(Door: “Willemientje“)
Heimwee heb ik,
heimwee naar mijn oude Nederland,
met de aangeharkte tuintje en soms zelfs,
onder het slaken van een diepe zucht,
naar de spruitjeslucht
Heimwee heb ik,
heimwee naar de schone straten,
naar de ouderwetse “oom agent”,
die zijn pappenheimers kent,
spelende kinderen,
nog niet zo straal verwend.
Heimwee heb ik,
heimwee naar de tijd,
waarin iedereen bijna
vanzelfsprekend participeerde
en dat ook hun kinderen leerde,
die eigenschap raken we kwijt.
Heimwee heb ik,
heimwee naar die voorbije tijd,
dat “volksgevoel” zijn we helaas
al een tijdje kwijt.
Zie ik met een gevoel van spijt,
er is nog maar weinig eigenheid.
Heimwee heb ik,
heimwee is niet altijd goed,
maar het zit me in het bloed.
Nostalgie is immers ouderwets
veel jeugd vindt het ook
maar stom gezwets.
Heimwee heb ik,
ook al word ik vaak
voor gek versleten,
ik zou toch beter moeten weten,
ik denk te klein en te bescheten,
ben de nadelen van die tijd vergeten.
Heimwee naar mijn oude Nederland,
die soevereine fiere natie,
nog geen slaaf van de EU,
waarin de burger niet zoals nu
ontdaan wordt van zijn rechten,
maar ’t verdomt om daar voor te vechten.
Wordt u soms ook door dit soort
heimwee overmand?
Stiekem, omdat u dat eigenlijk
voor anderen niet wilt weten?
Wilt u dat woensdag bij de stembus
niet vergeten!!!
Eén partij wil ook weer een zelfstandig land,
dus gebruik uw Nederlands boerenverstand.
Door:
“Willemientje”
(voor www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 
U heeft mijn gevoelens zeer treffend onder woorden gebracht. Ik vind het een leuk gedicht.
Mijn compliment, Willemientje.
LikeLike
Hoe waar beste Willemientje!
LikeLike
Ik kan je nostalgie nu eenmaal niet op alle punten delen, Willemien, vooral naar die ‘Oom Agent’ en die ‘nog niet straalverwende kinderen’ zit ik niet zo terug te verlangen.
In mijn herinnering waren in de tijd die jij waarschijnlijk bedoelt kinderen eeuwig het onmondige pispaaltje; die situatie moeten we niet meer terug willen hebben.
Maar tóch een goed teken, dat je weer de kracht gevonden hebt om een gedicht te kunnen máken, Kanjer!
LikeLike
Theresa, hoewel ik denk dat het voor iedereen wel verschillend zal zijn heb ik mij in mijn jeugd (ik ben nu 79) nooit een onmondig pispaaltje gevoeld, kinderen hebben nu eenmaal opvoeding nodig en ik moet zeggen dat ik een heel prettige jeugd heb gehad en van mij mag die jeugd best wel terugkomen, je kunt kinderen nu eenmaal niet overal over mee laten beslissen, en dat hangt ook van de leeftijd af natuurlijk, althans dat is mijn persoonlijke mening.En kinderen zijn inderdaad tegenwoordig straalverwend en dan zijn ouders verbaasd als het fout gaat en zoeken dan het liefst de schuld bij een ander. En dat mag men dan nostalgie noemen, ik hou van nostalgie. En wat die oom agent betreft daar heb ik niet veel last van gehad maar het was soms wel nodig dat hij er was, we gingen soms best wel eens te ver maar het werd meestal met een waarschuwing afgedaan, althans zo heb ik het ervaren.
LikeLike
Fijn, dat je het zo ervaart, Ad;
Bij mij ligt het even anders.
Ik ril nog steeds als ik het woord ‘opvoeding’ hoor.
Spreek zelf liever van ‘begeleiden.’
Het ergste vind ik nog, dat, zelfs àls ouders heus wel eens de kant van het kind kozen, t.o.v. onderwijzers en dergelijke, ze probeerden, dat voor het kínd verborgen te houden.
