Waarom heeft de kerk de christenen van het Midden-Oosten in de steek gelaten?

(Door: Judith Bergman – Vertaling: E.J. Bron)

Justin Welby, de aartsbisschop van Canterbury, werd onlangs over de aanslagen in Parijs geïnterviewd en naar zijn reactie gevraagd: “Net als ieder ander – eerst geschokt en ontsteld en daarna een diepe bedroefdheid . . .”, antwoordde hij. Zaterdagmorgen was ik buiten onderweg en bad en zei: “God, waarom – waarom gebeurt dat?”

Welby is de belangrijkste leider van de Anglicaanse kerk en het symbolische hoofd van de Anglicaanse gemeenschap, die wereldwijd ongeveer 85 miljoen leden heeft en – na de rooms-katholieke kerk en de oosters orthodoxe kerk – de op twee na grootste (christelijke)  gemeenschap in de wereld is. Het gaat om een man met een extreem sterk openbaar profiel en miljoenen christenen kijken naar hem voor spirituele leiding.

Maar waarom geeft een man, die het symbolische hoofd van 85 miljoen christenen in de wereld is, met het oog op nóg een door de “Islamitische Staat”gepleegde terreuraanslag uitdrukking aan zijn geschoktheid? Als de aartsbisschop van Canterbury meer dan alleen wat vluchtige aandacht aan zijn geloofsbroeders en –zusters in Irak en Syrië zou hebben geschonken, dan zou hij weten dat de “Islamitische Staat” sinds 2006 in het Midden-Oosten christenen afslacht. Al van 2004 tot 2006, voordat de “Islamitische Staat” zich uit Al-Qaida in Irak ontwikkelde, legde hij nauwelijks minder ijver aan de dag bij de uitroeiing van het christendom daar.

De aartsbisschop had elf jaar de tijd om aan het idee te wennen dat mensen ontheemd, verdreven, gemarteld, verkracht, tot slaaf gemaakt, onthoofd en vermoord werden, omdat zij geen moslims zijn. hoeveel meer tijd had hij nodig?

De aartsbisschop had in het interview nog meer wijsheden te bieden. “De perversie van het geloof is een van de meest wanhopige aspecten van onze huidige wereld”, zei hij en verklaarde dat de terroristen van de “Islamitische Staat” hun geloof in zo´n omvang mismaakt zouden hebben, dat ze denken dat zij hun god zouden verheerlijken. Het is echter onduidelijk hoezo hij zo´n gekwalificeerde islamdeskundige is als de “kalief” van de “Islamitische Staat” Abu Bakr al-Baghdadi, die beschikt over een doctorstitel in islamstudies van de universiteit van Bagdad.

Christenen, Yezidi en vervolgde moslims in het Midden-Oosten kunnen vermoedelijk aspecten aan de wereld laten zien die wanhopiger zijn dan “de perversie van het geloof”, maar de aartsbisschop op zijn beurt schijnt van de situatie ter plaatse niet al te zeer in beslag genomen te zijn.

Gelukkig zijn er anderen. Voor zijn artikel “What ISIS Really Wants” in “The Atlantic” besteedde Graeme Wood veel tijd aan een diepgaand onderzoek naar de “Islamitische Staat” en zijn ideologie. Hij sprak met leden van de “Islamitische Staat” en met mensen die voor hem rekruteren; zijn conclusies zijn de volgende:

“De realiteit ziet er zo uit dat de ´Islamitische Staat´ islamitisch is. Zeer islamitisch. Ja, hij heeft psychopaten en avonturiers aangetrokken, die hij grotendeels betrekt uit ontevreden bevolkingen van het Midden-Oosten en Europa. Maar de door zijn meest fervente aanhangers gepredikte religie is afkomstig van sluitende en zelfs vakkundige interpretaties van de islam.

Praktisch iedere belangrijke beslissing en iedere wet die de ´Islamitische Staat´  verkondigt, houdt datgene in wat hij in zijn persverklaringen en uitlatingen, bovendien op zijn reclameborden, nummerborden, briefpapier en munten “de methodiek van de profeet” noemt; dat betekent pijnlijk nauwkeurig de profetie en het voorbeeld van Mohammed te volgen. Moslims kunnen de ´Islamitische Staat´ afwijzen; dat doen ze bijna allemaal. Maar net doen alsof hij niet werkelijk een religieuze, duizendjarige groepering zou zijn met een theologie die begrepen moet worden om haar te bestrijden, hebben de VS er al toe gebracht hem te onderschatten en idiote plannen over hoe hij bestreden moet worden te ondersteunen.”

