LONG READ: Hamas is de ongeschminkte islam

Hamas beroept zich bij hun terreurdaden op de koran en op hun profeet Mohammed.

(Door: Dr. Alfred Schlicht – Vertaling: E.J. Bron)

De aanval van Hamas op onschuldige Israëlische burgers en het barbaarse vermoorden van hulpeloze baby´s spreekt geenszins de leer van de koran tegen, die op talrijke plaatsen het doden van ongelovigen legitimeert en door veel moslims als bindende en geldige referentiebron en legitimering wordt aangevoerd. Geheel tegen de aanname van enkele delen niet-joodse mensen in zijn de pro-Hamas-demonstraties in Duitsland en elders geenszins alleen maar tegen Israël en de Joden gericht, maar ze zijn, zoals nu al duidelijk is te zien, een oorlogsverklaring aan de hele vrije westerse wereld. De vijandigheid tegenover de Joden is alleen maar de lakmoesproef voor de voortschrijdende islamitische vernietiging van onze democratieën en onze afnemende westelijke levenswaarden.

Wat staat er in de koran over niet-moslims en wat waren de consequenties? Allah beveelt de moslims om oorlog tegen de ongelovigen te voeren, totdat zij zich onderwerpen en tribuut betalen. Zo heeft hij het in Soera 9, vers 29 van de koran vastgelegd. Dit voorschrift bepaalt de relatie van de islamitische met de niet-islamitische wereld en met niet-moslims sinds de 7e eeuw en praktisch tot op de dag van vandaag. Want, aldus de koran in Soera 9, vers 28: “De afgodendienaren zijn voorzeker onrein.” [in koran vertalingen doen geleerden hun best om deze drastische letterlijke passage te verzachten door “deftiger” formuleringen]. Consequent waarschuwt Allah de gelovigen ook voor nauwere betrekkingen met niet-moslims: “O, gij die gelooft, neemt de Joden en de Christenen niet tot vrienden.” (Soera 5, vers 51).

Want moslims nemen een bevoorrechte positie in: “Gij (Moslims) bent het beste volk dat voor de mensheid (ter lering) is verwekt.” (Soera 3, vers 110). Per slot van rekening was Mohammed, de stichter van de islam, “het zegel der profeten” (Soera 33, vers 40), zijn boodschap de definitieve. Ze delen de wereld in in het “Huis van de Islam” (Dar al Islam) en het “Huis van de Oorlog” (Dar al Harb).

Onder dit gesternte begonnen de moslims een unieke veroveringstocht, die tot de vernietiging van het Perzische rijk leidde (651 na Chr.), hen naar het Iberisch schiereiland (711 na Chr.), naar Sicilië en Frankrijk, tot aan de grenzen van China (750 na Chr.) en naar Centraal-Azië bracht. Ze plunderden in het jaar 846 na Chr. De Sint Pietersdom en drongen in het jaar 939 na Chr. op tot Genève in Zwitserland.

Door de eeuwen heen verloor deze leer niets van zijn werkzaamheid en de moslims niets van hun religieus gemotiveerde veroveringsdynamiek. Ze rukten tweemaal tot voor de poorten van Wenen op (1529 en 1683), veroverden Kreta en Rhodos, nestelden zich aan de kust van de Rode Zee en drongen op in de Indische Oceaan.

In de 20e eeuw kwamen er steeds meer moslims als vluchtelingen naar Europa. De machtsverhoudingen waren veranderd, de islamitische landen waren duidelijk achtergebleven tegenover Europa. Velen kwamen onder koloniale en mandaatregering van westerse landen terecht. De oprichting van de staat Israël in 1948 op “hun” grondgebied (dat ze pas na 630 op gewelddadige wijze hadden veroverd) had de moslims in het algemeen, maar de Arabieren in het bijzonder, in een crisis gestort. Hun zelfbewustzijn en hun superioriteitsgevoel enerzijds, maar anderzijds ook ressentiment en het gevoel van vernedering brachten veel moslims mee naar de landen van de vermeend inferieure christenen. Ook de solidariteit binnen de beste gemeenschap en de afgrenzing tegen niet-moslims zaten in de bagage van de immigranten. Zo was vanaf het begin de integratiebereidheid niet bij alle moslims ontwikkeld. Na ongeveer 50 jaar islamitische immigratie in Duitsland zijn de problemen nu – juist omdat ze zo lang versluierd en geïgnoreerd werden – groter dan ooit. In andere Europese landen is de islamitische migratie veel vroeger begonnen en hebben de late gevolgen crisisachtige dimensies bereikt.

