Bernhard Zimniok (AfD): “Het is de hoogste tijd om afscheid te nemen van het concept van de integratie”

(Vertaling: E.J. Bron)

De fatale gevolgen van de voortschrijdende bevolkingsvervanging konden onlangs in Frankrijk en Gießen waargenomen worden. We hebben de onlusten aldaar als aanleiding genomen om met de Europarlementariër Bernhar Zimniok (AfD) over het mislukken van het multiculturalisme en een mogelijk uitweg uit de migratie-dystopie te spreken.

Heimatkurier: Zeer geëerde heer Zimniok! Enkele weken geleden heeft e een omvangrijke documentatie over de bevolkingsvervanging gepubliceerd. Nu demonstreert Frankrijk op indrukwekkende wijze de gevolgen van deze bevolkingsvervanging. Hoe beoordeelt u de situatie daar?

Bernhard Zimniok: Welnu, de Duitse pers heeft, nadat de gebeurtenissen niet meer te verzwijgen zijn, naar verwachting als in een reflex met relativeringen gereageerd. Zo mocht er bij het ZDF een zogenaamde expert over berichten dat deze geweldsexcessen eigenlijk alleen maar een uitdrukking van de woede over de sociale benadeling van de overwegend jonge moslims zouden zijn. In de “taz” beweerde een schrijver met een migratieachtergrond zelfs dat de geweldplegers geen andere keuze zou resten dan het “protest” om “gehoord te worden”. Men heeft er moeite mee om de daders te benoemen. Helaas is er van onze systeemmedia geen neutrale berichtgeving te verwachten.

Een feit is: we hebben hier bijna uitsluitend te maken met jonge moslims. Er wordt deels doelgericht jacht op blanken gemaakt, zoals dat bij de “Black-Lives-Matter” orgies van geweld al het geval was. Dat is natuurlijk loepzuiver racisme en je vraagt je af waar al die beroeps verontwaardigden deze keer zijn, die bij elke Moren-apotheek de ene na de andere speciale uitzending vullen, hier echter oorverdovend zwijgen.

Maar waarom zijn het geen jonge Russen, Vietnamezen of Amerikanen die hier helemaal doordraaien en hun affiniteit met geweld weer eens op indrukwekkende wijze bewijzen? He tis immers geen toeval dat we in alle landen bij dergelijke gebeurtenissen altijd dezelfde groep daders identificeren, zie ook de rellen van de zogenaamde “party- en event scene” of de clanoorlog openlijk op straat zoals onlangs in Essen, die daarna door een islamitische “scheidsman” werd opgelost. Dat laat vooral één ding zien: de openlijke minachting voor onze rechtsstaat. Of dat nu de democratische rechtsstaat is, de in hun ogen zo zwakke politie, die alles met zich laat doen, onze regels en wetten, onze cultuur etc.: dat alles verachten deze jonge moslims, wat o.a. uitgedrukt wordt in dergelijke verwoestende orgies. Waarmee moeten ze zich ook identificeren wanneer onze samenleving alles haat wat ons bepaald heeft, onze waarden afwijst en zelfs de eigen huidskleur haat?

We zouden het ook nog kunnen hebben over de kleine pasja´s, zoals Merz het uitgedrukt heeft, dus over cultureel veroorzaakte verschillen in de opvoeding enzovoort, maar dat zou hier te ver voeren. Kort gezegd is het een machtsstrijd, een culturele machtsstrijd, waaraan wij echter helemaal niet deelnemen. Wij kijken alleen maar toe hoe we bestreden worden.

Dergelijke uitspraken zijn niets nieuws, vergelijking de situatie van 2005. Als reactie daarop werd in het verleden altijd de toverformule van de “integratie” gebruikt, miljarden belastinggeld zijn als resultaat in de opwaardering van de banlieues gestroomd. Er is niets verbeterd – integendeel. Wordt het geen tijd om met het oog op de demografische verhoudingen afscheid te nemen van het concept van de “integratie”?

