De islam moet verantwoording op zich nemen

De maatschappelijke verantwoording van islamitische verenigingen laat behoorlijk wat te wensen over: in de Gouden Gids heb ik tot nu toe geen vrouwenhuis voor islamitische meisjes gevonden, dat ook door een islamitische vereniging wordt gesteund. Geen enkele Berlijnse moskee biedt drop-outprogramma´s aan voor Salafisten.

Daarbij zijn geradicaliseerde jongeren, gedwongen huwelijken en eermoorden intussen in het midden van de samenleving aangekomen en daarom wordt hierover ook bijna dagelijks gedebatteerd. Islamitische verenigingen trekken daar geen consequenties uit. Integendeel. Deze problemen worden afgeschoven op staatsinstellingen, mooi gepraat of zelfs ontkend. Ik heb nog nooit ergens gehoord, dat een islamitische vereniging ook maar van plan zou zijn om een vrouwenhuis voor in elkaar geslagen islamitische meisjes te beginnen.

In plaats daarvan riep Kenat Kolan er in het jaar 2009 toe op om een islamitische feestdag voor alle islamitische leerlingen in te voeren – dit zou een teken van tolerantie zijn. Dat is een zware beschuldiging, want wie tolerantie eist, schijnt deze te missen.

Hebben nog andere religieuze minderheden klachten over een gebrek aan tolerantie? In ieder geval hebben Boeddhisten noch Hindoes zich erover geuit, dat ze een gebrek aan tolerantie zouden hebben. Ook hebben ze tot nu toe geen eigen gebedsruimtes opgeëist, zoals de 16-jarige Yussuf van het Diesterweg-gymnasium in Berlin-Wedding nu in derde instantie bij de hoogste administratieve rechtbank probeert.

Überhaupt schijnt het gevoel van tolerantie van enkele islamitische verenigingen nogal eenzijdig gevormd te zijn. Als het er om gaat om aanspraak op iets te maken dat nuttig voor hen is, beroept men zich op een zeer ruime interpretatie van godsdienstvrijheid. Als het erom gaat andere grondwettelijke warden te verdedigen – zoals de gelijkheid van de vrouw, de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid, het vrij kunnen ontplooien van de persoonlijkheid, de vrije keuze van beroep enz. – dan zijn deze onderhevig aan strenge restricties.

Zo vinden enkele islamitische verenigingen al onverdraaglijk, ja, het wordt als persoonlijke krenking gevoeld, wanneer teddyberen in Afrika Mohammed genoemd worden. Nog geen enkele Boeddhist ter wereld heeft zich tot nu toe opgewonden, een ambassade bestormd, minderheden vervolgd of zelfs de lucht in gejaagd, toen in een bioscoopfilm een hond Boeddha heette. Als de filmhond Mohammed genoemd zou zijn, zouden vast en zeker opgehitste moslims tekeergaan tegen de producenten, de productiefirma en tegen alle bioscopen, die het gewaagd zouden hebben deze film te vertonen.

Nee, deze uiteenzettingen zijn niet grappig. Ze zijn niet polemisch, ze zijn ook geen uitdrukking van een islamvijandigheid en ze zijn zeer zeker geen racisme, maar slechts kritiek op een religieuze, culturele en politieke ideologie, die mensen ertoe aanzet om zichzelf en hun profeet d.m.v. geweld tegen kritiek te beschermen. Het is de kritiek op mensen, die hun religieuze identiteit en daarmee hun persoonlijke eer met geweld moeten verdedigen. Wat moet je ook doen als je anders niets hebt? Maar iedere ideologie is toegankelijk voor kritiek, ook de islam.

Dus in plaats van een islamitische feestdag te verlangen of de beperking van de vrijheid om te grillen in het Berlijnse Tiergarten te bekritiseren, zou ik graag willen, dat er in alle grote steden toevluchtsoorden voor islamitische vrouwen zijn, die door hun vaders, mannen, broers, neven, ooms en andere familieleden vervolgd, mishandeld en weggesleept worden.

De islam moet maatschappelijke verantwoording op zich nemen en de islamitische verenigingen in Duitsland moeten zich open, eerlijk en transparant bezighouden met de donkere kanten van de islam.

Bron:

http://www.citizentimes.eu/2011/10/24/der-islam-muss-verantwortung-ubernehmen/#.TrA_bfQkCnD

Auteur: Ehssan Khazaeli

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)