Nog eens: de serie “Khaybar” op de Egyptische tv

(Door: Martien Pennings)

__________________________________________________________

“Men mag de invloed van dergelijke populaire antisemitische tv-soaps op primitieve Arabische geesten niet onderschatten. Die móét enorm zijn, vooral omdat de hele cultuur toch al van Jodenhaat doordrenkt is. Van een dergelijke serie, die over de hele islamitische wereld verkocht kan worden, gaat in het tv-tijdperk meer invloed uit dan van ‘De Protocollen van de Wijzen van Zion’.”

“Wat opvalt is de bedaarde ernst waarmee de geïnterviewden hun Jodenhaat spuien. Ze klinken alsof ze het over natuurrampen hebben of over ziektes: zaken die nu eenmaal bij het leven horen en waaraan je niet ontkomt. Hierdoor krijgt hun Jodenhaat zelfs iets berustends, iets van een verdrietig vaststellen. “Ja, kanker, hè, maar dat wéét je.” De geïnterviewden hebben allemaal diezelfde sereniteit over zich en ik ben ervan overtuigd dat ze vooraf geïnstrueerd zijn om hun Jodenhaat rustig te brengen, onder het motto ‘We stáán al zo bekend als schreeuwende haatbaarden’.”

__________________________________________________________

“Khaybar” verwijst naar een veldslag in 629 tussen Joden en moslims, welke laatsten nog onder het bevel stonden van de mythisch Mohammed zelf. De Joden werden verslagen.

Hans Jansen meldt rond deze veldslag het volgende: 

“Een ( . . .) leider ( . . . van de oase Khaybar ( . . .) is jood en wordt er van verdacht de kas verborgen te hebben. Hij wordt geïmmobiliseerd, vervolgens wordt hij in opdracht van Mohammed gemarteld. Er wordt een vuurtje op zijn borstkas ontstoken, maar het slachtoffer weet niets of hij wil niets zeggen, en moet zich laten doodmartelen. Het verhaal zit overigens vol met antisemitische clichés die ik hier maar liever even oversla, het is zo al erg genoeg. Het is in dit verband vermeldenswaardig dat tijdens een demonstratie in Amsterdam op 22 juli 2006 jonge moslimse demonstranten leuzen riepen die refereerden aan deze geschiedenis bij de oase Khaybar. De demonstranten riepen letterlijk: ‘Khaybar, Khaybar, o joden, het leger van Mohammed zal terugkeren’. Maak uw borst maar vast nat, zou ik zeggen.”

En dan was er natuurlijk het “flottielje” dat in mei 2010 uitvoer ter bevrijding van Gaza,  dat Auschwitz van het Midden-Oosten, waar ze last hebben van een bevolkingsexplosie en toenemende luxe voor vooral de Palmaffia’s. Hierboven is een van de vreedzame opvarenden geportretteerd van de Mavi Marmara, een van de schepen op weg om de blokkade van het hongerende Gaza te doorbreken. Kijk en luister nog eens naar de Israëlische cabaretgroep Latma die het Flotillia-lied maakte – (hier de uitgeschreven tekst) – naar aanleiding van deze dappere poging het lijdende Palestijnse volk aan raketten te helpen.

Oh ja, ik zou het bijna vergeten te vermelden: ook op de schepen van de “flottielje” werd het lied gezongen van “Khaybar”.

Onder de naam “Khaybar” is nu in Egypte een tv-serie gemaakt, die op diverse kanalen van de Egyptische tv in maart en mei van 2013 werd uitgezonden. Het is een puur antisemitische serie, vol bewust gebrachte Jodenhaat. Morsi was toen 10 maanden aan de macht. We zien en horen interviews met acteurs die in de serie spelen. Ook de scriptschrijver Usri al-Gindi komt aan het woord. Er is al eerder aandacht besteed aan deze korte MEMRI-productie: hier en hier. Maar ik wil er zelf ook iets over zeggen.

