De verdeling van de Westerse wereld

De etnische versplintering van de Westerse wereld zal ook tot territoriale versplintering leiden. De op dit moment in alle Westerse landen officieel gevestigde “gastarbeiders/immigranten” zullen in de doellanden op de middellange termijn eigen staten oprichten en deze eigen territoria politiek aan hun oorspronkelijke moederlanden binden. Als reactie hierop zullen de moederlanden deze staten financieel en militair ondersteunen. Een overzicht van de toekomstige statenvorming in West-Europa, Noord-Amerika en Australië.

De immigratiepolitiek zal bij een voortzetting van haar huidige radicaliteit onherroepelijk leiden tot een etnisch-nationale structurele verandering van de Westerse wereld. Andere etnische/nationale groepen zullen regionale meerderheden verwerven en deze meerderheden verbinden aan nationaal-politieke eisen. Uiteindelijk zullen er eigen staten ontstaan, die zich oriënteren op de belangen van hun nationale moederlanden. Het vaak geciteerde hoogverraad van de politieke klasse komt dus niet alleen maar voort uit de etnisch-nationale ongeordende uitbreiding op zich, maar uit de daarmee uiteindelijk verbonden territoriale vernietiging van het eigen land en de eis van een koloniaalpolitieke beïnvloeding door buitenlandse staten.

West-Europa

In West-Europa zijn nu al vijf gebieden te herkennen, die zich binnen afzienbare tijd tot regio´s zullen ontwikkelen, waarin de autochtone Europese oorspronkelijke bevolking als gevolg van de “immigratiepolitiek” door de staat grotendeels in de minderheid zal zijn gedrongen:

In Frankrijk het mediterrane zuiden evenals de industrieregio in het noordoosten (Marne, Moezel, Lotharingen), allebei gebieden met een snel toenemende Arabische populatie.

In Groot-Brittannië, de industrieregio van Midden-Engeland (Leeds, Liverpool, Birmingham) met hun Arabisch-Pakistaans-Bengaalse bevolking.

In Nederland het gebied rondom Rotterdam, een al lang gearabiseerd gebied tot aan het zuiden (Antwerpen en Brussel) toe.

In Duitsland het Ruhrgebied en delen van het Rijnland tot aan Mannheim en Ludwigshafen met zijn steeds sterker Turks beïnvloede bevolking, die loyaal is aan Turkije.

Al in het kader van de eerste grote etnische onlusten in 2005 was er al sprake van Arabische autonomie-eisen in Frankrijk. Over enkele jaren zal men deze nauwelijks nog kunnen negeren. Als de Franse regering de binnenlandse “vrede” in het land wil handhaven, zal ze op zekere dag moeten toegeven aan deze eisen en via de gebruikelijke tussenstap van autonomie het proces van de vorming van staten op gang moeten brengen. In Zuid-Frankrijk kan men zich Marseille nu al aardig goed als een toekomstige etnisch-politieke onafhankelijke stad voorstellen, lijkende op de situatie van Danzig/Gdańsk in het Interbellum. In het Franse noordoosten zal langs de Duitse grens een sterk Arabisch-islamitisch beïnvloede staat ontstaan, die zijn etnische Franse minderheid stap voor stap zal reduceren. De ontwikkeling in de Arabische gebieden van Vlaanderen en Nederland zal volgens een vergelijkbaar patroon verlopen: of geflankeerd door openlijk geweld of alleen door openlijke bedreiging met geweld, zal nauwelijks meer dan een tactisch detail zijn. Deze Arabische staatsvormen in het huidige Frankrijk en Vlaanderen/Nederland zullen zich qua buitenlandse politiek sterk richten op Noord-Afrika en het Arabisch schiereiland. Saoedi-Arabië en de Golfstaten zullen omvangrijke financiële en militaire opbouwhulp verlenen. Midden in Europa zal een buitenlandse politieke wig van de Arabische wereld ontstaan zijn.

