UAF: Churchill’s “Fascisten van de toekomst”

“De fascisten van de toekomst zullen antifascisten genoemd worden” – Het citaat wordt toegeschreven aan Winston Churchill *

Unite Against Fascism (UAF) is altijd al een verwarrend stelletje mensen geweest. In hun pogingen om het fascisme uit te roeien, hebben ze voortdurend via petities geprobeerd om onze demonstraties te laten verbieden. (Een aanval op de vrijheid van meningsuiting, die voor hen een averechtse uitwerking had).

Zij maken regelmatig deel uit van gewelddadige confrontaties –  vaak lokken zij bij onze demonstraties moeilijkheden uit van hen worden er vaker meer gearresteerd dan van ons.

Belangrijker nog is het dat, terwijl wij geprobeerd hebben om relschoppers ervan te weerhouden om onze demonstraties bij te wonen, de bombastische geluiden van de UAF steeds extremer zijn geworden. Wij zijn niet de enige tegenstanders die zij zwart gemaakt en uitgescholden hebben en regelmatig weigerden zij om deel te nemen aan debatten, maar dankzij de UAF hebben we talloze keren te maken gehad met een vijandige ontvangst, als gevolg van de misleidende informatie over onze demonstraties, die zij op een onverantwoordelijke manier van te voren verspreid hadden.

Welbeschouwd hebben zij zich op een verbazingwekkende ….. eh …..  ‘fascistische’ manier gedragen.

Meestal vonden wij hun gedrag tamelijk lachwekkend. Als het al niet de aanblik van de secretaris van de gezamenlijke UAF’s, Weyman Bennett, is, schuimbekkend van woede, terwijl hij iedereen die het niet met hem eens is een racist noemt, dan is het wel de verschijning van niet meer dan tien sjofel uitziende studenten op een van de roemruchte “solidariteitsmarsen” van de UAF. Het is altijd opbeurend als de UAF, ondanks alle bedreigingen en provocaties, het alleen maar klaarspeelt om een paar spandoeken en een tamboerijn bijeen te brengen.

Natuurlijk zullen sommige mensen zich laten beetnemen door hun imago van dappere mannen en vrouwen die samenkomen om de dreiging van het fascisme tegemoet te treden, maar de meesten zullen erkennen dat de UAF niets van dien aard is. Een paar van hun doelwitten kunnen wel extremisten zijn, maar hun fixatie op de EDL is alleen maar beschamend. Ze hebben nooit geprobeerd om hun bewering dat wij een fascistische beweging zijn te rechtvaardigen.– ze hebben slechts hun verdachtmaking herhaald naar iedereen die maar wilde luisteren.

Helaas blijven de BBC (en anderen) daarmee doorgaan. Steeds opnieuw nodigen zij bijvoorbeeld een onbenul als Weyman Bennett als “antifascistische actievoerder” uit, terwijl zij vergeten om, in zijn geval, te vermelden dat hij ook een senior lid van de Socialist Workers Party is. En ze zullen, opmerkelijk genoeg, zijn groepering toestaan om de tegenstanders voor “racistisch tuig” of zelfs voor “nazi’s” uit te maken, zonder ooit deze totaal onjuiste en ongelofelijk beledigende beweringen in twijfel te trekken. (Gelukkig vergaat het ons op de radio iets beter dan op de televisie).

We vragen ons vaak af of de beslissing van de BBC om spreekruimte te geven aan mensen die voortdurend valse en opruiende beschuldigingen uiten, hen (de BBC) niet mede schuldig maakt aan aansporing. Wel is het zo dat, als wij het soort mensen zouden zijn zoals de UAF beweert, we erop uit zouden gaan om tegen onszelf te protesteren!

Misschien zijn ze nu toch een stap te ver gegaan, zelfs voor hun vrienden bij de BBC. Dat de UAF er overduidelijk geen moeite mee heeft om onder leiding te staan van een vriend van islamitische extremisten, “Rooie” Ken Livingstone, was mogelijk de eerste stap, hun verrassend fascistische tactieken en hun liefde voor eentonige en lege beschuldigingen, was stap twee. Stap drie echter was wel de benoeming van Azad Ali tot vicevoorzitter van de UAF.

Zoals Andrew Gilligan in de Telegraph meldt: Azad Ali is eenvoudigweg een islamitische fascist.

Azad Ali is de “coördinator van de gemeenschappelijke aangelegenheden” van het Europees- islamitische forum (IFE), een islamitische organisatie, die openlijk de sharia wetgeving, de islamisering van de Europese landen en de jihad steunt. De IFE is ook de groep waardoor Lutfur Rahman, nu burgermeester van Tower Hamlets in Oost-Londen, uit de Labour partij werd gezet, omdat hij er betrekkingen mee onderhield. Rahman kreeg bij zijn pogingen om burgemeester te worden hulp van de IFE en van niemand minder dan Ken Livingstone – nu Azad Ali´s nieuwe baas bij de UAF. Zoals Gilligan zegt: het is een kleine wereldje.