Wat opvalt is de bedaarde ernst waarmee de geïnterviewden hun Jodenhaat spuien. Ze klinken alsof ze het over natuurrampen hebben of over ziektes: zaken die nu eenmaal bij het leven horen en waaraan je niet ontkomt. Hierdoor krijgt hun Jodenhaat zelfs iets berustends, iets van een verdrietig vaststellen. “Ja, kanker, hè, maar dat wéét je.” De geïnterviewden hebben allemaal diezelfde sereniteit over zich en ik ben ervan overtuigd dat ze vooraf geïnstrueerd zijn om hun Jodenhaat rustig te brengen, onder het motto “We stáán al zo bekend als schreeuwende haatbaarden”.

Geen enkel cliché uit de gezamenlijke islamitische en nazistische tradities wordt overgeslagen. De Joden zijn: geldbelust, immoreel, verraderlijk, samenzwerend, onveranderlijk in karakter, (“der ewige Jude”), onderdrukkend, moorddadig en verrot.

Het meest gruwelijke is de perversie. Want alles wat de Joden hier wordt aangewreven zijn nu juist géén eigenschappen van de Joodse cultuur, maar wél van de islam. En precies in de episode van “Khaybar” werden die islamitische eigenschappen uitgeleefd. Het is een volkomen omdraaiing, en totale perverse leugen en dus . . . . . . precies wat we van de islam kennen.

Ik heb het over “eigenschappen van de islam”. Ik zeg niet “eigenschappen van de moslims”. Al valt niet uit te sluiten dat 1400 jaar indoctrinatie mét en leven vólgens de islam genetische gevolgen kan hebben gehad voor de “oemma”, de wereldwijde gemeenschap der gelovigen. Dat zijn immers 70 generaties. Bij runderen, hoor ik, hoef je maar vijf generaties door te fokken op bepaalde eigenschappen.

Alles wat deze geïnterviewde acteurs de Joden aanwrijven, zei ik, is voorgeschreven in de islam. En wel in de voornaamste bronnen, de Koran (het eeuwige en onveranderlijke woord van Allah zelf) en de Soenna (de nauwelijks minder gezaghebbende woorden en daden van Mohammed).

Men mag de invloed van dergelijke populaire antisemitische tv-soaps op primitieve Arabische geesten niet onderschatten. Die móét enorm zijn, vooral omdat de hele cultuur toch al van Jodenhaat doordrenkt is. Van een dergelijke serie, die over de hele islamitische wereld verkocht kan worden, gaat in het tv-tijdperk meer invloed uit dan van “De Protocollen van de Wijzen van Zion”.

Tsja, en dan willen degenen die het tenslotte tóch allemaal niet wensen te geloven graag bewijzen zien dat roofmoord, massamoord, sluipmoord, slavernij, uitzinnige seksuele perversie en losbandigheid, wreedheid en leugenachtigheid voorgeschreven zijn in de islam. Je kunt dan verwijzen naar oceanen aan informatie, bijvoorbeeld bij Koenraad Elst, op een site voor ex-moslims, hier in het Engels une mer á boire, Hans Jansen over de Koran als license to kill, op de onderhavige site een 20-tal artikelen, Hans Jansen over de misplaatstheid van een Koran op een katholieke school, 164 jihad-Verzen in de Koran, 17 pagina’s vol haatverzen jegens ongelovigen, en . . . . . . enfin, hou maar op. Want het helpt niet. Zie en hoor hoe Bill Warner, die het  karakter van de islam uitlegt in handige kleine boekjes na de bronnen van de islam bestudeerd te hebben, in de eerste twee minuten van deze film vertelt dat het grote publiek niet wenst te geloven dat die islam zo slecht is. Het grote publiek reageert met angst en boosheid. Ze wensen het fijne gevoel in hoofd niet kwijt te raken. Es ist nicht wahr!

