Een gevaarlijke tijd voor Israël

(Door: Jonathan Keiler)

Vorige maand veertig jaar geleden werd de Israëlische regering geconfronteerd met een belangrijke beslissing – al dan niet preventieve aanvallen te lanceren op Egypte en Syrië. De Israëlische inlichtingendienst had te laat vastgesteld dat de Arabieren op het punt stonden een gecoördineerde verrassingsaanval op de heilige dag van Jom Kippoer te beginnen. De altijd klaar staande Israëlische luchtmacht zou kunnen zijn begonnen met “pre-emptive strikes” op de vijand, het verstoren van de laatste voorbereidingen en hen te beroven van het initiatief. De regering van Golda Meir hield zich in, waardoor de Israel Defense Force (IDF) gedwongen werd om de eerste Arabische klappen op te vangen onder een aanzienlijk verlies aan manschappen, munitie en uitrusting. Er was eigenlijk maar één reden voor deze Israëlische terughoudendheid – de Israëli’s wisten dat de Verenigde Staten tegen een dergelijke aanval zouden zijn en dat sterke Amerikaanse steun cruciaal in de komende oorlog was.

Vandaag wordt de regering van Benjamin Netanyahu geconfronteerd met een soortgelijk dilemma, niet met betrekking tot hetzelfde gevaarlijke tijdsbestek van enkele uren en minuten. Maar al is de tijdsdruk niet zo kritisch als ze was op de ochtend van de 6e oktober 1973, de inzet is net zo hoog . Een nucleair bewapend Iran is waarschijnlijk gevaarlijker voor Israël dan de massale Syrische en Egyptische legers waren op die lang geleden oktoberdag en de overwegingen die de Israëlische regering moet maken, zijn vergelijkbaar. Wat zal Netanyahu’s oplossing zijn ?

Er zijn veel parallellen tussen de situatie van Israël nu en die aan de vooravond van de oorlog van 1973 en er zijn ook aanzienlijke verschillen. Laten we de overeenkomsten vergelijken. Israël wordt/ werd voor het uitbreken van de vijandelijkheden gezien als een dominante, bijna militair onkwetsbare macht. De Arabisch/islamitische regeringen waren als tegenstanders (en zijn dat nog) historisch instabiel en hebben consequent het conflict met Israël gezien als een handige manier om de aandacht van binnenlandse problemen en crises af te leiden. In het eigen land zwakke, onverschillige of zelfs vijandig presidenten (Nixon en Obama), die Amerikaanse regeringen leid(d)en, gesteund door koude en ambitieuze staatssecretarissen (Kissinger en Kerry). Tenslotte, in beide gevallen, speelt de Sovjet Unie cq. Rusland, een zware en destabiliserende rol bij de ondersteuning van de Arabisch/islamitische as.

Maar in oktober 1973 waren de Israëli’s er vrij zeker van overtuigd, ondanks de binnenlandse problemen van Nixon en diens onsympathieke standpunten ten aanzien van Joden en Israël, dat in een crisis op hem kon worden gerekend, al was het maar omdat hij een betrouwbare strijder in de Koude Oorlog was en wist dat Israël een bolwerk tegen Sovjet-ambities in het gebied was. Nixon was de eerste Amerikaanse president om de Israëli’s te voorzien van de eerste noodzakelijke Amerikaanse militaire uitrusting en de banden tussen de IDF en de Amerikaanse strijdkrachten, misschien niet zo nauw als vandaag, groeiden in wederzijdse waardering en samenwerking. Nixon en Kissinger waren beiden vaardige realisten als het ging om het buitenlands beleid en de Israëli’s rekenden er terecht op dat in een crisis op hen zou kunnen worden gerekend.

Toen het moment daar was, bleek de Israëlische evaluatie waar. Nixon begon een luchtbrug met noodvoorraden aan Israël te sturen in de eerste week van de oorlog en beloofde Israëlische verliezen in materieel en munitie goed te maken. Nadat de IDF tegen de Arabieren het tij deed keren, bracht Nixon de Amerikaanse nucleaire troepen in een verhoogde staat van paraatheid om de Sovjets af te houden van interventie in het conflict. Hoewel Nixon en Kissinger na de oorlog gedwongen werden om hard met de zegevierende Israëli’s te onderhandelen, leek het besluit van de regering Meïr om van een verrassingsaanval af te zien per saldo juist te zijn geweest.

