Mandela is niet heilig

(Door: Henny Eekhof)

De naam Nelson Mandela (Mvezo, Oost-Kaap, 18 juli 1918), geboren als Rolihlahla Mandela, is voor niemand een onbekende. Eerst als leider van het ANC (African National Congress), als president van Zuid-Afrika van 1994 tot 1999 en ook als winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede in 1993. Zevenentwintig jaar lang zat hij gevangen op het Robbeneiland vanwege zijn strijd tegen de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek. In Zuid-Afrika wordt hij beschouwd als de “Vader van het vaderland”. De gezondheid van Mandela was de laatste jaren al sterk achteruit gegaan en sinds begin juni 2013 verbleef hij in het ziekenhuis. Nelson Mandela is op 5 december overleden en in Nederland worden de gemoederen in gereedheid gebracht voor een aantal weken van –al of niet gemeende – rouw door middel van tranentrekkende televisie- en radioprogramma’s.

De Zuid-Afrikaanse geschiedenis, zo leert ons het klassieke geschiedenisboekje van de Lagere School (van voor de bedenkelijke ‘mammoet’ herziening van het onderwijs uiteraard), begint definitief met de Nederlandse zeevaarders die, onderweg van Nederland naar de Indische archipel, hier een verversingsstation oprichtten in 1652. Destijds was de zuidelijkste punt van Afrika nagenoeg onbewoond, alhoewel vanuit het noorden (vanaf 1653) nog wel eens enkele nieuwsgierigen hun jacht onderbraken om al die drukte eens wat beter te bekijken. Kort en goed: Zuid-Afrika kende in de voor zover ons bekende geschiedenis vrijwel geen inwoners toen de eerste (Nederlandse) kolonisten hier aan wal kwamen. Het toetreden (!) van zwarte bevolkingsstammen tot het Zuid-Afrikaanse gebied in latere eeuwen had vooral te maken met de veel grotere overlevingskansen die de blanke gemeenschappen konden bieden. Grotere veiligheid, beter voedsel en betere gezondheidszorg, ook al was die nog zo summier.

Die situatie, dus een zwarte en blanke bevolking met onderling grote culturele verschillen en gebruiken, noopte midden 20^e eeuw de inmiddels van Engeland onafhankelijke Zuid-Afrikaanse staat tot het ongelijk behandelen van beide bevolkingsgroepen volgens de toen geldende inzichten. Hiertegen richtte zich het bezwaar van de jonge Mandela, die overigens, ondanks de rassenscheiding, zonder problemen een volledige rechtenstudie kon voltooien. Alhoewel oorspronkelijk geweldloos (naar het voorbeeld van o.a. Ghandi in India), was Mandela  er niet vies van om geweld te gebruiken nadat vreedzame middelen niet snel genoeg resultaat leverden. Mandela stichtte en leidde persoonlijk vanaf 1960 de militante tak van het ANC met de naam ‘Umkhonto we Swize’ (Speer van de Natie). Deze groep noteerde een groot aantal aanslagen, die bloedig van karakter waren en vele doden tot gevolg hadden. Op grond van die terroristische aanslagen en het voorbereiden van een staatsgreep werd de advocaat Mandela berecht, veroordeeld en gevangengezet. Tijdens zijn gevangenschap werd het ANC geleid door zijn echtgenote Winnie, waarbij Nelson Mandela kennelijk onmachtig was om te voorkomen dat in die periode de meest weerzinwekkende en bloedige aanslagen werden gepleegd.  Dit resulteerde in het levend verbranden van tegenstanders door hen met benzine te overgieten en een brandende autoband om de nek te hangen. Als gevolg van al deze acties kleeft ook aan de handen van Mandela het bloed van duizenden doden. Hij wist, keek toe en zweeg luidruchtig, zo weten wij nu.

In de 70-er en 80-er jaren hebben Nederlandse communistische en socialistische ‘axiegroepen’ zoals RaRa zich ingespannen om dit Zuid-Afrikaanse terrorisme te ondersteunen. Zo werden Shell benzinepompen vernield of in de brand gestoken, directies van bedrijven bedreigd met de dood, terwijl ook Makro-vestigingen het moesten ontgelden vanwege relaties met Zuid-Afrika. Vele van die ‘axieleiders’ en hun vazallen van toen bevinden zich nu prominent in de politiek, de publieke omroep, de Non Gouvernementele Organisaties (NGO’s)  of andere echelons waar enorme hoeveelheden belastinggeld worden verstookt. In die tijd ook werden geschiedenisboeken herschreven tot een voor de linkse kerk acceptabele versie van de geschiedenis en waardoor een cultus rond Mandela kon ontstaan alsof het de evenknie van een Bijbelse Profeet was.

De werkelijkheid is anders. Mandela deinsde er op cruciale momenten niet voor terug om duizenden mensenlevens op te offeren voor zijn persoonlijke idealen en ambities. Dat Mandela gevangen werd gezet had niets van doen met zijn  idealen, die ook zonder geweld en talloze doden bereikt zouden zijn gelet op de druk die van elders al op de Zuid-Afrikaanse regering werd uitgeoefend om de apartheidspolitiek te herzien. Door nu te doen alsof Mandela uitsluitend  gevangen werd gezet vanwege een onwelgevallige kleur, zweetvoeten of ander vermeend ongemak, is dan ook een volstrekt onjuiste voorstelling van zaken en verdoezelt de werkelijke geschiedenis. Dat is ook te merken aan het ontbreken van berichtgeving in ons land omtrent de huidige ‘Plaasmoorden’, waarbij talloze blanke boeren op weerzinwekkende wijze om het leven werden gebracht. Blanke boeren dus, die het land in 300 jaar een ongekende rijkdom en een onbezorgde toekomst brachten, voor uiteindelijk zowel zwart als blank. Een bewijs overigens dat geen enkel land op dit continent arm zou hoeven te zijn en afhankelijk van ‘blank’ ontwikkelingsgeld.

De huidige werkelijkheid in Zuid-Afrika is dan ook een andere dan de staatsomroep NOS ons voorschotelt. Het ANC is vrijwel direct na het vertrek van Mandela als leider verworden tot een machinerie die een beperkt en bedenkelijk groepje van weinig verheffende elementen aan de macht houdt. Het land glijdt in hoog tempo af tot de staat waarin de rest van het Afrikaanse continent zich bevindt en dat is de staat van geweld, immoraliteit, bandeloosheid en zelfverrijking voor en door enkelen. Enkele jaren geleden nog waarschuwde oud-president Frederik Willem de Klerk voor het ANC, dat dankzij een electorale meerderheid kan doen en laten wat zij wil. En wat het huidige ANC wil en doet is niet veel anders dan een voortzetting van de apartheidspolitiek. Ditmaal echter zijn blanken de onderliggende partij en het ANC slaagt er niet in zich te realiseren dat zij daarmee meteen ook de economie van Zuid-Afrika grondig om zeep helpt.

Het siert de mens en politicus Mandela dat hij er in is geslaagd om na zijn aantreden als president van het land Zuid-Afrika te behoeden voor een marxistische geweldsuitbarsting met nog veel ernstiger gevolgen. Dat roept terecht alom bewondering en respect op. Tegelijkertijd echter moet worden geconstateerd dat zelfs Mandela niet bij machte is gebleken om een Afrikaanse natie cultureel en economisch duurzaam bij de les te houden. Mandela was dan ook geen heilige.

Door:
Henny Eekhof
(voor www.ejbron.wordpress.com)