Het verdere verloop van de ontwikkeling in Engeland zal afhangen van de toekomstige binnenlandse politieke situatie in Pakistan en Bangladesh. Als de beide landen geopolitiek eerder zonder invloed blijven, dan zal het de in Engeland gevestigde Mohammedaanse Zuid-Aziaten ook in de toekomst ontbreken aan buitenlandse politieke steun door de eigen moederlanden. Een onafhankelijke islamitische staat in Midden-Engeland zou daarom gezien de toenemende islamitische populatie en de duidelijk offensieve confrontatiekoers van de islamitische politieke leiding tegenover de Engelse staat wel degelijk mogelijk zijn, maar zou zonder effectief bedreigend potentieel uit Zuid-Azië een sterk van Engeland afhankelijke constructie zijn. De situatie zou er anders uitzien als de Taliban in Pakistan aan de macht zouden komen. Een radicaalislamitische nucleaire macht Pakistan zou onmiddellijk de rol op zich nemen van een atomaire beschermende macht van een islamitische staat in Groot-Brittannië, een scenario, dat voor de rest van Engeland niet veel goeds betekent.

In Duitsland zal een eigen gastarbeidersstaat altijd onder Turkse voortekens ontstaan. Steden zoals Dortmund, Gelsenkirchen en Keulen zullen binnen de volgende generatie een sterk Turks stempel dragen, vooral na de invoering van de op handen zijnde visumvrijheid. De eis naar politieke onafhankelijkheid van herkenbaar Turks beïnvloede regio´s in de deelstaat Nordrhein-Westfalen wordt nu al op Turkse internetfora gesteld en zal de komende jaren doorsijpelen tot in de hoogste politiek. Het lijdt niet de geringste twijfel dat de Duitse regering zal toegeven aan deze eisen, niet in de laatste plaats omdat ook de Duitse regering de komende jaren veel sterker Turks beïnvloed zal zijn dan tot nu toe. Uiteindelijk zullen onze kleinkinderen moeten leven met een vanuit Ankara aangestuurde Turkse koloniale staat op voormalig Duits territorium. Alleen blijft het de vraag waar zijn grenzen precies zullen liggen en hoe ver hij zich naar het zuiden zal uitstrekken (trefwoord Mannheim/Ludwigshafen). Financieel en militair door Turkije ondersteund, zal deze constructie zeer snel een nationale eigen dynamiek ontplooien. Of deze staat tegenover de rest van Duitsland op de lange termijn vreedzame of vijandige bedoelingen heeft en hoe hij met de zich aftekenende Arabische staatsstructuren in Frankrijk/België/Nederland zal samenwerken, of men bijvoorbeeld met of zonder geweld zal proberen landengtes te sluiten, die de vorming van een groot, samenhangend Turks-Arabisch gebied in Midden-Europa in de weg staan – de toekomst zal het zeggen.

Noord-Amerika

Na het decennialang bereidwillig dulden van illegale massa-immigratie vanuit Midden-Amerika zijn de Verenigde Staten inmiddels in feite een gedeeld land geworden. De Spaans-Engelse taalgrens loopt van Miami tot Los Angeles en deze zal de komende jaren sterker worden. Mexicaanse nationalisten onder de immigranten maken nu al territoriale aanspraken op delen van het voormalige Mexicaanse zuiden van de VS, inclusief het olierijke Texas – een ontwikkeling, die in Mexico met grote welwillendheid wordt geobserveerd. Op de lange termijn zullen deze beide politieke trends – een toenemend Hispaans nationalisme en bereidwillige ondersteuning door Mexico – sterker worden, omdat we niet kunnen uitgaan van een vastberaden beperking van de Hispaanse immigratie op basis van de binnenlandse politieke machtsverdeling in de VS.