Dat heette dan ‘opvoedkundig,’ ik vond -en vind- het misselijk machtsvertoon!
Je had nooit het idee, dat de ‘grote mensen’ oog hadden voor jouw kant van het verhaal!
Om die reden kan ik ook series als ‘little House’ niet meer zíen; ik kots van die gezagsverhoudingen!
Hoop voor de jeugd van nu, dat dat nooit meer terug komt!
LikeLike
Ook ik kan me totaal niet vinden in je opstelling over nog niet straalverwende kinderen.
Ik had prachtige ouders en heb een fantastische jeugd gehad, ondanks de armoede na de oorlog.
Geheel i.t.t. de huidige jeugdige generatie wisten wij ons te gedragen en wist je dat niet geen probleem, want er kwam een tijd dat je je dienstplicht moest vervullen en dan wisten ze wel raad met dat gedrag. En onmondig? Nooit last van gehad.
Tijdens mijn schooltijd leuke feesten meegemaakt, maar mijn ouders gaven mij dan ook de ruimte met uitgaan.
LikeLike
Oké, de mijne niet. Overbeschermend, weet je wel?
Goed, voor mijn part ligt het dààraan!
In elk geval heb ik het er voor mijn hele verdere leven mee gehàd!
En als ik het woord ‘opvoeden’ hoor, krijg ik braakneigingen!
Take iit or leave it!
En: NIet dat mijn ouders dat deden, maar kinderen slaan als opvoedingsmethode vind ik afschuwelijk!
Daarom kan ik die Amerikaanse Little House-series niet meer zien, waarin dat als normaal en liefhebbend wordt voorgesteld!
Evenals trouwens je altijd, altijd(!) maar op de ander richten en nooit voor jezelf mogen opkomen!
Ik word alweer razend,nu ik er over schrijf!
Goed, goed, ik bèn individualistisch; Dat krijg je waarschijnlijk als je als kind in een vergulde kooi wordt gestopt!
Frustraties tot en met, achteraf!
Maar wàt ik aan liefde en empathie kan geven, komt dan weer wel vanuit mezelf, al is het misschien spaarzaam!
Zo, klaar met dit onderwerp!
LikeLike
Ik heb daarintegen wel goeie herinneringen aan die tijd, natuurlijk was de opvoeding wat strenger als nu, maar dat was zo slecht nog niet, als ik naar veel hedendaagse jeugd kijk, bij ons op het dorp had je kinderpolitie, twee oudere mannen, heel vriendelijk, behalve als er rottigheid uitgehaald werd, en ondanks dat je moest luisteren naar je ouders, was ik geen onmondig pispaaltje, maar iedereen heeft waarschijnlijk een andere ervaring, ik vond de duidelijkheid uit die tijd, en de grenzen die werden gesteld niet vervelend, je wist waar je aan toe was, heel belangrijk voor kinderen
LikeLike
Willemien, misschíen dat ik op dit ogenblik wat energie vergaard heb om een poging te doen, het te illustreren:
In de eerste klas van de lagere school gaf de onderwijzeres me ooit een draai om mijn oren.
Ik heb dat toen thuis niet verteld. Pas jaren later, toen ik de 20 gepasseerd was, vertelde ik het aan mijn moeder.
Die reageerde geschokt -want eerlijk, is eerlijk, wat er verder ook allemaal niet aan mocht deugen, geslagen werd er door mijn ouders n i e t – en wou weten, waarom ik dat toen niet verteld had,
Ja, waarom niet? Nou, heel eenvoudig: Omdat je als kind niet de indruk kreeg, dat je ouders aan jouw kant zouden staan: Grote mensen kozen partij voor elkáár, had ik de indruk.
Goed, achteraf bekeken was dat ook niet weer altijd zo. Maar dat wisten we toen niet omdat dat voor je verborgen gehouden werd.