Islamitisch geweld in Frankrijk

Ons buurland in het westen heeft sinds de jaren ´60, toen Algerije zich na een traumatiserende onafhankelijkheidsoorlog losmaakte van het voormalige moederland, onder grote problemen met Algerijnse immigranten te lijden. Een artikel in de “Spiegel” uit het jaar 1964 (nr. 29) klinkt kenmerkend actueel, wanneer het onder de nu ondenkbare kop “Bruine vloed” ingrijpende problemen in de zwembaden van Frankrijk thematiseert, waar vrouwen zich door Algerijnen seksueel lastig gevallen zagen. Dit wordt in de daarbij behorende context gerangschikt: Algerijnen pleegden in 1963 in Parijs 32% van alle moorden. Bij gewapende roofovervallen bedroeg het aandeel Algerijnen in de Franse hoofdstad 58%. In de daaropvolgende 60 jaar is het probleem in Frankrijk niet bijvoorbeeld door socialisatie en integratie opgelost of verzwakt, maar integendeel wezenlijk verscherpt. In het bijzonder in de jaren sinds de millenniumwisseling hebben de migratiegevolgen, die al aan het eind van de 20e eeuw bedreigend waren geworden, een bijna Apocalyptische omvang bereikt. Uit de banlieues, de trieste getto´s met sociale woningbouw in Franse steden, waar al lang parallelsamenlevingen zijn ontstaan, komen steeds meer en meer geweldplegers met een meestal islamitische achtergrond. “Normale” criminaliteit en politiek-religieus gemotiveerd extremisme gaan daarbij hand in hand.

Ze hebben de afwijzing van het gastland, de verachting van zijn waarden, de bewuste overtreding van zijn wetten en regels, de beschadiging van de meerderheidssamenleving en de demonstratieve afkeer van Europa en alle normen en inhouden waarvoor het staat, gemeen. Weliswaar herinnert de hele wereld zich nog de aanslagen zoals de aanvallen op het satirische tijdschrift “Charlie Hebdo” in januari 2015, de aanslag op het Bataclan-theater in Parijs in november 2015 of de vrachtwagenaanslag op mensen die in 2016 de Franse nationale feestdag op de Promenade des Anglais in Nice vierden, evenals de onthoofdingen in de openbare ruimte. Maar nauwelijks iemand herinnert zich nog aan de vier mensen, die in oktober 2019 in het Parijse politiepresidium werden doodgestoken.

Al lang vergeten zijn ook de 85-jarige priester, die op 26 juni 2016 in de kerk Saint Etienne in Saint-Etienne-du Rouvray tijdens de mis op beestachtige wijze werd vermoord, of de beide neven, 20 en 21 jaar oud, die in de zomer van 2017 voor het station Saint-Charles werden doodgestoken door een migranten, die illegaal in het land was en enkele dagen daarvoor kort was opgepakt, maar daarna weer werd vrijgelaten. De opsomming zou willekeurig voortgezet kunnen worden. De dichtheid van “islamistische” moorden is in Frankrijk zo hoog, dat ze al tot de normaliteit behoren en in het Europa buiten de Franse grenzen nauwelijks nog waargenomen worden. De politiek in Parijs kijkt weg, zolang partijen uit het rechtse politieke spectrum nog niet echt een bedreiging voor het establishment vormen.