Ibn Warraq

Voor wie het wél wil weten: de handigste, goedkoopste en minst inspannende manier om achter het ware karakter van de islam te komen is bij Bol.com een boek van een tientje te bestellen: “Weg uit de islam: getuigenissen van afvalligen” van de insider Ibn Warraq, een afvallige moslim van Pakistaanse afkomst. Die persoonlijke verhalen getuigen van de hel die de islam is wanneer eenmaal aan de macht. Maar  . . . . . . . achterin staat op de pagina’s 467 tot 516 een bijlage die je een “snelcursus bronnen van de islam” zou kunnen noemen met als titel “De islam staat terecht: het tekstuele bewijs”

In deze appendix toont Warraq heel overzichtelijk vele teksten van de islam waarop de misdadige moraliteit van de islam gebaseerd is. De titels van de paragrafen die uit de moslimbronnen Hadith en Soenna putten, luiden: “De wreedheid van Mohammed”, “De Jodenhaat van Mohammed”, “Mohammeds opdracht tot moord op zijn tegenstanders”, “Mohammeds leven als bandiet, rover en plunderaar van karavanen”, “De intolerantie tegenover andere godsdiensten”, “Mohammeds racisme” en “Mohammeds houding tegenover vrouwen en zijn relaties”. Voor de Koran heeft Warraq hetzelfde gedaan. Hij geeft precies de soera’s aan die onverdraagzaam en oorlogszuchtig, anti-Joods, wreed en sadistisch dan wel vrouwvijandig zijn. Tenslotte geeft hij de nummers van de soera’s die alleen al taalkundig bewijzen dat de Koran nooit het letterlijke woord van Allah kan zijn.

Tenslotte kan je ook naar een opstel van mij gaan. Ik heb over het karakter van Mohammed geschreven onder een wat misleidende titel waarin ik de domkop-cabaretier Raoul Heertje aanroep. Maar het gáát toch echt over de Profeet van het Geloof van de Vrede. Ik citeer een klein stukje uit dat opstel:

“( . . .) in 627 na Christus viel Mohammed de laatste overgebleven stam in Medina aan, de Banu Qurayzah. De beschuldiging luidde: collaboratie met de Mekkanen die in datzelfde jaar hadden geprobeerd Medina aan te vallen en in te nemen. Was dat een smoes? Waarschijnlijk. Doet het ertoe? Neen. Mohammed vond en de islam vindt altijd een reden om aan te vallen. En speciaal als het Joden betreft. Zie Israël tot op de dag van vandaag. Zie de straten van de westerse steden anno nu. Vanaf Mohammed is het altijd voldoende gebleven om de islam af te wijzen om onderworpen te worden aan iets als zware onderdrukking-annex-uitbuiting tot massamoord. Anders gezegd: in de leer van de islam geldt het al als een diepe belediging om de islam af te wijzen. Dat is een daad van agressie die bestraffing verdient.

De Banu Qurayzah werd aangeboden zich te bekeren tot de primitieve waanvoorstellingen van de Grote Epilepticus, maar ze weigerden. Toen volgde er een massaslachting van rond de 800 mannen. Ze werden onthoofd voor de ogen van hun vrouwen en kinderen. Omdat Mohammed het in één massamoord-sessie wilde afmaken werd er ’s avonds doorgewerkt bij het licht van fakkels. Er werd een grote greppel gegraven op de markt van Medina, een voor een werden de Joden naar voren geleid – de handen achter de rug gebonden – en kregen geknield zittend voor de greppel de vraag voorgelegd of ze zich bekeerden. Bij een nee werd het hoofd afgehakt en lichaam en hoofd in de al aanwezige poel van lichamen, hoofden en bloed geschoven. De vrouwen van de vermoorden werden vervolgens massaal verkracht. Mohammed koos zelf een zekere Rahaina bint Amr uit om zich mee te vermaken. Natuurlijk pas nadat ook haar man voor haar ogen onthoofd was.”

Raoul Heertje: intelligent, bescheiden, goed geïnformeerd

Nu ik mijn eigen opstel van augustus 2011, opgedragen aan de arrogante minkukel Raoul Heertje, nog eens heb teruggelezen, zie ik pas hoe goed het eigenlijk is. Dat heb ik vaker, dat ik een tekst van mezelf na een paar jaar onder ogen krijg en moet vaststellen dat het weer van een hoge kwaliteit was, inhoudelijk sterk en goed geschreven. Dus misschien moet u dat toch maar eens gaan lezen als u werkelijk voorgelicht wilt worden over Mohammed en zijn mooie geloof.

____________________________________

Door:

Martien Pennings

(voor www.ejbron.wordpress.com)