Wie zijn hier de “kindermoordenaars”?

(Door: Alex Feuerherdt – Vertaling: E.J. Bron)

“Kindermoordenaar Israël” roepen van haat vervulde Palestijnen steeds opnieuw op demonstraties tegen de joodse staat – en stuiten daarmee in Europa op veel instemming. Terwijl deze aanklacht op henzelf slaat. En dat geldt niet alleen voor de radicalen onder hen.

Toen Hamas in de zomer van 2014 Israël opnieuw aanviel met ontelbare raketten en zodoende opnieuw tot een oorlog dwong, gingen in Europese steden duizenden Palestijnen de straat op om hun haat tegen de joodse staat uit te schreeuwen. Een van hun in het Duitse taalgebied meest gehoorde leuzen was daarbij: “Kindermoordenaar Israël!” De boodschap van deze drastische aanklacht ligt voor de hand: de joodse staat deinst nergens voor terug, zelfs niet voor het opzettelijk doden van kleine, onschuldige, weerloze kinderen. Als zogenaamd bewijs hielden demonstranten steeds opnieuw uitvergrote foto´s van dode, gruwelijk toegetakelde kinderen in de hoogte. Per slot van rekening is de oorlog tegen Israël ook een oorlog van beelden, en de Palestijnen weten precies welke middelen en welke emotionele symboliek ze moeten inzetten om de West-Europese publieke opinie van de afgrond diepe slechtheid van de Israëli´s en de rechtvaardigheid van de eigen zaak te overtuigen. Nauwkeuriger gezegd: om ze in deze al lang aanwezige overtuiging te bevestigen.

Want wanneer bijvoorbeeld bijna 40% van de Duitsers serieus van mening is dat Israël niets minder dan “een vernietigingsoorlog tegen de Palestijnen” zou voeren, dan toont dat aan hoe groot de bereidheid is om deel te nemen aan het demoniseren van de joodse staat. Tegelijkertijd kunnen de Palestijnen er van uitgaan dat van hen niet alleen veel dingen door de vingers worden gezien, maar dat men het hen ook niet toevertrouwt uitgerekend datgene te doen waarvan ze anderen zo heftig beschuldigen. Terwijl dat exact het geval is. Vooral Hamas kent geen noemenswaardige scrupules om kinderen voor haar doelen te gebruiken, dat wil zeggen: hen te indoctrineren, als kanonnenvoer te misbruiken, de dood in te jagen, moordenaars van hen te maken. Het is bijvoorbeeld volkomen gebruikelijk om hen te gebruiken als “menselijke schilden” wanneer Israël een militaire aanval tegen een stelling van Hamas aankondigt – per slot van rekening nemen zo de kansen voor de partij van Allah toe om exact die beelden te krijgen die ze daarna laten gebruiken als een vurige aanklacht tegen Israël. Dat zij door de Europese media en politici veroordeeld wordt voor deze vorm van kindermishandeling, daar hoeft Hamas niet bang voor te zijn.

Ook bij de bouw van de tunnels, die Hamas gebruikt voor het transport van oorlogsmaterieel en terroristen, worden vaak kinderen gebruikt – wat in het verleden voor enkele van hen dodelijke gevolgen had. “Al Aqsa TV”, een tv-zender van Hamas, roept ondertussen in zijn kinderprogramma regelmatig tot moord op de Joden op en verbreidt steeds opnieuw antisemitische legenden. Hamas bezit overigens bovendien een regelrecht kinderleger, voedt het op tot de jihad en leidt ze op in het gebruik van wapens. In de zomer organiseert ze militaire trainingskampen, waaraan tienduizenden minderjarige Palestijnen deelnemen. Daar wordt hen, zoals de Palestijnse journalist Khaled Abu Toameh bericht, “bijgebracht dat zelfmoorddaders van Hamas en terroristen, die voor de dood van honderden Israëli´s in de afgelopen decennia verantwoordelijk zijn, voorbeelden zouden zijn die nagevolgd dienen te worden.” Bovendien laat men hen zien hoe men een aanval op een Israëlisch militair steunpunt uitvoert en Israëlische soldaten doodt en gevangen neemt. “Deze kampen”, zegt de Hamas-officier Khalil al-Hayah, dienen ertoe een generatie voor te bereiden die de koran en het geweer draagt.”

