Niet-islamitische moslims en de Jihad tegen het Westen

Bosch Fawstin is een ex-moslim en cartoonist; hij werd onderscheiden met de “Eisener Award” en werkt op dit moment aan een cartoonnovelle The Infidel, waarvan het eerste hoofdstuk digitaal te bekijken is: The Infidel. Hij is ook de schrijver van: Propiganda: Drawing the Line Against Jihad. In dit artikel houdt hij zich bezig met de vraag of er “gematigde” moslims bestaan en wat we ons daarbij moeten voorstellen.

Mijn naam is Bosch en ik ben een “droge” moslim. Natuurlijk alleen maar wanneer de moslims mij niet vermoorden, omdat ik de islam de rug heb toegekeerd – wat iets is, waartoe ze verplicht zouden zijn. Dit is slechts een van de redenen waarom ik al jarenlang tegen de islam en diens Jihad schrijf en teken. Maar gelukkig – voor ons – is het de islam niet gelukt om iedere moslim tot zijn slaaf te maken, net zomin het de nazi´s lukte om van iedere Duitser een van hen te maken. Er bestaat dus de islam en er bestaan moslims. Moslims, die de islam serieus nemen, voeren oorlog tegen ons en moslims die dit niet doen, voeren geen oorlog tegen ons.

Dit betekent echter niet, dat wij deze aarzelende moslims als bondgenoten tegen de Jihad zouden moeten beschouwen. Ik heb mijn hele leven onder moslims doorgebracht; de meesten van hen interesseert de islam werkelijk niet. Het probleem, dat ik met veel van deze principieel niet-islamitische moslims heb, is, dat zij de vijand beschermen – speciaal midden in een oorlog, die door hun consistentere geloofsgenoten tegen ons wordt gevoerd. Ze dwingen ons een islamitische roulette te spelen, want wij kunnen immers niet weten welke moslim zichzelf in de lucht zal jagen, totdat hij dit eventueel ook echt doet. En hun onverschilligheid tegenover het kwaad, dat in naam van hun religie wordt uitgeoefend, is een belangrijke reden waarom ze zo´n naam hebben.

Hoewel ik dus begrijp, dat de meeste moslims geen oorlog tegen ons voeren, hebben ze toch met hun zwijgen en passiviteit m.b.t. de Jihad  bewezen, dat ze ook niet aan onze kant staan; er kan niets worden gezegd of gedaan, dat dit zou kunnen veranderen. We moeten dit nu eindelijk accepteren en ermee ophouden te verwachten dat zij zich zouden veranderen terwijl wij ons ondertussen enorm inspannen om diegenen te vermoorden, die ons proberen te doden.

Een ander probleem met de moslims die niet heel islamitische zijn, is, dat zij enkelen van ons verleiden tot de veronderstelling, dat zij vermoedelijk een meer Verlichte vorm van islam zouden praktiseren. Dit doen ze niet. Ze “praktiseren het leven” in niet-islamitische landen, waarin ze vrij zijn om zo te leven zoals zij willen. Maar hun “islam” is niet de islam. Er bestaat geen zelfstandige ideologie naast die van de islam, die door pseudomoslims gepraktiseerd wordt; er bestaat geen realiteit van een “westerse islam”.

Niet praktiserende moslims zijn niet ons probleem; zij zijn echter ook niet de oplossing van het probleem. Ons probleem is de islam en zijn ijverigste aanhangers. Er bestaat in de islam niets, dat een moslim eraan zou kunnen hinderen niet-moslims te willen vermoorden. Als een individuele moslim vreedzaam is, is hij dat niet vanwege de islam. Het is zijn persoonlijke keuze; daarom zeg ik vaak, dat een doorsnee moslim moreel hoogstaander is dan Mohammed en diens religie. De zeer zeldzame moslim, die ons tegen Jihad ondersteunt, handelt tegen zijn religie. Dit verhindert echter velen van ons niet om aan te nemen, dat zijn pure existentie zou betekenen dat hij meer dan alleen zichzelf zou vertegenwoordigen.

De enige reden, waarom wij over de islam discussiëren, is, dat hij geen “vrede” betekent. Op 11 september 2001 werd de islam niet “door een kleine minderheid van extremisten” gekaapt. Hij werd door een zeer kleine minderheid van gematigden in beslag genomen, wiens schaamte om met zo´n brutale religie in verband gebracht te worden haar ertoe bracht om zich in te zetten voor een gemodificeerde waarheidsverkondiging daarover. Daarmee bewezen ze hun irrelevantie als bondgenoten.

