Verkrachtingen in Zweden – REPRISE

(Door: Fjordman)

Begin 2014 publiceerde de journalist Simen Saetre in het Noorse weekblad “Morgenbladet” een artikel over verkrachtingen in Zweden. Verbazingwekkend genoeg leek hij zich  meer zorgen te maken over wat “buitenlandervijandige” en “islamhatende” mensen zoals ik daarover zouden schrijven dan over het eigenlijke probleem.

Saetre had in het verleden, zonder feiten die zijn beschuldigingen konden onderbouwen, beweerd dat mijn artikelen niet serieus genoeg waren. Ironisch genoeg beweert nu juist diegene die beschuldigingen opstelt zonder feiten, dat mijn teksten en zienswijzen niet op feiten berusten.

Laten we de zaak eens nader bekijken  

In 2013 werden volgens de Zweedse Nationale Raad ter voorkoming van misdrijven werden officieel 5.900 bij de politie in Zweden gemeld. Dit waren iets minder dan in 2012, maar lagen gerekend over meerdere jaren bij bijna of zelfs meer dan 6.000 verkrachtingszaken. Laten we een jaarlijks gemiddelde van 6.000 jaarlijkse verkrachtingszaken voor de afgelopen jaren aanhouden.

[Header] Residence permits granted during the year — The number of reported rapes in the years 1980-2008 (Source Migration Board, BRÅ)

[Footer] (grey) Granted residence during the year — (red) Number of reported rapes during the year

Original article (Swedish)

Het is bekend dat veel slachtoffers van een verkrachting geen aangifte doen bij de politie. Veel criminaliteitsonderzoekers nemen aan dat de officiële statistieken slechts een minderheid van de gevallen weergeven. Deze aanname wordt ondersteund door enkele onderzoeken.

De beslissende vraag luidt:

Hoeveel hoger ligt het eigenlijke cijfer van het aantal verkrachtingen? Tweemaal zo hoog als de officiële cijfers? Viermaal zo hoog? Tienmaal?

Eind 2013 heb ik een artikel over juist dit onderwerp gepubliceerd, waarin ik twee schattingen over de werkelijke aantallen verkrachtingsslachtoffers in Zweden heb opgesteld. De laagste schatting ging er van uit dat één op de vier verkrachtingen daadwerkelijk bij de politie wordt gemeld en opduikt in de officiële statistieken.

Gemiddeld werden er de afgelopen jaren meer dan 6000 verkrachtingen gemeld. Als dit slechts één op de vier verkrachtingen betekent die werkelijk plaatsvinden, ligt het daadwerkelijke aantal bij jaarlijks 24.000 verkrachtingen.

Dat was de lage schatting die ik opgesteld had. De hogere schatting was dat slechts één van de tien verkrachtingen wordt aangegeven. Dat zou betekenen dat het daadwerkelijke aantal verkrachtingen niet 6000 per jaar, maar 60.000 zou zijn.

Dat het daadwerkelijk aantal verkrachtingen tienmaal zo groot zijn, klinkt misschien overdreven. Ik was er zelf niet van overtuigd, daarom heb ik zowel de hogere als de lagere schatting doorgerekend.

Enkele onderzoekers denken dat het realistisch is om aan te nemen dat slechts van 10% van dit soort misdaden aangifte wordt gedaan. Een Noors onderzoek, dat begin 2014 werd gepubliceerd, wijst erop dat slechts 11% van de vrouwen, die het slachtoffer zijn geworden van verkrachting, zich bij de politie heeft gemeld. Dit aantal komt heel dicht bij de hogere van de beide schattingen voor Zweden.

Uiteraard moet je altijd voorzichtig zijn met het vergelijken van data uit het ene land met het andere. Desondanks kun je zeggen dat Noorwegen en Zweden als naties nauw aan elkaar verwant zijn. Het is niet uit de lucht gegrepen om aan te nemen dat zulke cijfers op bepaalde wijze vergelijkbaar zijn.

Wanneer de 6000 gemelde jaarlijkse verkrachtingen in Zweden 11% van de daadwerkelijk gepleegde verkrachtingen zijn, zoals de onlangs verschenen Noorse studie laat zien, dan ligt het daadwerkelijk aantal verkrachtingen bij 54.000 tot 55.000. Bij dit jaarlijkse aantal betekent dit, dat het aantal gepleegde verkrachtingen in Zweden over ongeveer 20 jaar in totaal 1,1 miljoen zal zijn.

Het is dus niet volledig onrealistisch om aan te nemen dat er in Zweden binnen één enkele generatie meer dan een miljoen verkrachtingen worden gepleegd. Dat is een schokkend groot aantal voor een kleine Scandinavische natie. Zelfs de helft zou altijd nog heel groot zijn.