De acteur John Lantingh zei ergens in de jaren ’70 ooit, dat zijn vrouw en hij ook niet altijd een lijn trokken in de opvoeding met elkaar of met onderwijzers: Hij vond het laf, zei hij, twee of meer van die grote lummels tegenover één zo ’n pukkie.
En denk daarover zoals je wilt, maar gevoelsmatig vond ik dat ook.
En de columniste, Sylvia Witteman kan in haar stukkies wel eens niet zuinig ‘miepen,’ maar ik las ooit eens een interview met haar, waarin ze de vraag “Hoe voedt U uw kinderen op” laconiek beantwoordde met: “Niet. Ze mogen bijna alles.”
Die kon bij mij niet meer stuk: Zalig mens!
LikeLike
In Duitsland brouwt zich wat tezamen !
LikeLike
Terug naar het oude Nederland maar niet zonder scheerzeep. Ook het oude Nederland heeft scheerzeep nodig, want daar liepen eveneens marxisten en andere crypto-religieus geïnspireerde mensen rond. En ik wil niet vergaderen met een man met een baard.
LikeLike
Prachtig, Willemientje. Laten we hopen dat we ons Holland terug krijgen
Niet terug naar de jaren vijftig, zoals ons wel eens verweten wordt
Maar het Nederland waar we trots op kunnen zijn, omdat het vrij is en omdat we ons er veilig voelen.
Een fijn land voor onze kinderen en kleinkinderen,
Ik wens jou ook het beste, ik weet dat je het moeilijk hebt.
LikeLike
Wachteres, omdat dit een onderwerp is dat mij bijzonder aan het hart gaat wil ik ook op jouw bijdrage even reageren, je zegt ” niet terug naar de jaren vijftig”, nou dat waren voor mij nou juist de mooiste jaren en ik heb die tijd altijd als erg prettig ervaren en ik erger mij altijd als ik in artikelen en boeken over de jaren vijftig die tijd als bekrompen hoor noemen. Ik heb mij echt wel vrij gevoeld toen, maar het ene gezin is het andere niet natuurlijk. Maar met de buurt kinderen hebben we het grootste plezier gehad. We waren niet rijk en konden niet zo naar de winkel lopen als we iets graag wilden hebben maar daar zijn we niet slechter van geworden en we waren inderdaad niet straalverwend.
LikeLike
@Ad, ik bedoel dat niet negatief. Een maatschappij kan nooit terug gaan in de tijd.
En degenen die dat zeggen hebben het over bekrompenheid en spruitjeslucht. Een goedkope manier om ons in een bepaalde hoek te dijven.
Zo zie ik die tijd ook niet. Alhoewel …..
We moeten gewoon terug naar de tijd waarin we als land ons zelf konden zijn en onszelf konden ontwikkelen als maatschappij, zonder dat we ons bedreigd en getiranniseerd voelen.
LikeLike
@ Ad de Koning op 17 maart om 20:16
Hoe u de ‘jaren vijftig’ hebt beleefd (‘de mooiste jaren’), zo is het mij ook vergaan. Een warm gezin, een prettige schooltijd, en nee, niet in alles onze zin krijgen, want daarvoor was geen geld, maar de kleine verrassingen en de warme aandacht van de ouders hebben zoveel goed gedaan met ons, de kinderen. Van enige bekrompenheid kan dan ook geen sprake zijn. Ik kijk met veel liefde terug op deze tijd.
Wat @ Wachteres hierover zegt begrijp ik ook wel. De tijd van vroeger krijgen we niet terug. Het zou alleen fantastisch zijn als Nederland weer Nederland wordt zoals het is geweest. Eigen baas, en baas over wie we ‘over de vloer krijgen’, en wie we hier niet willen hebben.
Die tijd komt helaas nooit meer terug.