Daarbij valt over deze politiek actieve gematigde moslims verder nog te zeggen, dat wanneer men goed geïntegreerde moslims in het Westen ziet, men niet de islam in actie ziet. Veelmeer zijn dit enkelingen, die leven volgens het oude motto: “Als je in Rome bent – gedraag je dan als een Romein”. Ze zijn in daad en werkelijkheid postislamitische moslims, die de islamitische waarden verworpen en de westerse aangenomen hebben. Omdat echter het proces van hun assimilatie stilzwijgend verliep – het gebeurde automatisch door de inwerking van de westerse, d.w.z. positief tegenover het leven staande, waarden – geven moslims en niet-moslims er de voorkeur aan om daarvoor de islam op gulle wijze krediet te geven. Een door ons goed bevonden moslim is, gemeten met de islamitische maatstaf, een slechte. Objectief goede menselijke wezens, die zichzelf identificeren als moslims, geven de islam een mooie façade – een veel betere dan hij verdient. Zo krijgen we er een verkeerde indruk van waarmee we te maken hebben en nog een smoes om ons er niet mee bezig te houden. En dit leidt ertoe, dat we vermomde Jihadi´s in onze cultuur opnemen, die erachter zijn gekomen hoe ze moeten zeggen wat wij willen horen, terwijl ze achter de coulissen plannen smeden hoe ze het Westen nog meer kunnen islamiseren.

Om de vijand van onschuldige moslims te onderscheiden, hebben veel te veel westerse commentatoren het vermeden om het begrip “islam” voor de vijandelijke ideologie te gebruiken. Veelmeer hebben ze besloten om hun eigen termen voor de frontale bedreiging te creëren; begrippen, die de vijand vreemd zijn:

• Islamitisch fundamentalisme
• Islamitisch extremisme
• Totalitaire islam
• Islamofascisme
• Islamonazisme
• Politieke islam
• Bin Ladenisme
• Radicale islam
• Militante islam
• Islamisme
• Jihadisme

We hadden begrippen zoals

• “Radicaal nationaalsocialisme”
• “Extremistisch Shintoïsme”
• “Militant communisme”

in het verleden niet nodig. “Miltante islam” en “politieke islam” enz. zijn pleonasmen. Dat we aan zulke begrippen vasthouden, is een catastrofe. Duizenden Amerikaanse soldaten en burgers werden opgeofferd, omdat de politiek op de mythe berustte, dat “islam vrede zou zijn”. We probeerden niet om tijdens de Tweede Wereldoorlog het Shintoïsme of nazisme te hervormen; de belangrijkste veranderingen in die culturen vonden pas plaats, nadat wij ze grondig gedemilitariseerd hadden.

Het is geen toeval, dat die westerse analytici van de islam, die het meest over de islam weten, ook het meest islamkritisch zijn, terwijl de minst geïnformeerden het minst kritisch zijn. Er bestaan echter ook analytici, die door hun islamstudie zo verliefd op hun studieobject geworden zijn, dat ze – in plaats van aan datgene vast te houden wat de islam is – er vaak over schrijven wat hij niet is of wat ze hopen dat hij zou zijn. Ze schijnen er druk mee te zijn het hunne bij te dragen om de islam van diegenen te redden, die hem zogenaamd gecorrumpeerd hebben.

In de islamitische wereld zien we de ware betekenis van de islam in de praktijk gebracht. Islam – en niet enkele van zijn zogenaamde afwijkende vormen – betekent

• Vrouwenhaat
• Censuur
• Antisemitisme
• Homofobie
• Het slaan van echtgenotes
• Onthoofdingen
• Eermoorden
• Pedofilie en “kindbruiden”
• Het vermoorden van ongelovigen
• Doodstraf bij afvalligheid
• Enz.

