Een Europese veiligheidspolitiek is alleen mogelijk met Rusland

(Door: Heinz Steiner – Vertaling: E.J. Bron)

De “koude oorlog strijders” van de NAVO-landen hebben Rusland gedurende de afgelopen decennia in de armen van China gedreven. Veiligheidspolitiek gezien is dit een catastrofe voor Duitsland en Europa. Dit is ook te zien in het aanhoudende Oekraïne-conflict. Wanneer wordt men eindelijk verstandig?

Er waren tijden, toen Vladimir Poetin net Boris Jeltsin had afgelost, dat we de koers uitgezet zouden kunnen hebben naar een gezamenlijke veiligheidsstructuur van Noord-Amerika via Europa tot aan Noord-Azië toe. Destijds namelijk wilde de Russische president zijn land in de NAVO leiden. Maar de “koude oorlog strijders” in Washington en Londen wezen dit categorisch af. Waarom? Wellicht was het alleen maar ideologisch ressentiment tegen de “boze Ivan”, misschien waren het ook geostrategische overwegingen om potentiële crisishaarden in Oost-Europa en de Kaukasus te creëren. Per slot van rekening had de NAVO na het verval van de Sovjet-Unie en het Warschaupact immers nog steeds een recht van bestaan nodig. Poetins Rusland avanceerde tot vijandbeeld.

Het resultaat van deze ontwikkelingen, volgens welke elke toenaderingspoging van Moskou tot het Westen op afwijzing stuitte, zien we nu. De Oekraïne is een puinhoop, Rusland en China werken zo nauw samen als nooit tevoren, de BRICS+-groep ontwikkelt zich tot een geopolitiek en wereldeconomisch tegenwicht van het “globale zuiden” tegenover het door de VS aangevoerde “waardenwesten” en de Europeanen zitten in een energiecrisis, die de de-industrialisatie bespoedigt. Deze ene beslissing, om Rusland niet in de NAVO te integreren, heeft ondertussen al aan honderdduizenden mensen het leven gekost en bedreigt bovendien de toekomst van Europa.

Juist het “waardenwesten” heeft zichzelf eigenlijk met het geneuzel van “democratie en vrijheid” en de reële daden (ondersteuning van meedogenloze dictaturen als het strategisch gelegen komt, eenzijdige aanvalsoorlogen tegen onafhankelijke staten, bloedige regimewisselingen enz.) in een kwaad daglicht gesteld. Vredeshaviken en oorlogsduiven domineren het debat – mensen, die van vrede spreken en toch onvrede zaaien en mensen, die geloven met een oorlog tegen Rusland (en/of China, Iran, Noord-Korea enz.) voor een vreedzame toekomst te kunnen zorgen.

Vladimir Poetin mag dan wel geen “voorbeelddemocraat” in westerse zin zijn, maar als je kijkt naar het corona-fascisme van de “liberale democratieën” van de afgelopen jaren, of naar de frontale aanval van de linksgroene Duitse regering op de democratische rechten in Duitsland, dan wordt duidelijk hoeveel leugenachtigheid daar achter zit. En met corruptie (hoe zat dat ook alweer met de geldkoffers van Helmut Kohl? Hoe zit het met al die affaires rondom Ursula von der Leyen? Hoe zit het met de Cum-Ex-affaire en bondskanselier Olaf Scholz?) hoeft men ook niet aan te komen. Niet te vergeten dat er met Recep Tayyip Erdoğan een man het NAVO-land Turkije regeert, die niet alleen de etnische minderheid van de Koerden in het eigen land treitert, maar bovendien ook militaire aanvallen tegen het volkerenrecht in laat uitvoeren in buurlanden zoals Syrië en Irak. Om maar helemaal te zwijgen van de nabijheid van de Turkse president tot de radicaalislamitische Moslimbroederschap.

Maar het is een feit dat Europa met Rusland een nucleaire supermacht als buurland heeft, die ook wat betreft voorziening van energie (aardgas, aardolie, stroom) en andere grondstoffen (vooral metalen, maar ook hout enz.) een belangrijke rol speelt. In plaats van het opbouwen van vijandbeelden zou het veiligheidspolitiek, energiepolitiek en economisch-politiek zinvoller zijn om zich in te spannen voor goede betrekkingen met Moskou. Denkt u dat de situatie geëscaleerd zou zijn wanneer men goede betrekkingen met onze oostelijke buren had onderhouden? Zelfs zonder direct NAVO-lidmaatschap van Rusland (in plaats van via het NAVO-PfP-programma) en met verschillende handelsverdragen evenals het diepere inbinden van Moskou in grote Europese organisaties zou het er vandaag wellicht anders uitzien – en zouden honderdduizenden mensen nog in leven zijn.

Ook wanneer een volledige afzondering van Europa van de Verenigde Staten fout zou zijn, zou er dringend meer strategische onafhankelijkheid nodig zijn. Of dit plaatsvindt via een Europees veiligheidsverbond of op nationaal niveau, met legers die zich primair op de landsverdediging (en niet op internationale aanvalsoorlogen onder de dekmantel van de NAVO) concentreren, speelt daarbij geen grote rol. Plus natuurlijk goede diplomatieke en economische betrekkingen met Washington en Moskou, die militaire disputen vermijdbaar maken.

Maar in tijden zoals deze speelt het verstand helaas geen grote rol. We zien oorlogshitsers en een gesmeerde propagandamachine, die de veiligheid van ons continent op het spel zetten, terwijl men er bij helpt dat de Oekraïne tot de laatste man tegen Rusland vecht en daarmee ook riskeert dat de zaak escaleert en er Russische atoomraketten op Europa neer regenen. Is dat werkelijk hetgeen we willen?

Bron:
report24.news
Door: Heinz Steiner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)