Het Westen doet desondanks nog steeds alsof de ´Islamitische Staat´ niets met de islam te maken heeft en de aartsbisschop van Canterbury is blijkbaar niet anders. Het is echter opmerkelijk dat de aartsbisschop niet zulke bedenkingen heeft als het om christenen gaat. “Ik kan niet zeggen dat christenen, die naar geweld grijpen, geen christenen zijn”, zei hij tegen de Islamitische Council of Wales twee maanden geleden. “In Srebrenica beweerden de daders van het christelijk geloof te zijn. Ik kan hun beweerde christen zijn niet ontkennen, maar ik moet toegeven dat deze gebeurtenis slechts nog eentje in de lange historie van christelijk geweld is en ik moet afwijzen dat hetgeen zij deden op een of andere wijze het na-ijveren van het leven en de leer van Jezus is.”

Tijdens een debat in het Britse Hogerhuis eerder dit jaar had hij eveneens geen bedenkingen om te verklaren: “De sporadisch optredende aantekeningen van de kerk om het volgen van zijn leer met geweld af te dwingen, is reden tot nederigheid en schande.”

Wanneer de aartsbisschop van Canterbury het christen zijn van christelijke daders, die beweren het christelijke geloof te volgen, niet kan betwisten, hoe kan hij – die geen islamitisch geleerde is – dan het islamitische karakter van islamitische daders betwisten, die beweren het islamitische geloof te volgen?

Net zo verbluffend is de weigering van paus Franciscus I. om de namen van de daders uit te spreken. In augustus 2014, toen de ´Islamitische Staat´ de Noord-Irakese stad Sinjar veroverde en begon Yezidi bij elkaar te drijven en te vermoorden en er tot 100.000 christenen op de vlucht sloegen om hun leven te redden, kon paus Franciscus zichzelf er niet toe brengen om de naam van de ´Islamitische Staat´  uit te spreken. In zijn traditionele zondagszegen zei hij dat het nieuws uit Irak bij hem voor “geschoktheid en ongeloof” gezorgd had. Alsof zo´n gruweldaad voor het eerst zou hebben plaatsgevonden! Christelijke Irakezen werden op dat moment al meer dan tien jaar vervolgd door Al-Qaida in Irak en door de ´Islamitische Staat´. Zonder de ´Islamitische Staat´ bij de naam te noemen en alsof er een onzichtbaar natuurgeweld in het spel zou zijn, beklaagde de paus: “Duizenden mensen, waaronder veel christenen, werden bruut uit hun huizen verdreven; op de vlucht van honger en dorst omkomende kinderen; ontvoerde vrouwen; afgeslachte mensen; allerlei mogelijk geweld.”

Een jaar later, in juli 2015, noemde hij de aanval op christenen in het Midden-Oosten “een vorm van volkerenmoord”, maar nog steeds zonder te noemen wie deze precies begaat.

Het is tragisch dat de kerk zo weinig heeft ondernomen om zijn kudde in het Midden-Oosten te helpen. Waar zijn de aartsbisschop van Canterbury en zijn collega´s van de rooms-katholieke kerk en de oosters orthodoxe kerk de afgelopen tien jaar geweest? Waar is nu hun luide en openlijke verontwaardiging met het oog op de bijna uitroeiing van hun oeroude christelijke culturen? Waar zijn hun energieke oproepen aan leidende politici en militaire beleidsmakers om in te grijpen ten gunste van hun lijdende broeders?

Daarentegen vond de paus afgelopen mei de tijd om een 180 pagina´s dikke encycliek over klimaatverandering te schrijven en heeft hij hartstochtelijk over het bizarre concept van de “rechten van het milieu” gesproken. Voor de VN en in een gezamenlijke bijeenkomst van het Amerikaanse Congres sprak hij opnieuw van de vervolging van de christenen, alsof dit een metafysische gebeurtenis zou zijn:

“Hij uitte zijn grote bezorgdheid over de vervolging van de christenen in het Midden-Oosten, waar deze en andere groeperingen ´gedwongen worden toe te kijken bij de vernietiging van hun godshuizen, hun culturele en religieuze erfgoed´ en gedwongen werden te vluchten of de dood of de verslaving onder ogen te zien.”

In het Midden-Oosten lijden en sterven christenen en de wereld schenkt hier nauwelijks aandacht aan. De postchristelijke wereld heeft blijkbaar geen minuut van naastenliefde voor het leed van mensen, waarvoor zij op z´n minst een beetje solidariteit zouden moeten voelen. Maar in 2016, geeft de Europese Unie aan, zal Europa nog eens drie miljoen migranten opnemen. Tot nu toe zijn de meeste van de nieuwkomers moslims en er bestaat weinig reden om aan te nemen dat diegenen die volgend jaar zullen komen vervolgde christenen zullen zijn. De meeste “vluchtelingen” komen uit vluchtelingenkampen in de buurt van Syrië; christenen blijven weg van de vluchtelingenkampen, omdat zij ook daar vervolg worden. Datzelfde geldt voor christelijke Syrische vluchtelingen die in Amerika aankomen.

De christenen van het Midden-Oosten moeten zich dus nog steeds zelf zien te redden.

Bron:
http://de.gatestoneinstitute.org
Vertaling: H. Eiteneier

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Judith Bergman

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress,com)