Verkeerde tolerantie: Radicale moskeeën blijven ongemoeid

(Door: Stefan Schubert – Vertaling: E.J. Bron)

De meldingen hopen zich op. De aankondigingen van de “Islamitische Staat” om strijders Duitsland binnen te sluizen om aanslagen te plegen, blijken waar te zijn. Een 21-jarige terrorist van de “Islamitische Staat” werd gearresteerd in een asielzoekerscentrum in Stuttgart. Een ontmaskerde groep terroristen, die via probeerde Europa binnen te komen en vijf halsafsnijders, die op de Bulgaarse route door de grenspolitie op heterdaad werden betrapt wegens poging tot omkoping.

Bij controles van de vluchtelingenstromen ontdekten politieagenten bovendien honderdduizenden euro´s in cash evenals wapens en munitie. Veiligheidsdeskundigen gaan er van uit dat deze vondsten ook bestemd waren om in Duitsland terroristische netwerken op te bouwen.

De voortdurende hoge graad van bedreiging wordt door honderdduizenden ongeregistreerde vluchtelingen verder aangewakkerd. Europa en Duitsland bevinden zich als nooit tevoren in het vizier van het radicaalislamitische terrorisme. Treurige bewijzen zijn de aanslagen op het Joods Museum in Brussel en de aanslagen op Charlie Hebdo, evenals de aanvallen op een cultureel centrum in Kopenhagen en een synagoge begin dit jaar.

Je zou toch aannemen dat de aanslagen de ministers van Binnenlandse Zaken van de deelstaten er eindelijk toe zouden bewegen om te handelen, maar helaas. De politici schuwen om redenen van politieke correctheid de confrontatie met salafistische organisaties en radicale moskeeën. Nog in juni van dit jaar richtte een terrorist van de “Islamitische Staat” een bloedbad aan op het strand van een Tunesisch vakantiehotel en schoot met een Kalasjnikov 38 toeristen dood, waaronder 30 Britse staatsburgers. Slechts drie dagen later liet de Tunesische minister-president 80 moskeeën sluiten, die “propaganda verbreiden en tot terrorisme oproepen”.

Daarbij is het tijdsverloop zeer opmerkelijk. Slechts na drie dagen te midden van de grootste terreur waren de Tunesische veiligheidsautoriteiten in staat om 80 jihadistische moskeeën te benoemen en deze lieten bestormen en sluiten door speciale eenheden.

Op de eerste dag na een aanslag heerst overal de politionele noodtoestand en chaos, alle inspanningen zijn gericht op de beëindiging van de aanslag. Op de tweede dag begint de speurtocht naar eventuele mededaders en de beveiliging van mogelijke andere doelen voor aanslagen. Om op de derde dag een landelijke grote actie uit te voeren en 80 moskeeën te doorzoeken, is een logistieke krachttoer en alleen maar mogelijk wanneer de moskeeën al langere tijd bij de veiligheidsautoriteiten als radicaalislamitische broeinesten bekendstaan, die men desondanks tot dat moment volledig ongemoeid liet.

In Duitsland bevinden we ons in een vergelijkbare situatie. Tijdens persoonlijke gesprekken met mensen van de binnenlandse veiligheidsdienst is iedere politieagent in staat om in zijn wijk radicaalislamitische en extremistische moskeeën en cultuurverenigingen op te noemen. In grote Duitse steden kom je dan al snel op een stuk of twaalf moskeeën, waarvan de preken niet verenigbaar zijn met de liberaal-democratische fundamentele principes van ons land.

De politieagenten verzamelen bewijzen, observeren moskeeën, fotograferen radicale predikers die uit het buitenland worden ingevlogen, en zien hoe de moskeeën aan bij de politie bekende stadhouders van Al-Qaida en de IS ruimten ter beschikking te stellen om geld in te zamelen en om strijders te rekruteren.