Grootste islamitische en grootste joodse gemeenschap in Europa

Frankrijk neemt een bijzondere positie in: het heeft zowel de grootste islamitische als de grootste joodse gemeenschap in heel Europa. Daarom is het islamitisch geweld hier ook op bijzondere wijze tegen joden gericht. De Israëlische minister-president Benjamin Netanyahu had de Franse joden opgeroepen om naar “huis”, naar Israël te komen. Want in Frankrijk vonden sinds langere tijd bizarre gewelddaden tegen joden plaats. De gijzeling in de joodse supermarkt “Hyper Marché”, slechts twee dagen na de aanslag op “Charlie Hebdo” in januari 2015, die aan vier mensen het leven kostte, was alleen maar nog een hoogtepunt (nadat de dader de dag daarvoor al een politieagente had doodgeschoten). Al in 2006 had de opzienbarende moord op Ilan Halimi de publieke opinie in Frankrijk gechoqueerd. De jonge Fransman van joods-Marokkaanse afkomst werd door een islamitische bende ontvoerd, gemarteld en tenslotte vermoord. In het kader van het onderzoek werd duidelijk dat de daders sterk door antisemitische motieven en stereotypen geleid werden en ook de desbetreffende koranverzen (Joden als apen) erbij gehaald. In Toulouse werden in 2012 schoolkinderen en een rabbi vermoord, nadat de oorspronkelijk uit Algerije afkomstige dader daarvoor meerdere soldaten had doodgeschoten.

Ook Jodinnen in de hoofdstad bleven niet verschoond. In de wijk Belleville werd in april 2017 de gepensioneerde arts Sarah Halimi door een uit Mali afkomstige, bij de politie bekende, “islamist” in haar woning vermoord. Bijna een jaar later, in maart 2018, werd in dezelfde wijk de 85-jarige Holocaust-overlevende Mireille Knoll door een buurman vermoord, die zijn daad al meermaals had aangekondigd, zodat het latere slachtoffer ook contact had opgenomen met de politie. Het antisemitische karakter van de daad werd in het geval van Mireille Knoll onmiddellijk toegegeven, terwijl dit in de zaak Halimi dat jaar daarvoor vanwege de presidentiële verkiezingscampagne versluierd werd, waarschijnlijk opdat daar niet het “Front National” van Marine Le Pen zou profiteren.

Destijds al schreef zelfs de “Süddeutsche Zeitung” van de “escalatie van een lang verdrongen probleem”. Verdrongen, versluierd en gebagatelliseerd werd er nog steeds – in Frankrijk zowel als in Duitsland.

Islamitische aanslagen in Groot-Brittannië

“De sharia… zal komen of komen door bekering tot de islam, want hij is de snelst groeiende religie in het land, of daardoor dat een islamitische land Groot-Brittannië verovert of door (bevolkings) elementen die de islam aannemen en hem daarna doordrukken.” Met deze duidelijke woorden verklaarde de Britse “islamist” Anjem Choudary al in 2008 heel openlijk de doelen van de radicale islam , terwijl bij ons de vaststelling dat moslims zouden streven naar de islamisering van het Avondland nog steeds geldt als “hetze” van islamofobe rechts-radicalen. Het Verenigd Koninkrijk heeft net als Frankrijk door zijn koloniale erfgoed al heel lang veel moslims in het land en zodoende ook aanzienlijke problemen. Sinds vele jaren wordt Engeland door verwoestende “islamistische” aanslagen geteisterd. Op 7 juli 2005 werden door een serie aanslagen van Al-Qaida meer dan 50 mensen in Londen vermoord – het was de eerste aanslag van deze draagwijdte die “islamisten” in het VK pleegden. Bij de aanslag op het concert van Ariana Grande in Manchester in mei 2017 stierven 22 mensen, ongeveer 800 raakten gewond. Mes aanvallen in de Londense binnenstad, die doden eisten, waren er steeds opnieuw. Ze baarden tijdelijk internationaal opzien, zijn echter intussen ook routine geworden.

“De islam hoort bij Duitsland”

Dit is sinds meer dan een decennium een stelling, die bij ons tot het staatsraison lijkt te behoren. Ontnuchterend klinkt daarentegen een uitspraak van Boualem Sansal, winnaar van de Vredesprijs van de Duitse boekhandel van 2011: “Duitsland was compleet naïef. En op de lange termijn is Duitsland het land dat het meest bedreigd wordt.” Goed bedoelde trouwhartigheid, naïeve islamofilie, niet gereflecteerde tolerantie kenmerken de houding van het beste Duitsland dat ooit bestond, tegenover een religie, waartoe bij ons weliswaar ca. 5 miljoen mensen behoren, die echter door haar leer en op grond van haar geschiedenis en heden aanleiding geeft tot scepsis. Weliswaar leven veel moslims goed geïntegreerd, vaak al als staatsburgers van ons land, vaak als succesvolle sterke schouders onder ons en met ons. Anderzijds zijn hier echter ook veel moslims, die gewoon nog niet bij ons aangekomen zijn.

