Wie is er schuldig aan “islamofobie” in Groot-Brittannië?

(Door: Mudar Zahran – Vertaling: OphEUffen)

De Guardian meldde na de moord op de Britse soldaat Lee Rigby door islamitische extremisten in Londen afgelopen mei een toename in het aantal aanvallen op moslims. Ook in mei liet een peiling door het Britse onderzoeksbureau “YouGov” zien dat bijna twee derde deel van de Britten van mening is dat er een “clash of civilization” zal volgen tussen Britse moslims en autochtone Britten, 34% denkt dat moslims een serieuze bedreiging vormen voor de democratie. Zijnde een moslim die in Engeland leeft, vraag ik mij af wie er schuldig is aan de toenemende anti-moslim gevoelens in Groot Brittanie. Of is het probleem “islamofobie”?

Voor wie onpartijdig de feiten onderzoekt, lijkt het mogelijk dat, indien er in de UK al “islamofobie” bestaat, moslims daar misschien schuldig aan zijn. Laten we, om te beginnen eens kijken naar de moord op de soldaat Lee Rigby, die werd afgeslacht in Woolwich, dichtbij zijn legerkazerne, op 22 mei 2013 door 2 bekeerde Britse moslimterroristen.

De moordenaars, Michael Adebolajo en Michael Adebowale, waren beide 29 jaar en afkomstig uit christelijke families. Beide zijn volgens The Daily Mail geinspireerd door de Britse moslimgeestelijke Anjem Choudary. Kunnen wij als moslims de Britten kwalijk nemen dat ze vrezen voor hun jonge mannen en vrouwen en er de voorkeur aangeven dat zij zich niet inlaten met ons ter voorkoming daardoor mogelijk islamitisch geradicaliseerd te geraken?

Anjem Choudary – de moslimgeestelijke die Rigby’s moordenaars “inspireerde” – heeft een  kwistige geschiedenis van aanzetten tot islamitisch fundamentalisme en haat tegen Groot Brittanië. Hij weigerde bijvoorbeeld om de aanslag op 7 juli 2005 in Londen te veroordelen en sprak zelfs goedkeurend over de “zwarte vlag” van de Sharia die op Downing Street 10 (het kantoor van de Britse premier) zal wapperen in 2020.

Op 11 april 2013 zei Choudary in een interview: “Als moslims verwerpen wij democratie,  secularisme, vrijheid en mensenrechten. Wij verwerpen alle zaken die jullie aanhangen als idealen. Er bestaat geen republiek binnen de islam. Wanneer wij praten over de sharia, dan hebben wij het niet alleen over sharia. Dan hebben we het over het afwijzen van de VN, het IMF en de Wereldbank.”

Maar waarom, als Choudry en andere islamitische fundamentalisten zich zo afzetten tegen de Britse waarden qua mensenrechten, verkiezen zij het om in de UK te blijven? Niemand houdt ze daar tegen hun wil. Bovendien, als wij als moslims het in de UK oneens zijn met Choudary en zijn gelijkgestemde soortgenoten, waarmo spreken wij ons daar dan nooit tegen uit? Indien wij werkelijk tegen deze islamitische haatpredikers zijn, waarom falen wij dan om ons unaniem en publiekelijk er tegen uit te spreken en ze daarmee te isoleren binnen onze samenleving. De niet-moslims zullen zich hetzelfde afvragen en – logischerwijze – tot de conclusie komen dat wij het ermee eens zijn.

De door radicale islamieten veroorzaakte schade aan de Britse samenleving stopt niet bij het verspreiden van haat zaaien, ze exporteren terrorisme naar de rest van de wereld.

Bijvoorbeeld Abu Hamzah Al-Masri, die nu een aanklacht voor terrorisme in de VS aan de broek heeft na te zijn verbannen uit de UK, vormde een Londense moskee om tot een recruteringscentrum voor islamitisch radicalen. In de jaren negentig waren volgers van Abu Hamzah onder andere 9/11 samenzweerder Zacarias Moussaoiui en de falende bomschoen-terrorist Richard Reid. Beide hebben nu levenslang in de VS.