Bij het overwegen van de vraag van het lanceren van een preventieve aanval op Iran, moet de regering Netanyahu president Obama en de minister van Buitenlandse Zaken Kerry op dezelfde manier inschatten als de regering Meir bij Nixon en Kissinger deed. Als dat zo is, is zij waarschijnlijk tot andere conclusies gekomen.

Obama heeft zich al lang verzet tegen een Israëlische preventieve aanval op Iran. Israël heeft een aanval lang uitgesteld vanwege Obama’s voorkeur voor internationale sancties die uiteindelijk Iran zouden kunnen dwingen om zijn nucleaire programma te staken. Die hoop nu lijkt te zijn vervlogen, met een zwakke regering Obama, zelfs met een leiding met waanvoorstellingen tijdens de onderhandelingen in Genève. Inderdaad, ware het niet vanwege de verwonderlijk Franse taaiheid is het waarschijnlijk dat Iran al zou zijn bevrijd van zware sancties, zonder enige betekenisvolle inperking van zijn nucleaire programma. En, tenslotte, lijkt het waarschijnlijk dat zonder het Franse verzet Obama en zijn andere P5 +1 partners (Rusland , China , Groot- Brittannië en Duitsland) vastbesloten waren om de Iraniërs hun zin te geven.

In de huidige situatie kan Israël er niet langer zeker van zijn dat de regering Obama haar steunt, zelfs als het er vanaf zag om toe te slaan. Niets in de huidige acties van de (Amerikaanse) regering, in haar verklaringen of verleden, suggereren dat dit het geval is. Obama houdt niet van Netanyahu. Obama’s beste vriend in de regio is de schreeuwerige anti-Israël premier van Turkije, Recep Tayyip Erdoğan. Hij is een natuurlijke bondgenoot van de Palestijnen en als het er op aankomt, heeft hij sympathie voor de Arabische en Iraanse standpunten. Obama´s ondergeschikten hebben herhaaldelijk en roekeloos informatie gelekt over de Israëlische aanvallen op Syrië en het enige gevolg daarvan is geweest het verzwakken van de Israëlische afschrikking en het provoceren van conflict met Syrië en, in het verlengde daarvan, met Iran . De Chamberlain-achtige reacties van de regering in het tegemoet komen in de kwestie van de Iraanse sancties, genomen in overleg met staatssecretaris Kerry’s zinloze en zelfverheerlijkende “vredespogingen” met de Palestijnen, zullen het Israëlische vertrouwen in Amerikaanse steun uithollen, zelfs in het geval als ze zich terughoudend opstellen.

Tenslotte is er de eenvoudige kwestie van de bevoegdheid. Nixon en Kissinger zouden onsympathiek hebben gestaan tegenover Israël, maar ze waren efficiënt en competente beheerders van het Amerikaanse defensie- en buitenlands beleid. Obama en Kerry zijn geheel het tegenovergestelde en de Israëli’s weten dat zeker. Ironisch genoeg, zoals met zo veel andere zaken in president Obama’s waardeloze en onzorgvuldige beheer van de staat, zijn zwakheid en dubbelhartigheid, maakt een Israëlische aanval op Iran meer, niet minder waarschijnlijk. Al zijn geaarzel over Syrië duwt Israël terecht in de richting van een verrassingsaanval, de Amerikaanse acties in Genève zijn misschien wel de laatste strohalm. Bekeken vanuit een meer machiavellistisch perspectief is dit misschien precies wat Obama wil, d.w.z. een excuus om Amerika’s hechte relatie met Israël te verbreken. Oktober 1973 was een gevaarlijke tijd voor Israël. Veertig jaar later, in november 2013, is het dat nog steeds.

Lees evt. ook: http://www.americanthinker.com/2013/11/can_israel_survive_obama.html

Bron:
http://www.americanthinker.com/2013/11/a_dangerous_time_for_israel.html
Auteur: Jonathan Keiler

Vertaald uit het Engels door:
Vederso
(voor www.ejbron.wordpress.com)