Het is moeilijk om uit te maken wie van deze mannen de gevaarlijkste is, maar voor het geval iemand zou twijfelen aan de extremistische gezindheid van Azad Ali, de blog ‘Harry’s Place’ heeft een gezaghebbende lijst samengesteld.

Azad Ali is, als bewonderaar van prominente leden van Al Qaida, een medestander van Hamas (de terroristische organisatie die uit is op de vernietiging van Israël en de joden, welke politieke regelingen er ook getroffen worden) en een uitgesproken tegenstander van democratie, geen aangenaam mens. Hij is zeker niet het soort persoon waar om het even welke politicus of actiegroep mee van doen zou moeten willen hebben, vooral sinds hij het doden van Britse soldaten rechtvaardigde.

Maar het lijkt erop dat de autoriteiten opnieuw een soort blinde vlek hebben als het om islamitisch extremisme gaat. Ali probeerde de Daily Mail aan te klagen vanwege artikelen die suggereerden dat hij een extremist was en hoewel het hof de zaak verwierp, verloor hij zijn baan niet. Hij ging zelfs door met zijn werkzaamheden als adviseur van de Metropolitan Police!

Geen daadwerkelijke antifascistische organisatie zou ooit een bewezen fascist als Azad Ali uitnodigen om deel te nemen aan haar team van leidinggevenden. Het feit dat de UFA juist dit heeft gedaan, is een grove belediging voor al diegenen die zich er oprecht voor inzetten om de verspreiding van intolerante en autoritaire ideologieën tegen te gaan.

Maar het is natuurlijk niet de eerste keer dat wij op een grove manier beledigd zijn door de UAF. Zij benadrukken voortdurend dat wij er “extremistische standpunten” op na houden en dat is erg irritant, vooral omdat ons Mission Statement erg duidelijk maakt dat wij voorstanders zijn van een liberale democratie en hartstochtelijke verdedigers van de rechten en vrijheden waarvan iedereen in dit land kan genieten. Het zijn de UAF – en hun leider – die een voortdurende bereidwilligheid hebben getoond om zich aan te sluiten bij extremisten.

Maar de grens werd zeker overschreden door de ontstellende uitbuiting van de tragedie in Noorwegen door de UAF.

Toen Anders Breivik 77 mensen doodschoot (waaronder veel kinderen), hadden we allemaal een verschrikkelijk gevoel van rouw. Breivik, die in zijn onsamenhangend ‘manifest’ de EDL verwierp als verwoede antiracisten  met een ideologie die volledig in contrast was met die van hem, had niettemin zijn acties gebaseerd op wat hij aanzag voor de overgave van zijn geboorteland Noorwegen aan de krachten van de islamisering . Zijn woede reflecteerde het verraad dat velen in Europa voelen bij de botte weigering van hun regeringen om de problemen met de aanhoudende islamitische immigratie aan te pakken. Maar in plaats van vreedzaam te protesteren, bracht hij zijn land grote schade toe door te kiezen voor hetzelfde extremisme dat we allemaal gewoonlijk vrezen van islamitische terroristen.

Zijn geestelijke gezondheid blijft een punt van discussie in Noorwegen. Wat de dokters ook beslissen, maar weinigen zullen beweren dat de schrijvers die hij citeerde (van Melanie Phillips tot Fjordman) of de mensen van wie hij zei dat zij hem inspireerden (van Winston Churchill tot Jeremy Clarkson),  ook maar enige schuld zouden hebben aan zijn misdaden. Anders dan veel moslimpredikers, academici en activisten (met inbegrip van velen bij de IFE), rechtvaardigden zij die niet, of moedigden zij de gewelddadige handelingen aan. Desondanks was de toon gezet tegen diegenen die gezamenlijk bekend staan als critici van de islam (waarvan de EDL een relatief jong lid is). We voelden allemaal opnieuw de verantwoordelijkheid om ons tegen extremisme uit te spreken en om uiteen te zetten waarom vreedzaam protest van groot belang blijft.

De reactie van de UAF was totaal anders. Kort na de gruweldaad maakten zij een poster. Deze toonde een foto van Anders Breivik naast een foto van de leider van de EDL, Tommy Robinson. Het onderschrift luidde: “Andere gezichten, dezelfde haat”.

