger “tot de inzet van westelijke wapens, elektronische oorlogvoering evenals offensieve en defensieve cybermogelijkheden en voor de naadloze integratie van nieuwe rekruten” tot aan de “versterking van de verdediging aan het front in de buurt van de Donbass-regio”, inclusief een op “irreguliere oorlogvoering geconcentreerde “gevechtstraining”.

Bovenop het “opleggen van secundaire sancties tegen alle ondernemingen die zaken doen met het Kremlin” komen we natuurlijk bij de moeder van alle plunderingen: “Beslaglegging op de $ 300 miljard die de Russische staat op buitenlandse rekeningen in de VS en de EU heeft, om daarmee de wederopbouw te financieren.”

Maar de reorganisatie van de Russische militaire operatie in de Oekraïne, met Poetin, generaalstafchef Valeri Gerassimow en generaal Sergej “Armageddon” Surowkin in hun nieuwe, uitgebreidere rollen, vernietigt al deze bedachte plannen.

De neoconservatieven zin nu in enorme paniek. Zelfs Blinken´s nummer twee, de Russofobe oorlogshitser Victoria “Fuck the EU” Nuland, heeft voor de Amerikaanse Senaat toegegeven dat er voor het voorjaar – realistisch gezien pas in 2024 – geen Amerikaanse Abrams-tanks op het Oekraïense slagveld zullen zijn. Ze beloofde ook om “sancties te versoepelen” als Moskou “tot onderhandelingen terugkeert”. Onderhandelingen, die (daar moet aan herinnerd worden) in het voorjaar 2022 door Washington en Londen in Istanboel gesaboteerd werden.

Bovendien riep Nuland Moskou ertoe op “zijn troepen terug te trekken”. Welnu, dat bied tin ieder geval een komische opluchting in vergelijking met de paniek die van Blinken´s “aanbod dat men niet kan afslaan” uitgaat. Laten we aan de bal blijven en het niet-antwoord van Rusland afwachten.

Bron:
rt.de
Door: Pepe Escobar

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)