In een studie van de gerenommeerde rechtswetenschappers Katrin Brettfeld en Peter Wetzels uit Hamburg wordt al in 2005 bewezen dat 46,7% van de hier levende moslims het opvolgen van de geboden van de islam boven de democratie stellen. Minder dan de helft van de islamitische jongeren is bereid zich aan te passen aan de meerderheidssamenleving. Geen wonder dat deze groepen het land, dat hen of hun ouders of grootouders gastvrij heeft opgenomen en hen betere levensomstandigheden biedt dan waarvan men in hun landen van herkomst ooit zouden hebben kunnen dromen, afwijzen. “Duitsers kun je alleen maar vergassen” of “ik heb schijt aan Duitsland” zijn uitlatingen die door de jeugdrechter Kirsten Heisig al in 2009 in een interview met de “Spiegel” citeerde. In Engeland leest men op affiches bij demonstraties “Fuck the UK” of “Europe is the Cancer” of “Islam is the Answer”.

Duitser- en joden-vijandigheid

Niet verwonderlijk dat Brettfeld en Wetzels een “tendens om de islam over het algemeen op te waarderen en westerse, christelijk bepaalde culturen te devalueren” diagnosticeerden en het vooraanstaande Criminologisch Onderzoeksinstituut Niedersachsen bij 30% van de Turkse jongeren “Duits-vijandigheid” vaststelt. Opvattingen en uitspraken leiden echter helaas ook tot acties en daden. Van 2015 tot 2017 steeg het aantal bij dodingsdelicten betrokken migranten van 233 naar 447. Volgens de ARD-Tagesschau van 31-08-2020 “komt daarmee bijna de hele stijging ten laste van verdachte immigranten. Hun aandeel aan… dodingsdelicten bedroeg in 2017 15%.” Maar al in 2010, zo bewijst een onderzoek, dat door de bekende deskundige voor empirisch sociaal onderzoek Sonja Haug in opdracht van de Duitse regering heeft uitgevoerd, werden 28% van de dodingsdelicten door buitenlanders gepleegd, waarbij o.a. Irakese, Afghaanse, Turkse, Marokkaanse en Libanese daders dop de voorgrond stonden.

Ook Duitsland wordt door “islamistische” terreur in de eigenlijke zin geteisterd, vooral sinds de immigratiegolf van 2015. Anis Amri, crimineel en “islamist” uit het voorbeeldland van de Arabische Lente en vakantieparadijs, Tunesië, beging op 19-12-2016 de tot nu toe grootste “islamistische” terreuraanslag van de Duitse geschiedenis op de Breitscheidplatz in Berlijn met in totaal 13 doden. Hij was goed bekend bij de politie en ook al in zijn Tunesische thuisland en in Italië crimineel geworden. Zoals bleek uit het onderzoek naar de daad was de zaak Anis Amri een schoolvoorbeeld voor politiek falen en de overbelasting van de politie door het grote aantal radicaalislamitische immigranten, die grotendeels ongecontroleerd het land waren binnengekomen.

De “Palestijn” Ibrahim A., die op 25 januari 2023 in de regionale trein Hamburg-Kiel twee teenagers vermoord en meerdere mensen verwond had, beriep zich rechtstreeks op Anis Amri. Op 25-06-2021 vermoordde een in 2015 (!) via het veilige derde land Italië binnengekomen Somaliër onder het geschreeuw van “Allahu Akbar!” in een warenhuis in Würzburg drie vrouwen en verwondde vijf andere mensen zwaar. Veel verschillende “islamistische” daden worden ook bij ons nauwelijks nog waargenomen. In de opwinding over de Gaza-oorlog ging de moord door een “geradicaliseerde” jongere op een 7-jarig kind op 27/28 oktober in een kliniek in Regensburg onder.