Integratie is in de eerste plaats een breng- en geen haalschuld. Wie niet wil integreren, kan men ook met miljarden en nog eens miljarden aan investeringen integreren. En precies dat is bij een groot aantal van de moslims blijkbaar het geval. Ze komen uit “shitholes”, zoals Donald Trump deze landen genoemd heeft, om dan ion onze landen exact hetzelfde gedrag van een archaïsche, volledig achtergebleven cultuur met een affiniteit met geweld aan de dag te leggen. Uiteindelijk maken ze van elk land, dat ze op een bepaald moment getalsmatig zullen overnemen, net zo´n “shithole” als hun landen van herkomst dat zijn.

En: we moeten ook de religie, de olifant in de kamer, als een van de wezenlijke oorzaken benoemen. De islam geeft aan zijn aanhangers een sterk ontwikkeld gevoel van superioriteit en uitverkoren zijn door. Voor veel zogenaamd achtergeblevenen kan dat ter compensatie van hun ressentiment en minderwaardigheidscomplexen dienen.

En ja, exact daarom is het al lang tijd om in dit opzicht afscheid te nemen van het concept van de integratie, zoals u het noemt. Natuurlijk moet men integratiemaatregelen voor de klassieke migranten beschikbaar stellen, dat is zonder twijfel juist en belangrijk. Maar wanneer dit bij een groepering gewoon geen succes heeft, om het even van welk land van opname we ook spreken, dan moet men ook een keer de nodige consequenties trekken. En dat betekent hier: opnamestop en remigratieoffensief.

Wat zou Frankrijk nu in plaats daarvan moeten doen? Hoe kan het demografische kruitvat stap voor stap onschadelijk gemaakt worden?

Frankrijk neemt nog steeds, net als wij, ieder jaar honderdduizenden migranten op, die bijna uitsluitend uit islamitische landen afkomstig zijn. Dat moet, net als bij ons, stoppen. Daartoe moet iedereen, bij wie dat mogelijk is, uitgezet worden, die geen perspectief hebben om te blijven of op de een of andere manier weigeren te integreren, dus crimineel zijn, werkloos o.i.d. En natuurlijk moet de politiek keihard doorpakken. De banlieues zijn vaak No-Go-Areas, geen politieagent durft daar nog naar binnen. Dat moet stoppen, hier moet het hard tegen hard gaan. Gedwongen repatriëringen, zoals in Denemarken al worden toegepast, en andere maatregelen moeten overwogen worden, de straffen fors verhoogd etc. Maar er moet vooral een einde komen aan dit multiculti-gedroom. Duidelijker dan op dit moment in Frankrijk kan men het mislukken van deze multiculti-ideologie nauwelijks aantonen.

In Duitsland bagatelliseren media en politici de onlusten als “protesten”. Als oorzaken worden sociale en economische redenen evenals een vermeend “racisme” aangevoerd. De etnisch-culturele en demografische dimensie wordt daarentegen buiten beschouwing gelaten. Hoe lang zal deze leugenconstructie nog in stand gehouden kunnen worden?

Welnu, de verkiezingsuitslagen in Frankrijk zouden eigenlijk net zoals bij ons ook duidelijk moeten maken dat steeds meer burgers deze constante propaganda niet meer vertrouwen, haar eindelijk doorzien hebben. Met het oog op de dagelijkse berichten in de media, maar ook de eigen persoonlijke ervaringen, is dat niet echt verrassend. Ik ben er eerder verbaasd over dat het zo lang duurt totdat de burgers het overduidelijke waarnemen en accepteren: zo kan het niet verder gaan. We willen niet in landen leven, die altijd nog Frankrijk en Duitsland heten, maar er in werkelijkheid uitzien als Marokko of Nigeria. En blijkbaar zien steeds meer burgers dat zo. Dat heeft niets met racisme te maken, maar met de positieve link naar d eigene identiteit, die gedefinieerd wordt door honderden jaren lang gegroeide waarden, normen, plichten, regels en wetten. Geen Nigeriaan zou zichzelf nog met zijn vaderland identificeren wanneer daar alleen nog maar blanken wonen – die zich dan ook nog gedragen zoals een gast niet zou moeten doen.