We hebben hierop tot nu toe niet gereageerd, omdat we eerlijk gezegd niet zouden weten hoe iemand op zoiets commentaar zou moeten geven. Als er, wat de hemel moge verhoeden, nog een would-be Breivik ergens onontdekt in Europa zit, dan zal het voorbeeld van mensen als Tommy Robinson – en niet dat van de UAF – ons de belangrijkste hoop bieden om te strijden tegen dit soort extremisme. De mensen zijn boos en gefrustreerd. Het beste voorbeeld dat geboden kan worden, is een gezamenlijke inzet tot een vreedzaam protest dat voortkomt uit een daadwerkelijk respect voor de beginselen van de rechtsstaat en voor de edele tradities van dit land; geen scheldpartijen, geen aansporingen en beloftes om je tegenstanders “kapot te maken”.

Waar haalt een organisatie, die er geen probleem mee heeft een belangrijke functie aan te bieden aan een man waarvan is bewezen dat hij het terrorisme aanhangt, de moed vandaan om te beweren dat wij gemotiveerd worden door dezelfde verwrongen ideologie als die van Anders Breivik? Dat is even pijnlijk als dwaas. Eén man, één psychopaat, die gelijksoortige, maar zeker geen identieke zorgen met de EDL deelt, beging een onbeschrijfelijke terroristische handeling. Hij had een eigen ideologie, in elkaar geflanst van bijeengeraapte informatie, wat hij ook maar had kunnen vinden, en u zult geen enkele EDL uitspraak aantreffen, die ook maar, zelfs bij benadering, dichtbij de rechtvaardiging van zo’n handeling komt.

Vergelijk dit eens met de (be)dreiging die uitgaat van het islamitische terrorisme: talloze gevallen en ontelbare voorbeelden hoe mensen opgejut worden, hetzij door de woorden van moslimpredikers of door te verwijzen naar feitelijke islamitische geschriften, met een voortdurende ondertoon van de eis tot verandering  en hervorming. Maar zelf zullen wij nooit het gezicht van een gematigde moslimleider naast het gezicht van een terrorist zetten en suggereren dat zij dezelfde haat delen. Nooit. De wereld is niet zo zwart-wit en het is niet eerlijk om te doen alsof dat wel zo is.

Desondanks zijn we bereid om aan te nemen dat de meeste UAF aanhangers goedwillende mensen zijn (een beleefdheid die zij zeker niet op ons van toepassing achten). We mogen bij gelegenheid misschien wel eens grapjes maken over hun schijnbare gebrek aan persoonlijke hygiëne, maar meestal zijn we gericht op hun argumenten, omdat die uiteindelijk belangrijk zijn. Wij vinden dat zij ongelijk hebben als zij beweren dat onze kritiek op de islam en op de aanpak van de overheid voor wat betreft het islamitisch extremisme te ver gaat. Wij vinden dat onze kritiek deugdelijk is en zelfs als onze tegenstanders vinden dat dit niet zo is, dan zouden we toch zeker de vrijheid moeten hebben om die te verwoorden?

Toch, ondanks dat gestoorde figuren leiding aan die beweging geven en men er de wens op na houdt om ons “kapot te maken”, liever dan ons te betrekken in een discussie, nemen we nog steeds aan dat er beschaafde mensen zijn die zich aansluiten bij de UAF of die deze ondersteunen, omdat zij oprecht geloven dat zij een macht ten goede zijn – een macht die het fascisme en andere vormen van extremisme bestrijdt.

Maar werkelijk niemand kan toch zo kortzichtig zijn en geloven dat een organisatie, die zo nauw verbonden is aan islamitische extremisten, overtuigend kan spreken over de “dreiging” die uitgaat van groepen die actie voeren tegen het islamitische extremisme!?

‘t Is heel eenvoudig, zij slapen met de vijand. Maar deze overeenkomst is veel meer dan een eenvoudige beoordelingsfout. Als bijvoorbeeld de nationale leidinggevende van de UAF, Martin Smith, de Holocaust ontkenner Gilad Atzmon (tezamen met George Galloway) steunde en verdedigde, leek dat goed te passen in de lange geschiedenis van de UAF, waarin ze een oogje dicht knepen met betrekking tot het antisemitisme (een feit dat zelfs The Guardian opmerkte). De UAF heeft ook een lange geschiedenis, waarin ze de terroristische organisatie Hamas ondersteunt (en opnieuw met George Galloway!) en ze hebben “The Muslim Council of Britain’s boycott of Holocaust Memorial Day”ook gesteund.

Dit zijn niet de activiteiten van een groep die er werkelijk op gericht is om zich in te zetten voor het bestrijden van extremisme. Was er alleen maar sprake van een ineffectieve grap, maar in plaats daarvan is de UAF onder de dekmantel van antifascisme begonnen steun te verlenen aan het islamitische fascisme. Liever dan autoritaire praktijken en intolerantie te bestrijden, vallen zij onze vrijheden aan, waarbij ze de suprematie van de islam –  de meest intolerante van alle ideologieën – ondersteunen.

