Zimbabwe aan de Rijn

(Door: “The Observer” – Vertaling: “Vederso”)

Een van de eerste dingen die opkomen bij het observeren van de actuele gebeurtenissen in het Europa van vandaag – en vooral sinds Angela Merkel en de rest van het top-echelon van de EU besloten om er volledig voor te gaan en de reeds lekkende sluisdeuren, die oorspronkelijk werden opgezet om Europa veilig te houden tegen de agressieve Lebensraum-jihad en deze te vernietigen – is dit: hoever mag een leider gaan in het vernietigen van zijn of haar land voordat er iemand eindelijk opstaat en zegt: “Genoeg is genoeg!”? Zijn er grenzen aan wat ze wel en niet kunnen doen?

Te oordelen naar de massale waanzin, die het continent in z’n greep houdt, en de dagelijkse vernietiging en onherstelbare schade die deze aan landen en samenlevingen toebrengt, landen die al duizenden jaren bestaan , is het antwoord een ​​volmondig NEE! Er zijn geen grenzen, alleen de verbeelding van de leider, of het ontbreken daarvan, bepaalt de mate van vernietiging en verraad die hij of zij mag toebrengen aan zijn/haar volk.

Want we moeten eerlijk zijn en de dingen bij hun juiste namen noemen. Wat er op dit moment in Europa gaande is, kan alleen worden aangeduid als schier verraad. Er is geen andere manier om het te beschrijven en verwachten om nog steeds serieus genomen te worden door een rationeel iemand. Als je een snelle zoekopdracht bij Google doet naar “de wettelijke definitie van verraad” krijg je [ongeveer] dit:

“Het verraad van zijn eigen land door tegen het eigen land oorlog te voeren of door bewust of opzettelijk handelen zijn vijanden helpen”.

Zoals bovenstaand voorbeeld laat zien is de uitdrukking “verraad” niet moeilijk te verklaren, noch is het moeilijk om in woorden te vatten. Men hoeft niet naar een advocaat of goed thuis te zijn in het juridische jargon van de rechterlijke macht om de betekenis ervan te begrijpen. Het is zeer eenvoudig en kan in slechts enkele woorden worden neergeschreven, wat natuurlijk betekent dat niemand z’n verraad kan rechtvaardigen door te stellen de wettelijke definitie van zijn misdaad niet volledig te begrijpen.(…)

… De motivatie achter de acties die leiden tot een dergelijke uitkomst [schade] is volstrekt irrelevant. Het maakt niet uit of het gedaan werd met humanitaire doeleinden, of dat het werd gedaan in de overtuiging dat het op de lange termijn op een of andere manier ten goede zou komen aan de natie, of dat dit gewoon gedaan werd uit pure incompetentie en onwetendheid. Het enige dat telt is het eindresultaat. Het enige dat telt, is het verraad zelf.

Het is moeilijk om geen parallel te zien tussen de huidige situatie in Europa en wat er met Zimbabwe is gebeurd onder leiding van de Afrikaanse dictator Robert Mugabe. Toen Mugabe in de late jaren 1970 in het Afrikaanse land aantrad, was dit een van de rijkste landen op het Afrikaanse continent. Nu, meer dan vijfendertig jaar later, is het een van de armste. Zimbabwe heeft een gestage teruggang gezien in de richting van een absoluut dieptepunt; als gevolg van politieke incompetentie, pure domheid en een onverzadigbare haat voor de traditionele westerse waarden. Men kan natuurlijk met een berucht citaat van de Noorse antropoloog Thomas Hylland Erikson de Zimbabwaanse transformatie van de landen in Europa beschrijven:

“Zimbabwe heeft met succes haar blanke bedrijfsleven gedeconstrueerd en het zó goed gedaan dat deze nooit meer een meerderheid genoemd kan worden”.

Niemand kan Mugabe ervan beschuldigen Zimbabwe niet op spectaculaire wijze te hebben gedeconstrueerd. Het enige probleem is dat dit het land in hyperinflatie en ernstige armoede stortte. De veranderingen hebben volgens het boekje plaatsgevonden en waarschijnlijk naar de eigen wensen van Mugabe, maar het beleid was een complete mislukking. Dat is vaak het geval met radicale politieke visies van politici met grote ego’s en met maar weinig gezond verstand.