Het toenemende Mexicaanse en pan-Hispaanse nationalisme in de VS zal zijn weg ook vinden in een politieke massabeweging, die met separatistische eisen de regering in Washington onder druk zal zetten. Deze beweging zal in de VS vast en zeker gesteund worden door de partij van de Democraten en een heel leger van kunstenaars, activisten en mediavertegenwoordigers, d.w.z. zij is niet alleen voorstelbaar, maar bezit ook een waarschijnlijkheid van succes. De VS zullen hun zuiden stap voor stap kwijtraken: Ze zullen hun politieke en institutionele concessies aan het Hispaanse nationalisme successievelijk uitbreiden, de etnische kloof voortdurend verdiepen en zo de feitelijke deling van het land langzamerhand consolideren. Of en op welke wijze het dan uiteindelijk tot een formele afscheiding zal komen, hangt niet in de laatste plaats mede af van de toekomstige toestand van het tot aan de tanden bewapende Amerikaanse leger. Dit leger kan heel daadkrachtig tegen een gemeenschappelijke vijand van buitenaf optreden. Of Hispaanse soldaten  in het Amerikaanse leger echter ooit op Hispaanse opstandelingen in Texas, die aansluiting eisen bij Mexico, of zelfs op Mexicaanse tanks zullen schieten die de “opstandelingen” te hulp komen, zou men in het Pentagon niet van uit moeten gaan.

Australië

De etnische structuur van Australië zal de komende jaren aanzienlijk ten gunste van de Aziatische bevolking verschuiven. Nu al zijn de Europese “blanke” Australiërs in het straatbeeld van Sidney, Melbourne en Perth duidelijk in de minderheid. De groeiende Aziatische bevolking van Australië bestaat echter niet alleen uit Chinezen. Japanners, Koreanen en Indonesiërs vormen grote eigen bevolkingsdelen. De immigratie naar Australië voltrekt zich dus etnisch duidelijk heterogener dan bijvoorbeeld de bijna uitsluitend islamitische immigratie in Frankrijk of de Turks gedomineerde immigratie in het Rijnland. Deze etnische verscheidenheid van de immigratie maakt het voor de verschillende buitenlandse staten (China wordt in Australië graag genoemd) moeilijker dan in Europa om nationale koloniale politieke belangen door te drukken.

Een andere speler m.b.t. de toekomst van Australië is Indonesië. Nu al heerst er tussen dit islamitische land met bijna 300 miljoen inwoners en het naburige Australië (22 miljoen inwoners) een gespannen rust. Tegelijkertijd versterkt de Australische regering de |Indonesische machtspositie binnen Australië al jaren door massale vestiging van pro-Indonesische Mohammedanen. Zij zal dit zonder twijfel ook ondanks haar lippendienst aan het bemoeilijken van de immigratie ook blijven doen. Een hoop voor de Europese Australiër is merkwaardig genoeg China: China heeft in Australië eigen ambities en heeft geen belang bij een islamitisch gevormd, in de binnenlandse politiek door Indonesië beïnvloedbaar Australië. Op de lange termijn zal de machtige Chinese lobby in Australië daarom een beperking van de islamitische immigratie politiek ondersteunen.

Hoe de complexe samenwerking tussen de door de Australische regering bedreven vestiging van vreemde naties en de moederlanden van deze vreemde naties ook zal aflopen: De uitermate aantrekkelijke, begeerte opwekkende mengeling van onuitputtelijke bodemschatten, ontbrekende atomaire afschrikking en extreme dunbevolktheid prikkelt gegarandeerd nu al de fantasie van militaire strategen. Vooral West-Australië, rijk aan bodemschatten en in hoge mate militair onbeschermd, met de geografisch volledig geïsoleerde stad Perth nodigt bijna uit tot militaire kaartoefeningen. Een potentiële aanvaller uit het Aziatische gebied zou in principe alleen maar hoeven wachten tot het Australische leger etnisch zo Aziatisch is geworden dat er geen effectieve verdediging van dit enorme, maar dunbevolkte continent tegen een Aziatische vijand meer mogelijk is. Nergens anders op de wereld werden door de de immigratiepolitiek van de overheid zulke grote prikkels voor een aanvalsoorlog geschapen dan in Australië.

Bron:

http://www.pi-news.net/2012/09/die-aufteilung-der-westlichen-welt/#more-275438

Auteur: W. Schmidt

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)