Last Chance Saloon

(Door: “eg regs”)

Voor Nigel Farage is de raciale kwestie a problem he wouldn’t want to probe with a ten foot pole. De door hem aangemeten snit van civic nationalism is er immers één van een uitgesproken kleurenblindheid. Maar hoewel deze politieke plaatsbepaling te verdedigen valt als het momenteel hoogst haalbare, nadert dit ‘inclusieve, ras-overschrijdende patriottisme’ ondertussen in rasse schreden zijn uiterste houdbaarheidsdatum.

Gisteren vond het op één na laatste tv-debat plaats en naast de te verwachten Brexit-argumenten was het vooral de politieke correctheid die voor zichzelf een rol in de schijnwerpers wist op te eisen. Vier van de zes debaters waren vrouw – voor wie er naar op zoek was, in zichzelf al afdoende bewijs van de culturele rot die ingezet is – maar er was meer. De eurofielen lieten zich op het podium namelijk vertegenwoordigen door een veelzeggend ratjetoe aan volksvijandige subversievelingen aan wie niettemin kennelijk een bijzondere overredingskracht toegedicht werd: een socialistisch vakbondsleider, een Pakistaanse moslim en een Schotse lesbo. Mainstream en gematigde EU-proponenten te over, maar het waren uitgerekend déze exponenten van ‘Modern Britain’ die afgevaardigd werden. Niks gebeurt echter zomaar, en wees er dus maar gerust op dat focus groups ten grondslag hebben gelegen aan deze ‘personele invulling’.

Onder dit demoraliserende firmament van hersenspoeling en onthechting is het begrijpelijk dat Farage heeft gekozen voor een ‘ras-loze’ benadering; de Britten zouden een meer radicale, traditionele of ras-bewuste afdwaling van de geplaveide politiek-correcte paden  simpelweg niet hebben kunnen verdragen – althans (zonder voorafgaand en voorbereidend voorwerk) nóg niet. Maar evenmin als Geert Wilders in Nederland zal ook Farage – eerder vroeger dan later – niet om bepaalde raciale realiteiten heen kunnen.

Uit opinieonderzoek is gebleken dat ‘gekleurde Britten’ veel meer geneigd zijn tot een ‘blijf-stem’ dan hun blanke tegenhangers: het verschil is 20% (en wie zegt dat dit getal niet grovelijk onderschat is?). Het is kortom alleszins mogelijk dat de Britten – d.w.z. de échte Britten – morgen zullen stemmen voor een Brexit, slechts om de volgende ochtend wakker te worden met juichende krantenkoppen die een verlengd verblijf in de EU bejubelen.

Nigel Farage heeft gelijk als hij zijn volk voorhoudt dat dit hun laatste kans is. Maar niet alleen omdat de eurocraten hun lesje geleerd zullen hebben en dus niet nóg eens zo nalatig zullen zijn om hun ‘project’ uit te leveren aan de wispelturigheid van ‘little Englanders’. Want de demografische tijdklok tikt verder en zeer binnenkort zal het sowieso – binnen of buiten de EU – niet meer uitmaken, wát de ‘echte Britten’ ook maar stemmen.

Door:
“eg regs”
(voor www.ejbron.wordpress.com)