LikeLike
Dank je Wachteres, het gaat iets beter, wat minder moe, en gelukkig niet meer zo kortademig, ik liep na 100 meter te hijgen als een pakpaard, nergens energie voor, ik hoop ook dat mijn hoofd weer wat meer begint te borrelen
als morgen de uitslag bij de oncoloog goed is, en de neuroloog nog wat aan mijn hand zou kunnen doen, kan mijn week niet meer stuk
helaas gaat het erg slecht met mijn moeder,volgende week trek ik maar bij mijn zus in,de dokter verwacht dat het niet lang meer zal duren, en ik woon te ver weg om er snel te zijn als het nodig is,
ach wij kinderen hebben er vrede mee, een mens zou niet zo moeten afzien op het eind, ze is totaal op, dat is heel akelig om te zien, en je staat zo machteloos, de rust is haar zo gegund, al had ik duizend maal liever een nog gezond moedertje
LikeLike
@ Willemientje 8:57
Ik lees dat u heel wat te doorstaan heeft. Niet alleen met uzelf, maar ook zorgen om uw zieke moeder, waarvan men denkt dat ze er niet zo lang meer zal zijn. Er komt een tijd dat we onze ouders los moeten laten, en zeker als het leven lijden wordt, hoop je dat het niet al te lang meer hoeft te duren.
Vorig jaar maart is mijn oude vader overleden, 91 jaar oud. De laatste weken waren erg naar voor hem! De afstand tussen zijn huis en dat van ons was bijna 170 km, dus bij een onverwacht slecht bericht ben je dan niet zomaar bij hem. Toen hij overleed waren wij dan ook te laat. Gelukkig konden mijn broer en schoonzus nog wel bijtijds bij hem zijn.
Voor u hoop ik dat u morgen een goed en geruststellend bericht zult krijgen! Een spannende dag voor u! Heel veel sterkte gewenst hoor.
Een hartelijke groet,
Cathja.
LikeLike
Sterkte met alles, Willemientje.
Onze beide ouders zijn al overleden.
LikeLike
Dit gedicht deed me onmiddellijk denken aan Het Dorp van Wim Sonneveld.
LikeLike
dat lied van Sonneveld is een klassieker.
Ik mag het graag horen en het doet je terugdenken aan vroeger, maar dan vooral aan je jeugd. De tijden van vroeger komen natuurlijk nooit terug.
Wie had nog niet zo heel lang geleden kunnen denken dat het vrijwel iedere dag in het nieuws over islam en muslims zou gaan.
Iets over Christendom, zoals vroeger, hoor je tegenwoordig niet meer.
LikeLike
Willemientje
Wat een prachtig ontroerend gedicht. Dank u wel!
Zo mooi, om de PVV een hart onder de riem te steken!
Fijn om weer iets van u te horen, hopelijk gaat het goed met U!
Morgen gaan we voor de PVV, geweldig deze steun!
Vriendelijke groeten, Giny
LikeLike
Heel mooi Willemientje! Ik denk dat vele ‘vaderlandsgetrouwen’ het roerend met u eens zijn, en net als u ook wel eens momenten van heimwee kennen.
Ik in elk geval wel!
Ik wil niet beweren dat álles van vroeger beter was, maar een zo totaal verdeeld land als we nu zien kenden we toen niet. Het leven van toen was minder gecompliceerd en hectisch, en vreemdelingen die ons de poot dwars zetten kenden we niet.
Ik zou die jaren best nog eens over willen doen, en met de kennis van nu er nóg meer van genieten!
LikeLike
@Cathja: 19.30. uur. Hoe waar is dat Cathja. Geboren beginjaren ’50 heb ik een onbezorgde jeugd gehad. Natuurlijk zijn er wel zeer bekrompen dingen geweest, maar als jonge knaap heb ik dat nimmer zo ervaren. En inderdaad de hectiek van heden, ongelooflijk! En er was inderdaad SAAMHORIGHEID!
LikeLike
Heel goed weer samen gevat, ja vroeger, toen waren de mensen nog gemoedelijker, doch echt rijk waren de meeste ook niet, wel rechtvaardiger. Bij den Uil begon het liegen al, besefte ik later, maar hij zal zich nu nog omdraaien in zijn graf, denk ik.