Dit is door de islam gesanctioneerd kwaad. Ons wordt echter verteld, dat wij “een van de meest geweldige religies ter wereld” zouden moeten respecteren, gewoon omdat het een religie is. Na de 11^e september werd duidelijk, dat dit het enige was dat George W. Bush over de islam wist. Dit was blijkbaar voor hem reden genoeg om de islam te ontlasten, wat hij ook deed. Zijn adviseur David Forte zei exact datgene tegen de president wat hij wilde horen; “dat zoiets kwaads niet uit een religie afkomstig zou kunnen zijn”. De daad van 11 september was echter afkomstig uit een religie. Wat het ook maar meer was, 9/11 was een geloofsdaad.

Toen president Bush korte tijd na deze catastrofe zei, dat “islam vrede zou zijn”, gaf hij daarmee een onverwacht geschenk aan de vijand. Hier was de man, die de opdracht had om Amerika tegen deze aanval te verdedigen en hij verdedigde precies die ideologie, die tot de aanvallen had geleid. Over het algemeen is eerlijkheid de beste strategie en als het om oorlog gaat, is het moreel dwingend om achter de waarheid te komen, de waarheid te spreken en op basis van de waarheid te handelen – om het even welke heilige koe er tijdens dit proces om zeep wordt gebracht. Een van de belangrijkste redenen waarom de bijna 3000 Jihad-slachtoffers van 9/11 niet werden vergolden, is het respect voor religie – zelfs voor een religie, die onze uitroeiing eist.

Die moslims, die de islam echt belangrijk vinden, maken deel uit van een georganiseerde inspanning om de islam te verbreiden en ik noem deze collectieve onderneming van de moslims vaak “georganiseerde islam”. Het maakt niet uit welke middelen er worden ingezet; moslims, die zich inzetten voor een geïslamiseerde wereld, willen hetzelfde als de Jihadi´s. Deze georganiseerde inspanningen behelzen moskeeën, islamitische instellingen, individuele islamitische schrijver, blogs enz. en zij allemaal zetten zich zonder uitzondering op z´n minst in voor een antiwesterse en anti-Israëlische propaganda.

Vaak hoor ik, dat we met de islamitische wereld zouden moeten samenwerken. Om welk doel te bereiken? Zoals Ayn Rand schrijft:

“In iedere samenwerking tussen twee mensen of twee groepen die verschillende basisprincipes hebben, wint altijd het kwaadaardige of irrationele”.

Altijd als we met een cultuur “werken”, die onze vernietiging eist, werken we – bewust of onbewust – aan onze eigen vernietiging.

Hoewel het juist is, dat Jihadi´s niet alle moslims vertegenwoordigen, dan vertegenwoordigen ze toch de islam. Waarom voeren de meeste moslims dan geen heilige oorlog? Net zoals in iedere cultuur zijn ook de islamitische helden een kleine minderheid. De Jihadi´s zijn de helden van de islam; zij zijn degenen, die het meest bezig zijn met het opvolgen van de geboden van Allah en daarvoor worden ze in de islamitische wereld bejubeld. Ze zijn ook de enigen, aan wie het paradijs wordt gegarandeerd. Hun zeldzaamheid werd nog duidelijker, toen we hoorden, dat alleen de piloten van 9/11 wisten dat het een zelfmoordmissie was. Onze vijand weet, dat het zelfs moeilijk is om hardcore moslims ertoe te brengen hun leven voor de islam op te offeren; ze willen echter niet dat wij dit ook weten. Net zoals ze ook niet willen, dat wij te weten komen, dat achter het pochen op hun liefde voor de dood het feit van hun levenshaat verborgen zit.

Terwijl moslim, die zichzelf de lucht injagen om ongelovigen te doden, een kleine minderheid zijn, zijn moslims, die de eersten expliciet veroordelen, een nog kleinere minderheid. Hoewel ik aanneem, dat de meeste moslims gewoon schapen van hun Jihadi geloofsbroeders zijn, bestaan er desondanks teveel islamitische Jihadi-aanmoedigers. Hoeveel moslims vierden 9/11? Veel te veel. Zelfs in mijn lakse islamitische omgeving in de VS bestond er alom antisemitisme en vrouwenvijandigheid. Enkele van mijn familieleden bewonderden Adolf Hitler, die ik “de meest populaire ongelovige van de islam” noem. Wat betreft vrouwenvijandigheid: de dag, dat er in mijn familie een meisje ter wereld kwam, werd tot rouwdag verklaard. Ze waren op de hoogte van het leed, dat dit meisje zelfs hier in Amerika onder de islam moet verdragen.