Als voetnoot: op 28 mei 2009 werden drie van Abu Hamzah´s zonen en zijn stiefzoon veroordeeld tot gevangenisstraf door het Britse gerechtshof vanwege een 2 jaar durende fraude met gesloten auto’s. In juli 2010 werd een andere zoon van Abu Hamzah´ veroordeeld tot 12 maanden celstraf na schuld te hebben bekend aan een tenlastelegging van aanzetten tot gewelddadige wanorde bij anti- Israël protesten in januari 2009. In 2012 werd weer een andere zoon van Abu Hamzah veroordeeld vanwege een gewapende overval en het illegaal in bezit hebben van een vuurwapen met de intentie een misdrijf te plegen.

Per definitie is een fobie een irrationele angst: een angst voor iets dat niet echt is – zoals bijvoorbeeld de angst dat er slangen in de volgende kamer zitten. Maar als je kijkt naar de metroaanslagen in Londen, de doodsbedreigingen tegen een Britse lerares wier kleuters geheel onschuldig hun Teddybeer de naam Mohammed hadden gegeven, de recente moord en een poging tot onthoofding van Lee Rigby, om het maar niet te hebben over de gebeurtenissen in het buitenland zoals de twee aanvallen op de WTC-torens, de opgeblazen trein in Madrid, de poging van de terrorist met explosieven in zijn ondergoed, de terrorist met exposieven in zijn schoenen, de Times Square bommenlegger, de moord op Theo van Gogh, Ilan Halimi en Nick Berg, Daniel Pearl, Joden in Toulouse, Mumbai en Buenos Aires, de slachtoffers van de Amerikaanse majoor Nidal Hassan, aanvallen op Kurt Westergaard en Lars Hedegaard en de bedreigingen tegen Salman Rushdie, Geert Wilders en Ayaan Hirshi Ali, naast vele andere verschrikkingen, zijn deze gebeurtenissen maar al te echt. Hoe kunnen wij moslims in de UK eerlijkheidshalve verwachten van de inwoners niet “islamofobisch” te zijn? Hoe kunnen wij het de Britse samenleving kwalijk nemen, terwijl sommige Brits-islamitische leiders zowel terroristen als criminelen voortbrengen?

Er lijkt nu ook een een patroon van moslimmannen die er voor zorgen dat blanke Britse minderjarige meisjes in seks-netwerken terecht komen. In mei 2012 bijvoorbeeld werden er negen moslims veroordeeld vanwege deelname aan seksuele uitbuiting van kwetsbare blanke meisjes. Acht van de mannen waren van Brits-Pakistaanse afkomst en een was Afghaans; allen waren moslim. Een van de slachtoffertjes vertelde de rechtbank “verkracht te zijn door twee mannen, terwijl ze zo dronken was dat ze overgaf naast haar bed.” Daarna huilde zij zichzelf in slaap.

In juni 2013 werden zeven moslimmannen uit Oxford schuldig bevonden aan het ervoor zorgen dat minderjarige blanke Britse meisjes, tusen de 11 en 15 jaar, terechtkwamen in een sadistisch seks-netwerk.

Het commentaar op deze zaak van Dr. Taj Hargey, islamitisch geestelijke van de Oxford Islamitische Gemeente: “Ras en religie zijn gekoppeld aan de recente vloed aan seks-netwerken waarin moslims zich hebben gericht op minderjarige blanke Britse meisjes.” Hij voegt er aan toe dat “imams seks-netwerken promoten” door volgers aan te moedigen te denken dat blanke meisjes het verdienen gestraft te worden.” Dr. Hargey merkt tevens op dat “alle mannen die betrokken waren bij de seks-netwerken weliswaar van verschillende nationaliteiten zijn, maar allen moslim die zich bewust richten op kwetsbare blanke meisjes, waarover werd gesproken als ´easy meat´ (makkelijk vlees).” Dr. Hargey vult aan dat om doen alsof dit geen probleem is van de islamitische gemeenschap “ideologische ontkenning” is.

De vraag werpt zich op waarom wij als moslims het Britse volk de schuld geven angst te hebben voor ons, terwijl moslimmannen, die er voor zorgen dat blanke meisjes in seks-netwerken terechtkomen, gearresteerd en veroordeeld blijven worden.

Als in de UK levende moslim ben ik tot de conclusie gekomen dat wij als moslims de belangrijkste bron van “islamofobie” zijn vanwege de kwaadaardige en onrustbarende daden van sommige moslims en vooral vanwege de stilte van de moslimmeerderheid betreffende deze daden.

Het lijkt er op dat we niemand anders de schuld kunnen geven dan onszelf.

Bron:
www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Mudar Zahran

Vertaald uit het Engels door:
OphEUffen
(voor www.ejbron.wordpress.com)