De sleutelpropaganda

Europa heeft Arabische begrippen zoals “Nakba” (catastrofe) en “Al Quds-dag” (Jeruzalem dag) geadopteerd. Beide begrippen, “Nakba” en “Al Quds”, zijn verbonden aan de oprichting van de staat Israël in het jaar 1948. Voor Arabieren geldt de oprichting van Israël als een ongelukkige dag, die ieder jaar op 15 mei als “Nakba”, d.w.z. als ongeluk en catastrofe wordt herdacht, en de “Al Quds-dag” werd door de Iraanse revolutieleider Khomeini uitgeroepen. Bij de jaarlijkse demonstraties ter gelegenheid van “Al Quds-dag” wordt in heel Europa, o.a. in Berlijn, “Dood aan Israël” geëist. Terwijl er in Berlijn regelmatig een tegendemonstratie tegen de Al-Quds-demonstraties plaatsvindt, kan hetzelfde niet gezegd worden m.b.t. de “Nakba”.

Want de “Nakba”-herdenkingsdag wordt ook erkend in Duitsland, bijvoorbeeld bij een “Nakba”-tentoonstelling, die vanaf 1 mei op de Evangelische Kerkdag in Hamburg te zien zal zijn en die daarna door het land trekt. En in Berlijn werd verleden jaar op de 7^e Berlinale voor hedendaagse kunst een hele grote zogenaamde “sleutel van de terugkeer” tentoongesteld (negen meter lang, een ton zwaar), die werd gemaakt door Arabieren bij Bethlehem. Het was de nadrukkelijke bedoeling van de 7^e Berlinale om de Arabisch-Palestijnse wens naar een terugkeer tot de situatie van 1948 te ondersteunen. Deze sleutelpropaganda werd gefinancierd door het Duitse Goethe-instituut en de Duitse culturele stichting van de staat.

De “Nakba”-herdenkingsdag herinnert er aan dat de Arabieren destijds in het jaar 1948 hun bedoeling om de nieuw opgerichte staat Israël te vernietigen, niet succesvol konden uitvoeren. De wens om opnieuw te beginnen en terug te keren naar een situatie van 1948 is sindsdien een overheersende factor van de Arabische en van de internationale politiek.

In 1948 had de secretaris-generaal van de Arabische Liga, Azzam Pascha, de Arabische volkeren beloofd “dat de vele miljoenen, die de Joden voor het land en de economische ontwikkeling hadden uitgegeven, een gemakkelijke prooi zouden zijn, want het zou heel eenvoudig zijn de Joden de Middellandse Zee in te drijven.” De Arabische bevolking werd opgeroepen tijdelijk te vluchten om geen sta in de weg te zijn voor de geweren van de binnenmarcherende Arabische legers.

De Israëlische regering riep de Arabieren er echter herhaaldelijk toe op om te blijven en burgers van de nieuwe staat Israël te worden. In de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring van 14 mei 1948 staat: “Wij appelleren – zelfs tijdens de duur van de bloedige aanval die er op dit moment op ons wordt ondernomen – aan de leden van het Arabische volk die in de staat Israël wonen om de vrede te bewaren en deel te nemen aan de opbouw van de staat op basis van volledige burgerlijke gelijkheid en dienovereenkomstige vertegenwoordiging in alle provisorische en definitieve instellingen van de staat.”

Dit alles was in de jaren-80 van de 19^e eeuw gestart, toen Joden begonnen het mensenlege, droge en woeste land opnieuw te koloniseren, te bebouwen en te beplanten. Dit leidde ertoe dat Arabieren uit alle omringende landen – o.a. uit Saoedi-Arabië, Syrië en Egypte – het gebied binnentrokken. Ze werden aangetrokken door de arbeidsmogelijkheden en de betere, gezondere levensomstandigheden. De immigratie van de Arabieren intensiveerde met het begin van het Britse Mandaat in 1917/1918. Want vanaf dit moment kwam er nog een andere factor bij de betere levensomstandigheden. De islamitische wereld wilde weer voor zichzelf aanspraak maken op het daarvoor bij het islamitische Turks-Ottomaanse rijk behorende grondgebied.

Gedurende al deze tientallen jaren werd er van joodse kant nooit een poging ondernomen om de weinige inheemse Arabieren of de nieuwe Arabische immigranten van het grondgebied te verdrijven.

Daarentegen begonnen de Arabieren zich uiterlijk sinds 1946 voor te bereiden op oorlog, waartoe ze door de Duitse nazi´s daarvoor geleverde wapens gebruikten. De Arabische oorlogsvoorbereidingen werden geleid door Hitlers machtigste niet-Europese medewerker en collaborateur, moefti Amin al-Husseini, die juist uit Berlijn was teruggekeerd.

De “Nakba” is het resultaat van het feit dat in mei 1948 zeven Arabische legers een oorlog begonnen tegen het één dag oude Israël. Op 14 mei verkondigde de joodse kant uiteindelijk de oprichting van de eigen staat Israël; dit gebeurde in het besef dat er al in 1946 een eigen staat voor de Palestijnse Arabieren was opgericht: Trans-Jordanië. De volgende vielen zeven Arabische legers – Egypte, Jordanië, Syrië, Libanon, Saoedi-Arabië, Irak en Jemen – Israël aan.

