Malinese regeringstroepen in Konna
“God is een Fransman.” Dat zeiden Malinese vluchtelingen in een kamp in Sevare, een stoffige stad in het centrale deel van het land.
Zulke overdreven geestdriftige stemmingen verspreiden zich snel in Mali, dat genoeg troepen heeft verzameld om de aanvallen van de door de radicaalislamitische groeperingen gesteunde rebellen af te slaan. Ook de Franse luchtmacht, die in januari intervenieerde, heeft hier deel aan. In Mali wapperden vele Franse vlaggen – volgens inwoners gebeurde dat voor het eerst sinds 1960, toen het land onafhankelijk werd van Frankrijk.
Het ziet er naar uit dat het de Franse militairen gelukt is de rebellen op hun weg naar Bamako te stoppen. Desondanks is de een jaar geleden opstand nog steeds niet neergeslagen. Hier en daar komt het steeds opnieuw tot gevechten tussen de regeringstroepen en radicale islamieten. De autoriteiten vrezen dat de rebellen zich in de woestijn hebben teruggetrokken en zich verborgen houden onder vreedzame burgers. Na het vertrek van de Franse troepen zouden ze een nieuw offensief kunnen starten.
De radicaalislamitische strijders zijn zeer verschillend. Onder hen bevinden zich veel burgers van andere landen en veel in de Sahara levende Toeareg-separatisten. Ze hebben verschillende ideeën over het verdere optreden. Bovendien zijn de separatisten verdeeld in twee kampen, nadat hun in mei 2012 in het noorden van Mali uitgeroepen staat Azawad geen internationale erkenning kreeg.
De Malinese regering en de gematigde vleugel van de separatisten toonden hun bereidheid tot onderhandelingen. Voor de regering is er echter geen sprake van gesprekken met de radicale islamieten. De radicalen zijn een van dee grootste problemen voor Mali, ze zijn echter niet de enige hindernis voor een vrede. Naast de Toeareg-strijders behoren ook de inefficiënte en corrupte regering, de drugshandel en de terugkeer van huurlingen hiertoe, die voor de Libische dictator Muammar al-Gaddafi tegen de NAVO-strijdkrachten gevochten hadden. De meeste deskundigen zijn het er over eens dat vooral de huurlingen de beslissende factor bij de uitbraak van het geweld in Mali waren.
Vluchtelingenkamp in Sevare
Mali zou de weg naar nationale verzoening moeten inslaan. Dat is echter geen eenvoudige opgave, want de opstand van de Toeareg zorgde voor spanningen met de andere inwoners van Mali, die het vertrouwen in hun noordelijke buren verloren hebben.
“Ik ga terug, maar mijn Toeareg-buren zullen nooit meer mijn vrienden zijn”, zegt Safetu Maiga, vluchteling uit de stad Gao, die door de rebellen gecontroleerd wordt. Op dit moment bevindt Maiga zich in een vluchtelingenkamp in Sevare.
Geen kans voor de droom van een eigen staat
De Toerag zijn een in de westelijke Sahara levend volk uit de familie van de Berbers. Ze wonen al meer dan 1500 jaar in dit gebied. De Toeareg fokken geiten en kamelen. Ze zijn in de hele Sahara vertegenwoordigd en incasseren gedwongen belastingen van de boeren uit de onderste kaste, die in oases in de ten zuiden van de Sahara gelegen Sahelzone leven.
De in totaal 1,2 miljoen Toeareg wonen in vijf landen. Er zouden 500.000 van hen in Mali leven, aldus de Malinese afgevaardigde Assarid Ag Imbarcawane, die zelf een Toeareg is. Dit volk had nooit een eigen staat, behalve een klein sultanaat in het noorden van Niger.
De opstand van de Toeareg is in totaal de vierde sinds 1960. Alle vorige opstanden werden echter niet zo erg beïnvloed door separatisme. Destijds kwam het nomadenvolk in opstand tegen zijn zogenaamde discriminatie door de regering in Bamako.
Dankzij de eerdere opstanden hebben de Toeareg meer functies in de regering en in de legerleiding. Bovendien zou dit volk extra subsidies krijgen, zei de Malinese politicoloog Fily Mohammed Diallo. Desondanks zou de ontevredenheid van de Toearegs toenemen.
De vooreerst laatste opstand in januari 2012 kwam voort uit de separatistische beweging voor een seculiere staat, die langzamerhand in een beweging van sharia-aanhangers veranderde. Binnen enkele maanden werden de separatistische oproepen vervangen door een verbod op alcohol, tabak, Westerse muziek en andere zogenaamde zonden.
