Waarom deze foto belangrijk is

Gilad Shalit salueert voor de minister-president – is dat een teken van militarisme in Israël? Is het een PR-spelletje om de populariteit van Netanyahu op te krikken? Ik beschouw deze foto als wellicht de belangrijkste foto van de tot nu toe al aan foto´s en emoties rijke dag. Ik wil graag kort uitleggen waarom ik deze foto als belangrijker beschouw dan de zonder twijfel emotioneel sterke foto´s van de omarming van vader en zoon.

Gilad werd door het leger naar de grens met de Gazastrook gestuurd en was daar in handen gevallen van Hamas. Hij werd als soldaat gevangen genomen respectievelijk gegijzeld, en als soldaat komt hij weer terug. Het was niet uit erbarmen met het persoonlijke leed van de familie dat Netanyahu de deal met Hamas heeft gesloten, maar maakt deel uit van de “ongeschreven wet”, die het overleven van Israël garandeert. De zonen en dochters van het land trekken uniformen aan en brengen zichzelf in gevaar. Ze hebben geen keuze. Wij hebben geen keuze. We kunnen dit echter alleen verlangen, als we bereid zijn om ze ook tegen een hoge prijs naar huis terug te brengen. Deze foto is dus belangrijk voor alle Israëlische huishoudingen, waarin uniformblouses op het knaapje hangen en laarzen in de gang staan.

Hij is ook belangrijk voor Gilad, want het uniform en het betuigen van respect voor Netanyahu betekenen: de hoge prijs, die wij allemaal betalen, hoeft Gilad niet belasten. Hij hoeft zich niet te laten zeggen: ben je dat werkelijk waard? Voel je je niet schuldig? Hij heeft deze beslissing niet genomen.

Netanyahu en wij allemaal hebben gezegd: je bent het waard en je hoeft je niet schuldig te voelen. Het was onze beslissing. Wij wilden het zo. De Israëlische regering is verantwoordelijk, deze verantwoordelijkheid wordt mede gedragen door het volk, Gilad heeft geen morele verantwoordelijkheid, ook niet als een van de vrijgelatenen terugkeert naar terrorisme.

Op Channel 2, dat ik al sinds vanochtend volg (met korte onderbrekingen naar Channel 1 en Channel 10), hebben meerdere deelnemers aan het gesprek dit benadrukt. Karnit Goldwasser zei, dat ze altijd het gevoel met zich mee zou dragen, dat door de vrijlating van terroristen als prijs voor het stoffelijk overschot van haar man andere mensen in gevaar zijn gekomen, andere families pijn, verdriet en woede voelen. “Het is een zak, die men met zich meezeult.”

En Nissim Salem, die gevangen zat in Syrië en vrijkwam in het kader van de Jibril-deal, wees erop, dat de Israëlische samenleving veel heeft bijgeleerd. Na zijn vrijlating moest hij vaak genoeg aanhoren, dat hij zich schuldig moest voelen, omdat zijn vrijheid werd gekocht met de vrijlating van gevaarlijke terroristen. Het viel hem op, net zoals vermoedelijk iedere kijker, met welke zachtmoedigheid iedereen Gilad benaderde. Weinig mensen, weinig camera´s, zachte bewegingen, vriendelijke interactie, zo weinig mogelijk drukte. Niemand trekt of duwt aan hem (onder de officieren, die hem gisteravond ontvingen, bevonden zich de hoogste commandant van de afdeling voor gewonden, een militaire arts en de leider van de psychologische dienst van het leger).

Nissim herinnert zich nog met afschuw aan het lawaai en de drukte van zijn vrijlating. Die drukte vindt hier weliswaar ook plaats, maar Gilad wordt hiervan afgeschermd. Het leger schermt hem af, vertegenwoordigers van het leger komen gevoelig over en bijna vaderlijk. De ouders op hun beurt bepalen hoe het verder gaat.

Het leger heeft geleerd wat een posttraumatische syndroom is, en dat een krijgsgevangene geen laffe verrader is. In plaats van Gilad nu met verhoren in de mangel te nemen, zoals vroeger gebeurd zou zijn, wordt hij eerst weer geïntegreerd in het netwerk van bevel en vertrouwen, dat zich leger noemt. Ook dat betekent deze foto. Het leger zal verder voor hem zorgen.

Welkom thuis Galid. We hebben lang op je gewacht.

 

Bron:

http://spiritofentebbe.wordpress.com/2011/10/18/warum-dieses-bild-wichtig-ist/

Auteur: Lila

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)