Hoewel we zeggen, dat we al 10 jaar in oorlog zijn, zijn we nog niet eens begonnen deze oorlog zo te voeren zoals we zouden moeten. Diegenen, die tijdens deze oorlog voor veranderingen in de islam hebben gepleit, zouden versteld staan hoe sterk de islam veranderd zou kunnen worden als we een eerlijke oorlog zouden voeren. Men kan een gewelddadige religie zoals de islam niet met argumenten onschadelijk maken, maar alleen met nog harder terugslaan tegen het staatsgesponsorde Jihad terrorisme.

De toekomst van de islam en het welzijn van de moslims zouden we belangrijk vinden, wordt er gezegd. Na 9/11 werd de verdediging van onze cultuur, van onze waarden en zelfs van ons leven facultatief, onze verdediging van de islam echter was absoluut. Het begon met het “islam is vrede” van Bush en gaat door met Obama, die in zijn Egyptische onderwerpingtoespraak in het jaar 2009 voor leden van de Moslimbroederschap zei:

“Ik beschouw het als deel van mijn verantwoordelijkheden als president van de Verenigde Staten om negatieve islamitische stereotypen te bestrijden, waar deze ook mogen opduiken”.

Sprak hij maar op dezelfde manier over Amerikaanse stereotypen!

We kunnen niet tegelijkertijd voor de islam en voor onszelf zin. De vijand is volledig tegen ons en is ervan overtuigd dat hij het goede is en wij het kwaad. Onze handelwijze heeft niets anders bereikt dan dat zijn haat tegen ons gepaard ging met een voortdurend groter wordende verachting. Voordat we de vijand begrijpen, zouden we eerst onszelf moeten erkennen. Alleen dan kunnen we het hem met volle morele overtuiging betaald zetten en dichterbij een overwinning komen.

Ons probleem is niet islamofobie, maar islamofilie. Ik noem deze onkritische, gedesinformeerde, absolute verdediging van de islam door westerse elites na 9/11 Islamgate.

Onze altruïstische zorg voor de toekomst en voor het welzijn van de moslims vindt plaats op kosten van Amerikaans bloed en goed. We hebben het welzijn van de “islamitische wereld” boven onze zelfverdediging geplaatst. We hebben de moderne grote leugen dat de islam vrede betekent boven de waarheid geplaatst, op grond waarvan we zouden moeten handelen. We hebben het leven van islamitische burgers boven dat van onze soldaten geplaatst door de laatsten in absoluut onnodig gevaar te sturen om onschuldige of ook schuldige burgers te beschermen. We kunnen onze strategieën om in te grijpen de gouden strategieën noemen, omdat onze soldaten gedwongen worden om zo met de vijand om te gaan zoals we zelf ook graag behandeld zouden willen worden. De vijand maakt hier volledig gebruik van, net zoals ze ook aanspraak maken op de polissen, die onze morele, ijdele politici hebben veroorzaakt. We moeten dit veranderen en de focus ten koste van de vijand eenmaal op onszelf richten.

We hebben sinds 9/11 alles geprobeerd behalve reële oorlog. Oorlog is het antwoord op Jihad.

Wie zijn er dus geïnteresseerd in de islam? Moslims, Jihadi´s, islamofielen, linksen – die zich uiteraard identificeren met anti-Amerikaanse ideologieën –, zich schuldig voelende tijdgenoten die denken dat Amerika het bij het verkeerde eind heeft en “goedmenschen”, die denken dat welke religie dan ook beter zou zijn dan helemaal geen religie. Omdat linksen en islamofielen over het algemeen echter weinig verstand hebben van de islam, wie is er dan echt in geïnteresseerd? Diegenen, die oorlog met ons voeren.

Uiteindelijk interesseert mij de islam en de islamitische wereld net zo weinig als de islamitische wereld zich voor Amerika en het Westen in het algemeen interesseert. We zijn in oorlog. We kunnen niet aan beide fronten vechten. Ik breng de stemming er niet in voor de islam en de islamitische wereld.

Ik breng de stemming erin voor onszelf.

Bron:

http://europenews.dk/de/node/50693

Auteur: Bosch Fawstin

Bron oorspronkelijk artikel:

http://frontpagemag.com/2011/12/02/non-muslim-muslims-and-the-jihad-against-the-west/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)