 

Opstoken van kinderen op alle niveaus

Wie nu denkt dat het er van de kant van de zogenaamd gematigde Palestijnse Autoriteit anders zou uitzien, vergist zich geweldig. Net zoals Hamas looft en prijst ook zij de meestal zeer jonge daders, die sinds oktober vorig jaar bijna dagelijks met messen en andere wapens insteken op joodse Israëli´is en verklaart hen in het geval van hun dood door Israëlische veiligheidstroepen tot “martelaren”. Meer nog: ze wakkert de levensgevaarlijke handelwijze zelf aan. Onlangs verklaarde bijvoorbeeld de pas 15-jarige moordenaar van de Israëlische Dafna Meir, die hij midden januari in het dorpje Otniel met meerdere messteken dodelijk verwond had, aan de Israëlische binnenlandse geheime dienst Shin Bet dat hij voor zijn aanval regelmatig naar het programma van de officiële televisiezender van de Palestijnse Autoriteit (PA-TV) zou hebben gekeken, waarin Israël als een staat zou worden voorgesteld die “Palestijnse jongeren doodt”. Op de dag van de moord zou hij onder invloed van de tv-uitzending uiteindelijk het besluit hebben genomen om met een mes op een Jood of een Jodin los te gaan.

Hoe de televisiezenders van de Palestijnse Autoriteit en van Fatah de Palestijnen – ook en juist de jongste onder hen – opvoeden tot haat tegen Israëli´s, documenteert “Palestinian Media Watch” steeds opnieuw. Op de scholen wordt deze haat eveneens doelbewust verbreid, hetzelfde geldt voor de sociale netwerken. Fatah liet bij de “feestelijkheden” ter gelegenheid van haar 51-jarige bestaan zelfs kinderen met bomgordels mee paraderen. Gezien dit alles is het niet verrassend dat de mes-aanvallers vaak minderjarig en af en toe zelfs nog kinderen zijn. “Officiële vertegenwoordigers van de Palestijnse Autoriteit beweren dat onze kinderen deze beslissing onafhankelijk zouden nemen en dat niemand ze er op uit stuurt om terreuraanslagen te plegen”, schrijft de Palestijnse wetenschapper en publicist Bassam Tawil. “Maar in werkelijkheid weet iedere Palestijn dat achter deze zogenaamde ´onafhankelijke´, ´spontane´ aanvallen een georganiseerd opstoken zit waar heel goed over is nagedacht, deels van politici en deels van door geestelijken uitgevaardigde fatwa´s.”

 

Duistere cultuur van moord en dood

Wanneer de kinderen dan tijdens de uitoefening van hun moordaanslagen gedood zouden worden, aldus Tawil verder, zouden zowel de Palestijnse Autoriteit als Hamas beweren dat de Israëli´s hen geëxecuteerd zouden hebben. Daarna zouden ze deze minderjarigen verheerlijken “voorbeelden voor andere loser-kids” van hen maken. Dan zouden ze de families enorme premies betalen. “Ze sturen minderjarigen erop uit om hun vuile werk op te knappen, terwijl ze heel goed weten dat zij waarschijnlijk door de Israëlische veiligheidstroepen gedood worden.” Het zou hem pijn doen om te zien, schrijft Tawil, “hoe van deze jonge mensen uitverkoopmateriaal gemaakt wordt.” De kinderen zouden worden opgeofferd “door een cynische Palestijnse leiding, die een duistere cultuur van moord en doodt voedt.” Iedereen, die jonge mensen er op uit zou sturen om te doden en gedood te worden, zou “zelf een moordenaar” zijn.

Golda Meïr zei al in 1957 in een toespraak voor de “National Press Club” in Washington in haar functie als Israëlische minister van Buitenlandse Zaken: “We zullen pas vrede hebben in het Midden-Oosten als de Arabieren meer van hun kinderen houden dan dat ze ons haten.” Twaalf jaar later zegt ze, inmiddels minister-president, op een persconferentie in Londen: “als het vrede is, zullen we de Arabieren wellicht nog op tijd kunnen vergeven dat zij onze zonen gedood hebben. Maar het zal moeilijker voor ons zijn om hen te vergeven dat zij ons gedwongen hebben hun zonen te doden.” Deze vaststellingen hebben niet alleen niets aan geldigheid ingeboet, veelmeer zijn ze actueler dan ooit. De “kindermoordenaar”-beschuldiging, die van Palestijnse zijde tegenover Israël wordt aangevoerd, is van toepassing op de Palestijnen. Zijzelf zijn het die het leven van hun jongsten vernietigen.

Bron:
www.audiatur-online.ch
Auteur: Alex Feuerherdt

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)