Vijandige overname: Sluipende politieke greep naar de macht van de islam in Europa

(Door: Daniel Matissek – Vertaling: E.J. Bron)

De signalen worden sterker dat de in grote delen van Europa zichtbare islamitische inbezitneming van land weldra ook directe politieke consequenties zal hebben. Niet alleen worden er steeds meer burgemeesters en regeringsfunctionarissen door moslims geleverd; in toenemende mate ontstaan en in heel Europa ook sharia- en islampartijen. De door de politiek en de systeemmedia ontkende islamisering volgt daarbij een duidelijk plan.

Dat miljoenen moslims, die willekeurig in de landen van het Westen werden opgenomen en hier grotendeels ongestoord hun parallelsamenlevingen kunnen oprichten, vroeger of later een parlementaire vertegenwoordiging verlangen, die men hen juridisch niet eens kan verbieden, was al lang zichtbaar.

Eerder een dreiging

Vorige maand liet zich in Groot-Brittannië een “Partij van de Islam” bij de kiescommissie van het Verenigd Koninkrijk registreren. Ze gaf als doel aan “alle minderheden in Groot-Brittannië een stem te geven”. Men zou er voor zorgen “dat alle problemen, die in het grote land Groot-Brittannië op de loer liggen, overwonnen worden.” Dit zal men waarschijnlijk eerder moeten opvatten als dreiging. In werkelijkheid is de politieke invloed van de islam in Groot-Brittannië als zo groot, dat de linkse Labour Party bijna al op de islamitische stemmen is aangewezen.

Dit was het geval, totdat partijchef Keir Starmer na het Hamas-bloedbad in Israël aan de kant van de joodse staat ging staan. Daarmee veroorzaakte hij een storm van protest en de massale afkeer van moslims van de Labour Party. Er werd enorme druk op de partijleiding uitgeoefend om haar standpunt in het Gaza-conflict te wijzigen. In ongeveer 30 (!) Britse kiesdistricten vormen moslims al de relatieve meerderheid. Bijna alle Britse steden met meer dan 500.,000 inwoners hebben islamitische burgemeesters.

“Islamitische staat” geëist

In plaats van deze ontwikkeling als alarmsignaal en bedreiging voor het hele land te erkennen, bedelen andere partijen al om hun stemmen en maken zich de eisen van de moslims eigen. Op zeker moment zullen deze echter onvermijdelijk vragen waarom ze überhaupt nog vertrouwen op gevestigde partijen en en zich niet gewoon wenden tot de nieuwe islampartij of andere belangenvertegenwoordigingen oprichten.

In België is dit punt al overschreden: hier trad al in 2018 een islampartij bij de verkiezingen in 28 gemeenten aan. Ze eiste o.a. een “islamitische staat” en geschieden openbaar vervoer voor mannen en vrouwen. Ze beweerde ook nog geen “extreme islam” aan te hangen. En in Nederland werd in 2016 een partij voor migranten opgericht met een duidelijk antisemitisch en pro-Turks karakter. Onlangs sloten zich daar sociaaldemocraten met de in Duitsland zojuist verboden radicaalislamitische organisatie Samidoun aaneen.

Demografie spreekt duidelijke taal

Het is ook in Duitsland, Oostenrijk en andere landen nog slechts een kwestie van tijd tot er zulke partijen gevormd worden, die politieke systemen ondermijnen en islamitische eisen in de wetgeving implementeren. De demografie spreekt een duidelijke taal.

Het geboortecijfer van Duitse vrouwen bedraagt 1,5 kinderen per vrouw, bij Syrische vrouwen zijn dat 4,2, bij Afghaanse 3,4. Tussen 2014 en 2022 is het aandeel buitenlanders in Duitsland van 8,4 miljoen naar 12,8 miljoen gestegen. In dezelfde periode nam de Duitse bevolking met 1,3 miljoen mensen af. En het politiek-mediale ambiance miskent daarbij volledig dat de islam niet als religie, maar als politieke wereldbeschouwing wordt begrepen.

Enorm kiezerspotentieel

Want: de islam zet niet in op overtuiging, maar op onderwerping – en streeft overal naar de enige, uiteindelijk totalitaire macht. Zijn inhouden zijn met de democratische fundamentele orde van geen enkel EU-land compatibel, en toch wordt hij gepaaid en vertroeteld.

Met miljoenen potentiële kiezers, die, indien nodig, ook door druk van islamitische organisaties, gedwongen zouden kunnen worden om te gaan stemmen, bestaat er een enorm kiezerspotentieel, dat door gebeurtenissen zoals het Gaza-conflict moeiteloos gemobiliseerd kan worden – en helaas niet alleen bij de stembussen, maar in geval van twijfel ook in de straten. Dit zou dan het logische en onvermijdelijke eindpunt van de interne uitholling van ooit liberale Europese samenlevingen zijn.

Bron:
auf1.info
Door: Daniel Matissek

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)