Midden 2014 zullen er in Zweden naar schatting 9,7 miljoen mensen wonen. Op grond van de massa-immigratie in de afgelopen decennia, is ongeveer 15% daarvan in een ander land geboren, bovenop de immigranten van de tweede generatie. De helft van de bevolking is vrouwelijk, minder dan 5 miljoen. Van deze 5 miljoen zijn enkele heel oud of heel jong.

Verkrachtingen van baby´s en bejaarde vrouwen van boven de 80 komen voor, maar slechts in een gering aantal. De meeste verkrachtingen zijn gericht op vrouwen in de vruchtbare leeftijd, van teenagers tot vrouwen van ongeveer 40 jaar oud.

Als we uitgaan van 1 miljoen verkrachtingen per generatie, dan is het risico voor jonge Zweedse vrouwen nu choquerend groot. Dat is een internationaal schandaal en dient als zodanig behandeld te worden. In plaats daarvan wordt Zweden nog steeds als een soort feministisch Utopia geportretteerd.

Je kunt argumenteren dat, zelfs als er sprake zou zijn van een miljoen verkrachtingen, dit niet automatisch een miljoen slachtoffers hoeft te betekenen. Vaak wordt dezelfde persoon vaker verkracht. Puur theoretisch is dat juist, hoewel het de situatie nauwelijks verbetert. Groepsverkrachtingen kwamen enkele jaren geleden in Scandinavië nauwelijks voor. Ze vinden in Zweden nu regelmatig plaats.

Ook de verkrachting van mannen kwam in dit deel van de wereld zelden voor. Dat is niet meer zo. Een 17-jarige jongen in de stad Växjö in Zuid-Zweden deed aangifte, omdat hij door meerdere mannen tegelijkertijd werd verkracht. In 2012 deden 132 mannen in Zweden aangifte wegens verkrachting.

Ook hier kan er van worden uitgegaan dat een aanzienlijk aantal slachtoffers niet naar de politie gaat. De vernedering, de schaamte en het stigma een mannelijk slachtoffer van verkrachting te zijn, zijn vermoedelijk net zo sterk als bij vrouwelijke slachtoffers.

Als we er dus van uitgaan dat ook hier slechts 11% van de verkrachtingen worden aangegeven bij de politie, zoals blijkt uit de Noorse studie aan de hand van vrouwelijke slachtoffers van verkrachting, dan worden in Zweden jaarlijks 1200 mannen slachtoffer van verkrachtingen. Dat is iedere zeven uur een verkrachting.

Alle cijfers die ik hier heb genoemd, berusten op officiële statistieken. Ik bereken de cijfers onderling, maar de aantallen waartoe ik kom, zijn niet onwaarschijnlijk.

Het is het grootste taboe in Zweden om te vermoeden dat deze probleem iets met de massa-immigratie te maken kunnen hebben, die de afgelopen twee decennia het land volledig veranderd heeft.

Ik denk niet dat immigratie de enige reden voor deze trend is. Desalniettemin is het in andere West-Europese landen, van Noorwegen tot Groot-Brittannië, goed gedocumenteerd dat er verbanden bestaan. Migranten uit bepaalde culturen, vooral moslims en Afrikanen, zijn sterk oververtegenwoordigd in verkrachtingszaken en geweldsmisdrijven.

Het is gewoon een feit dat het Zweden van 40 jaar geleden, voor het begin van de niet-Europese massa-immigratie, een relatief veilig land met lage criminaliteitscijfers was.

Het huidige Zweden is voor de gemiddelde burger in het dagelijks leven veel minder veilig.

Dat geldt zowel voor straatcriminaliteit als voor het toenemende politiek gemotiveerde geweld. Zweden heeft enkele neonazi´s, maar veel van het politiek gemotiveerde geweld gaat uit van extreemlinks, vaak stilzwijgend ondersteund door het politieke establishment en de massamedia.

Veel mensen die politiek gemotiveerd werden aangevallen, zijn bezorgde burgers, die op vreedzame wijze kritiek uiten op een immigratiepolitiek die hen binnen enkele tientallen jaren tot een minderheid in eigen land zal maken.

Multicultuur en massa-immigratie hebben de veiligheid in onze samenleving verzwakt. Het is moeilijk om dat te ontkennen – tenzij men journalist is en voor de mainstream media werkt.

 

Bron:
http://europenews.dk/de
Vertaling: Norbert Grau

Bron oorspronkelijk artikel:
http://gatesofvienna.net
Auteur: Fjordman

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)