LikeLike
Ja Willemientje, ik begrijp te helemaal; je wilt gewoon terug naar een ‘Hollandse’ sfeer zonder islamieten!
http://zoom.nl/foto/full/landschap/oud-hollands.771314.html?object=user&object_id=41501
LikeLike
helemaal goed….lol
LikeLike
Mooi gedicht willemientje zeer herkenbaar gevoel, het gevoel van nostalgie.
LikeLike
Heimwee, dat klopt in mijn geval. Dat de gastarbeiders naar hun huis konden, i.p.v. dat Nederland een 2e paspoort gaven. Dat er nog geen Europa was en geen Euro. Dat we slechts de misdaden van de blanken konden oplossen. Dat er weinig immigratie was. Dat er geen koran, allah, mo en de sharia niet bestond. Dat er nergens een moskee was. Helemaal niets…Maar we weten, dat het zo’n 40 jaar geleden het begon. Falend in ons en in Europa.
.
LikeLike
Dit is op Jasterke's kwijt-zonder-spijtsite herblogden reageerde:
Herblogd door Dutchess 😛
LikeLike
Ik was een oorlogs kind waarschijnlijk is dat de reden waar om ik voor de vrijheid van ons en onze nakoomlingen knock. ik weet wat oorlog is en ik weet wat vrijheid is.Maar vrijheid moet je beschermen als wij dat willen voortzetten.
LikeLike
Theresa Geissler, na je laatste mails wil ik toch nog even op het onderwerp terugkomen. Vooraf gesteld, ik ben het bijna altijd met je eens en mag je graag dus dat heeft er verder niets mee te maken. Maar nu haal je Sylvia Witteman aan die de vraag hoe voedt u kinderen op beantwoordde met: Niet. Ze mogen bijna alles, ik vindt dat walgelijk maar jij schrijft “die kon bij mij niet meer stuk, een zalig mens. En daar moet je een maatschappij mee opbouwen. Ik zal een voorbeeld geven, vorige week stond er een interview met Ad Visser in de Telegraaf waarin gevraagd werd naar zijn jeugd, hij zei toen o.a. ik mocht alles, mijn moeder stond altijd achter me. Ik had een drumstel waarop ik een groot deel van de dag speelde en dan kwamen de buren van VIER deuren verder vragen of het niet wat zachter kon en dan zei mijn moeder “mijn zoon moet zich kunnen uitleven”. Dat vindt hij nu, als ouder iemand, kennelijk nog steeds normaal, ik vindt dat asociaal. Ik heb hem naar aanleiding van dat interview toen een mail gestuurd hierover, maar natuurlijk geen reactie gekregen. Ik vind dat ouders kinderen best mogen voorhouden dat je niet alleen op de wereld bent en rekening moet houden met anderen. Maar dat is mijn persoonlijke mening
natuurlijk.
LikeLike
Wat zachter had natuurlijk weer wel gekund. Maar toch vind ik de manier van doen van die moeder ergens wel wat hebben!
Dat is nou eens een voorbeeld van achter je eigen kind staan, in plaats van klakkeloos achter ” de gemeenschap!”
Een beetje doorgeslagen misschien, dat wel, maar tóch……
Kan er niets aan doen: Voel me er niet geheel en al afkerig van!
Laten we het zó stellen, Ad: In de tijd, dat Emile Ratelband aankondigde, ergens een huis te kopen voor de Tokkies, heb ik soms gedacht: Laat-ie dat huis naast mij maar kopen: Gewoon niet te intensief mee bemoeien, dan kom ik er wel mee klaar. En zij met mij:
Mij zouden ze niet horen over troep en zo; het interesseert mij immers ook niet!
LikeLike
Theresa, hoewel ik je graag mag kan ik dit werkelijk niet begrijpen. Wij leven wel in een heel andere wereld, de aarde is toch te klein dat iedereen maar kan doen wat hij wil ook al bezorgt hij een ander zoveel last dat voor die persoon het leven tot een hel wordt gemaakt. Nee, wat dat betreft zitten wij wel helemaal op een andere golflengte en daar was ik eerlijk gezegd toch wel erg verbaasd over.