Collaborateurs van een geplande genocide

De Arabische leiders riepen de Arabische bevolking op de grenzen van de nieuwe staat Israël te verlaten. De Arabieren vertrokken in het besef, dat hun vertrek de Arabische legers de op de Joden geplande genocide eenvoudiger zou maken. Ze kregen bovendien de belofte dat ze alle joodse eigendom zouden krijgen nadat de Arabische legers de Palestijnse Joden hadden vernietigd. Het klopt, ongeveer 30% van de Arabieren vluchtten noch voor gevechtshandelingen noch als gevolg van de gevechten. Maar 70% van de Arabieren die in 1948 het land verliet – ongeveer 300.000 tot 400.000 mensen – zagen nooit een Israëlische soldaat.

De Arabische vluchtelingen waren zich ervan bewust dat de Palestijnse Joden vernietigd zouden gaan worden; ze wisten dat na 1945 nog een Holocaust, nog een genocide gepland was. De sleutelwoorden waren “Drijf de Joden de zee in” en “Bevrijd Palestina van de zionistische pest”. De Arabieren die vertrokken, vertrokken als collaborateurs van een geplande genocide. Ze vertrokken in het volledige besef van de bedoelingen van de Arabische legers. Ze vertrokken, omdat ze er van overtuigd waren dat de nieuw geboren staat Israël de aanval absoluut niet zou kunnen overleven. En ze vertrokken met het vermoeden dat ze na de moord op de Joden zouden kunnen terugkeren en hun eigendom in bezit zouden kunnen nemen. Maar hun vermoedens bleken fout te zijn.

Sleutelpropaganda

Toen de Arabieren vertrokken, namen ze de sleutels van hun huizen mee. Later werden de sleutels van generatie op generatie doorgegeven – als herinnering aan hun verloren huizen en als herinnering aan een ondenkbare en onverwachte nederlaag. Ze waren per slot van rekening vertrokken in het vermoeden na enkele uren of uiterlijk enkele dagen weer terug te kunnen keren.

Men hield de sleutels om ertoe bij te dragen de Arabische droom te realiseren. Waaruit bestaat de Arabische droom? Ten eerste de terugkeer naar de situatie van het jaar 1948 – wat in het Westen de terugkeer van de grenzen van 1967 wordt genoemd. Ten tweede in de poging om vanuit deze strategisch gunstige positie de staat Israël definitief te vernietigen.

Ieder land, dat een oorlog begint en deze verliest, moet met de gevolgen daarvan leven. De Duitsers bijvoorbeeld verloren in de Eerste en de Tweede Wereldoorlog grote stukken grondgebied; bovendien moesten ze accepteren dat er na de Tweede Wereldoorlog minstens 12 miljoen Duitsers bestonden die waren verdreven of gevlucht. Anders dan de Duitse vluchtelingen gelden de nakomelingen van de Arabische vluchtelingen voor onbepaalde tijd als vluchtelingen en worden dienovereenkomstig door de VN gefinancierd, hoewel er sinds 1946 met Trans-Jordanië een Palestijnse staat bestaat.

Je kunt het vermoeden hebben, dat menig Arabier de oorlogen tegen Israël niet wilde. Maar datzelfde geldt voor die Duitsers, die tegen de Duitse politiek waren en desondanks de consequenties moesten dragen. Stel je nu eens voor, dat er ieder jaar op 7 mei in Duitsland en wereldwijd demonstraties zouden plaatsvinden, waarbij de verdreven en gevluchte Duitsers en al hun nakomelingen oude, verroeste huissleutels in de lucht zouden houden, ermee zouden zwaaien en het recht op terugkeer zouden eisen. Zou dat niet, eufemistisch uitgedrukt, een verontrustende ontwikkeling zijn?

Echter, wanneer op de Arabische “Nakba”-dag exact hetzelfde gebeurt, dan wordt het Arabische gedrag niet alleen niet bekritiseerd, maar bovendien nadrukkelijk gesteund. In Duitsland werd op de 7^e Berlinale de zin en het doel van de tentoonstelling van de “Sleutel van de terugkeer” als volgt omschreven: “De sleutel zal met succes de dromen van miljoenen Palestijnse vluchtelingen realiseren…”

Inderdaad, ze denken dat ze zelf slachtoffers zijn. En slachtoffers zijn ze – ze zijn de slachtoffers van hun eigen mislukte poging om de staat Israël en de Joden in het land Israël te vernietigen.

De Arabische droom van genocide op de Joden in Israël werd teniet gedaan toen hun slachtoffers terugsloegen. De Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 werd tussen de plaatselijke Joden en de legers van zeven Arabische landen gevoerd, waarbij de ondersteuning van de Arabieren door Britse en Duitse nazi´s kwam. Ondanks deze internationale ondersteuning lukte het de Arabische aanvallers in 1948 niet meer dan de helft van Jeruzalem, Gaza, Judea en Samaria te bezetten.

Als de Arabische bevolking in 1948 het VN-verdelingsplan erkend zou hebben, dan zou zij nu haar eigen Arabische staat hebben. Daaraan moet worden toegevoegd, dat de Arabische vluchtelingen als in 1949 financiële schadeloosstelling en stapsgewijs de repatriëring van eerst 100.000 mensen werd aangeboden door Israël. Maar het waren de Arabieren zelf, die dit en alle andere aanbiedingen van de hand wezen, want om deze aan te nemen zou een erkenning van de staat Israël betekend hebben en daartoe zijn ze tot op de dag van vandaag niet bereid. Treurig genoeg schijnt het Westen onder allerlei smoesjes meer en meer op deze lijn te gaan zitten.

Bron:

http://www.pi-news.net/2013/08/die-schlusselpropaganda/#more-353533

Auteur: Renate Schmidt

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)