Angela Merkel en haar trawanten in de EU zijn Europese versies van Robert Mugabe en net als de Afrikaanse dictator hebben ze niets dan minachting voor democratische beginselen en minachting voor de mensen die zich verzetten tegen hun krankzinnige visies op de toekomst. Ze zijn gevaarlijke mensen met grote ego’s die hun culturele erfgoed verachten. Ze zijn tot de rand gevuld met slechte politieke ideeën die er gewoon op wachten om te worden uitgevoerd en als ze worden uitgevoerd, zullen ze enorme en onherstelbare schade voor hun medeburgers veroorzaken. Robert Mugabe kreeg bekendheid door blanke boeren van hun land te verdrijven en arme ongeschoolde Afrikanen ertoe te bewegen hun plaats in te nemen. Merkel en verscheidene andere leiders in de EU volgden zijn voorbeeld door particuliere verhuurders te stimuleren om hun minder welgestelde landgenoten uit hun gehuurde accommodaties te verdrijven om nieuw aangekomen “vluchtelingen” te huisvesten, die Merkel zo arrogant en zonder enige juridische steun zelf naar Europa had uitgenodigd.(…)

En net als Mugabe overwegen Merkel en haar trawanten de invoering van nog strengere beperkingen voor mensen die het niet met hen eens zijn. Politici in Duitsland pleiten voor juridische stappen tegen organisaties die de islam bestrijden, particuliere bedrijven aangegeven dat zij zullen beginnen met het ontslaan van iedereen die in de verleiding zouden kunnen komen om ongunstige opmerkingen over het beleid van Merkel en Co. te maken en door de overheid gesubsidieerde linkse kranten staan klaar om iedereen met “afwijkende politieke opvattingen” hard aan te pakken; mensen die in veel gevallen al verbaal ruw door de politiekcorrecte handlangers van links zijn aangepakt. Over slecht beleid mag geen navraag worden gedaan en het mag niet belachelijk gemaakt worden, en diegenen die dit wel doen, zullen het merken.

En dit alles vindt plaats terwijl Europa langzaam wordt omgevormd tot een Europese versie van Zimbabwe. Een blanke bananenrepubliek waar de succesvolle instellingen in een razend tempo worden gesloopt naar de visies van de geestelijk gestoorde multiculturele elites die geen respect hebben voor de schade die hun project zal hebben voor miljoenen Europeanen en hun nakomelingen. En bijna niemand aan de macht doet een stap naar voren en zegt: hé, dit is waanzin en moet stoppen. [Bijna] niemand staat op ​​en noemt het voor wat het is, namelijk het grootste verraad dat Europa in de moderne tijd heeft gezien.

Hoever mag een leider gaan in het vernietigen van zijn of haar land voordat iemand eindelijk opstaat en zegt: “Genoeg is genoeg!”?

Welnu, in de hedendaagse westerse samenlevingen kunnen leiders vrijwel alles doen wat ze willen doen. Ze kunnen de nationale veiligheid in gevaar brengen, nationale grenzen verwijderen, onderdak geven aan terroristen en belastinggeld geven aan in het buitenland geboren profiteurs van de bijstand. Ze kunnen ingaan tegen de wensen van het volk en politieke dissidenten gevangen zetten. Ze kunnen hun eigen land vernietigen en ze in onherkenbare ruïnes veranderen van wat eens grote samenlevingen waren.

Zij kunnen dit allemaal doen, want vandaag de dag worden verraders niet gevangen genomen en dienovereenkomstig behandeld. Vandaag zitten verraders aan het hoofd van de tafel in de zalen en gangen van macht en politieke invloed. Vandaag de dag maken de verraders de dienst uit. Vandaag heeft de verrader de plaats van de patriot ingenomen. Vandaag de dag wordt de patriot gevangen gezet en de verrader geprezen.

Bron:
http://gatesofvienna.net
Auteur: “The Observer”

Vertaald uit het Engels door:
“Vederso”
(voor www.ejbron.wordpress.com)