LikeLike
De soep wordt in de regel ook niet zo heet gegeten als ze op tafel komt, Ad: Ook ik heb wel dingen, waar ik me gewoon aan houd:
Ik zorg, dat mijn rekeningen op tijd betaald worden en kom mijn afspraken altijd punctueel na, om maar eens twee dingen te noemen. Daarover is geen discussie mogelijk.
Maar dat is dan wèl stilzwijgend, omdat ik er zelf de zin van inzie, begrijp je?
En zo is het ook wel met meer dingen.
Alleen als men in geschrift de zegeningen van normen, waarden en de ‘opvoeding’ kinderen uiteen gaat zetten, word ik obstinaat en zet mijn hakken in het zand, dat is sterker dan ikzelf.
Denk eerlijk gezegd, dat dat bij Sylvia Witteman, waar ik het eerder al over had, hetzelfde is: Die trekt, onopvallend, waarschijnlijk heus wel eens aan de touwtjes, waar dat nodig is, maar heeft er de schurft aan om dat openlijk en pontificaal te doen.
En dat snap ik volkomen!
LikeLike
@ Ad de Koning op 18 maart om 23:17
Beste Ad (en Theresa),
hoewel ik me niet echt wil mengen in jullie verschil van mening over het opvoeden van kinderen,
kan ik als moeder me toch wel vinden in de woorden van u, Ad. Ik ben zelf ook opgevoed met ‘normen en waarden’, en dat betekende dat we nogal wat regels hadden thuis. Er waren duidelijk grenzen gesteld, en die kenden we ook. Er werd niet gedreigd, maar er werd regelmatig uitgelegd dat we niet alles konden en mochten doen wat we graag wilden, omdat we rekening moesten houden met anderen. De wereld was niet van ons alleen, en daarom mochten we ons boekje niet te buiten gaan. Deden we dat toch, dan kregen we daarvoor een gepaste straf. Geen slaag, maar meer in de zin van kort huisarrest of iets dergelijks.
Ook ik heb mijn kinderen op deze wijze opgevoed, en net zo min dat ik schade heb ondervonden van mijn opvoeding, hebben ook mijn kinderen geen negatieve herinneringen overgehouden aan hun kindertijd. Zij waren zelfs blij met de duidelijkheid die wij hen gaven. Kinderen hebben juist grenzen nodig. Dat geeft een gevoel van ‘veiligheid’. Je leert je kinderen wat zij binnen die (overigens best ruime) grenzen kunnen doen.
Het zijn allebei prima meiden geworden, die beiden ook kinderen hebben. Ik zie dat ook in hun gezinnen afspraken worden gemaakt en regels worden gesteld. Bij één van de kinderen wordt thuis een planbord gebruikt, maar dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat twee van hun kinderen het Syndroom van Asperger hebben, en dan is duidelijkheid naar hen toe een vereiste.
We kunnen heel verschillend denken over opvoeden, maar mijn persoonlijke mening is dat we toch wel rekening met elkaar moeten houden. Niet op iedere slak zout leggen, maar weten dat we de wereld met elkaar moeten delen. Daarom vind ik het ook wel eens storend als mensen ’s zomers tot in de nachtelijke uren zeer luidruchtig aanwezig zijn. Het zou beter zijn als we ons realiseren dat we in zo’n dichtbevolkt land als Nederland júist rekening dienen te houden met elkaar. Over en weer respect tonen, maar geen losgeslagen gedrag.
Maar, Theresa, uiteraard is het uw volste recht er een hele andere opvatting over te hebben, en die respecteer ik uiteraard.
LikeLike
Des te beter, Cathja, des te beter.
Want goed of niet, ik zou het nu eenmaal met mijn zoons niet anders hebben kunnen doen, dan ik het gedaan heb, noch met anderen.
LikeLike
@ Theresa 12:36
Is O.K.! 🙂
LikeLike