Het resultaat van deze landelijke netwerken is maar al te goed bekend. Mannen zonder oriëntering bekeren zich tot de islam en nemen, samen met de leden van de derde generatie gastarbeiders deel aan gruweldaden in Syrië. De documenten vinden ondertussen hun weg door de instanties, totdat ze in de kantoren van de ministers van Binnenlandse Zaken terechtkomen. Daar verdwijnen de explosieve ordners in het archief. Bij de SPD en de CDU ontbreekt het simpelweg aan de wil om vastberaden iets tegen deze ontwikkeling te doen.

Heel brutale moskeeën en predikers lukt het om in de rapporten van de binnenlandse veiligheidsdienst en de kranten te komen, maar ook dit blijft zonder succes: De Al-Rahman-moskee in Berlin-Wedding, de moskee in de Torfstraße in Wedding evenals de beroemde/beruchte Al-Nur-moskee in Berlin-Neukölln. De Masjid-El-Iman-moskee in Hamburg en de Taqwa-moskee in Hamburg-Harburg, waar ook Mohammed Atta en zijn mededaders in de buurt gewoond hebben. Deze lijst kan naar believen veel langer gemaakt worden.

Vanuit een mengeling van politieke correctheid, de dwangmatige verdediging van de multiculti cultus en niet in de laatste plaats de bewering van Merkel, Wulff & Co. dat “de islam bij Duitsland hoort”, verhinderen een bovenuit stijgend consequent politiewerk. Terwijl de staat heel elegant tegen de steunpunten van de extremisten zou kunnen optreden, zonder de morele apostelen de gelegenheid te geven ook godsdienstvrijheid voor middeleeuwse stromingen te eisen.

De minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat Nordrhein-Westfalen, Jäger (SPD), doet voor hoe dit bewerkstelligd kan worden. Uiteraard niet bij radicale islamieten, die Nordrhein-Westfalen al lang hebben uitgebouwd tot hun landelijke bolwerk en daar beschikken over gevestigde structuren. Maar bij de bestrijding van rockers zoals de Hells Angels. Wanneer drie Duitse rockers elkaar in de kroeg ontmoeten om een biertje te drinken, schreeuwen politieke verantwoordelijken en de lokale pers in koor: “Oh nee, wij dulden geen clubhuis van rockers in onze buurt.”

Een dag later staat er een vertegenwoordiger van de afdeling burgerzaken voor de deur om alle voorschriften te controleren. De eigenaar van het pand wordt bij een desbetreffende verhuur direct gedreigd met de controle van zijn boekhouding door de belastingdienst, met terugwerkende kracht en in de toekomst. Daarna slaat de afdeling bouwzaken alarm, met in haar kielzog iemand van de brandweer om het pand op brandveiligheid te controleren.

Na de tragische catastrofe tijdens de Love-parade werden de voorschriften en bepalingen dusdanig verscherpt, dat men theoretisch iedere ruimte en iedere manifestatie wegens het niet voldoen aan de voorschriften zou kunnen sluiten of afgelasten: brandbeveiliging, vlucht- en reddingswegen, toiletten, jeugdbescherming, geluidsisolatie, parkeerplaatsen, EHBO-personeel, bordjes die de vluchtwegen aangeven, verzorging van noodstroom, ontruiming- en afbrekingsprotocol, communicatieconcept.

Bij huurders uit het salafistische milieu bestaat deze druk niet. Lokale media en politici duiken weg. Terwijl juist de radicale moskeeën zich vaak in een vernietigende bouwkundige staat bevinden en heel veel mogelijkheden zouden bieden om ze te sluiten.

Bovendien schieten de “keldermoskeeën” als paddenstoelen uit de grond. Zij zijn deels ontstaan in provisorisch omgebouwde souterrainwoningen op binnenplaatsen. Het zou dus heel gemakkelijk zijn om een duidelijk signaal af te geven en de extremisten te stoppen.

Dit gebeurt niet.

Bron:
http://info.kopp-verlag.de
Auteur: Stefan Schubert

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)