Antisemitisme van links is niets nieuws: Marx verbreidde al Jodenhaat

In Duitse media wordt antisemitisme meestal genoemd in verband met rechts-extreme groepen. Daarbij wordt het antisemitisme van links gebagatelliseerd of door de desbetreffende krant zelf vertegenwoordigd, niet zelden onder de dekmantel van Israël-vijandigheid.

Zakelijke kritiek op de joodse staat mag, maar niet zelden steekt er een principiële afwijzing achter de voortdurende verslaggeving tegen Israël of een permanent mooiere voorstelling van zaken van de Palestijnse respectievelijk Arabische zijde.

Dit geldt ook voor linkse bladen, denk bijvoorbeeld aan de “Süddeutsche Zeitung” met haar gebruikelijke eenzijdige “Israëlkritiek” – of aan de anti-Israëlische ontsporingen van de winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur Günter Grass, bekend als SPD-georiënteerde schrijver, in zijn zogenaamde “gedicht”, waarin hij de Jodenstaat aan de kaak stelt.

Linkse vooroordelen tegen Israël zijn echter geen uitglijders, maar bevinden zich wel degelijk van oudsher  in de trend van de socialistische traditie:

Denk maar eens aan de krakers in de Hamburger Hafenstraße in de jaren-80, die voortdurend antisemitische parolen op de muren smeerden, bijvoorbeeld “Dood aan het Zionisme” – of aan de wijdverbreide zwartpaarse Palestijnendoek op toenmalige partijdagen van de Groenen evenals hun gejubel voor terroristenchef Arafat enz.

Reeds de stamvader van de communistische ideologie, Karl Marx, maakte de Joden in het algemeen zwart, ondanks zijn eigen joodse komaf. In zijn pamflet “Over de Jodenkwestie”(!) van 1844 stelt hij bijvoorbeeld de kapitalistische geesteloosheid op gelijke hoogte met het Jodendom: “De bastaard nationaliteit van de Joden is de nationaliteit van de koopman, überhaupt van de geldmens.”

De bekende Jodenhaat van de Sovjet-tiran Stalin en zijn vervolging van Russische Joden is historisch algemeen bekend. Maar ook zijn opvolgers zijn hierin zeker “trouw aan de partijlijn”.

In juni 1999, tien jaar na het einde van het “IJzeren Gordijn”, vond er bijvoorbeeld in Novosibirsk (West-Siberië) een door de communisten georganiseerde massabijeenkomst plaats, waarop het wemelde van de anti-Joodse leuzen: “Naar de eeuwige hel met het Zionisme!” – “Joods fascisme” enz.

In de gedegen studie “Socialisten over de Jodenkwestie” van E. Silberner, die op grondig bronnenonderzoek berust, wordt bewezen dat het antisemitisme als een rode (!) draad door de socialistische theorie van de 19^e eeuw heenloopt, vooral met het oog op de werken van Franse utopisten en vroege socialisten. Zo zijn de Joden bijvoorbeeld vanuit het gezichtspunt van Proudhon de handlangers van de monarchen en de “belichaming van het kapitalistische uitbuitingsysteem.”

Hans Habe, de liberaal-conservatieve joodse schrijver, schrijft hierover in zijn vierdelige werk “Leven voor de journalistiek”:

“Het antisemitisme is in het masker van het antizionisme levendiger dan ooit tevoren. Het brengt links- en rechts-radicalen samen in de strijd tegen de piepkleine staat van vervolgde en overlevende Joden.”

In het vierde deel schrijft de schrijver het volgende:

“Veel intellectuelen maken het zich gemakkelijk en wijken uit naar het verleden. Velen verdubbelen hun bekentenis m.b.t. de door Hitler vermoorde Joden. Schrijvers zoals Günter Grass en Heinrich Böll; ze staan met gebogen hoofden aan de graven, omdat ze niet met opgeheven hoofd in het slachthuis willen staan;ze verdoemen het antisemitisme van gisteren… Maar Israël was voor hen aanleiding om een standpunt in te nemen. Hun crisis is radeloosheid… Israël heeft gezorgd voor een crisis van de intellectuelen.”

Tegelijkertijd maant Hans Habe de Israëli´s:

“Israël moet zich hoeden voor die gedachte van een collectieve schuld, waaronder toch juist het joodse volk al meer dan 4000 jaar lijdt. Het land van Mozes is op zijn grootst als het rechtvaardig is.”

Bron:
http://journalistenwatch.com/cms/2013
Auteur: Felizitas Küble

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)