Of de UAF zich steeds daadwerkelijk inzette voor antifascistisch activisme is moeilijk te zeggen. Sommigen van hun leden kunnen best oprechte actievoerders van het antifascisme zijn, maar het besluit van de leidinggevenden om de UAF toe te staan om weinig meer te worden dan een ultralinkse huurbende, geallieerd met islamitische extremisten, zou zeker voor dergelijke leden aanleiding moeten zijn om hun lidmaatschap van de groep te heroverwegen. Je gaat je niet”verenigen tegen fascisme” door geallieerde te worden van fascisten.

Hoewel de term “fascist” niet noodzakelijkerwijs altijd gemakkelijk te definiëren is, is het waarschijnlijk reëel om tot de conclusie te komen dat deze kan worden gebruikt om zowel ultra rechts als ultra links te beschrijven. Met de term ultra rechts wordt veel rond gesmeten (vaak door de UAF en vaak zonder dat zij een verklaring geven wat zij met de term bedoelen), dus zullen wij ten opzichte van elke UAF aanhanger met goede intenties tenminste de beleefdheid opbrengen om te verklaren wat wij bedoelen als wij beweren dat de groep “ultra links” is geworden.

Wij bedoelen dat de UAF autoritair, reactionair en gewelddadig is. Hun overtuigingen mogen geworteld zijn in de edele wens dat mensen goed met elkaar overweg kunnen, maar zij zullen gaan dreigen om iedereen “kapot te maken” die hun idyllische kijk op de wereld betwist. Zij zijn zo kritisch geworden op alles wat zij om zich heen zien, dat zij geneigd zijn om elke anti-Britse ideologie te omarmen. Geen wonder dat islamitisch extremisme zo goed bij hen past. En geen wonder dat zij iedereen haten die trots is op dit land.

De UAF wordt in feite gevaarlijk. Hun enige grote succes is geweest dat zij mensen ervan overtuigd hebben dat ze antifascisten zijn (en daarmee maken zij iedereen waartegen zij protesteren automatisch tot een fascist). Waarom, zo horen we mensen vaak vragen, zou de UAF protesteren als de doelen waartegen zij zich richten, niet daadwerkelijk fascistisch waren? Dat is een eerlijke vraag en zolang die onbeantwoord blijft, zal de UAF in staat zijn om door te gaan met een verkeerde voorstelling van zaken te geven, zowel naar hun critici als naar hun bondgenoten.

Het echte gevaar is, dat zij in de gelegenheid zullen zijn om individuen als Azad Ali er tegen te beschermen dat zij worden ontmaskerd als de extremisten die zij zijn. Maar zij kunnen alleen doorgaan als een succesvol public relations instrument voor extremisten, zolang zij door de media en door de politici worden behandeld als echte antifascisten.

Het afgelopen jaar maakte Premier David Cameron duidelijk dat de vijanden van de Europese liberale democratie diegenen zijn die dat verspreiden wat hij omschreef als “islamitisch extremisme”. Hij zei:

Europa moet wakker worden voor wat er in onze landen gebeurt. We moeten absoluut duidelijk zijn waar de oorsprong van deze terroristische aanvallen ligt – en dat is in het bestaan van een islamitisch extremistische ideologie, het islamitische extremisme.

Gegeven het feit dat de UAF een man benoemde die duidelijk een ’islamitische extremist’ is,  is toch zeker de tijd voor David Cameron gekomen om het voorbeeld te volgen dat Mike Hancock MP (Liberaal Democraat) onlangs heeft gegeven om zijn naam te verwijderen van de lijst van politici die hun steun hebben betuigd aan de UAF?

*Update, 14/03/012: Hoewel deze woorden vaak worden toegeschreven aan Winston Churchill, hebben sommigen zich afgevraagd of hij die werkelijk uitgesproken heeft. Maar daar gaat het niet om. Wie deze woorden ook maar heeft uitgesproken, hij drukte zijn bezorgdheid uit dat sommigen van de zogenaamde “antifascisten”, in hun venijnige aanvallen op al diegenen waarvan zij beweren dat het fascisten zijn, wel eens diegenen zouden kunnen worden die zij willen vernietigen. De dag dat je een islamitische extremist uitnodigt om deel te nemen aan het team van leidinggevenden is tevens de dag dat je elk recht verliest om ons de les te lezen over extremisme.

 

Bron:

http://englishdefenceleague.org/uaf/

Vertaald uit het Engels door:

Wachteres en Henk V. (voor www.ejbron.wordpress.com)