In Duitsland woedde in de deelstaat Nordrhein-Westfalen onlangs nog een regelrechte clanoorlog tussen Libanezen en Syriërs. De staat en de uitvoerende macht waren hulpeloos, pas door een islamitische scheidsman kon het conflict voorlopig beëindigd worden. Hoever zijn we in Duitsland nog van toestanden zoals in Frankrijk verwijderd?

Niet ver meer. Mijn gewaardeerde collega van het Rassemblement National, Philippe Olivier, zegt daar altijd over dat de Fransen maar enkele jaren op ons voorlopen. En mijn demografie-project toont immers aan hoe gelijk ik daar in heb. Daarom moeten we eindelijk rigoureus tegengas geven, zoals ik in mijn concept ter oplossing van deze migratiecrisis gedetailleerd uiteenzet. De migratie is de vitale vraag van onze tijd. Als we niets blijven doen, zal dit het einde van onze Europese cultuur betekenen.

Ik wil in deze context alleen nog graag noemen dat al in 2008 de voormalige CIA-chef Hayden tijdens een officiële toespraak aan de Kansas State University deze toestanden heeft voorspeld:

“Europa zou nog steeds een sterke groei van de islamitische bevolkingsgroep registreren, tegelijk dalen de geboortecijfers van de autochtone Europese bevolking, zodoende zal het potentieel voor burgeroorlogen/onlusten en extremisten duidelijk verhogen.”

Afsluitend: Hoe wordt er over de onlusten op EU-niveau gediscussieerd en hoe worden ze waargenomen? Zouden de gebeurtenissen er aan kunnen bijdragen dat de kansen van rechtse krachten bij de komende Europese verkiezingen in 2024 groter worden?

Wanneer er nu in China een zak rijst omvalt, wordt dat morgen in de vergadering op de agenda gezet en wordt er over gediscussieerd hoe men de zak rijst zou kunnen helpen. We houden ons hier echt bezig met allerlei onzin, die überhaupt niet binnen ons takenpakket valt. Maar als het slecht gaat met de EU, als het kraakt en knarst, wordt dat meestal deskundig geïgnoreerd. En als we het toch een keer over een onderwerp zoals de onlusten in Frankrijk hebben, dan gaat het net als in de Duitse media: dan worden de klassieke argumenten van zielige, benadeelde geweldplegers of van structureel racisme uitgepakt om maar niet de waarheid in het gezicht te moeten kijken en te moeten constateren: ja, we hebben iets verkeerd ingeschat, we zitten fout, we moeten eindelijk iets veranderen. Ja, onze politiek van de afgelopen decennia was suïcidaal. Ja, migratie is gewoon niet het alles genezende medicijn om de onevenwichtigheid en de daaruit voortkomende pensioenproblematiek te bestrijden, maar ze is zelfs contraproductief. Kortom: de oude partijen zouden zelfkritisch moeten zijn en zichzelf dingen moeten afvragen. Hoe realistisch dat is, weten we allemaal. Dat betreft immers niet alleen de migratie, maar ook thema´s als corona, de energietransitie, de klimaatpropaganda enz.

Maar zoal al genoemd: natuurlijk zullen we van zulke gebeurtenissen blijven profiteren, net zoals onze partners en vrienden in andere landen. Ik zou echter veel liever hebben dat we helemaal niet in deze situatie terecht zouden zijn gekomen, waarvan we zouden moeten profiteren. Het welzijn van ons land zou ons politici in de eerste plaats na aan het hart moeten liggen. Maar misschien denk ik te idealistisch.

Bron:
heimatkurier.at

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)