Bijzonder problematisch zijn – vooral in de historische context van Duitsland – anti-Joodse gedragswijzen van moslims, zoals die steeds weer bij “Palestina”-demonstraties optreden. In het jaar 2014 werd bijvoorbeeld o.a. gescandeerd: “Hamas, Hamas, Joden in het gas!” Dat heeft niets met legitieme Israël-kritiek te maken, maar is geïmporteerde Jodenhaat, die bewust het samengaan met het antisemitisme van de nazi´s zoekt. Ook onverholen dreigingen tegenover Joden onder verwijzing naar de behandeling van de Joden door de profeet Mohammed in de vroege tijd van de islam behoren tot deze categorie. Al sinds jaren worden bovendien “Palestina”-demonstraties steeds opnieuw door zwaar geweld begeleid. Zo raakten in mei 2021 in Berlijn bij “Palestina”-onlusten meer dan 90 politieagenten gewond.

“Dat heeft echter niets met de islam te maken”

is een frase, die net als een bezwerende formule steeds weer door islam apologeten wordt gebruikt wanneer het door moslims tot rechtsbreuken en terreur komt. De formule wordt zelfs dan ingezet wanneer moslims hun daden expliciet met verzen uit de koran, die immers het woord van Allah voorstelt, motiveren of overleveringen uit de oer-islam ter bevestiging van hun daden gebruiken. Anti-Duitse of antichristelijke houdingen worden gerechtvaardigd met racisme en islamvijandigheid, waaraan moslims bij ons zogenaamd steeds opnieuw staan blootgesteld. Voor geweldsexcessen in naam van de islam wordt begrip getoond, omdat de vluchtelingen getraumatiseerd zouden zijn. Waren de Tamil-vluchtelingen uit Sri Lanka in de jaren ´80 of zijn de huidige Oekraïne-vluchtelingen niet getraumatiseerd? Als het tot antisemitische excessen komt, wordt altijd het lijden van de “Palestijnen” aangevoerd, waardoor zulke onlusten te rechtvaardigen of in ieder geval te begrijpen zouden zijn. Het fine verschil tussen toelaatbare kritiek op Israël en doffe Jodenhaat willen daarbij velen niet zien. Graag wordt ook de (beschermende) bewering opgesteld dat er een duidelijk onderscheid zou bestaan tussen de (goede) islam en het (kwade) “ islamisme”. Hoe ze dit onderscheid definiëren of waaruit dit precies bestaat, kunnen de zelfbenoemde experts niet uitleggen.

Sinds de 7e oktober zijn onze straten het toneel van volksophitsing, antisemitisme en geweld. Nadat Hamas door de EU al in 2001 als criminele vereniging was geclassificeerd, kwam het pas begin november 2023 (natuurlijk na een tijdige voorafgaande waarschuwing) – dus meer dan twee decennia later – tot een verbod van Hamas en Samidoun.

Lang niet alle moslims vormen een gevaar voor onze open samenlevingen en bedreigen ons liberale westerse leven. Maar onbetwistbaar bevat de islam een hoog gevarenpotentieel en bevinden zich onder de mensen uit het Midden-Oosten velen die heel moeilijk te integreren zijn. In de oceaan van de vele moslims verbergen zich enkele “islamistische” haaien. We zijn zonder twijfel nu dichterbij de dystopie van Michel Houellebecq dan enkele jaren geleden nog mogelijk leek. Kinderhuwelijken en gedwongen huwelijken, islamitische paralleljustitie evenals eermoorden – Hatun Sürücü werd daarvan in 2005 het icoon – horen al lang bij ons dagelijks leven, bij onze buren in Nederland worden kroonprinsessen en regeringschefs bedreigd, journalisten vermoord. De islamitische lobby ensceneert zichzelf bij islamconferenties op kosten van de belastingbetalers. Ondertussen klinkt de roep van de muezzin vanaf de door Erdoğan aangestuurde centrale DITIB-moskee over Keulen (en vanaf 250 andere moskeeën in Duitsland).

Niet alleen Israël, niet alleen de joden – wij allemaal worden door Hamas en zijn bondgenoten wereldwijd bedreigd. Bij demonstraties in Duitse straten worden IS-vlaggen getoond en affiches met de tekst “Het kalifaat is de oplossing”.

Daar is niets aan toe te voegen.

Bron:
pi-news.net
Door: Dr. Alfred Schlicht

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)