Hoe kon het daartoe komen? Op deze vraag bestaat vermoedelijk geen helder en duidelijk antwoord.
Sinds zijn uitbraak werd de opstand geleid door de Nationale Beweging voor de Bevrijding van Azawad (MNLA). Deze separatistische groepering kwam op voor de vorming van een seculiere staat. Tussen januari en april 2012 hadden de rebellen wel degelijk succes: tot dat moment controleerden ze alle drie de regio´s in het noorden van het land, wat overeenkomt met 60% van zijn territorium. In deze regio´s woonden echter minder dan 10% van de in totaal 14,5 miljoen inwoners van Mali. De regeringstroepen hadden zware verliezen te beklagen, die volgens berichten in de media ongeveer 160 doden en 400 gevangenen bedroegen. De militaire nederlagen leidden in maart 2012 tot een putsch in de hoofdstad Bamako. Daarna riep de MNLA de onafhankelijke staat Azawad uit, die echter internationaal niet werd erkend.
De regeringstroepen in Konna
Tussen het voorjaar en de zomer van 2012 kwam het echter tot een ommekeer in de rebellenbeweging. In juli werd de MNLA door zijn radicaalislamitische bondgenoten, vooral door de beweging Ansar Dine, verdrongen uit de macht. Zoals de Britse Afrika-deskundige Jeremy Keenan in maart 2012 in een interview voor Al Jazeera had gezegd, was de MNLA getalsmatig sterker en beschikte over 2500 tot 5000 strijders. Desondanks bleek dat hoogstens 1000 radicale islamieten uitstekend uitgerust en voorbereid waren. Hun kern werd blijkbaar gevormd door uiterst gemotiveerde buitenlandse huurlingen respectievelijk de voormalige Jihad-strijders.
De leden van Ansar Dine voerden shariaregels in, waaronder zweepslagen en verminkingen respectievelijk de terechtstelling van misdadigers.
In januari 2013 begonnen de radicale islamieten hun offensief tegen Bamako, waarbij ze gemakkelijk spel met de Malinese regeringstroepen hadden.
Mede hierdoor zag Frankrijk zich genoodzaakt om 3500 soldaten naar Afrika te sturen en de operatie “Serval” te starten. Daardoor werden de rebellen teruggedrongen in de woestijn. Bovendien werden de steden Goa, Kidal en Timboektoe bevrijd, waar zich de steunpunten van de radicale islamieten hadden bevonden.
Islamitische Jihad-strijders van Ansar Dine
Bron:
http://de.ria.ru/opinion/20130214/265522795.html
Auteur: Alexej Jerjomenko
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
E.J. Bron 
Viva Le France!
LikeLike
Mali was eens een heel sofisticated neger koninkrijk tot de primitiefe islam daar naar de macht greep in deze koninkrijk vernietigde.Nu willen ze alle sporen van de Koninkrijk vernietigen
LikeLike
“trotse toeareg” geeft ze een waardigheid die ze niet verdienen. Het is een moordende,rovende bende die je echt niet tegen wil komen. Het romantische beeld vna de nomade in de woestijn op zijn kameel laat even buiten ebschgouwing dat de enige bron van inkomsten als nomade is het wegnemen van een ander.
Wij noemen ze hier roma’s of zigeuners. Daar heten ze toeareg, echter met een extra sausje van brute onmenselijkheid toegevoegd.
LikeLike
Ik vrees dat er in Mali geen enkele oplossing komt. De islamisten, houden zich schuil, en wachten hun kans af, als de Fransen vertrekken, begint het weer opnieuw met de islamisten!
LikeLike
Gelukkig zijn het nu nog maar kleine groepen en weer, zeer waarschijnlijk, buitenlandse jihadisten die al in Bosnië bezig waren en overal optreden om rotzooi (sharia) te organiseren.
LikeLike
De meeste deskundigen zijn het er over eens dat vooral de huurlingen de beslissende factor bij de uitbraak van het geweld in Mali waren.
Desondanks bleek dat hoogstens 1000 radicale islamieten uitstekend uitgerust en voorbereid waren. Hun kern werd blijkbaar gevormd door uiterst gemotiveerde buitenlandse huurlingen respectievelijk de voormalige Jihad-strijders.
Kijk hier hebben we dus de kern te pakken, wie wat en waar !
LikeLike